Sunny Sunshine meadows
Door: Ellien
Blijf op de hoogte en volg Leen en Ellien
06 Februari 2019 | Canada, Canmore
Hello Sunshines,
Vandaag gingen we met gids Joel Hagen naar Sunshine Meadows. De weersverwachting was veelbelovend, veel zon, weinig wind en geen kans op sneeuwbuien. Misschien een beetje koud, maar warmer zou het voorlopig niet worden, tijdens onze vakantie althans. Joel was ook flexibel met zijn dagen en vandaag ging het dus gebeuren. Om 9.30 ontmoeten we Joel bij het dalstation van Sunshine Village. Het is 1 van de 2 populairste skigebieden rond Lake Louise en er waren al redelijk wat skieёrs onderweg naar boven. Het was overigens wel wat aan de frisse kant, -27’C, hopelijk zou het boven op de berg wat warmer zijn. We kochten 3 kaartjes voor de rit naar boven. Het eerste gedeelte was met een cabine en daarna moesten we overstappen op een stoeltjeslift. Voordat we in de stoeltjeslift gingen moesten we eerst onze snowshoes al ondergespen volgens Joel. De laatste keer dat hij hier was moest dat. Vandaag ging het anders, we mochten niet met de snowshoes aan onze voeten in de stoeltjeslift. Dus snel die apparaten weer verwijderd en met alle spullen in de hand en rugzak op schoot zijn we in de stoeltjeslift gestapt. Die stopt niet tijdens het instappen, gaat alleen een beetje langzamer, een 4 persoonsbankje die je van achteren opschept en dan ga je de lucht in. Dat is best lastig met al die spullen in je handen, maar het ging gelukkig goed. We deden toch maar even een stang naar beneden voor onze buik voor het geval dat. Helemaal dicht kon het niet omdat we zoveel spullen vast hadden. Maar ook dit ritje lukte goed, alleen het uitstappen was wat lastig. Normaal heb je als skieёr niks in je handen en glij je eenmaal boven zo uit die lift de sneeuw in, maar wij moesten er een beetje snel uit lopen en alle spullen ook vasthouden. Ik bleef bijna hangen met mijn gat, was iets te laat, maar kwam net op tijd uit het bankje, anders was ik weer naar beneden gegaan denk ik. Ik ben soms wat onhandig denk ik……….
Maar we waren boven en nu kon de pret beginnen. Wat een geweldig uitzicht hadden we al meteen. Overal rondom zagen we bergen, het was zonnig en er was weinig wind. Temperatuur ergens onder de -20’C waarschijnlijk. Een perfecte dag om hier te zijn. We installeerden de sneeuwslippers en sloften de diepe sneeuw in. We moesten eerst een klein stukje over de skipiste en doken daarna onder een touwtje door naar het snowshoegebied. We hadden lekker het hele gebied achter het touwtje voor onszelf. Niemand te zien. Joel vertelde dat de terugreis makkelijker zou zijn, dan gingen we alleen met de cabine naar beneden en gelukkig niet met de stoeltjeslift. Leen en ik zijn hier al 1 keer eerder geweest in de winter met een groepsexcursie van een halve dag. Helaas sneeuwde het toen onophoudelijk en hebben we toen geen bergen gezien. In de zomer zijn we hier al 3 keer eerder geweest. Nu zagen we dus voor het eerst het uitzicht in de winter en het was geweldig.
We liepen eerst naar Rock Isle, dat is een klein eilandje van bomen midden in een klein watertje. In de zomer kan je daar natuurlijk niet komen, maar nu liepen we over het eilandje naar de andere kant van het besneeuwde meertje. Er was de afgelopen dagen helemaal niemand hier geweest en Joel had het zwaar met trail breaking, een spoor trekken zodat wij er wat makkelijker achter aan konden sloffen. Maar dat is ook best zwaar, de sneeuw is zo diep dat wij ook behoorlijk moesten stampen door de sneeuw. Tegen lunchtijd vonden we een mooi plekje aan de rand van Rock Isle, lekker in de zon en uit de wind. Joel vertelde weer leuke verhalen, deze keer gingen die over hoe de dieren op deze hoogte de koude winter overleven. De beren gaan in winterslaap, de marmotten ook. Heel speciaal is dat de marmotten het water uit hun lichaam verzamelen onder hun huid en niet in hun organen. Daar stoppen ze een soort suiker in dat werkt als antivries zodat hun organen niet beschadigen als het vriest. Elke 2 weken worden ze een beetje actief om de boel wat op te warmen en slapen dan weer verder. Soms wel 8 maanden lang. De lengte van de winterslaap hangt af van de diepvriesperiode. Joel illustreerde zijn verhalen met allerlei spulletjes die hij meesleept. Zo had hij een opblaasbal die hij gebruikte bij het verhaal van de marmot. Die kan wel 2 keer zwaarder worden voordat hij gaat overwinteren.
Na de lunch ploeterden we verder door bossen, kropen tussen besneeuwde bomen door, liepen af en toe een helling op en kwamen bij het tweede meertje aan; Larynx Lake. Omgeven door larix bomen. Die verliezen alle naalden in de winter, in tegenstelling tot allerlei andere naaldbomen. We praten ook over de verschillende bomen en overlevingsstrategieёn en zagen ineens kruisbekken vlakbij. Dat zijn vogeltjes ter grootte van een flinke mus met gekruiste snaveltjes waarmee ze heel makkelijk de zaadjes uit de dennenappels kunnen peuteren. De mannetjes zijn rood, de vrouwtjes geel. Ze gaven een hele show vlak voor onze neus. Even later zagen we ook chickadees, een soort meesjes die in de winter heel veel voedsel verstoppen in bomen en dat onthouden zodat ze op een later tijdstip het eten weer terug kunnen vinden. Hun hersens groeien zelfs in de winter met 50% om dat allemaal te kunnen onthouden. Lijkt mij ook wel wat! We schuifelden verder naar een hoog uitzichtpunt vlakbij een afgrond waar we een vallei in konden kijken. 3 jaar geleden is daar een grote brand geweest en heeft bijna de hele vallei in de as gelegd. Maar zoals Joel al eerder vertelde tijdens onze vorige wandeling is dit weer positief voor veel dieren en planten. Een hele nieuwe vallei kan zo ontstaan met plek voor planten en dieren die er eerst niet zo veel waren. Elk nadeel heb zo zijn voordeel. Al blijft het een treurig gezicht om al die verbrande bomen te zien staan.
Inmiddels begonnen we ook aan de terugweg. Klein dingetje; we moesten wel voor 17 uur terug zijn bij de cabine, dat was de laatste rit naar beneden. De stoeltjeslift stopte zelfs al om 16 uur. Maar Joel wist dat we het zouden halen en er was zelfs nog meer tijd voor verhalen over Mountaingoats die hier zelfs in de diepvries overleven door hun superdikke vacht en er leven hier ook speciale boomkikkers die helemaal bevriezen, geen hartslag meer hebben en geen hersenactiviteit. Eigenlijk zijn ze soort van dood. In het voorjaar ontdooien ze weer als de temperatuur stijgt, ze komen weer tot leven. Het is verbazingwekkend hoe dieren en planten elk op hun eigen manier de winter overleven. Het laatste stuk was best zwaar, we moesten nog een poosje beetje bergop schuiven. Aan het eind liepen we over de verlaten skipiste naar de cabinebaan en zweefden om 16.30 weer naar de parkeerplaats beneden. De hele dag hadden we amper wind gevoeld, maar hier beneden was het juist superkoud in de schaduw en in de wind. Brrrr. We namen afscheid van Joel, wat was het weer een heerlijke dag geweest met hem. In de toekomst zullen we hem vast nog weleens ontmoeten. We tuften in 45 minuutjes weer naar huis. Om 19 uur zaten we aan het avondeten en de rest van de avond waren we best wel moe en gingen op tijd slapen. Geen puf gehad om een verhaaltje te produceren. Sunshine Meadows was weer geweldig dankzij onze superfijne gids.
See you later,
Little sunshines
Vandaag gingen we met gids Joel Hagen naar Sunshine Meadows. De weersverwachting was veelbelovend, veel zon, weinig wind en geen kans op sneeuwbuien. Misschien een beetje koud, maar warmer zou het voorlopig niet worden, tijdens onze vakantie althans. Joel was ook flexibel met zijn dagen en vandaag ging het dus gebeuren. Om 9.30 ontmoeten we Joel bij het dalstation van Sunshine Village. Het is 1 van de 2 populairste skigebieden rond Lake Louise en er waren al redelijk wat skieёrs onderweg naar boven. Het was overigens wel wat aan de frisse kant, -27’C, hopelijk zou het boven op de berg wat warmer zijn. We kochten 3 kaartjes voor de rit naar boven. Het eerste gedeelte was met een cabine en daarna moesten we overstappen op een stoeltjeslift. Voordat we in de stoeltjeslift gingen moesten we eerst onze snowshoes al ondergespen volgens Joel. De laatste keer dat hij hier was moest dat. Vandaag ging het anders, we mochten niet met de snowshoes aan onze voeten in de stoeltjeslift. Dus snel die apparaten weer verwijderd en met alle spullen in de hand en rugzak op schoot zijn we in de stoeltjeslift gestapt. Die stopt niet tijdens het instappen, gaat alleen een beetje langzamer, een 4 persoonsbankje die je van achteren opschept en dan ga je de lucht in. Dat is best lastig met al die spullen in je handen, maar het ging gelukkig goed. We deden toch maar even een stang naar beneden voor onze buik voor het geval dat. Helemaal dicht kon het niet omdat we zoveel spullen vast hadden. Maar ook dit ritje lukte goed, alleen het uitstappen was wat lastig. Normaal heb je als skieёr niks in je handen en glij je eenmaal boven zo uit die lift de sneeuw in, maar wij moesten er een beetje snel uit lopen en alle spullen ook vasthouden. Ik bleef bijna hangen met mijn gat, was iets te laat, maar kwam net op tijd uit het bankje, anders was ik weer naar beneden gegaan denk ik. Ik ben soms wat onhandig denk ik……….
Maar we waren boven en nu kon de pret beginnen. Wat een geweldig uitzicht hadden we al meteen. Overal rondom zagen we bergen, het was zonnig en er was weinig wind. Temperatuur ergens onder de -20’C waarschijnlijk. Een perfecte dag om hier te zijn. We installeerden de sneeuwslippers en sloften de diepe sneeuw in. We moesten eerst een klein stukje over de skipiste en doken daarna onder een touwtje door naar het snowshoegebied. We hadden lekker het hele gebied achter het touwtje voor onszelf. Niemand te zien. Joel vertelde dat de terugreis makkelijker zou zijn, dan gingen we alleen met de cabine naar beneden en gelukkig niet met de stoeltjeslift. Leen en ik zijn hier al 1 keer eerder geweest in de winter met een groepsexcursie van een halve dag. Helaas sneeuwde het toen onophoudelijk en hebben we toen geen bergen gezien. In de zomer zijn we hier al 3 keer eerder geweest. Nu zagen we dus voor het eerst het uitzicht in de winter en het was geweldig.
We liepen eerst naar Rock Isle, dat is een klein eilandje van bomen midden in een klein watertje. In de zomer kan je daar natuurlijk niet komen, maar nu liepen we over het eilandje naar de andere kant van het besneeuwde meertje. Er was de afgelopen dagen helemaal niemand hier geweest en Joel had het zwaar met trail breaking, een spoor trekken zodat wij er wat makkelijker achter aan konden sloffen. Maar dat is ook best zwaar, de sneeuw is zo diep dat wij ook behoorlijk moesten stampen door de sneeuw. Tegen lunchtijd vonden we een mooi plekje aan de rand van Rock Isle, lekker in de zon en uit de wind. Joel vertelde weer leuke verhalen, deze keer gingen die over hoe de dieren op deze hoogte de koude winter overleven. De beren gaan in winterslaap, de marmotten ook. Heel speciaal is dat de marmotten het water uit hun lichaam verzamelen onder hun huid en niet in hun organen. Daar stoppen ze een soort suiker in dat werkt als antivries zodat hun organen niet beschadigen als het vriest. Elke 2 weken worden ze een beetje actief om de boel wat op te warmen en slapen dan weer verder. Soms wel 8 maanden lang. De lengte van de winterslaap hangt af van de diepvriesperiode. Joel illustreerde zijn verhalen met allerlei spulletjes die hij meesleept. Zo had hij een opblaasbal die hij gebruikte bij het verhaal van de marmot. Die kan wel 2 keer zwaarder worden voordat hij gaat overwinteren.
Na de lunch ploeterden we verder door bossen, kropen tussen besneeuwde bomen door, liepen af en toe een helling op en kwamen bij het tweede meertje aan; Larynx Lake. Omgeven door larix bomen. Die verliezen alle naalden in de winter, in tegenstelling tot allerlei andere naaldbomen. We praten ook over de verschillende bomen en overlevingsstrategieёn en zagen ineens kruisbekken vlakbij. Dat zijn vogeltjes ter grootte van een flinke mus met gekruiste snaveltjes waarmee ze heel makkelijk de zaadjes uit de dennenappels kunnen peuteren. De mannetjes zijn rood, de vrouwtjes geel. Ze gaven een hele show vlak voor onze neus. Even later zagen we ook chickadees, een soort meesjes die in de winter heel veel voedsel verstoppen in bomen en dat onthouden zodat ze op een later tijdstip het eten weer terug kunnen vinden. Hun hersens groeien zelfs in de winter met 50% om dat allemaal te kunnen onthouden. Lijkt mij ook wel wat! We schuifelden verder naar een hoog uitzichtpunt vlakbij een afgrond waar we een vallei in konden kijken. 3 jaar geleden is daar een grote brand geweest en heeft bijna de hele vallei in de as gelegd. Maar zoals Joel al eerder vertelde tijdens onze vorige wandeling is dit weer positief voor veel dieren en planten. Een hele nieuwe vallei kan zo ontstaan met plek voor planten en dieren die er eerst niet zo veel waren. Elk nadeel heb zo zijn voordeel. Al blijft het een treurig gezicht om al die verbrande bomen te zien staan.
Inmiddels begonnen we ook aan de terugweg. Klein dingetje; we moesten wel voor 17 uur terug zijn bij de cabine, dat was de laatste rit naar beneden. De stoeltjeslift stopte zelfs al om 16 uur. Maar Joel wist dat we het zouden halen en er was zelfs nog meer tijd voor verhalen over Mountaingoats die hier zelfs in de diepvries overleven door hun superdikke vacht en er leven hier ook speciale boomkikkers die helemaal bevriezen, geen hartslag meer hebben en geen hersenactiviteit. Eigenlijk zijn ze soort van dood. In het voorjaar ontdooien ze weer als de temperatuur stijgt, ze komen weer tot leven. Het is verbazingwekkend hoe dieren en planten elk op hun eigen manier de winter overleven. Het laatste stuk was best zwaar, we moesten nog een poosje beetje bergop schuiven. Aan het eind liepen we over de verlaten skipiste naar de cabinebaan en zweefden om 16.30 weer naar de parkeerplaats beneden. De hele dag hadden we amper wind gevoeld, maar hier beneden was het juist superkoud in de schaduw en in de wind. Brrrr. We namen afscheid van Joel, wat was het weer een heerlijke dag geweest met hem. In de toekomst zullen we hem vast nog weleens ontmoeten. We tuften in 45 minuutjes weer naar huis. Om 19 uur zaten we aan het avondeten en de rest van de avond waren we best wel moe en gingen op tijd slapen. Geen puf gehad om een verhaaltje te produceren. Sunshine Meadows was weer geweldig dankzij onze superfijne gids.
See you later,
Little sunshines
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
