Rommel bij Rummel,

Alloha,

Terwijl jullie te kampen hebben met een hittegolf zaten wij vandaag in de sneeuw. Gelukkig kwam de sneeuw deze keer niet van boven op ons neer, maar liepen we in de sneeuw. Want ook hier was het erg zonnig. Strakblauwe lucht en geen enkel wolkje te bekennen. De temperatuur is zelfs opgelopen tot 22’C en dat is voor de tijd van het jaar hier heel behoorlijk. ’s Nachts is er al behoorlijk nachtvorst, dus als we beginnen dan trekken we alles aan, jassen, vest, handschoenen en in de loop van de wandeling gaat er van alles in de rugzak. Soms komt er ook weer van alles uit als we weer hoger komen en als het waait op de top of als we regen, hagel of zelfs sneeuw over ons heen krijgen. “Dress like an onion”, oftewel, heel veel laagjes aantrekken. Het is een doorlopende modeshow hier.

Vandaag zijn we weer naar ons geliefde Kananaskis geweest. Lekker om de hoek en er zijn nog zoveel te ontdekken wandelingen daar. Vandaag zijn we naar Rummel Lake geweest. Geen 100% nieuwe hike voor ons, we hebben dit meertje eerder bezocht in de winter, met snowshoes. Het ziet er dan compleet anders uit, dus eigenlijk was het toch een soort van nieuwe hike voor ons. Even over 9 uur reden we Kananaskis in voor een ritje van 45 km. Lekker snel zou je denken, maar we hebben er meer dan een uur over gedaan. Redenen: max snelheid is hier 50 of 80 km/uur en we moesten toch ook af en toe stoppen om wat zonnige plaatjes te schieten. Uiteindelijk parkeerden we ergens langs de weg, zo gaat dat hier, bij de afslag naar Mount Engadine. Er stonden nog geen andere auto’s, dat is vaak ook een hint dat er ergens een wandeling begint. Rummel Lake ligt vlakbij DE Tophike hier in Kananaskis: Chester Lake en je hebt dan ook grotendeels zicht op dezelfde bergen, maar dan van een andere kant. De begintemperatuur was slechts 2’C, echt waar en de vorst was zichtbaar op de grond. Bij de start stond geen bordje met Rummel Lake, bordjes zijn hier dun gezaaid. Volgens een wandelboekje begint het pad gewoon langs de weg bij de afslag naar Mt.Engadine en dan zoek je een paadje wat het bos ingaat. Simpel als wat, toch? We wisten nog van de vorige keer dat dit het begin wel was, dus jassen aan, rugzakken om, hoedje op en gaan.

We liepen een dicht bos in en er lag her en der nog wat sneeuw op de grond. Hoe hoger we kwamen, des te meer sneeuw er lag, zelfs op de struiken en in de bomen. Het heeft hier al een paar keer flink gesneeuwd, ook dat hebben we zelf ondervonden (Burstall Pass). We waren net foto’s aan het maken van sneeuw op een tak toen we voor onze voeten weer Grouse zagen. Die bruine berghoenders. Ze liepen op het pad, zaten onder een struikje naast ons en kipten er lekker op los. Hoe langer we keken, hoe meer we er zagen rondscharrelen. Tenminste 6 hebben we gezien, ze zijn zo gecamoufleerd, hadden er makkelijk veel meer kunnen zijn. Het donkere bos opende een beetje en we liepen tussen kleine boompjes door met uitzicht op bergen en in de verte het blauw van Spray Lakes. Er lag steeds meer sneeuw en we sopten lekker naar boven. Bij een splitsing bij een bruggetje vertelde mijn wandelboek dat we niet de brug moesten nemen maar de omleiding, voor een mooiere route. Zo gezegd, zo gedaan. We kwamen bij een waterval in een soort vallei, maar het pad liep hoog over een helling en was op een gegeven moment zo smal en besneeuwd/glad dat we besloten terug te gaan. Gewoon terug naar de afslag en toch over het bruggetje. Uiteindelijk bereikten we Rummel Lake in de sneeuw. Een prachtig groen/blauw meertje met een reusachtige berg tegen de achterkant: Mount Galatea. Een prachtig plaatje en een prachtige lunchplek. Totaal 3 mensen waren ook bij het meer aanwezig.

Na de lunch wilden we nog proberen om Rummel Pass te bereiken, slechts 2,5 km verder en 180 hoogtemeters erbij. Het pad ging vlakbij het meertje omhoog het bos in. Na een poosje bereikten we de subalpiene zone, alleen kleine struikjes en we zagen in de verte Rummel Pass. Heel ver in de verte zelfs. Uhm, er lag zoveel sneeuw dat we het niet verstandig vonden om door te gaan. We hadden al een beetje moeite om het pad te vinden, maar omdat er recent voor ons iemand eerder was geweest konden we nog een spoor volgen. Eenmaal boven op een open vlakte hielden de sporen op en kwamen we in een grote besneeuwde vlakte met rotsen. Toch maar stoppen dan. We genoten nog van het prachtige uitzicht op de bergen rondom en begonnen aan de lange tocht naar beneden. Door de zon was de sneeuw op het pad gesmolten en we liepen bijna de hele weg naar beneden in de blubber. Lekker glibberen en glijden. Gelukkig niet gevallen hoor! We kwamen nog een Grouse tegen en om 16.15 konden we de auto weer omhelzen. De gravelweg in Kananaskis is inmiddels veranderd van een blubberweg in een stofweg. We reden in een stofwolk (er zat een auto voor ons) naar huis. Nog een paar laatste boodschapjes in Canmore en daar hebben we ook de auto ontdaan van de bruine modder/stoflaag. Dit was de laatste hike in Kananaskis, morgen gaan we waarschijnlijk nog een hike doen in Yoho, misschien Niles Meadow (voor het eerst), wel ver rijden en we willen vroeg vertrekken zodat we later op de avond nog kunnen inpakken. Een reisverslag morgen? Kweetniet, ligt er aan hoe laat het is geworden met hiken/inpakken.

Tot laters,
2 Cowboys