De lange weg naar huis

Hey,

Nou hier (tis nu 12 uur) zitten we dan op het vliegveld van Calgary te wachten op het vliegtuig. Rond 10 uur waren we hier en het vliegtuig stijgt 15.20 op. Nog een paar uur te gaan dus. De wekker ging om 5.30 en om 7 uur reden we dan weg. Alle koffers voldeden aan onze gewichtseisen, al moest er wel wat heen en weer geschoven worden. Hebben zo'n klein weegapparaatje meegenomen om verrassingen te voorkomen. Het inleveren van de camper leverde helaas wel wat onaangename verrassingen op. De eerste verrassing wisten we al: wat hebben jullie veel kilometers gereden zeg! Ja, en? We betalen dus wat bij, hoort er bij. En dan voor de aanrijding (buiten onze schuld en zonder schade!) moet u 1500 CAD betalen! WAAAAAAAATTTT!!! Dacht het niet. Ja, dacht het wel, leest u de voorwaarden maar. Maar het was onze schuld niet, er is geen schade. Gewoon regels. U krijgt het bedrag gewoon terug (waarschijnlijk). Uit voorzorg houden ze flink wat geld in en als alles met de verzekering enzo is afgehandeld dan krijg je het terug. Was wel even slikken. Maar niks aan te doen. Hopen maar dat het snel afgehandeld wordt in ons voordeel.

Komt er een monteur naar binnen van wie die camper is met die dakschade? Nou van ons. Maar dat staat allemaal genoteerd hoor, zo kregen we de camper mee in Vancouver en er is toen ter plekke een reparatie gedaan die ons een uur heeft gekost. Oh, ja staat inderdaad in uw gegevens. Pffffff. Nou goede reis. Met busje gedumpt bij vliegveld.

Inmiddels zijn de koffers ingecheckt. Ging ook niet zonder slag of stoot. U heeft 1 koffer teveel. Maar die hebben we gisteren betaald. Heeft u de bevestiging bij U? Nee, want we hebben het gisteren via internet gedaan en hebben geen printer bij ons! Nou, ff zoeken, en zoeken. Nee kan nie vind nie. Loopt u even naar de dame aan de overkant bij de KLM service balie, die kijkt het voor u na. Kan ook nie vind nie. Even met andere boarding pass kijken, oh ja, toch gevonden. Ga natuurlijk niet 2 keer betalen voor die extra koffer. Leen maakte nog een grapje door te zeggen dat we misschien volgende keer een printer mee moesten nemen en dat vond die baliedame serieus nog een goed idee ook!

Pffffff , gelukkig ging alles bij de douane wel vlot. Nu zitten we in het secure gedeelte en gaan zo een hapje eten.

Al dat gedoe, maar eigenlijk valt het achteraf wel mee. Ben gewoon moe, slecht geslapen, spanning, we willen nu gewoon naar huis. Dus nog even geduld en dan…..

P.S. De vlucht verliep ook niet helemaal vlekkeloos. Ik had vanwege de lange benen van Leen extra betaald voor zitplaatsen bij de nooduitgang. Bij het inchecken bleek dat we andere stoelen hadden gekregen, in Economy Comfort Class. Dat zijn ook duurdere stoelen en met meer beenruimte. 2 Jaar geleden hebben we ook op zo'n plek gezeten en dat ging voor Leen net. Dus die stoelen maar zo gelaten, bovendien had ik geen zin om weer te betalen voor het veranderen van de stoelen en de nooduitgangplekken waren trouwens ook niet meer beschikbaar. Het eerste deel van de vlucht ging goed, al had Leen weinig ruimte, kon zijn benen niet uitsteken en het tafeltje kon ook niet naar beneden. Na het avondeten was het tijd om te slapen. (het was pas 19 uur, maar vanwege het tijdverschil gaan toch de lichten uit en de raampjes dicht). Helaas wilde het meisje voor Leen dus de stoel in de ligstand!!! Nou sorry, maar dat gaat echt niet. Braaf weer stoel rechtop. Later nog een poging, nee kan nog steeds niet!! Kind weer braaf en stoel rechtop. Helaas dachten pa en ma (die het nogal hoog in hun kakbol hadden) van het meisje er toch anders over, die stoel moest en zou naar achter want het kind (12-13 jaar denk ik) moest slapen. Dus toen kwam de hele stewardoptocht, stijgend in rang om "het probleem" op te lossen. Nou dat kan niet opgelost worden, Leen kan niet zitten als die stoel naar achter gaat, "maar kunt u dan echt niet uw benen onder de stoel schuiven?" Neeeeeeee, kijk maar." In uw nek leggen dan?" O ja, ik zie het, u heeft inderdaad geen ruimte. Hebben we meerdere malen moeten uitleggen. Hoe moeilijk kan je het maken.

Maar pa en ma waren erg vervelend en bleven maar doordrammen, die stoel moest echt naar achteren. Afijn, 1 1/2 uur gezeur verder waarin niemand van de overige passagiers heeft geslapen door al dat heen en weer gedribbel van de stewardbevolking, hebben we geruild met pa en ma, Leen kon toen iets beter zitten want pa had geen stoel voor zich! Dochterlief heeft vervolgens heerlijk liggend 2 uur TV gekeken, zij hoefde niet te slapen!!!! Oh, ik kon ze wel wat doen, wat een etters. Liever dat iemand niet kan zitten dan dat hun kind niet kan liggen. Over prioriteiten gesproken. Ach ja dat kon er nog wel bij.

Gelukkig stonden Sander en Claudia ons om 8 uur in de ochtend al op te wachten op Schiphol en waren we rond half 10 thuis. Man met de hamer is die middag langsgekomen en Leen dook zijn bed een paar uur in. Ik heb bijna slapend de was gedaan, maar wilde echt niet liggen. Die zaterdag en zondag nog steeds erg gammel, die jetlag is vreselijk. Maar je moet er wat voor over hebben. Het was weer een prachtige vakantie in ons o zo geliefde Canada. Het verveelt nog steeds niet, ik kan niet wachten tot we weer teruggaan.

Leen en Ellien