Edith Cavell Meadows met Paula,

How are you today?,

Vandaag helaas de laatste hike van deze vakantie. Het was een hike waar we met de RV niet zelf naar toe konden rijden. De weg naar Edith Cavell is nogal smal en bevat wat haarspeldbochten. En buiten dat: het is zelfs niet toegestaan om er met een RV naar toe te gaan als je dat zou willen. Dus had ik een gids gehuurd, Paula van Walks&Talks uit Jasper. Een privé hike met hopelijk veel wetenswaardigheden. De hike zelf is niet lang, slechts 8 km en een hoogteverschil van 800 meter. De meadows schijnen daar prachtig te zijn, heel veel bloemen. We hadden met Paula afgesproken in Jasper. De campground in Hinton is bijna 1 uur rijden en we reden iets over 7 uur daar weg. We parkeerden voor haar winkel in Jasper en dronken natuurlijk weer eens koffie en liepen om 8.45 naar haar toe. Ik was echt in de veronderstelling dat we om 9 uur hadden afgesproken, maar helaas had ik het allerlaatste mailtje net niet uitgeprint en meegenomen waarin stond dat we om 8.30 zouden starten. Net op het laatste moment was de tijd gewijzigd en dat was ik tot mijn grote schande vergeten. Ik heb alles al 3 maanden vooruit besproken. Oh ik schaamde me ontzettend, wil echt nooit te laat komen. Niets meer aan te doen, Paula zei dat ze het begreep.

We gingen met haar hagelnieuwe minivan op pad en reden omhoog over een 14 km lange bergweg. Onderweg stopten we nog even bij een mooi groen meertje en reden verder naar de parkeerplaats. In een razend tempo maakten we ons klaar want Paula had blijkbaar haast. En dat bleef de hele hike zo! Jeetje, ze ging er in een razend tempo vandoor en zei dat we regelmatig zouden stoppen als er iets te vertellen was. OK, wij vlogen er achter aan. Gelukkig stopte ze steeds net op tijd om even op adem te komen, maar ze raffelde haar verhaaltje af en wachtte amper op respons en vloog verder. Niet echt ons idee van een gezellige hike. We liepen langs de morene van Angel Glacier, die hangt aan Mount Edith Cavell. Bla bla bla, het ziet er uit als een engel met gespreide vleugels die hangt aan de berg. Onder aan de berg is een gletsjermeertje waar het onderste deel van Angel in uitloopt. Er dreven ook nog ijsbergjes in het meer. En we mochten zelfs even kijken zowaar. Helaas regende het en dat werd steeds erger. Dus liepen we nog harder. Na een poosje vroeg Paula of we nog verder wilden gaan, naar de Meadows of stoppen. Nou we waren toch al zeiknat, wat maakt het uit, ga maar gewoon verder, wij hollen wel achter je aan. Af en toe vertelde ze nog welk bloemetje we zagen en verdween nog voordat we hadden gereageerd. Eenmaal in de meadows stopte het een beetje met regenen en mochten we zelfs heel snel onze lunch opeten. De meadows zijn mooi, maar we hebben inmiddels al meer prachtige bloemenweides gezien met veel meer bloemetjes. Oh wat zijn we weer een verwend stelletje! Hier was heel veel heide, wij vonden het niet superbijzonder. Heus wel mooi, maar hadden er meer van verwacht. Met Paula kregen we niet echt een klik, ze was erg zakelijk/stug en draaide een cassettebandje af. Ze vertelde ook dat dit haar favoriete hike was en dat ze die bijna elke dag deed. Braaf renden we achter haar aan en we probeerden weer beneden te zijn voordat het weer zou gaan regenen. Inmiddels kwamen er hele kuddes mensen naar boven. Het is een erg populaire route. Voor de kenners: Path of the Glacier kan je niet meer lopen. In 2012 is de Ghost Glacier, die naast Angel Glacier hing afgebroken en in het gletsjermeertje gevallen. Daardoor is het pad wat naar dat meertje liep helemaal weggespoeld. Weet je dat ook weer.

Momenteel is de Maligne Lake Road hier in de buurt nog steeds (nu al 1 week) afgesloten ivm de bosbrand. Ze laten het vuur gecontroleerd uitbranden en veel mensen wijken daarom uit naar andere hikes in de buurt. De witte rook hebben we onderweg ook gezien, gelukkig ruik je niets. De brand is ontstaan door blikseminslag vorige week, is in de grond gekropen en pas later is de brand op verschillende plekken naar boven gegaan en daardoor meteen erg groot geworden. In totaal zijn we nog geen 2 ½ uur weggeweest en Paula zei ook dat we het supersnel hadden gedaan. Duhhhh, we hadden geen keus. Ze was heus niet onaardig, echt niet, maar in vergelijking met Joel, Nadine en Chris was ze niet erg sociaal. Ik had iets anders verwacht van een privé-hike. Desalniettemin hebben we wel genoten van het prachtige uitzicht en de bloemetjes. Paula bracht ons netjes terug naar de camper in Jasper. Ik had slechts een gedeelte vooruit betaald, maar ze wilde niet het totale bedrag rekenen. We waren zo snel gegaan en ook niet helemaal tot het eind (omdat het ging onweren) dat ze 1/3 minder rekende. Wel zo aardig want ik vond het ook niet meer waard. Ze kon er niks aan doen dat het regende, maar ik denk dat ze haar bedrijfje beter “Run with Paula” kan gaan noemen, dat Talk gedeelte kan ze ook schrappen. Aparte tante was het.

We reden terug naar de campground en vrij snel zag ik een Cinnamon beer (je weet wel, een zwarte beer, maar dan een bruine kleurvariant=cinnamon) langs de weg de bosjes induiken. Vlak daarna suisden we langs een mannetjes Elk met groot gewei die bewonderd werd door velen. Weer iets verder stonden er ineens auto’s stil midden op de weg. Ongeluk? Nee hoor, alleen maar een Bighornsheep langs de weg met veel fans. Pfffff, was schrikken, want iedereen gooide gewoon zijn auto neer en liep kris kras over de weg. Wat een malloten. De laatste halte was bij een Mountain Goat. Hé, die hadden we nog niet gezien deze vakantie en we hebben keurig langs de kant onze RV geparkeerd en een paar plaatjes geschoten. Het dier was wel op een hoge helling aan het eten, maar een telelens doet wonderen. Uiteindelijk hebben we toch nog de campground bereikt.

Ik heb snel de modderbroeken en natte spulletjes gewassen (we hadden ook een regenjasje aan hoor, maar niet meteen bij de eerste spetters, alles was toch een beetje klammig). Morgenochtend vertrekken we vroeg richting Vancouver. We gaan zeker niet de volle 830 km rijden, we proberen zo ver mogelijk te komen. Waar we terecht komen, kweetniet, dus internet is twijfelachtig. Bovendien moet ik ’s avonds ook inpakken,dus……. Vrijdag is het streven om zo rond het middaguur bij de verhuurder te zijn. We vliegen pas om 16.30, dus dat gaat wel lukken dan. Jakkie, het is alweer bijna voorbij, sniksniksnik. Nog even en we zijn alweer in tropisch Nederland.

Tot snel,
K2