Uit het paradijs gedonderd

Welcome back,

Vandaag moesten we helaas vertrekken uit ons luipaardenparadijs. Gelukkig hadden we in de ochtend nog een laatste safari met onze grote vriend Arnold. In tegenstelling tot eerdere safariritjes gingen we niet op de eerste rij zitten achter Arnold, maar in de middelste van 3 rijen. Misschien dat andere mensen het ook leuk vonden om op de eerste rang te zitten. Nou ik moet zeggen, het was vandaag erg rustig in de jeep, geen enkel woord van onze medegasten. Arnold had het dus lekker rustig. Af en toe vroegen we toch wel wat en kon hij lekker zijn verhaal doen. Hij begon ook tegen ons te babbelen terwijl wij 2de rang zaten. We begonnen met een paar mooie waterbokken en Nyala’s om de hoek van de Lodge. Daarna gingen we op zoek naar het luipaardvrouwtje, die was alweer in de buurt gespot. Achteraf bleek het niet om Tijani te gaan maar om het vrouwtje die een kortstondig huwelijk had gehad met Hukumuri. Maakt ons niet uit, elk luipaard is een traktatie. We vonden haar al snel en ze was op jacht. Ze liep door het hoge gras en was amper zichtbaar. Wij reden op de gebruikelijke bulldozermanier erachter aan. We kruisten de luipaard aan alle kanten, maar ze liep onverstoorbaar verder, helemaal gefixeerd op het vinden van voedsel. Ineens kwam er een lekker hapje in beeld: een impalabok en ze begon met sluipen. Wat onwijs gaaf om dat te zien. Ze kroop cm voor cm naar de bok toe die nietsvermoedend stond te grazen. Misschien gingen we wel een moord beleven. Spannend joh. Toen het luipaard de impala tot 10 meter was genaderd kreeg hij ineens zijn belager in de gaten en sprong hij er luid briesend vandoor. Hij keerde zich daarna om en liep een klein stukje naar het luipaard en stampte met zijn hoefjes en snoof en proestte om te laten zien dat hij wist dat ze gezien was. Geen lekker etentje dus. Luipaarden kunnen slechts even hard rennen en zeker een impala is supersnel. Pas als een luipaard heel dichtbij is pakt hij zijn prooi. Het luipaard liep toen maar de andere kant op, op zoek naar een ander lekker hapje en wij gingen er ook vandoor. Toch heel apart dat ze gewoon haar gang ging met jagen terwijl er een jeep achter haar aan reed. Je bent echt onzichtbaar voor de dieren, ze zijn er mee opgegroeid en het stoort ze niet.

We reden verder en zagen 2 hyena’s de weg oversteken, vlak voor onze neus. Even later reden we bijna over een mannetjesleeuw heen die gewoon langs het pad lag te suffen. Arnold vertelde dat dit ook een oude zwakke leeuw was, hij was op. Oude leeuwen worden de groep uitgezet, ze zijn zwak en niet meer nodig. Dan gaan ze stilletjes dood. De harde waarheid, maar het was nog steeds een mooi beest om te zien. We vervolgden onze rit en kregen een melding van buffels, ze zaten wel erg ver weg en Arnold zette de jeep weer in de race-stand. Al snel vonden we een hele grote kudde met vrouwtjes, kalfjes en een paar flinke stoere mannen. We parkeerden de jeep midden tussen deze chagrijnige dieren. Ze kunnen best agressief zijn, maar meestal zijn het alleen de alleenstaande mannetjes die helemaal kunnen flippen als de hormonen gaan opspelen. Gelukkig was dat vandaag niet het geval en konden we rustig kijken naar deze imposante dieren.

Ook aan deze ochtendsafari kwam helaas een eind en we nuttigden ons laatste ontbijtje. Daarna namen we afscheid van Arnold. Wat een leuke gids was hij en we hebben ontzettend veel van hem geleerd. Altijd leuk om iemand te ontmoeten die zo gepassioneerd is. Als we ooit terug gaan naar Zuid-Afrika dan gaan we zeker naar deze Lodge. Met stip op 1 vanwege de perfecte ligging, het uitzicht over de vlaktes met langslopende dieren vanaf je veranda, het heerlijke eten, de geweldige gidsen en de waanzinnige natuur. Vooral de luipaarden trokken ons hier naar toe en we hebben er meer van gezien dan we voor mogelijk hadden gehouden. We waren best wel verdrietig toen we moesten vertrekken uit het paradijs. Maar hopelijk staat ons nog veel meer moois te wachten. De vakantie is nog lang niet ten einde.

We wilden de rest van de dag doorbrengen in het Krugerpark en hadden al een intreekaart gekocht met toegang vanaf 10 uur. Dat gingen we niet redden, we moesten een flink stukje rijden naar de ingang, de Orpen Gate. Er zijn meerdere ingangen en je moet dus wel het juiste kaartje reserveren. Je kan natuurlijk ook bij de Gate een kaartje kopen, maar er is een quotum op het aantal bezoekers wat per dag het park mag betreden. Omdat het hier nu vakantietijd is heb ik dus thuis al een ticket gekocht. We arriveerden rond 11 uur bij de gate. Althans dat dachten we. Je krijgt een inschrijfformulier en dat moet je invullen. Daarna mag je 300 meter verder rijden en moet je je melden bij het Visitor centrum. Daar worden alle gegevens in de computer gezet en krijg je een officieel toegangsbewijs. Er wordt gevraagd of je wapens of alcohol bij je hebt. Dan denk je dat je klaar bent, maar dan komt er nog een laatste check bij weer een andere slagboom en moet de kofferbak open. En dan mag je eindelijk naar binnen. Het was een hele warme dag, meer dan 30’C en de dieren hielden zich erg rustig. We zagen wel de olifanten en het gebruikelijke grasetende spul, maar van katten was geen spoor. Het park zelf is heel erg groen met watertjes, open vlaktes en ook veel struikgewas. We zagen ook mooie vogels, nijlpaarden en krokodillen. We zijn 2 keer gestopt om even te lunchen en koffie te drinken (zeer belangrijk natuurlijk). Omdat het Krugerpark immens groot is (ongeveer de helft van Nederland) konden we maar een heel klein stukje bekijken vandaag. We moesten ook voor 18 uur het park verlaten, anders krijg je een hele hoge boete. We hadden ons een beetje verkeken in de afstanden en begonnen ons een beetje zorgen te maken of we het op tijd gingen halen. Gelukkig zijn er meerdere ingangen en dus ook uitgangen en we kozen een andere uitgang dan we gepland hadden. We gingen bij de Kruger gate eruit ipv de Phabeni Gate (voor de kenners onder de lezers). Deze lag weliswaar verder van onze volgende bestemming in Hazyview maar het belangrijkste was om niet te laat te komen. Er staan overal op kruispunten wegwijsbordjes, maar helaas hadden we een hele belangrijke gemist, we reden op het laatste moment de verkeerde kant op. We keerden om en zagen dat de juiste info op de zijkant van de wegwijssteen stond die wij van de andere kant niet hadden kunnen zien. Maar eind goed al goed, we waren om 17.20 buiten bij de Kruger Gate. Pfffffff, wat een stress.

Nu nog even de Kiaat bungalows vinden in Hazyview. Inmiddels werd het al snel donker en dan is het ook echt pikdonker. Geen straatlantaarns hier, en dan lopen er overal mensen over de weg die niet goed zichtbaar zijn. Oppassen dus. We reden door de armoedige straatjes van Hazyview en volgden de aanwijzingen van de reispapieren. Daar stond uitgelegd welke straatjes we moesten zoeken. Het was nog een hele klus, we konden het niet vinden. We waren moe, geїrriteerd en een beetje paranoia. We vroegen 2 keer de weg en na lang zoeken vonden we dan toch Kiaat bungalowpark. Bij een toegangshek belden we de eigenaresse en die opende het gammele hek. Daarna volgde nog een 2de hek en kwamen we bij de receptie, of iets wat daar voor door moest gaan. Het was weliswaar donker, maar het zag er allemaal erg oud en vervallen oud. Klinkt erg verwend, weet ik. Een heel oude dame kwam aangelopen en gaf ons de sleutels en 2 afstandsbedieningen van de toegangshekken. Ze bracht ons naar de bungalow en vertelde dat ze ons de volgende dag de uitrijcode zou geven voor de vertrekdag. Ons onderkomen mocht niet het predicaat bungalow hebben, het was een vervallen bouwsel. De ramen hadden ooit in de kozijnen gepast, er zaten gelukkig wel horretjes voor, die ook helaas overleden waren. Vies en met gaten. Uhhhh, niet leuk. We hadden ook een aanbouwtje met keukentje en tafel. Binnen in de slaapkamer hing een vreselijke teerlucht. Dat was nog het ergste. Er zat een rieten dak op met balken en die waren behandeld met zwarte carboleumverf. Die lucht kennen we, het ruikt naar asfalt. Heel erg ongezond om in te slapen. Maar ja, het was al na 18 uur en we wilden echt niet meer op pad in het donker, anders hadden we meteen een ander hotel opgezocht. Het was wel schoon binnen en we gingen het proberen uit te houden. We kwamen wel snel tot de conclusie dat we hier niet 2 nachten gingen blijven en we boekten diezelfde avond nog een kamer voor de volgende dag in het Casa do Sol Resort ook in Hazyview. We peuzelden onze broodjes op, dronken een kopje koffie, zochten wat foto’s uit en ik schreef een verhaaltje en daarna gingen we horizontaal. We lieten de ramen openstaan in de hoop dat we niet teveel last zouden hebben van de teerlucht.

Baadaye,