Scramble naar Buller Pass

Hoihoi,

We hebben weer een fantastische hike gemaakt vandaag, wel een hele zware. Omdat we zo dicht bij Canmore zitten, wilden we ook gaan hiken in Kananaskis, een Provincial Park. Dat is geen hertenkampachtig parkje, nee het is immens groot met heel veel bergen en meren. Enige nadeel: er is alleen een onverharde, zeer brede, gravelweg van 80 km lang, die dwars door het hele park loopt. In vorige wintervakanties hebben we hier ons hart verloren, het is waanzinnig mooi. We zijn er ook al eens in de zomer geweest, maar rijden met een grote RV op die gravelweg was toen geen feestje. Al je spullen rammelen de kastjes uit, het piept en kraakt en het lijkt of de RV elk moment uit elkaar kan vallen. Vorige keer is alles heel gebleven, dus wilden we het nu toch maar weer eens proberen, er zijn dan zoveel nieuwe hikes die we kunnen maken.

Rond 7 uur reden we al de campground af naar Kananaskis. Toen we net de camping verlaten hadden zag ik een zwarte beer langs de weg. Hij liet zich naar beneden glijden, de voorpoten gebruikte hij wel, maar de achterkant niet, achterpoten languit gestrekt. Echt geen gezicht. Vervolgens stak hij achter onze camper de weg over. Dit alles nog gewoon in het stadje Banff. Daarna 20 km gereden naar Canmore. Daar begint vrij snel de weg naar Kananaskis, ook nog even een hertje daar gescoord. Het begin van de gravelweg viel ons mee, het was ook net glad geschraapt en opnieuw begraveld. Tijdelijk iets minder wasbord onder de wielen. We reden steeds verder het park in en kwamen langs Spray Lakes. Vorige keer was het een groot meer, maar nu was de waterstand dramatisch laag. Er waren veel stukken drooggevallen, het zag er heel anders uit. De bergen zijn nog steeds erg mooi, dus lekker verder gereden. Na 35 km hobbelen waren we bij de parking van Buller Mountain Day Use Area. Het begin van de hike was aan de overkant van de Highway, die we met gevaar voor eigen leven moesten oversteken. Geintje, de Highway is hier een hele brede gravelweg, waar af en toe een auto rijdt. Het is niet zo populair, alleen de locals maken er gebruik van en de meeste toeristen komen hier nooit. Kananaskis is een oase van rust vergeleken met de Nationale Parken Banff en Jasper en dat vinden wij helemaal niet erg.

De hike begon in een groot bos, een paar beekjes moesten we oversteken. Helaas is hier ook veel verwoest door een bosbrand, weer veel zwarte bomen. Gelukkig waren er hier ook heel veel bloeiende planten tussen al die dode bomen. Lekker veel zon voor de plantjes, het leek wel een tuincentrum. We hebben weer veel bloemetjes in de camera gestopt en het duurde daarom vrij lang voordat we uit het bos waren en in open terrein kwamen. Ongeveer na 3,7 km kwamen we bij een mooie kleine waterval. Het water kletterde in een komvormige uitsparing in de rotsen en was lichtblauw. In mijn wandelboek staat het als volgt omschreven: “a turquoise pool where the creek cascades into a rock bowl” en dat klopte precies. Tijd voor een hapje en fotosessie. Na de lunch verder gezwoegd door open bossen en over hellingen. Uiteindelijk kwamen we weer in een groen dal, omgeven door hoge bergen. Aan het eind van het dal zagen we een paadje heel steil omhoog gaan, de berg over. Het zal toch niet…..? Yep, het zal dus wel, “slechts” 160 meter de hoogte in en bovenaan de beloning: Buller Pass. Vooruit dan maar, we wilden natuurlijk wel een gigantische beloning voor deze 7 km stijgende wandeling. We hadden al 500 hoogtemeters overwonnen, die 160 konden er dan ook nog wel bij.

We besloten om de zware rugzak achter te laten in het dal, achter een rotsblok. Er komt hier amper een kip en de kippen die er lopen zijn hier zelf met een rugzak, dus die van ons laten ze vast met rust! Dat scheelt weer, het is al zwaar genoeg om boven te komen. En zwaar was het echt wel, een steile puinhelling, wel met paadje, maar voetje voor voetje hesen we ons de helling op. Bovenaan wachtte dan eindelijk de pot met goud: spectaculair uitzicht op Buller Pass op 2485 meter. We konden heel ver kijken omdat het zonnig en helder was. Heel erg mooi, heel erg veel wind zoals gewoonlijk op de top. Zeer de moeite waard. Na een half uurtje genieten zijn we weer naar beneden gesukkeld. Heel voorzichtig en zonder kleerscheuren kwamen we weer bij onze rugzak, die geduldig lag te wachten om opgepikt te worden. We hebben nog heel veel Columbian Groundsquirrels gezien (de grootste squirrelsoort) en heel veel Knabbel en Babbels. Ook hoorden we Pika’s, maar we hebben ze niet gezien. Door de bloementuin verder naar beneden gelopen en het eind was ook op deze hike steeds verder weg dan we dachten. Op ons tandvlees kwamen we uiteindelijk om 17 uur bij ons campertje aan.

Poehpoeh, dat was heftig zeg. Het duurde even voordat we onder het genot van wat koffie waren bijgekomen. Daarna meteen maar het avondeten genuttigd ter plekke (weer zo handig met een camper). Na het diner weer teruggehobbeld naar Canmore en bij Safeway weer internet opgezocht. Om 21 uur waren we weer op de campground in Banff. Home sweet home. Morgen gaan we weer naar Kananaskis voor een nieuwe hike: Headwall Lakes. Dat belooft ook weer erg mooi te worden.

See you,
De Bulletjes