The secret life of the Rootglacier

Howdy folks,

Hier spreekt een beginnende gletsjerdeskundige. Sinds vandaag zijn we heel veel te weten gekomen over de geheimen van gletsjers. We hebben een full-dayhike gehad op de Rootglacier, die onder onze lodge al begint. Het was wederom FANTASTISCH, qua weer en qua evenement. Vanochtend om 9.30 begon de pret toen we onze gids ontmoeten van Kennicott Guides. David was de gelukkige die ons vandaag alle ins en outs van de gletsjer zou laten zien. Er scheen een zonnetje, beetje blauwe lucht en wat wolken. We liepen eerst een flink stuk langs het bruin/grijze gedeelte van de gletsjer richting witte ijsvlakte. Voordat we over de gletsjer konden wandelen moesten we crampons onder de bergschoenen gespen. Van die ijzers met hele gemene scherpe haken. David legde uit hoe we moesten lopen, beetje als Daffy Duck, voetjes uit elkaar zodat je niet met die haken in je been terecht komt. Het ijs van de gletsjer is keihard, geen losse sneeuw en er zijn heel veel hobbels, heuveltjes, niet glad dus. Overal loopt water in kanaaltjes, soms hard, dan weer zacht. Al snel kwamen we bij een diep gat in het ijs: een moulin. Dat is een soort schacht, die heel diep kan zijn, soms wel honderden meters. Ze zijn gevormd door water en er stroomt ook altijd een flinke plons water naar beneden het gat in. We mochten in zo’n moulin kijken, maar niet lopen tot aan de rand. David zorgde er steeds voor dat we op veilige afstand konden gluren. Heel indrukwekkend. We kwamen ook langs diverse gigantische kraters, met hoge muren van ijs. Het lijkt wel zo’n enorm gat dat ontstaat als er een meteoriet is ingeslagen. Sommige muren worden gebruikt voor iceclimbing. We hebben een muur gezien van wel 25 meter hoog waar mensen aan het klimmen waren. Je kan je er gewoon geen voorstelling van maken hoe zo’n gletsjer er van dichtbij uitziet. Heel veel gaten gezien, gevuld met blauw water, haast kleine meertjes.

De Rootglacier bestaat uit 2 takken, East en West. Tussenin ligt een gigantische morene, dat is ijs met daarbovenop gigantisch veel puin, grote en kleine steentjes. Soms liggen er zelfs plakken mos. Zelfs een boompje gezien dat op de morene groeit. We staken de Eastarm helemaal over en kwamen bij de morene. Crampons deden we daar uit, die beschadigen van al die stenen. We liepen omhoog de morene op en moesten heel goed uitkijken. Het puinlaagje is vrij dun en daaronder ligt keihard zwart ijs, waardoor je kan schuiven en ook dat puin schuift. Gelukkig kwamen we zonder uitglijders boven op de rug van de morene en dat was ons lunchplekje. Hoe bijzonder: lunchen op een morene. Wow. Na de lunch liepen we verder over de Westarm, die was heel anders dan zijn zusje. Veel heuvelachtiger, veel meer spleten, heel veel moulins, gigantische kraters. David bezorgde ons steeds een nieuwe verrassing door niet te vertellen wat we gingen zien. Hij weet heel veel moulins en kraters te vinden, deze gletsjer is zeer stabiel en daardoor verandert er niet snel iets. Toch is het heel moeilijk om iets te vinden in deze giga ijsvlakte. David had regelmatig voorpretjes, hij wist wat er zou komen maar verklapte niks. We vielen van de ene verbazing in de andere. ’s Ochtends dachten we nog dat je nooit een hele dag op zo’n gletsjer bezig kan zijn, maar dat is wel degelijk het geval. Er is zoveel te zien, steeds weer iets anders achter elk heuveltje. In de meeste moulins hebben we gekeken, het is zo onvoorstelbaar diep. David gooide regelmatig een steen erin en dan hoorde je na een paar tellen: kloink. De Westarm was pittig om over te lopen, maar het ging goed met de crampons, goed letten op je Daffy Duck passen en soms als het vrij steil naar beneden ging, dan moesten we de voorkant van de crampons heel hard in de sneeuw stampen en voetje voor voeten naar beneden lopen. David noemt dat Carpenting (het aanstampen als je vloerbedekking legt). We zijn niet uitgegleden, knap he?

We naderden het einde van de Westarm en David vroeg of we al iets hoorden. Nop, alleen het stromende water in al die kleine spleetjes. Hij verklapte niet waar we naar toe liepen. We kwamen nog langs een moulin waar we helemaal met ons hoofd in konden hangen en hoorden het geluid van de gletsjer. Het leek wel alsof er een grote machine onder het ijs stond te stampen. Dit wordt veroorzaakt door een gigantische rivier die onder de gletsjer stroomt. Uiteindelijk bereikten we de rand van de gletsjerarm en kwam de verrassing in zicht. Een prachtige waterval die van de bergen langs de zijkant van de gletsjer naar beneden stortte. Donoho Falls, heel bijzonder, niet zozeer omdat de waterval spectaculair is, maar omdat die op zo’n bijzondere plek is. Je kan hem alleen zien vanaf de gletsjer. David vertelde dat hij pas 2x eerder klanten had meegenomen in 4 jaar gidsen naar deze prachtige plek, maar hij had gezien dat we goed ons best deden en dat we vlot en veilig vooruit kwamen en vond dat we dit hadden verdiend. Nou we voelden ons zeer vereerd en echte VIPS. We hadden 4 km gletsjer overgestoken om hier te komen. Tijd voor een koekje. Daarna weer de lange weg terug. Totaal zijn we 9 uur van huis geweest, we waren net op tijd voor het diner van 19 uur.

Morgen gaan we ook met David de bergen in, hij wil ons naar een hele mooie pas brengen omdat daar het uitzicht spectaculair is. Duurt zo 8/10 uur. Pfff wordt een hele zware dag, veel hoogtemeters maken, maar voor een mooi uitzicht hebben we dat wel over. En met David kan het niet anders dan een leuke dag worden, hij is zo ontzettend aardig, we hebben geboft met hem.
Wederom een superdag gehad, prachtig weer, prachtige gletsjer en fantastische gids, we zijn weer zulke mazzelaars. En na vandaag weten we dat gletsjers zeer interessant zijn, er is zoveel te ontdekken en je voelt je erg nietig tussen zoveel natuurgeweld. We are impressed.

Best regards from the lucky ones