Naar Marble Canyon met een oude bekende
Door: Ellien
Blijf op de hoogte en volg Leen en Ellien
31 Januari 2019 | Canada, Canmore
Beste lezers,
Vandaag gingen we op pad met gids Joel Hagen van Great Divide. Met Joel zijn we al vaker op pad geweest, zomer en winter. Hij is een geweldige gids, een wandelende encyclopedie en goede verteller. Steeds weet hij ons weer te verrassen met een speciale hike die past bij onze interesses. We komen daardoor op plekken waar we anders zelf nooit zouden komen, het is vaak buiten de gebaande paden en daarom extra leuk. Gisteravond heeft Joel ons gebeld om teen en tander te bespreken. Hij vertelde dat hij naar Marble Canyon wilde gaan omdat de voorspelling voor vandaag veel sneeuw zou geven. Dan ga je niet hiken naar een plek met uitzicht op de bergen, want waarschijnlijk zie je door de sneeuw dan noppes. Bovendien was het bij Marble Canyon ook beschut, we zouden het dan ook minder koud hebben. Marble Canyon ligt in Kootenay, ook een National Park. Het is minder bekend bij de meeste toeristen, immers geen Banff of Jasper, maar zeker niet minder mooi. Leen en ik zijn er al wel vaker geweest en dus konden we de plek vast wel vinden waar we Joel zouden ontmoeten. Meestal spreekt Joel af met zijn gasten bij Lake Louise, waar hij woont, omdat daar dan de meeste wandelingen gedaan worden. Voor ons was het nu makkelijk om meteen naar Kootenay te rijden, dat ligt nog voor Lake Louise. Om 9 uur zouden we elkaar treffen.
We reden rond 8 uur weg en meteen begon het al te sneeuwen en het was heel zwaar bewolkt. Alles was zwart-wit buiten. We reden op de weg naar Kootenay en die was al redelijk besneeuwd. Gelukkig bereikten we probleemloos de parkeerplek van Marble Canyon. Joel arriveerde 10 minuutjes later. Hij begon al meteen geїnteresseerd naar de sneeuwvlokjes te kijken toen we nog maar net waren uitgestapt. Hij was enthousiast omdat ze een aparte vorm hadden. Sneeuwvlokken kunnen verschillend van vorm zijn en toen we ze onder een loepje bekeken bleken het prachtige kunstwerkjes te zijn. Een soort kristal met 6 takjes, een klein juweeltje. Alleen onder bepaalde omstandigheden ontstaat deze variant, meestal zijn de kristalletjes anders van model. Ik heb me nog nooit verdiept in de vorm van sneeuwvlokjes maar het was al meteen weer een leuke start. Joel weet zoveel over dieren, planten, geologie, natuur. Het is een genot om met hem op pad te gaan.
We liepen naar het begin van de canyon, een klein watertje met grote rotswanden eromheen. Aan die wanden hing heel veel sneeuw, het leken wel elfenbankjes (ken je dat, soort paddenstoelen die uitsteken op een boom). We liepen omhoog met de snowshoes en konden steeds verder de canyon inkijken en die werd steeds dieper. Het diepste punt was zo’n 35 meter, we konden nog net een beetje water op de bodem zien. Brrrr daar wil je niet in vallen. Langs de hele canyon liep een wandelpad, afgezet met hekken en er waren meerdere bruggetjes die we overstaken en waar je in de canyon kon kijken. Heel erg mooi. Het is een toeristische attractie, maar niet zo bekend. Joel vertelde over het ontstaan van de canyon, een ingewikkeld verhaal over botsende gletsjers, kalksteen, watervallen, zuren die het kalksteen oplossen, rockflower (soort steengruis die in het water zit en de kalksteen uitschuurt). Heel interessant, ik kan het alleen niet meer na vertellen vrees ik.
De canyon is ongeveer 300 meter lang en we waren daar na een uurtje natuurlijk al lang klaar. Gelukkig ging de reis nog verder, we sloften door diepe sneeuw naar een beekje, die was natuurlijk onzichtbaar door alle sneeuw, af en toe was er een klein stukje zichtbaar of hoorbaar. We liepen in een soort rivierbedding, af en toe pakten we een stukje bos mee. Joel vertelde over onze favoriete dieren, de beren van Lake Louise, we haalden herinneringen op van vorige hikes met hem en zijn vrouw Nadine. Op een gegeven moment kwamen we bij een plek waar je op de berghelling kon zien dat er daar een lawine was geweest. Dat kan je zien aan de open plek natuurlijk op een berghelling maar ook aan de vegetatie die er daarna groeit. In Kootenay is in 2003 een vreselijk grote bosbrand geweest en de overblijfselen daarvan zijn nog heel duidelijk zichtbaar. Heel veel kale, dode bomen staan nog op de hellingen, wij worden altijd een beetje triest van deze aanblik. Je zou denken dat het meteen geblust wordt, maar niets is minder waar. De natuur heeft het vuur nodig. Sommige bomen kunnen alleen voortbestaan door vuur, hun zaden gaan alleen open door vuur. Als dit niet regelmatig gebeurt dan wordt het bos te oud. Het moet af en toe afbranden, dan krijgen andere bomen en planten een kans. Leen en ik hebben hier in de zomer gewandeld, aan de andere kant van Marble Canyon, bij Stanley Glacier en dan is het een waar bloemenparadijs. Veel vogels en andere dieren profiteren dan van de nieuwe beplanting en de nieuwe bomen beginnen al weer snel te groeien.
Joel vertelde ook over het ontstaan van de Rocky Mountains, over gletsjers en nog meer. We lunchten op een omgevallen boom in de rivierbedding. Daarna liepen we van het riviertje weg het bos in om via een andere weg naar de parkeerplaats te gaan. We zagen nog een mooie specht die druk aan het timmeren was, een Hairy Woodpecker. Zwart/wit gestippelde vleugels, met zwarte streepjes op zijn kop met een rode vlek. Die verwacht je hier echt niet midden in de winter, blijkbaar is er toch eten in die afgebrande bomen te vinden. Het laatste stukje van de wandeling liepen we nog een keer langs de canyon. Al die tijd was het zo bewolkt dat we de bergen amper zagen, het sneeuwde de hele dag. Gelukkig was het niet erg koud, net rond het vriespunt. Joel maakte nog wat foto’s van ons en daarna namen we afscheid bij de auto’s.
Volgende week gaan we nog een keer met Joel op pad, misschien dinsdag. Helaas wordt het volgende week ook zeer koud, de voorspelling is ergens tussen -25 en -30’C!!!! En kans op sneeuw. Misschien kiest Joel een andere dag, hij heeft niet veel andere gasten volgende week. Fijn dat hij zo flexibel is. We hebben aangegeven dat we graag naar Sunshine Meadows met hem willen. Dat is helemaal boven in de bergen, een skigebied, met zelfs een kabelbaan. We zijn er al eens geweest in de winter met een groepsexcursie en dat was toen erg mooi. Ook in de zomer zijn we er 3 keer geweest, het is er werkelijk prachtig. Maar het kan er erg winderig zijn, er zijn amper bomen omdat het zo hoog is. Maar het kan er juist minder koud zijn dan beneden in het dal. Joel houdt het in de gaten en we verheugen ons nu al op de volgende ontmoeting.
We reden naar huis over de besneeuwde weg, gelukkig waren de sneeuwploegen druk bezig geweest om de weg begaanbaar te houden. Probleemloos kwamen we om 17 uur weer in ons appartement aan, moe van deze lange dag. Morgen wordt er slecht weer voorspeld, dat wil zeggen dat het heel veel gaat sneeuwen in de buurt van Banff en Lake Louise. We blijven daarom voorlopig in Kananaskis om daar te snowshoen. Er valt hier rond Canmore altijd veel minder sneeuw dan richting Icefields Parkway. Er wordt heel veel gewaarschuwd voor de sneeuwstormen die vanaf zaterdag gaan komen, maar wees gerust, wij gaan dan niet die kant op. Het snowshoeparadijs ligt hier immers om de hoek.
Toedeloe
Vandaag gingen we op pad met gids Joel Hagen van Great Divide. Met Joel zijn we al vaker op pad geweest, zomer en winter. Hij is een geweldige gids, een wandelende encyclopedie en goede verteller. Steeds weet hij ons weer te verrassen met een speciale hike die past bij onze interesses. We komen daardoor op plekken waar we anders zelf nooit zouden komen, het is vaak buiten de gebaande paden en daarom extra leuk. Gisteravond heeft Joel ons gebeld om teen en tander te bespreken. Hij vertelde dat hij naar Marble Canyon wilde gaan omdat de voorspelling voor vandaag veel sneeuw zou geven. Dan ga je niet hiken naar een plek met uitzicht op de bergen, want waarschijnlijk zie je door de sneeuw dan noppes. Bovendien was het bij Marble Canyon ook beschut, we zouden het dan ook minder koud hebben. Marble Canyon ligt in Kootenay, ook een National Park. Het is minder bekend bij de meeste toeristen, immers geen Banff of Jasper, maar zeker niet minder mooi. Leen en ik zijn er al wel vaker geweest en dus konden we de plek vast wel vinden waar we Joel zouden ontmoeten. Meestal spreekt Joel af met zijn gasten bij Lake Louise, waar hij woont, omdat daar dan de meeste wandelingen gedaan worden. Voor ons was het nu makkelijk om meteen naar Kootenay te rijden, dat ligt nog voor Lake Louise. Om 9 uur zouden we elkaar treffen.
We reden rond 8 uur weg en meteen begon het al te sneeuwen en het was heel zwaar bewolkt. Alles was zwart-wit buiten. We reden op de weg naar Kootenay en die was al redelijk besneeuwd. Gelukkig bereikten we probleemloos de parkeerplek van Marble Canyon. Joel arriveerde 10 minuutjes later. Hij begon al meteen geїnteresseerd naar de sneeuwvlokjes te kijken toen we nog maar net waren uitgestapt. Hij was enthousiast omdat ze een aparte vorm hadden. Sneeuwvlokken kunnen verschillend van vorm zijn en toen we ze onder een loepje bekeken bleken het prachtige kunstwerkjes te zijn. Een soort kristal met 6 takjes, een klein juweeltje. Alleen onder bepaalde omstandigheden ontstaat deze variant, meestal zijn de kristalletjes anders van model. Ik heb me nog nooit verdiept in de vorm van sneeuwvlokjes maar het was al meteen weer een leuke start. Joel weet zoveel over dieren, planten, geologie, natuur. Het is een genot om met hem op pad te gaan.
We liepen naar het begin van de canyon, een klein watertje met grote rotswanden eromheen. Aan die wanden hing heel veel sneeuw, het leken wel elfenbankjes (ken je dat, soort paddenstoelen die uitsteken op een boom). We liepen omhoog met de snowshoes en konden steeds verder de canyon inkijken en die werd steeds dieper. Het diepste punt was zo’n 35 meter, we konden nog net een beetje water op de bodem zien. Brrrr daar wil je niet in vallen. Langs de hele canyon liep een wandelpad, afgezet met hekken en er waren meerdere bruggetjes die we overstaken en waar je in de canyon kon kijken. Heel erg mooi. Het is een toeristische attractie, maar niet zo bekend. Joel vertelde over het ontstaan van de canyon, een ingewikkeld verhaal over botsende gletsjers, kalksteen, watervallen, zuren die het kalksteen oplossen, rockflower (soort steengruis die in het water zit en de kalksteen uitschuurt). Heel interessant, ik kan het alleen niet meer na vertellen vrees ik.
De canyon is ongeveer 300 meter lang en we waren daar na een uurtje natuurlijk al lang klaar. Gelukkig ging de reis nog verder, we sloften door diepe sneeuw naar een beekje, die was natuurlijk onzichtbaar door alle sneeuw, af en toe was er een klein stukje zichtbaar of hoorbaar. We liepen in een soort rivierbedding, af en toe pakten we een stukje bos mee. Joel vertelde over onze favoriete dieren, de beren van Lake Louise, we haalden herinneringen op van vorige hikes met hem en zijn vrouw Nadine. Op een gegeven moment kwamen we bij een plek waar je op de berghelling kon zien dat er daar een lawine was geweest. Dat kan je zien aan de open plek natuurlijk op een berghelling maar ook aan de vegetatie die er daarna groeit. In Kootenay is in 2003 een vreselijk grote bosbrand geweest en de overblijfselen daarvan zijn nog heel duidelijk zichtbaar. Heel veel kale, dode bomen staan nog op de hellingen, wij worden altijd een beetje triest van deze aanblik. Je zou denken dat het meteen geblust wordt, maar niets is minder waar. De natuur heeft het vuur nodig. Sommige bomen kunnen alleen voortbestaan door vuur, hun zaden gaan alleen open door vuur. Als dit niet regelmatig gebeurt dan wordt het bos te oud. Het moet af en toe afbranden, dan krijgen andere bomen en planten een kans. Leen en ik hebben hier in de zomer gewandeld, aan de andere kant van Marble Canyon, bij Stanley Glacier en dan is het een waar bloemenparadijs. Veel vogels en andere dieren profiteren dan van de nieuwe beplanting en de nieuwe bomen beginnen al weer snel te groeien.
Joel vertelde ook over het ontstaan van de Rocky Mountains, over gletsjers en nog meer. We lunchten op een omgevallen boom in de rivierbedding. Daarna liepen we van het riviertje weg het bos in om via een andere weg naar de parkeerplaats te gaan. We zagen nog een mooie specht die druk aan het timmeren was, een Hairy Woodpecker. Zwart/wit gestippelde vleugels, met zwarte streepjes op zijn kop met een rode vlek. Die verwacht je hier echt niet midden in de winter, blijkbaar is er toch eten in die afgebrande bomen te vinden. Het laatste stukje van de wandeling liepen we nog een keer langs de canyon. Al die tijd was het zo bewolkt dat we de bergen amper zagen, het sneeuwde de hele dag. Gelukkig was het niet erg koud, net rond het vriespunt. Joel maakte nog wat foto’s van ons en daarna namen we afscheid bij de auto’s.
Volgende week gaan we nog een keer met Joel op pad, misschien dinsdag. Helaas wordt het volgende week ook zeer koud, de voorspelling is ergens tussen -25 en -30’C!!!! En kans op sneeuw. Misschien kiest Joel een andere dag, hij heeft niet veel andere gasten volgende week. Fijn dat hij zo flexibel is. We hebben aangegeven dat we graag naar Sunshine Meadows met hem willen. Dat is helemaal boven in de bergen, een skigebied, met zelfs een kabelbaan. We zijn er al eens geweest in de winter met een groepsexcursie en dat was toen erg mooi. Ook in de zomer zijn we er 3 keer geweest, het is er werkelijk prachtig. Maar het kan er erg winderig zijn, er zijn amper bomen omdat het zo hoog is. Maar het kan er juist minder koud zijn dan beneden in het dal. Joel houdt het in de gaten en we verheugen ons nu al op de volgende ontmoeting.
We reden naar huis over de besneeuwde weg, gelukkig waren de sneeuwploegen druk bezig geweest om de weg begaanbaar te houden. Probleemloos kwamen we om 17 uur weer in ons appartement aan, moe van deze lange dag. Morgen wordt er slecht weer voorspeld, dat wil zeggen dat het heel veel gaat sneeuwen in de buurt van Banff en Lake Louise. We blijven daarom voorlopig in Kananaskis om daar te snowshoen. Er valt hier rond Canmore altijd veel minder sneeuw dan richting Icefields Parkway. Er wordt heel veel gewaarschuwd voor de sneeuwstormen die vanaf zaterdag gaan komen, maar wees gerust, wij gaan dan niet die kant op. Het snowshoeparadijs ligt hier immers om de hoek.
Toedeloe
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
