Sulphur Skyline met Chris
Door: Ellien
Blijf op de hoogte en volg Leen en Ellien
14 Juli 2015 | Canada, Jasper Park Lodge
Welkom terug,
Zoals gewoonlijk waren we vanochtend weer vroeg uit de veren, zo voor 6-en al, werk aan de winkel. Onze hike met gids startte al om 8 uur. Rond kwart voor 7 reden we de campground af, naar Pocahontas Resort. Daar hadden we afgesproken met onze gids Chris om de Sulphur Skyline hike te lopen. Dit resort ligt op een afslag naar de weg naar Miette Hotsprings. Dat zijn warmwaterbronnen waar je kan zwemmen en die zijn razend populair hier. Uiteindelijk bleek het gewoon een klein zwembadje te zijn met water uit de Hotsprings. De weg naar boven is weliswaar geasfalteerd, maar nogal smal voor grote RV’s als die van ons. We waren al op de afgesproken parking om 7.20, in ieder geval op tijd, lekker nog een bakkie doen voor vertrek. Even na 8 uur kwam er een busje aanrijden met gids Chris en nog 2 mensen, we liepen met meerdere mensen, terwijl ik dacht dat het privé zou zijn, gelukkig bleken het erg leuke mensen te zijn. We reden in het busje omhoog naar de Hotsprings en wisselden wat info uit. Het andere stel kwam uit USA, had nog nooit gehiked, was niet gekleed op een hike en vonden het superspannend. Ze wisten duidelijk totaal niet waar ze aan begonnen. Ik denk dat ze zich rotschrokken toen ze ons zagen, bepakt en bezakt, met lange broek terwijl het warm zou zijn, trui, wandelstokken en mega bergschoenen. Ik had met ze te doen, want de vrouw begon zich al te verontschuldigen. Maar het is allemaal goed gekomen hoor, ze kregen wandelstokken en extra kleding van de gids en hij droeg ook hun eten en drinken. Oke dan……. Let’s go.
De hike Sulphur Skyline is genoemd naar het zwavel (sulphur) wat in de warmwaterbronnen zit en is slechts 8 km retour en stijgt wel pittig, zo’n 700 meter. We gingen in een slakkengangetje op pad, maar er werd al flink gehijgd en gepuft door Mr. & Mrs. Amerika. OMG! Onderweg hebben we wederom genoten van de mooie bloemen en we hebben er een nieuwe hobby bij Franziska! Geweldig, wat een pracht en we willen ze allemaal op de foto. Geen probleem voor de rest, kon er tenminste weer gestopt worden. Na 1 ½ uur waren we uit het bos op een soort plat stuk en konden al de bergen om ons heen zien en dat was al heel erg mooi. Het laatste stuk wat we nog moesten doen was al te zien en erg verontrustend voor onze medehikers. Erg steil (zo’n 150 hoogtemeters) en over een kale helling met puin (scree). Tot nu toe voldeden de tennisschoenen nog wel, maar dit was andere koek. Gelukkig wilde team USA toch helemaal naar boven, ze waren toch welbenieuwd naar het uitzicht boven op de berg. In een duizelingwekkend slakkengangetje tuften we naar boven, we hebben ons echt in moeten houden om niet naar het uitzichtpunt te rennen (beetje overdreven, want het was wel bergop ja). Uiteindelijk kwamen we met z’n 4-en boven, Leen kon het niet meer uithouden en was al met de fotoshoot begonnen. Het was zoals verwacht heeeeel erg koud op de top, veel wind boven op een berg. Gelukkig was er warme kleding en kon er uitgebreid van het uitzicht genoten worden. Het was een uitzicht waar wij heel erg blij van werden, overal bergen rondom, een zgn. 360’ view. Daar doe je het voor en dat vond de rest gelukkig ook. Er waren ook flink wat Golden Mantled Groundsquirrels die ons verwelkomden (zeg maar bedelen om eten). Dit is een drukbezochte hike en dat weten de squirrels ook. Er was iemand weer zo stom om te voeren en daar kan ik echt niet tegen. Gelukkig zei Chris er wat van, als ze bijten kan je hondsdolheid krijgen en moet je naar het ziekenhuis. Bovendien is het ook erg ongezond voor de dieren, die worden zo afhankelijk van de mensen, maar helaas zijn die er niet in de winter. Hoe kom je dan aan je eten als je vergeten bent hoe je eten moet zoeken?
Heel veel foto’s later gingen we weer schuifelend, voetje voor voetje naar beneden de puinhelling af. De vrouw vond het erg eng, maar met wat hulp lukte het best goed. Het viel haar uiteindelijk mee en 1 ½ uur later waren we weer bij het busje. Leen en ik hebben talloze bloemetjes vereeuwigd en zelfs de USA ging ook op de bloemetjestour. Het was een geweldige prestatie dat ze dit als eerste hike hadden gedaan, en dat meen ik echt. Het was best steil en koud, maar met wat peptalk hebben ze het gered. Misschien gaan ze in de toekomst vaker wandelen dachten ze en dat geloof ik oprecht. Ze hadden een beetje meer begrip voor het hiken gekregen en snapten dat al die inspanning de moeite waard is als je met een prachtig uitzicht wordt beloond. We hebben onder het genot van een mega-schepijsje nog wat nagepraat en reden toen terug naar onze camper. We wisselden e-mailgegevens uit en namen afscheid. Het was een geweldig leuk stel, leuke gids en de hike was sowieso fantastisch door het geweldig mooie uitzicht en het prachtige wandelweer (zonnig, met wat wolken). We hebben weer geboft met zo’n topdag. Om 16 uur zaten we aan de koffie op de Campground in Hinton, een vroegertje, maar ja, waren ook al supervroeg (9 uur) aan de wandel. Totaal hebben we 5 uur rondgesjokt zonder amper moe te worden, is ook heel erg fijn moet ik zeggen. Morgen hebben we helaas onze laatste hike, met Paula een privéwandeling naar Edith Cavell Meadows (bloemenweide) . Dat wordt dus weer heel veel bloemetjes kijken, nu maar hopen dat ook het weer goed zal zijn en dan hebben we weer een fantastische dag.
Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen, welterusten, slaapzacht
Team Holland
Zoals gewoonlijk waren we vanochtend weer vroeg uit de veren, zo voor 6-en al, werk aan de winkel. Onze hike met gids startte al om 8 uur. Rond kwart voor 7 reden we de campground af, naar Pocahontas Resort. Daar hadden we afgesproken met onze gids Chris om de Sulphur Skyline hike te lopen. Dit resort ligt op een afslag naar de weg naar Miette Hotsprings. Dat zijn warmwaterbronnen waar je kan zwemmen en die zijn razend populair hier. Uiteindelijk bleek het gewoon een klein zwembadje te zijn met water uit de Hotsprings. De weg naar boven is weliswaar geasfalteerd, maar nogal smal voor grote RV’s als die van ons. We waren al op de afgesproken parking om 7.20, in ieder geval op tijd, lekker nog een bakkie doen voor vertrek. Even na 8 uur kwam er een busje aanrijden met gids Chris en nog 2 mensen, we liepen met meerdere mensen, terwijl ik dacht dat het privé zou zijn, gelukkig bleken het erg leuke mensen te zijn. We reden in het busje omhoog naar de Hotsprings en wisselden wat info uit. Het andere stel kwam uit USA, had nog nooit gehiked, was niet gekleed op een hike en vonden het superspannend. Ze wisten duidelijk totaal niet waar ze aan begonnen. Ik denk dat ze zich rotschrokken toen ze ons zagen, bepakt en bezakt, met lange broek terwijl het warm zou zijn, trui, wandelstokken en mega bergschoenen. Ik had met ze te doen, want de vrouw begon zich al te verontschuldigen. Maar het is allemaal goed gekomen hoor, ze kregen wandelstokken en extra kleding van de gids en hij droeg ook hun eten en drinken. Oke dan……. Let’s go.
De hike Sulphur Skyline is genoemd naar het zwavel (sulphur) wat in de warmwaterbronnen zit en is slechts 8 km retour en stijgt wel pittig, zo’n 700 meter. We gingen in een slakkengangetje op pad, maar er werd al flink gehijgd en gepuft door Mr. & Mrs. Amerika. OMG! Onderweg hebben we wederom genoten van de mooie bloemen en we hebben er een nieuwe hobby bij Franziska! Geweldig, wat een pracht en we willen ze allemaal op de foto. Geen probleem voor de rest, kon er tenminste weer gestopt worden. Na 1 ½ uur waren we uit het bos op een soort plat stuk en konden al de bergen om ons heen zien en dat was al heel erg mooi. Het laatste stuk wat we nog moesten doen was al te zien en erg verontrustend voor onze medehikers. Erg steil (zo’n 150 hoogtemeters) en over een kale helling met puin (scree). Tot nu toe voldeden de tennisschoenen nog wel, maar dit was andere koek. Gelukkig wilde team USA toch helemaal naar boven, ze waren toch welbenieuwd naar het uitzicht boven op de berg. In een duizelingwekkend slakkengangetje tuften we naar boven, we hebben ons echt in moeten houden om niet naar het uitzichtpunt te rennen (beetje overdreven, want het was wel bergop ja). Uiteindelijk kwamen we met z’n 4-en boven, Leen kon het niet meer uithouden en was al met de fotoshoot begonnen. Het was zoals verwacht heeeeel erg koud op de top, veel wind boven op een berg. Gelukkig was er warme kleding en kon er uitgebreid van het uitzicht genoten worden. Het was een uitzicht waar wij heel erg blij van werden, overal bergen rondom, een zgn. 360’ view. Daar doe je het voor en dat vond de rest gelukkig ook. Er waren ook flink wat Golden Mantled Groundsquirrels die ons verwelkomden (zeg maar bedelen om eten). Dit is een drukbezochte hike en dat weten de squirrels ook. Er was iemand weer zo stom om te voeren en daar kan ik echt niet tegen. Gelukkig zei Chris er wat van, als ze bijten kan je hondsdolheid krijgen en moet je naar het ziekenhuis. Bovendien is het ook erg ongezond voor de dieren, die worden zo afhankelijk van de mensen, maar helaas zijn die er niet in de winter. Hoe kom je dan aan je eten als je vergeten bent hoe je eten moet zoeken?
Heel veel foto’s later gingen we weer schuifelend, voetje voor voetje naar beneden de puinhelling af. De vrouw vond het erg eng, maar met wat hulp lukte het best goed. Het viel haar uiteindelijk mee en 1 ½ uur later waren we weer bij het busje. Leen en ik hebben talloze bloemetjes vereeuwigd en zelfs de USA ging ook op de bloemetjestour. Het was een geweldige prestatie dat ze dit als eerste hike hadden gedaan, en dat meen ik echt. Het was best steil en koud, maar met wat peptalk hebben ze het gered. Misschien gaan ze in de toekomst vaker wandelen dachten ze en dat geloof ik oprecht. Ze hadden een beetje meer begrip voor het hiken gekregen en snapten dat al die inspanning de moeite waard is als je met een prachtig uitzicht wordt beloond. We hebben onder het genot van een mega-schepijsje nog wat nagepraat en reden toen terug naar onze camper. We wisselden e-mailgegevens uit en namen afscheid. Het was een geweldig leuk stel, leuke gids en de hike was sowieso fantastisch door het geweldig mooie uitzicht en het prachtige wandelweer (zonnig, met wat wolken). We hebben weer geboft met zo’n topdag. Om 16 uur zaten we aan de koffie op de Campground in Hinton, een vroegertje, maar ja, waren ook al supervroeg (9 uur) aan de wandel. Totaal hebben we 5 uur rondgesjokt zonder amper moe te worden, is ook heel erg fijn moet ik zeggen. Morgen hebben we helaas onze laatste hike, met Paula een privéwandeling naar Edith Cavell Meadows (bloemenweide) . Dat wordt dus weer heel veel bloemetjes kijken, nu maar hopen dat ook het weer goed zal zijn en dan hebben we weer een fantastische dag.
Dag vogels, dag bloemen, dag kinderen, welterusten, slaapzacht
Team Holland
-
15 Juli 2015 - 09:39
Franziska & Klaas :
Dag Team Holland!
Goed om te horen, dat jullie nauwelijks last van de bosbranden hebben gehad en dat jullie er weer een hobby bij hebben. Natuurlijk hoop ik, dat jullie t.z.t. nog een kleine selectie van de buit aan plaatjes op internet zullen zetten.
Het verhaal over jullie medewandelaars bewijst weer eens, dat wandelen een echte sport en een vak is, dat je moet leren. Ik kan me nog heel goed herinneren, hoe het was, toen ik Klaas in Zwitserland de eerste keer mee de bergen in nam. Wij namen toen de kabelbaan naar de Säntis en beneden was het 25 graden. Klaas kon toen niet begrijpen, waarom ik tegen hem zei, dat hij een lange broek en fatsoenlijke schoenen moest aandoen. Pas toen we boven aankwamen en het inneens 10 graden frisser was met zo her en der nog wat sneeuw, viel het kwartje bij hem.
Jullie verhaal wekt ook weer mooie herinneringen bij me. Klaas en ik hebben in 2004 in het Pocahontas Resort overnacht. We zijn toen ook naar de Miette Hot Springs geweest, konden toen echter vanwege slecht weer met zelfs een beetje sneeuw helaas niet gaan wandelen. In plaats daarvan gingen we lekker badderen in de hot springs. Ook lekker!
Nu hoop ik, dat jullie vandaag op de Cavell Meadows opnieuw een topdag zullen beleven met een prachtig uitzicht en natuurlijk heel veel bloemetjes! Wij vonden dit een hele mooie hike, ook al waren de meeste bloemen in september al uitgebloeid. Het schitterende uitzicht en de marmotten en pika's langs het pad maakten deze wandeling ook in september tot een tophike!
Nog heel veel plezier! Groetjes,
Franziska -
15 Juli 2015 - 10:23
Ellen Hermes:
Beste Leen en Ellien,
Wat een heerlijke verhalen! Heb ook al jullie vorige belevenissen inmiddels gelezen.
En zo herkenbaar; wij waren na de 1e reis in 2000 ook meteen verkocht en zijn in 2001 meteen weer gegaan. Daarna weer in 2004 en in 2008.
Zijn ook voornamelijk in het westen geweest, in 2008 zijn we begonnen voor 10 dagen in het oosten (Alconquin is ook zeer de moeite waard) en daarna (natuurlijk) door naar het westen.
Ben o.a. op jullie site gekomen omdat wij in 2018 nog een keer een grote reis willen gaan maken.
Wij houden ook van wandelen (niet zo fanatiek als jullie) en er staan nog een aantal wandelingen op ons lijstje. Ben daarom steeds aan het zoeken naar informatie (de voorpret is ook heel leuk nietwaar).
Geniet nog heerlijk van jullie laatste dagen daar.
Groetjes Ellen
-
16 Juli 2015 - 09:26
Jacqueline:
Hoi Elliien sorry dat er geen krabbel van me kwam maar picospot lied me niet los .nu zijn we thuis .vandaag brengt pa John naar het ziekenhuis ,vanmiddag wordt hij geopereerd aan zijn knie we hopen dat alles goed komt .We hebben veel aan jullie gedacht ik heb nu alle mooie foto's gezien enverslagen gelezen .spannend en heel mooi EllienLeennog enkelen dagen dan horen we wel de telefoon dat je weerthuis bent morgen gaan weer naar de camping .met Mellanie en Richard
zie jullie Pa en ma meijs -
16 Juli 2015 - 11:59
Svintha:
Wat heerlijk om weer mee te mogen genieten van jullie Canada trip en alle mooie foto's. Jasper heeft echt prachtige routes om te lopen en inderdaad flinke kuitenbijters met veel klimmen.
Mooie foto's ook van de akelei.
Nog Cartersnakes gezien?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
