Glacierwalk met George

Beste kijkbuiskindjes,

Zoals sommigen van jullie misschien al gemerkt hebben was er gisteren geen reisverslag. Reden, helaas weer slecht weer. Ik had de weersverwachting bekeken voor verschillende gebieden, dichtbij en veraf, en besloot dat Kananaskis het meest veelbelovend (dwz. minste regen in dit geval) kon zijn. Ik weet dat die weersverwachtingen ook niet alles zeggen, maar ook op TV waren de voorspellingen niet echt droog te noemen. Dus rond 8.30 tuften wij weer Kananaskis in. Het was al zeer bewolkt en tegen de tijd dat we aankwamen bij het beoogde startpunt voor de wandeling naar Rummel Pass regende het al behoorlijk en er leek nog veel meer slecht weer op komst. We hadden geen zin om te beginnen in de regen en besloten wederom om door te rijden. Ik weet het, beetje zwak, maar met weinig kans op uitzicht lopen in de regen, glibberig, heeft niet zo veel zin. We zagen een wegrennende eland en een vluchtend hertje en dat was het. Rest van de dag maar weer thuis doorgebracht. Dat was dus dinsdag.

Vandaag was de langverwachte prive-Glacierwalk met gids Peter. We hadden afgesproken om 9 uur bij de voet van de Athabasca Glacier. Dat lijkt vrij laat, maar we moesten wel eerst 210 km rijden, da’s 2 ½ uur om daar te komen. Dus om 6 uur zaten we alweer in de auto en suisden over de Icefields Parkway. Onderweg hadden we regelmatig regen en zagen het somber in (qua weer dan). Maar oh wonder, toen we in de buurt van de gletsjer kwamen brak de zon door en was er blauwe lucht met wolken. In ieder geval een droge start. We parkeerden bij de voet van de gletsjer. Voor diegenen die hier ook zijn geweest: tegenover het Visitor Centre, aan de andere kant van de weg, het pad heet Road to the Glacier en er is een kleine parkeerplaats. Vanaf deze parking kan je dan naar de voet van de gletsjer lopen over een kort, stijgend rotsig paadje. Tenslotte moet je er wel wat voor over hebben om iets meer te zien van de gletsjer. Het was bij aankomst vrij koud, 0’C en we trokken snel onze stevige regenbroeken over de wandelbroeken aan. Tevens weer jassen, fleecevesten, handschoenen en mutsen. Klaar voor onze hike.

Gids Peter kwam rond 9 uur aan en had zijn hond George meegebracht. George is sinds kort een beroemde hond in Canmore, waar Peter woont met zijn gezin. George is een grote, beige kruising van een Golden Retriever met nog iets. Hij is 12 jaar en hij is 16 dagen van huis geweest. Sinds afgelopen maandag is hij pas weer teruggevonden. George was weggelopen toen zijn baasjes weg waren en de oppas even niet had opgelet. George werd wel regelmatig gespot in Canmore, maar ze konden hem niet te pakken krijgen. Uiteindelijk heeft Peter hem zelf gevonden en iedereen is dolgelukkig dat hij weer thuis is, hij is wel sterk vermagerd. George is zelfs op de radio geweest en in Canmore hingen overal posters. George is inmiddels wereldberoemd, in Canmore dan. Vandaag was de eerste keer dat George sinds zijn verdwijning weer mee op pad ging. Hij gaat altijd met Peter mee de gletsjer op. Het is een geweldig lieve hond, die geen vlieg kwaad doet en hij kent de gletsjer op zijn duimpje. Hij geniet er echt van en vindt het heerlijk om op het ijs te lopen. Dus beslist niet zielig voor de hond.

We liepen met Peter en George naar de voet van de gletsjer en deden crampons (grote haken en kettingen) onder onze bergschoenen. Daarna gingen we het ijs op. We liepen over de Athabasca Glacier, dat is 1 van de zijarmen van de gigantische Columbia Icefield. In Alaska hebben Leen en ik ook een hele dag over een gletsjer gelopen en dat was geweldig om te doen, we waren erg benieuwd hoe deze gletsjer er van dichtbij zou uitzien. Het begin was nog vrij glad en een beetje grijs. Daarna werd het ijs golvend en heuvelachtig en er lagen veel steentjes in het ijs. Al snel kwamen we bij het eerste vreemde verticale gat in de ijsmassa. Er stroomt water door kleine kanaaltjes zo’n gat in en dat slijt steeds verder uit. Hier noemen ze zulke gaten: Mill Wells, in Alaska: Moulins. Je hebt ze in alle soorten en maten, je moet er echter nooit in terecht komen want ze zijn meestal vrij diep en het is moeilijk/vaak onmogelijk om er weer uit te komen. Dus heel voorzichtig mochten Leen en ik een kijkje nemen over de rand in zo’n millwell, vastgehouden door Peter. Fascinerend mooi, al dat uitgeslepen ijs en water. Soms waren er zelfs kleine watervalletjes die in zo’n gat naar beneden storten. De heuvels werden steeds hoger en ook begon het te hagelen en toen we nog hoger waren sneeuwde het zelfs. Na ongeveer 4 km lopen over het ijs kwamen we bij de Headwall van de Glacier. Grote brokken ijs die samen een soort hoge muur vormen en waar je zonder de juiste spullen niet overheen kan klimmen. Het is bijzonder gevaarlijk want al die brokken staan uit elkaar, met diepe spleten ertussen, de crevasses. Wij hebben aan de voet van de Headwall, de Icestairs, geluncht. Heel speciaal. Gelukkig zaten we daar ook helemaal uit de wind, een heerlijk plekje. We konden ook de hele gletsjer afkijken waar we gelopen hadden. Na de lunch klauterden we over kleine ijsheuvels die langs de Icestairs lopen, zo’n 1 km breed, dat is tevens de breedte van de gletsjer. Aan de zijkant van de gletsjer liepen we dus weer naar beneden. Er stroomde daar heel veel water door kanaaltjes naar beneden. Kronkelend naar………? Ja dat wist Peter ook niet, zei hij. Tuurlijk wist hij precies waar dit naar toe ging. Het was een gigantische millwell waar al het water in stroomde en naar benden raasde. Een prachtige waterval verdween in een diep ijsgat. De sneeuw was inmiddels weer gestopt en met een zonnetje liepen we verder naar beneden. In totaal hebben we 9 km over gletsjerijs gelopen en 2 km om van/naar de parkeerplaats te komen. Daarna de 2 ½ uur lange weg naar huis gereden, met wederom regen. Om 18 uur zaten we aan tafel met een take-away fish and chips maaltijd. Het was een prachtige dag, met weer heel veel ohhhhh en ahhhh. Peter was een geweldig leuke gids, heel geduldig en behulpzaam. En natuurlijk vergeten we niet George te noemen, de ongelooflijk lieve hond die hopelijk nog veel gletsjerwandelingen met zijn hervonden baasje mag maken.

Morgenochtend onze 3de wandeling in wandelparadijs Lake O’Hara. Nu maar hopen dat het zonnetje daar ook zal zijn.

Tot lees,
The Icemen