Een toeristisch dagje in het Krugerpark.

Een toeristisch dagje in het Krugerpark.

Habari za asubuhi,

Dat betekent goedemorgen. Nou een hele goede morgen was het niet echt, we hebben belabberd geslapen en stonden erg vroeg op. We pakten onze spulletjes snel bij elkaar en ik hoorde gezoem in de kamer. Jakkie, er zat een bij bij een lampje. Kan gebeuren. Verder inpakken en toen kwam er een bij bij. En nog 1 en nog 1. Al snel zaten er al 6 bijen bij het lampje en zag ik tot mijn grote schrik dat er heel veel bijen buiten zaten op het hor en daar zaten gaten in en de bijen kwamen op het licht af. Ze bleven maar komen en we wisten niet hoe snel we moesten inpakken en renden bijna de deur uit. Getver wat een ellende. We waren al kuchend en met verstopte neus en jeukende ogen wakker geworden en nu ook nog die bijen. Zo goed dat we al een andere kamer voor de komende nacht hadden geboekt, hier konden we echt niet blijven. Dat wordt nog even een dingetje voor het reisbureau. We reden al om 5.30 weg en baalden dat we die middag nog terug moesten om de sleutels en afstandsbedieningen in te leveren en een uitrijcode te krijgen. Gelukkig zit het andere hotel ook in de buurt, dus komen we er bijna langs op weg daar naartoe.

We stonden om 6 uur bij de Phabeni Gate, we hadden een reservering gemaakt voor deze Gate om binne te komen tussen 6-8 uur. En denk je dat we snel naar binnen konden? Helaas niet. Bij de Gate moesten we eerst weer een formulier invullen en daarmee naar het Visitor Centrum gaan. Bij deze gate is het altijd druk, de meeste toeristen komen hier binnen of bij de Kruger gate. Het is het drukste gedeelte van het park, meestal zit hier ook het meeste wild. Er stonden ook heel veel safari-jeeps paraat om mensen in rond te rijden. Je mag het ook in je eigen auto doen. Wat een circus hier. We moesten even wachten voordat we aan de beurt waren en kregen het felbegeerd toegangsbewijs. Daarna moesten we weer goedgekeurd worden bij de laatste gate en waren we pas rond 7 uur binnen. We wilden een rondje rijden van Phabeni naar Skukuza Restcamp, naar Lower Sabie Restcamp en eventueel Crocodile Bridge Restcamp. We besloten dat we uiterlijk om 3 uur uit het park wilden vertrekken. De afstanden zijn groot, ongeveer 50-60km tussen verschillende Restcamps. Restcamps zijn plekken waar je de auto mag verlaten, er zijn vaak winkeltjes, koffieshops en soms zelfs tankstations. Het ene Restcamp is groter met meer voorzieningen dan het andere. We tuften met een gangetje van 50km over de asfaltweg en zagen het gebruikelijke wild. Ook de eerste olifanten kwamen in beeld. Soms ver weg en soms ook dichtbij. Eenlingen en hele kuddes kwamen langs. Op een gegeven moment stonden we in de buurt van water te kijken en kwamen de olifanten uit de bosjes de weg op. Eerst 1, maar al snel volgden er meer en nog meer. Ze bleven komen. Met hele kleintjes erbij. Ze wilden eerst oversteken maar bleven toen op de weg staan. Een hele opstopping, dan maar wachten tot ze weggaan. Inmiddels stonden er overal auto’s voor en achter de olifanten. Wij waren nr 1. Gelukkig besloot een andere bestuurder om nr 1 te willen zijn en die reed naar voren. Wij waren al een paar keer achteruit gereden omdat ze dichterbij kwamen. Niet iedereen houdt afstand maar gelukkig hadden de olifanten vandaag een tolerante bui. Ze gingen aan de andere kant van de weg de bosjes in. Behalve een puber, die wilde toch wel even laten zien hoe stoer hij was en mopperde tegen de eerste auto. Een beetje schudden met zijn kop en flapperen met de oren, maar de auto kon er langs rijden. Nou dan gaan wij ook maar, de olifant toeterde nog even naar ons toen we langsreden. Het blijft machtig mooi om deze grote dieren van zo dichtbij te zien.

We reden weer verder en dronken een kopje koffie bij een Restcamp. Het landschap veranderde steeds. De ene keer dicht struikgewas met bomen en de andere keer reden we langs oevers met weeldering groen of meer open vlaktes. We namen ook af en toe een zandpad waar je 40 km mag rijden. We zagen veel vogels, heel veel nijlpaarden in het water en ook grote krokodillen. We hadden op een zandpad weer een ontmoeting met een kudde olifanten en die wilden het pad niet af, ze besloten om juist onze kant op te gaan lopen. Meerdere keren reden we achteruit, maar ze bleven rustig doorlopen. We besloten maar dat het veiliger was om om te draaien en een ander pad in te slaan. We kwamen ook heel veel bavianen tegen, vlakbij de auto en Vervet Monkeys (met die zwarte gezichtjes). Het was een mooie safaridag en rond 15 uur reden we het park uit bij Phabeni.

Met frisse tegenzin reden we terug naar Kiaatbungalows om de sleutels af te geven. We vertelden Tante Sidonia (daar leek ze een beetje op, maar dan met wandelstok en 80 jaar ouder) dat we wilden uitchecken. Dat vond ze jammer en ze vroeg of het vanwege de bijen was? Ze wist er dus van!!! Dat was het erge ervan. Ze vroeg of we misschien het buitenlicht hadden aangelaten wat de bijen aantrekt. Nee dat hadden we niet gedaan, anders waren ze die nacht al binnen gekomen denk ik. “Maar ja” zei ze, “you’re on a farm (boerderij)”. Ja dus, moeten we ons dan laten steken door de bijen? Wat een stom argument, was toch niet onze schuld dat ze massaal de kamer in kropen. En ze wist ook dat het stonk, er was geverfd. Nou ja, eigenlijk waren we teleurgesteld door haar reactie, maar ze had die ochtend de bijen op het hor gezien na ons vertrek. Er was inmiddels een ander huisje klaargemaakt maar daar hadden we absoluut geen zin en we hadden toch al lekker iets anders geboekt. Daaaaaaaaag, tot nooit meer ziens en we sturen een bulldozer om het park met de grond gelijk te laten maken.

Nu nog even Casa Do Sol vinden. Ook dat bleek weer onvindbaar. We hebben deze vakantie niet veel geluk met het vinden van accommodaties, TomTom laat ons ernstig in de steek. En soms wil de bijrijder de routebeschrijving van het reisbureau volgen en de chauffeur naar TomTom luisteren. Een mix van beide is ook mogelijk, maar af en toe schieten we in de stress. De straat van het hotel was niet bekend bij TomTom. Gelukkig liep er een dame vlakbij het uitrijhek en die vertelde dat het heel dichtbij was. Just around the corner, om de hoek dus. Ze zou het even laten zien en wilde meerijden. Nee dat doen we niet, we vinden het vast wel. Niet dus. We zochten en zochten en moesten nog 4 keer de weg vragen en het was dus niet om de hoek maar 10 km verder!!!! We hadden gebeld met Casa Do Sol en die hadden het ook nog over een brug, die hebben we nooit gezien. Linksaf blijkt hier soms ook rechtsaf te zijn, het is echt een dingetje om iemand de weg te vragen en het dan te vinden. Maar eind goed al goed, we reden door een heel groot hek het Resort op. Dat zag er al heel goed uit, mooie pilaren en een grote tropische tuin. Gele gebouwtjes met rode daken doken op en we zagen een mooie Lodge omringd door prachtige bomen. Yeah, in ieder geval geen bouwval. We melden ons bij de receptie en er kwam ook al iemand aangelopen om de koffers uit de auto te halen. Veelbelovend. We hadden een minivilla geboekt, we hadden even behoefte aan een iets grotere kamer en een beetje luxe. Decadent he? Inclusief ontbijt. Er stond al een welkomstdrankje klaar en we werden allervriendelijkst ontvangen. De betaling wilde echter niet lukken, geen verbinding met de pinautomaat. Geen probleem, dat mag later wel, ga maar lekker naar de kamer om een beetje bij te komen. We zagen er blijkbaar erg moe uit, waren we ook.

De “villa” was ruim, een grote huiskamer met kast, tv, stoelen, 2 aparte bedden en badkamer met apart toilet en wastafel. Het rook heerlijk fris. Was wel een beetje aan renovatie toe, ook hier lekkende raamkozijnen waar een gekko in weg schoot. En overleden horretjes, maar tenminste zonder gaten. Alles was schoon en we knapten er enorm van op. Na een verfrissende douche liepen we naar het restaurant voor een heerlijk diner. We hebben al vaak lekker gegeten, maar dit was superlekker. 3 gangen voor nog geen 40 Euro. Wat een genot, de ellende van Kiaat waren we al bijna vergeten. Na het eten probeerde ik nog een beetje te werken aan de reissite, ik kon een paar foto’s plaatsen maar daarna hield het alweer op helaas. Jullie geduld wordt wel op de proef gesteld, maar ik blijf het proberen. Bij elke nieuwe locatie hoop ik dat het goedkomt. Het licht ging al snel uit in onze Casa voor een welverdiende nachtrust.

Tutaonana kesho (tot morgen)