Chester Lake, als je durft tenminste!

Goedendag,

Flexibiliteit is soms nodig bij hiken in de bergen. Ook vandaag weer, op het programma stond oorspronkelijk een nieuwe hike: naar Headwall Lakes in Kananaskis. Het vertrekpunt van deze hike is hetzelfde als de welbekende (reeds 3x gedaan; 2x winter+ 1x zomer) hike naar Chester Lake. We hobbelden dus al vroeg over het gravelpad en zagen zowaar een hertje aan het begin van de stoffige weg. Een stukje later zagen we een zwarte beer in de berm en die zag ons ook. Hij/zij ging rechtovereind staan en keek naar die enge camper. Meteen zette hij het op een lopen en dook de bosjes in, te snel voor een fotootje. Na 40 km stof happen bereikten we de enorme parkeerplaats bij Chester Lake.

Chester Lake is een zeer populaire hike, relatief kort (kan je uitbreiden), prachtige meadows en spectaculair uitzicht. Toch wilden we iets nieuws doen, een hike aan de andere kant van de bergen van Chester. Eenmaal gepakt en gezakt liepen we naar een slagboom en lazen het aangeplakte briefje. De boodschap was teleurstellend: omdat de brug over Headwall Creek in 2014 is weggespoeld en er veel omgevallen bomen op het pad zijn terechtgekomen, wordt deze hike afgeraden. Jammerrrrrrr, deze keer geen beren of kalverende caribous, maar een verloren brug. Nou, dan maar naar Chester Lake, we zijn er nu toch. Onderweg hebben we weer veel bloemetjes gezien en deze keer geen bos met verbrande bomen. Bij de eerste meadow zagen we flink wat Columbian Groundsquirrels. Daarna naar de tweede meadow, die is een stuk groter met prachtig uitzicht op omringende bergen die heel dichtbij zijn. Klein stukje verder lag Chester Lake, een klein, ondiep meertje. Wat minder prettig was, was het zien van grote stukken omgeploegde aarde en een flinke hoop berenpoep. Hmmmmm, zag er niet heel oud uit. Jakkes, zaten we niet op te wachten. Je weet dat er altijd beren in de buurt kunnen zijn, maar als je dan het bewijs ziet is dat minder geruststellend nietwaar. Vorige keer zagen we hier een groot veld met gele glacierlillies, die waren allemaal weg, het favoriete eten (geloof het of niet) van grizzlies. Even bijkomen tijdens de lunch.

Daarna weer verder, langs het meer. Er loopt nog een pad verder omhoog naar 3 kleine meertjes, Three Lakes Valley. Bij het 2de meertje was een grote rotspartij waar een damesclubje was neergestreken. Kwek, kwek, kwek, snel daaromheen lopen. Tenminste dat was de bedoeling. Een van de dames kwam toch naar mij toe, Leen had het al langer hogerop gezocht, maar ik sukkelde wat achteraan. Ze had echter goede bedoelingen, een waarschuwing zelfs. Zij hadden bij het eerste van de 3 meertjes een grizzlybeer met jong gezien. Da’s dikke shit! Je wilt zeker geen beer met jong tegenkomen, lijkt heel schattig, maar kom nooit tussen een moeder en haar jong, da’s meestal heel spannend….. De dames hadden ze van een afstand gezien, de beer had hen ook gezien, maar was niet geїnteresseerd en liep gewoon rustig weg. Maar ze kon overal zijn nietwaar, extra, extra goed uitkijken dus. Oke dan, na een poosje moesten we uiteraard naar beneden. Eerst even genoten van het uitzicht op de bergen in de verte van de Great Divide, helaas een beetje heiig, maar da’s puur fototechnisch gedacht. Het was schitterend. Boven bij het meertje hebben we ook nog 2 Bighornsheep in de verte gezien.

De afdaling was niet echt leuk, het idee dat die beer met haar jong hier misschien ook was, was niet geruststellend. Bovendien zagen we langs/op ons pad heel veel sporen van de beer. In de vorm van veel uitgeplozen boomstammen, afgerukte schors van bomen, veel omgedraaide stenen en dat alles zag er behoorlijk vers uit. Het leek wel of de beer vlak voor ons uit liep. Op de weg naar boven was dit niet zo erg te zien geweest. Ik heb me behoorlijk laten horen, veel herrie gemaakt, was bijna schor van het roepen. Gelukkig hielp het wel, we hebben het berenduo niet gezien. Wat waren we blij om de camper in onze armen te kunnen sluiten. Oef, zou me niet verbazen als deze trail binnenkort ook gesloten wordt. Om 17.30 waren we weer op de camping gearriveerd. We werden verwelkomd door een grote vrouwtjes-elk voor de ingang. Ze had een halsbandje om, de huis-elk dus! Het Kananaskis stof is ook de camper binnengeslopen, zelfs in de kastjes ligt stof, en over de buitenkant van ons huis zullen we maar zwijgen. Gelukkig hoeven we hem niet schoon in te leveren, wat zullen ze opkijken bij Canadream….

Na het avondeten zijn we naar Banff gereden om de was te doen. Ook daar werden mijn plannen gewijzigd, de wasserette zou na 1 uur sluiten en dat was niet genoeg voor wassen en drogen. Dacht dat het langer geopend zou zijn, dom dom dom. Dat wordt dus gummen morgen! Dan maar even internetten. Nou ja, “even” duurde ruim 1 ½ uur om 2 verhaaltjes te posten en wat foto’s te dumpen. Wat een frustrerende bezigheid was het weer, maar ja, het werk moet doorgaan nietwaar. Na een zonnige dag sloten we af met een lichte regenbui met wat onweer. Morgen gaan we toch weer naar Kananaskis, die beer loopt vast niet bij Rummel Lake, da’s nl 10 km bij Chester vandaan, een heel ander gebied, daar zijn alleen squirrels, toch………..? Of misschien gaan we ergens anders naar toe, dat weet je maar nooit.

See you later,
K2

PS, wees niet ongerust als er niet elke dag een berichtje komt, het internetten is zo dramatisch dat het soms niet elke dag lukt.

Oh ja, vandaag (woensdag) zijn we naar Burstall Pass in Kananaskis geweest. Was suuuuuuuuuuuuuuupermooi, maar dat verhaaltje komt morgen pas. En wees gerust, geen beer in de wijde omtrek! Dit alvast ter geruststelling misschien voor ongeruste lezertjes…..