Burstall Pass in de sneeuw

Dag beste lezers,

De weergoden waren ons vandaag goed gezind, het zonnetje scheen wederom en dus gingen we naar Burstall Pass. In de winter wilden we hier naar toe lopen met de snowshoes, maar we hebben toen de verkeerde afslag genomen. We hadden het bordje voor de hikers moeten volgen en niet voor de snowshoers, wisten wij veel. Gaan allebei een andere kant op. Maar vandaag gingen we voor de herkansing. Na het ochtendritueel hebben we eerst even een dagje internet gekocht, ontvangst alleen vlakbij de receptie. Snel verhaaltjes van 10 en 11 juli op de site gezet, jullie hadden veel in te halen. En nu alweer een verhaaltje, boffen jullie maar.
Daarna over het heerlijke asfalt op weg naar Burstall Pass. Vrij snel moest Leen al het anker uitgooien, er stonden twee prachtige Elks (Wapiti’s) aan de kant van de weg te grazen. Wat een joekels zeg. Even verder weer een noodstop voor een White Tailed Deer. Dit hert lijkt heel veel op een Mule Deer, maar het verschil zit in de staart. Zoals je misschien al vermoedt heeft het White Tailed Deer een geheel witte staart terwijl een Mule Deer een zwart kwastje aan zijn staartje heeft. Na het asfalt ook nog 20 km gravel en bereikten we de parkeerplaats, precies tegenover de parkeerplaats van Chester Lake. Natuurlijk geen kip te zien, ook geen beren. Ingesmeerd tegen de zon en muggen gingen we op pad. Er hing wel wat bewolking, maar de zon scheen volop, we hoopten dat het uitzicht boven goed zou zijn. Sorry Conny, ik had het goed in mijn oren geknoopt: die bewolkingtip die je ons al in de winter gaf, maar vandaag was waarschijnlijk de laatste mogelijkheid, dus hebben de gok genomen en hebben zeker geen spijt.

We begonnen op een eindeloos lang durende gravelroad, daarna kwamen we bij een vlakte die vol stond met struiken en boompjes en heel veel water. Het pad was aangegeven middels bordjes op palen. Zoek een rood bordje die boven de beplanting uitsteekt en ga dan ongeveer die kant op, hoe mag je zelf weten. We moesten steeds zoeken naar plekken waar het water niet zo diep was, soms werden we geholpen door boomstammetjes, waar we al balancerend overheen liepen. Heel charmant. Meestal moesten we springen en dan is het zo handig met die lange benen van ons. We hebben het redelijk droog gehouden, water kwam niet boven onze schoenen. Eenmaal uit deze watervlakte begonnen we aan een flinke klim door dicht bos. Na een poosje kwamen we op een open vlakte waar we heerlijk onze broodjes hebben opgegeten. Nou ja heerlijk, als je al die muggen niet meetelt die ons belaagden. Om gek van te worden, ik heb rondjes gelopen onder het eten, vond dat dat wel mocht. Maar het uitzicht was geweldig. Na het eten weer verder met de klim. Het pad was best steil en op een gegeven moment bedolven onder sneeuw. En dat bleef zo. Dat werd dus spoorzoeken, er was eerder (niet recent) iemand naar boven gegaan, dus dat vage spoor hebben we gevolgd. Grappig was wel dat een groot hert ook dit pad volgde, wel vrij recent, je kon de hoefafdrukken heel goed zien. De voetsporen liepen door dicht bos en af en toe twijfelden we wel een beetje of we door zouden gaan. We wisten echt niet waar we uit zouden komen. Natuurlijk wel een idee welke kant we op moesten, recht vooruit naar boven. Maar nergens bordjes of zo. Het was enorm zwaar om door de halve meter sneeuw bergop te ploeteren, maar we hebben de top bereikt. Applaus! Opeens zagen we zowaar een bordje van de route en waren we boven. Wat een prachtig uitzicht zeg, ondanks de bewolking konden we alle bergen heel goed zien. Wat een topwandeling.

Na de fotoshoot weer naar beneden gegleden door de sneeuw. Ben zelfs een paar keer achterover gevallen, maar in de sneeuw land je zacht, alleen natte billen. Weer spoorzoekertje door de watervlakte, ook deze keer zonder veel waterschade, wel veel lol gehad. Je had ons moeten zien, hilarisch, al springend, balancerend over dunne boompjes. Toen we weer droge grond onder de voeten hadden kwamen we 2 jongelui tegen, die vroegen of het nog ver was naar Burstall Pass. Uhhhhh, best wel en dan moeten jullie eerst door het water (op gympen), steil omhoog door het bos en dan door halve meter sneeuw ploeteren. En het was al 4 uur in de middag! Dat zagen ze uiteraard niet zitten, maar we hadden een heel aardig gesprek. Ze kwamen nota bene uit Calgary en waren hier voor het eerst. Ze waren nog nooit in Banff of Jasper geweest, nooit de mooiste weg van de wereld gereden: de Icefields Parkway! En ze wonen hier amper 2 uur vandaan. Onvoorstelbaar. Ze waren wel heel vaak in Waterton geweest om te hiken, dat gaan wij ook snel doen. Stel je voor; je woont in Calgary en je hebt de Rockies in je achtertuin, ik zou het wel weten. Maar het is een bekend gegeven, veel Canadezen kennen hun eigen land niet en komen niet veel verder dan hun eigen stad. Het laatste stuk van de hike duurde veel te lang, da’s meestal zo. Weer zo’n gravelpad waar geen eind aan komt. We kregen al visioenen van drinken, ijsjes, koffie en toen was toch ineens de laatste bocht daar en stond de camper klaar. Binnen was het een sauna, maar buiten konden we niet zijn door die stomme muggen.
Toen we weer bij onze positieven waren zijn we naar de luxe campground gereden om 1 nacht bij te boeken op ons VIP plekje. Overigens kregen we vanochtend bezoek van de manager,die vroeg zich af wat wij op zijn plek deden. Na enige uitleg was hij tevreden en mochten we ook langer blijven. Op de terugweg nog 3 Bighorn Sheep gezien langs/op de asfaltweg. Mooie afsluiting van een prachtige dag. De weersverwachting voor morgen is minder mooi dan vandaag. Het kan gaan onweren, regenen, maar dat was voor vandaag ook verspeld en we hebben geen spatje regen gehad en ook geen gedonder. Dus als het meevalt morgenochtend dan gaan we wandelen bij Upper Kananaskis Lake naar Rawson Lake eventueel met verlenging naar Sarrail Ridge.


Voor Bianca: ben nu waarschijnlijk te laat, maar alsnog van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Heb vanochtend een SMS naar je gestuurd, maar was waarschijnlijk niet het juiste nummer? Hoe bevalt de vakantie? Ik hoop dat het mooi weer is in Spanje en dat jullie genieten. Groetjes aan alle Luijtjes en Kooijtjes.

Ik probeer ook nog om wat foto’s te plaatsen van de afgelopen 3 dagen, het bewijs van al die verhalen.

Conny, las net je reactie (leuk dat je weer meeleest) ook over Mount Fatty, maar die grizzly's schrikken me toch wel af. Ook volgens mijn wandelboek moet je heel erg voorzichtig zijn. We lopen nu ook steeds enorm kabaal te maken maar vraag me af of dat genoeg is voor een grizzly met jongen, die daar veel schijnen rond te hangen. Dus toch maar niet. Had ook andere optie: Guinn's Pass. Maar ik denk dat het weer roet in het eten gaat gooien, dus dan maar een beetje bij Upper K Lake rondwandelen, misschien zien we de boommarters nog en onze eerste eland?

Greetings from Happy Feet