(N)iceline,

Gegroet beste lezers,

Jullie hebben al begrepen dat we gisteren niet gehiked hebben denk ik, want er was geen verslag. Oorzaak: helaas een zeer regenachtige dag. Deze keer klopte de weersverwachting en hadden we dus onze welverdiende rustdag. Beetje huishoudelijk bezig geweest en in de middag even een rondje gereden door de bagger in Kananaskis. De auto heeft een ware make-over gekregen, van oorspronkelijk hagelwit naar bruin. Het ritje Kananaskis leverde af en toe wat mooie vergezichten op, tussen de wolken door. Het begon bij vlagen ook weer te regenen. Meerdere regenbogen gezien, even bij een mooi watertje wat plaatjes geschoten en toen weer naar huis. Deze rustdag hadden we toch wel nodig, zeker met het oog op eventuele hikes voor de laatste 3 dagen. De weersverwachting was dat het superzonnig zou zijn, dus laat maar komen die zonneschijn!

Vanochtend stonden we dus op met het idee om te gaan hiken in de zon. Hoe anders bleek het te zijn toen we in de auto zaten op weg naar Yoho NP. Alleen maar bewolking, mistig, de bergen onzichtbaar. Brrrr, dat was niet beloofd en het was zelfs al vrij laat voor vakantiebegrippen, zo rond 9 uur. Maar aangezien we een ritje van 120km voor de boeg hadden hoopten we maar dat het in Yoho beter zou zijn. En inderdaad, toen we Yoho binnenreden en de grens van British Columbia en Alberta overgingen trok ineens iemand de gordijntjes open en kwam er zowaar een knalblauwe lucht tevoorschijn met prachtige bergen. Oh, daar worden we toch zo blij van. Yes, de zon kan een hike zoveel aangenamer maken. Op het programma stond een supermooie hike: De ICELINE!! Dat is zo’n prachthike, die iedereen hier wel eens wil doen. Echt een MUST DO. De hike begint bij alweer zo’n toeristische attractie: Takakkaw Falls. Een waterval dus die je kan bereiken door een steile bergweg te rijden, voorzien van een aantal haarspeldbochten. Geadviseerd wordt om dit niet te proberen met campers die langer zijn dan 7 meter. Aangezien wij dit jaar met een huurauto op pad zijn konden we er nu makkelijk komen. Vorig jaar reisden we wel met een camper en hebben deze hike toen gedaan met gids Nadine die ook voor taxi speelde. We waren toen overdonderd door de mooie omgeving en wilden vandaag dus terug om alles nog eens op ons gemak te bekijken. En zeker op zo’n zonnige dag als vandaag is dat gegarandeerd prachtig. De Iceline heeft geen einddoel, je kan het zo lang maken als je zelf wil. Wij hebben de hike gedaan van 12 km en 700 hoogtemeters getrotseerd.

We begonnen vrij laat, pas rond 10.15 (ohohoh, ja uitslapen en ver rijden, dan krijg je dat) natuurlijk met een lange, steile klim door een bos, maar vrij snel hadden we al mooie uitzichten op de Takakkaw Falls en omringende bergen, bijna allemaal met gletsjers. Na ~3km kwamen we uit het bos en liepen boven de boomgrens over een helling met kleine struikjes en veel kiezels/gruis. De bergen op de andere helling tegenover ons kwamen steeds beter in zicht. Zoals het boek zegt: “A Quick Ascend to Postcard Scenery”. Oftewel eenmaal uit het bos ansichtkaartmateriaal. En op een dag als vandaag was dat buitengewoon waar. We genoten van elke gletsjer, de bergen en het heerlijke zonnige weer. Onze lunchplek was fenomenaal: aan de voet van de Emerald Glacier. Boven de gletsjer torent de Vice President uit, echt een plaatje. Onze lunch was eigenlijk een werklunch, de camera’s maakten overuren. En terwijl ik dus zo bezig was met kijken deed ik een stapje achteruit en kukelde dus op de grond. Geen afgrond hoor, gewoon een misstapje over een pluisje, ik weet het niet, maar daar lag ik met de stenen onder mijn been. Gelukkig dat er genoeg stootkussen op zat, morgen is het vast bont en blauw denk ik. Gelukkig verder niets beschadigd, het lukte gelukkig om mijn hoofd bij de stenen vandaan te houden. Voel nu wel spierpijn in mijn nek, maar ach, het had erger kunnen zijn. Alleen geschrokken en ingedeukte spieren. Gelukkig kon ik daarna weer gewoon verder hoor.

Na de Emerald Glacier kwamen we langs een waterval en Leen heeft daar allerlei capriolen uitgehaald om dat op de foto vast te leggen. Hij liep zelfs weer boven de waterval, al was het niet zo hoog hoor. Haha, we genoten zo van alles. Na de waterval zijn we nog verder gelopen over allerlei puinbeddingen en puinheuvels en kwamen uit bij een punt waar we de groene Little Yoho Valley beneden ons zagen. Een groene oase tussen al dat puin en ijs. Daar nog een paar plaatjes geschoten boven op de rotsen en toen zijn we teruggegaan. Inmiddels was het al bijna 15.30 en we hadden nog 6 km te gaan. Gelukkig gaat bergaf sneller. We hadden nog wel langer willen blijven, het was daar zo mooi, maar ja aan alles komt een end, ook aan de Iceline. Even na 17 uur waren we weer bij de auto en begonnen aan de 120 km lange terugreis. Het eten maken is er even bij ingeschoten, we hebben genoegen genomen met een Fish and Chips van het restaurantje bij ons om de hoek. Nu is Restaurant wel een erg ruim begrip, maar we kregen wat voedsel binnen en dat voldeed. De foto’s ga ik vanavond niet meer meesturen, het wordt te laat en we zijn behoorlijk moe. Dus even geduld voor de plaatjes met knalblauwe luchten en veel ijs.

See you later,
De lucky ones