Een drukke dag op Sentinel Pass

Alloha,

Na de fantastisch mooie, zonnige dag op St. Piran van gisteren hoopten we vandaag op het vervolg. De groepshike met gids Nadine naar Sentinel Pass. Vanaf de Pass heb je een spectaculair uitzicht op Paradise Valley, de Pass ligt op een hoogte van 2600 meter en om daar te komen moet je bijna 6 km lopen (enkele reis) en 725 hoogtemeters overwinnen. Vrijdagavond hebben we nog even contact gehad met Nadine om te vragen of wij al eerder naar Moraine Lake mochten gaan om alvast wat foto’s te maken vanaf de Rockpile. Dat is zo spectaculair, al meerdere keren gedaan, maar steeds weer erg mooi. Hangt wel een beetje van de weersomstandigheden af natuurlijk. Bovendien zagen we het niet zitten om pas om 9.30 te arriveren, samen met Nadine, we verwachtten namelijk parkeerproblemen. 2 weken geleden waren we hier ook al, om 8 uur en zelfs toen was het al heel erg druk, weliswaar was het toen nog vakantie, maar nu op een zaterdag vermoeden wij dat het ook best druk zou zijn. Bovendien komen er weer extra veel toeristen naar Moraine Lake vanwege de Golden Larches, de lariksen die geel aan het kleuren zijn. Voor ons reden genoeg om eerder te gaan. Nadine vond het prima en wij waren dus al even na 8 uur op de parking. Gelukkig was het nog niet zo druk, maar geen wonder want het regende. Onderweg hadden we ook al in de regen gereden en de donkere wolken bestudeerd.

Na een kopje thermoskoffie liepen we naar het winkeltje bij Moraine Lake. Ik heb een leuk hoedje gekocht, ook zo’n leren cowboygeval waar Leen al jaren succesvol mee rond loopt en Leen had zijn oog laten vallen op een rode Salomon jas. Echt waar, ROOD. Het moet niet gekker worden, blauw/zwart is toch meestal favoriet. Haha, hoe ouder hoe gekker. Maar eerlijk waar het staat hem prima, de kolibries zijn gek op rood en ook op de foto’s is het een stuk kleuriger dan voorheen. We hadden daarna nog even tijd om wat foto’s te maken bij de Rockpile, de rotsen die uitkijken over Moraine Lake en vanaf daar zie je alleen de blauwe kleur. Het regende niet meer en ik liep naar boven terwijl Leen nog maar eens een Pica fotoshoot maakte. Helaas waren er net meerdere busladingen Japanners of Chinezen gedumpt, dus het was druk op de rots. Toch snel een paar plaatjes geschoten en toen zijn we naar de ontmoetingsplaats met Nadine gelopen. Die kwam pas rond 9.40 aan, tegelijk met nog 3 leden van ons groepje. 2 anderen logeerden in de Moraine Lake Lodge waar we hadden afgesproken. Een gezelschap bestaande uit een stel uit Denemarken, een dame uit New-Zeeland, een Canadees en een Amerikaan. We liepen het zigzagpad op wat we 2 weken eerder ook hebben gelopen voor onze hike naar Eiffel Lake. En we waren niet alleen, heel veel andere mensen hadden besloten om vandaag ook hier te gaan wandelen. Wat een drukte, ook omdat we al redelijk laat waren begonnen.

Nadine heeft een theateropleiding gedaan en vertelde vol verve haar verhaaltjes, voorzien van allerlei attributen. Het verhaal blijft daardoor wel beter in je hoofd hangen. We kregen les in paddenstoelen, ontstaan van de mountaineering, de bergen rondom Moraine Lake (de 10 peaks), gletsjers, bomen, lychen, beren, vogels en allerlei beroemde films die hier in de Rockies geschoten zijn. De meeste films spelen zich dan zogenaamd af in Zwitserland, Noorwegen, Alaska en Amerika. Allemaal heel leerzaam en gelukkig kwam de uitleg op het moment dat we wel toe waren aan een rustmomentje. We kwamen eerst in de Valley of the Larches, een vallei dus waar heel veel lariksen staan die al een beetje geel aan het verkleuren zijn. Daarna liepen we door meer open gebied met uitzicht op de bergen boven ons. In de verte konden we Sentinel Pass al zien. De zon liet zich af en toe zien, maar het was best wel erg bewolkt en bij vlagen kregen we wat miezer over ons heen. Uiteindelijk kwamen we helemaal boven de bomen en was er tijd voor een halve lunch. Het tempo lag behoorlijk hoog, niet helemaal volgens (ons) plan, maar we namen af en toe zelf de tijd om wat foto’s te nemen, net als de andere groepsleden (die ook moeite hadden met de snelheid). Het laatste stuk naar Sentinel Pass is een steile helling die je moet nemen van 175 hoogtemeters. Ziet er onheilspellend uit, maar is te doen als je er genoeg tijd voor neemt/krijgt. Nadine had vandaag niet veel tijd en ging in sneltreinvaart naar boven. Het is een smal pad en er kwamen al veel andere hikers naar beneden. Druk, druk, druk. 6 jaar geleden waren Leen en ik hier ook met de kinderen en toen was het helemaal niet zo druk, en toen was het half juli en nog hoogseizoen. Volgens Nadine is het de laatste jaren veel drukker geworden op veel populaire hikes. Niets aan te doen, we sloten gewoon aan in de trein naar boven. Eenmaal boven viel de drukte mee, veel mensen keren vrij snel om, zeker omdat het nogal stevig waaide op de Pass en de meesten hier niet op gekleed zijn. Haha, ze worden meteen gestraft. Het uitzicht is spectaculair, je kan helemaal een andere vallei in kijken (Paradise Valley) en er stond een mooie regenboog klaar om ons te verwelkomen, net als een paar Least Chipmunks, die hele kleine razendsnelle bedelaartjes.

We aten de rest van onze lunch op, maakten veel foto’s en begonnen na 20 minuten weer aan de lange weg naar beneden. Dat ging gelukkig een stuk makkelijker, duh, bergaf. Kuddes mensen kwamen nog steeds naar boven en ondanks dat er dus een groepsrestrictie geldt van tenminste 4 personen kwamen er groepjes van 2 ook naar boven, zelfs met een loslopende hond. Dat is zwaar verboden en Nadine heeft die mensen toch even aangesproken. Het is erg moeilijk om de regels te handhaven, ondanks het feit dat er zware boetes op staan van 5000 Canadese dollars= bijna 4000 Euries), ze moeten er een rechtszaak van maken om de boetes te kunnen opleggen. De rangers mogen wel mensen wegsturen, maar ze kunnen niet overal zijn en alles zien. Jammer dat veel mensen de regels aan hun laars lappen, ze brengen zichzelf in gevaar, maar veel belangrijker, ze verstoren het gedrag van de beren. Je zou denken dat die beren daar gewend aan zijn, maar vorige week nog heeft een beer een schijnaanval uitgevoerd op hikers (een zgn bluff-charge). De beren zijn tolerant, maar hoe meer mensen, hoe groter de kans op stress. De beren hebben het hier heel moeilijk, er is weinig eten, het gebied is onherbergzaam en ze planten zich erg langzaam voort. Slechts 1,8 beertjes worden er geboren in 5 jaar (per berenmoeder). Om de beren te beschermen worden die regels opgesteld in de hoop dat mensen uit liefde voor de dieren zich hier aan houden. Helaas is dat tegenwoordig vaak niet het geval. Leen en ik zijn 2 weken geleden dus hier ook gaan hiken, naar Eiffel Lake toen er geen groepsrestrictie was, een week later heeft hier een grizzly mensen bedreigd en toen is meteen de restrictie ingegaan. Als het zo doorgaat dan wordt dit gebied dus helemaal gesloten en mag er niemand meer in. Dit alles om de beren te beschermen tegen de mensen en niet andersom.

Afijn, tot zover de preek, wij waren rond 16.30 eindelijk beneden en hebben genoten van deze mooie hike. Het begon weer flink te regenen, gelukkig dus niet tijdens de hike dus de timing was weer perfect. We namen afscheid van Nadine en trakteerden onszelf op koffie met wat lekkers bij de bekende koffieshop Laggan’s bij Lake Louise. Om 18.15 waren we eindelijk thuis na deze lange dag. Het was een heerlijke wandeling met een prachtig uitzicht. Waarschijnlijk wordt het morgen echt een soort van rustdag, de benen hebben het zwaar te verduren gehad de afgelopen dagen en hebben wat rust verdiend. Tevens belooft het een regendag te worden. Gelukkig zijn de vooruitzichten voor ma-di-woensdag perfect. Hopelijk blijft dat ook zo en kunnen we nog een paar mooie hikes gaan maken. Jullie merken het wel. De foto’s komen wat later, ik ga nu lekker naar mijn bedje toe.

Groetjes,
Leen en