Uitwaaien bij Burstall Flats,

Welkom terug beste lezers,

Zoals beloofd gingen we vandaag naar Burstall Flats in Kananaskis. De weersverwachting was een bewolkte dag met af en toe een zonnetje. Om 6 uur zijn we opgestaan, we waren toen al een uur wakker door de jetlag en Ventilator. Rond half 9 reden we weer naar Kananaskis. Eerst nog even tanken, dat is hier niet zo vervelend. Een liter benzine kost hier maar 70 eurocent, dat is een meevaller. Daarom zijn hier de auto’s ook ontzettend groot, onze Outlander is maar een kleintje vergeleken bij het gemiddelde wagenpark hier. Daarna reden we dezelfde weg als gisteren naar de parkeerplaats van Burstall Pass. Die ligt precies tegenover die van Chester Lake. Het was er al een beetje druk, wel zo’n 10 auto’s. Bleek dat er een trainingsdag was voor reddingen bij lawines. Er kwamen 3 Sneeuwscooters met sleeёn aan te pas. We maakten ons gereed voor de wandeling en trokken onze extra warme mutsen en nosecaps (een soort neussjaaltje, met gaatjes voor je mond en een stukje wat je neus bedekt) aan. Het was best fris, zo’n -14’C weer, maar het waaide een beetje en voelde daardoor kouder aan dan gisteren.

Goed ingepakt liepen we naar het begin van de wandeling. Tijdens eerdere vakanties bleek dit nog best moeilijk te zijn, we zijn 2 keer ergens anders beland dan de bedoeling was omdat we een bordje over het hoofd zagen. Inmiddels weten we dat Burstall Pass in de winter niet staat aangegeven met een snowshoebordje maar dat je het gewone bordje voor de zomerhike moet volgen. Overigens staan er nergens namen bij hoor en de vorige keer was zelfs het bordje voor de zomerhike verdwenen. Later bleek dat het ondergesneeuwd was. We hebben de Flats uiteindelijk de laatste keer wel gevonden en vonden het toen zo mooi dat we nu weer daar naar toe wilden. De Flats is een uitgestrekte vlakte met kleine wilgenstruikjes en in de zomer is hier heel veel water. Je moet dan springen van de ene graspol naar de andere en over stammetjes balanceren om niet nat te worden. Na deze natte vlakte kom je in een bos en wandel je verder omhoog naar de Pas. In de winter kan je niet verder dan de Flats, tenzij je ervaring hebt met wandelen in lawinegebied, dat is dus omhoog naar de Pas. En die ervaring hebben wij niet en we willen ook niet uitzoeken hoe het is om onder de sneeuw te liggen met alle gevolgen van dien. Misschien hadden we het vandaag kunnen proberen, er waren genoeg hulptroepen in de buurt. Maar we namen genoegen met het lopen naar de Flats, die is omringt door bergen en als het een beetje helder weer is dan zie je in de verte de bergen van Chester Lake die aan de andere kant van de weg liggen.

Na een uurtje bergop sloffen waren we al op de vlakte. Het waaide daar heel erg hard en we liepen ook nog tegen de wind in naar het einde van de sneeuwvlakte. Daar zie je een kleine gletsjer. Helaas was het behoorlijk bewolkt geworden, af en toe was er een plukje blauwe lucht. We lunchten op een omgevallen boom in het bos langs de vlakte en begonnen weer aan de weg naar beneden. De temperatuur was gelukkig best redelijk, paar graadjes onder 0 denk ik en we liepen zelfs een beetje te zweten. Om half 2 waren we alweer terug bij de auto.

We reden de hele weg af die door Kananaskis loopt, zo’n 90 km totaal. We wilden nog niet meteen naar huis gaan en hoopten wat wildlife te zien aan de andere kant van het park. Overal stonden waarschuwingsborden voor Wildlife op de weg, Bighornsheep, Elanden en Elks. Helaas lezen de dieren geen borden, we hebben er geen 1 gezien. Het laatste stuk van de thuisreis reden we over de snelweg. Op deze snelweg reden we zondag ook toen het zo begon te sneeuwen. Van al die sneeuw is bijna niks meer over, het smelt momenteel als een gek hier. Gelukkig heb je daar in Kananaskis weinig last van, dat ligt een stuk hoger dan het gebied rond Canmore, en het is er veel kouder ook. Daarom gaan we ook juist daar wandelen, de sneeuw blijft er langer liggen.

Rond het appartementencomplex is ook niet veel sneeuw meer te vinden, maar daar komt dit weekend verandering in. Het gaat opnieuw sneeuwen en keihard vriezen. We zitten waarschijnlijk volgende week in een flinke diepvries, met temperaturen tussen -20 en -30’C. dat vinden zelfs wij best wel fris. Momenteel is het ergens tussen -5 en -10’C in de middag. Toen we naar ons appartement liepen hoorden we al de grote ventilator blazen als vanouds. Niets veranderd dus. Alles is gecontroleerd door mannetjes van Honeywell, er is niks afwijkends gevonden. We moeten er maar mee leren leven. Hopelijk slaat hij vannacht niet zo vaak aan, kunnen we misschien wat slapen. Ik geef deze strijd op, het mag de vakantiepret niet drukken. Morgen gaan we lekker wandelen met Joel, ben benieuwd wat hij voor ons in petto heeft.

Oant moarn