Lost in Paradise O'Hara

Geachte lezers,

De laatste dag in het wandelparadijs Lake O’Hara is een beetje ondergesneeuwd. Letterlijk dan. De vorige 2 dagen naar dit hooggelegen wandelgebied in National Park Yoho waren voorzien van prachtig weer (28 en 31 augustus), alleen vandaag begon hier de winter. We stonden alweer om 7.45 op de parkeerplaats voor de bus van 8.30. Onderweg al in de regen gereden en toen we aankwamen regende het nog steeds. Hele donkere wolken onttrokken de bergen aan het zicht. Toch begonnen we vol goede moed aan onze laatste wandeling bij O’Hara, naar het prachtige blauwe bergmeertje Lake Mc.Arthur. Het is betoverend mooi en hoewel niet een lange wandeling zeker de moeite waard. We wilden eventueel ook nog even langs Lake Oesa gaan om nog wat plaatjes te schieten die we vorige week helaas niet naar onze tevredenheid hebben gemaakt. Ja ik weet het, we zijn best kritisch, maar proberen kan altijd toch?

We begonnen met lichte miezer en een vleugje blauwe lucht (als je heel goed zocht). Op de bergen lag al een laagje sneeuw wat er vorige week nog absoluut niet was. De herfst en winter doen goed hun best. We waren weer dik gekleed, want in de ochtend is het niet ver boven 0’C, maar warm krijg je het vanzelf als je maar lang genoeg bergop loopt. We kwamen uit bij een soort kruispunt bij Schaeffer Lake, je kan daar kiezen voor Odaray (de hike op onze trouwdag) en Lake Mc.Arthur over een hoge route (high level circuit) of lage (low level). We besloten de high level te proberen. De miezer was inmiddels overgegaan in serieuze sneeuw en niet zo’n beetje ook. We liepen vrij lang in winterse omstandigheden en zagen niet veel van het uitzicht. We gingen verder over de low level route. Op een gegeven moment kwam er een groot bord met veel info over afzettingen enzo ivm berenactiviteit. We twijfelden of deze route hier ook onder viel, de Mc Arthur Valley is momenteel verboden gebied en we dachten dat we daar nu naar toe zouden gaan lopen. Uiteindelijk hadden we dus beter de high-level route moeten nemen, die loopt niet door de vallei. We besloten om terug te gaan naar de splitsing voor de high/low route en kwamen meerdere hikers tegen die wisten te vertellen dat de high-level nu erg slippery was, door al die sneeuw. Tenslotte moet je ook wer over die hoge route bergop om terug te komen. Dus misschien niet verstandig om dit vandaag te doen, de sneeuw leek niet snel op te houden en er was ook nog steeds geen uitzicht en Lake Mc.Arthur is op zijn mooist met wat zon, dan kleurt het prachtig blauw. Bah, wat mega-jammer, had nog zo graag dat meer willen zien, maar soms is het beter om te stoppen. Een paar Pika’s (die kleine hamsterachtige bolletjes) en Least Chipmunks (die razendsnelle gestreepte kleine rakkers) konden ons nog een beetje opvrolijken.

Om 12 uur waren we terug bij de bushalte. Tijd voor onze lunch. We waren behoorlijk afgekoeld na langere tijd lopen in de sneeuw, ook al hadden we alle winterspullen aangetrokken hoor. Na de lunch moesten we wachten op de bus van 14.30 en we liepen daarom nog even een laatste rondje rond Lake O’Hara. Inmiddels miezerde het nog steeds, de sneeuw viel hoger in de bergen. Na het rondje was er nog tijd voor een kop warme chocomel met heerlijke worteltjestaart. Ja dat is echt lekker, valt reuzemee geloof me. Om 15 uur zaten we weer in de auto op weg naar huis. Onze laatste dag bij Lake O’Hara is dus iets anders gelopen dan de weersverwachting had gemeld. Het is niet anders. Als we de vooruitzichten toch een beetje mogen geloven dan wordt het de komende dagen wel weer beter weer, met zelfs hogere temperaturen vanaf maandag. Dat zou erg fijn zijn, we hebben nu even genoeg in de sneeuw en mist gelopen. Maar klagen doen we echt niet, tenslotte zitten we nog steeds in de Rockies nietwaar.

Morgen de laatste wandeling met gidsen Paul en Eva. De hike start bij Lake Louise, je weet wel, dat supertoeristische meer en hopelijk gaan we een prachtig uitzicht krijgen op Mount St.Piran. Hard werken wordt het, bijna 900 hoogtemeters over 13 km. We hebben het zelf al eens geprobeerd, maar moesten toen ook opgeven door zware regen en totaal geen (uit)zicht. Laten we hopen dat het morgen wel lukt. We duimen ons suf.

See you,
De sneeuwpoppetjes