Bij twijfel niet naar Eiffel

Hallo lieve lezertjes,

Vandaag een echte whow dag, en dat vond iedereen van het reiskwartet. Zoals aangekondigd zijn we vandaag heel vroeg naar Moraine Lake gegaan, aangezien daar weinig kemperplekjes zijn. Om 8.15 stonden we als vierde in de rij geparkeerd. Daarna snel ontbeten en weer een blik geworpen op het prachtige donkerblauwe Moraine Lake van bovenaf. Omdat Claudia de vorige keer toen we daar waren niet mee naar boven was gegaan hebben we nog speciaal gezocht naar Pika, en zoals jullie kunnen zien op de foto ook gevonden. Ook weer talloze squirrels gezien, die blijven echt om op te vreten. Bij Moraine Lake kan je 2 wandelingen doen die een topper zijn: Eiffel Lake en Sentinel Pass. De laatste wandeling hadden Leen en ik vorig jaar al gedaan, dus wilden we nu Eiffel Lake doen, of toch niet? Sander had ook in mijn geliefde wandelboek zitten lezen en wilde liever naar Sentinel Pass, het is daar veel hoger en het uitzicht spektakel van de bovenste plank. Dus uiteindelijk toch naar Sentinel en niet naar Eiffel.

Eerst een lang stuk stijgen door bos, altijd saai maar noodzakelijk om hogerop te komen. Het is hier echt berengebied en momenteel mag je zelfs niet met minder dan 4 personen aan de wandel. Gelukkig bestaat dit reisgezelschap uit 4, dus geen probleem. Wel blijven opletten, je voelt gewoon de berenogen in je rug, gelukkig niks gezien hoor. Al kwebbelend (kinderen maken meer herrie dan alleen hun ouders) kwamen we aan bij de eerste prachtige tussenstop: Valley of the Larch (lariksen). Prachtig met die 10 bergpieken op de achtergrond, het heet hier dus ook wel Valley of the Ten Peaks, duhhhhhh. Daarna verder naar het eindpunt van vorig jaar, een groene vlakte met uitzicht op………….juist die 10 pieken. Waanzinnig mooi. Hier zagen we ook onze eerste Hoary Marmot van deze vakantie, hij zat lekker uitgezakt op een rots vlak voor onze neus. Op een gegeven moment kwam hij zelfs naar ons toe, echt niet bang. Een poosje later kwamen we op het hoogste punt, geen bomen meer, wel squirrels, nog meer Marmots en heel veel mensen. Het was redelijk druk, maar iedereen is erg aardig, iedereen geniet van de prachtige omgeving en vraagt aan elkaar hoe het was, of je nog verder naar boven gaat, waar je vandaan komt.

Je kan dus nog verder, maar het pad wat je dan moet lopen ligt niet echt aanlokkelijk op je te wachten. Het is een steil zigzagpad wat naar Sentinel Pass gaat. Volgens `het boek` is het uitzicht echt waanzinnig, maar de moed zakt al diep in je bergschoenen als je ziet hoe steil het is. Gelukkig kwam er net een stel naar beneden en die zeiden dat wij dat makkelijk konden en dat het echt awesome was. Ook hoorden we van een gids dat het 45 min. zou zijn. Lijkt best lang en we dachten dat wij er dan wel langer over zouden doen. Maar wat dacht je, we hebben het gehaald en zelfs in 30 minuten…………soooooooh. Wat waren we trots op onszelf. Het was ff afzien, maar de beloning was mega. Overigens gingen de kinderen geheel uit vrije wil mee naar boven omdat ze wel eens wilden zien wat er daar boven te zien was. Zij hebben ons omgepraat. Ech wel…., ik was blij verrast, maar ze hebben inmiddels wel de tik van pa en ma overgenomen en zijn toch ook wel besmet door Canada. Mede door al die dieren ook, maar ook door de waanzinnige natuur. Boven op de pas werden we warm onthaald door heel veel Golden Mantled Groundsquirrels en een paar Least Chipmunks (speedy). Ze waren erg brutaal en helaas op zoek naar eten, ze zaten overal op en kropen zelfs op je hand. Wel heel leuk natuurlijk, maar echt wild waren ze niet meer. Ze kwamen zelfs achter je aan. Sander en Claudia zijn het nog wat hogerop gaan zoeken en zelfs daar kwamen de squirrels naar ze toe. We konden helemaal naar de andere kant van de pas kijken, daar ligt Paradise Valley. Steile rotsen met vreemde pieken maken het erg spectaculair. Na een half uur hebben we ons losgerukt van dit waanzinnig bergtafereel en zijn naar beneden gelopen. Helaas ging het wat spetteren en zelfs ook hagelen. We kwamen redelijk nat in de kemper. In de souvenirwinkel heeft Sander nog een trui gekocht en Claudia een mooie ketting. Het was dus een gigantisch vermoeiende dag maar erg de moeite waard. Vanavond vallen we vast als een blok in slaap. Morgen naar Lake O’Hara. Om 8.15 moeten we al bij de bus zijn, zo’n 30 km hier vandaan. Dus weer niet uitslapen……Maar na vandaag heeft iedereen er weer veel zin in.

Groetjes van de superhikers, K4

P.S.
-Hoi Conny: leuk dat je ons volgt, de foto's zijn een supersnelle selectie, voor jou veel herkenbare plekjes. De komende 3 dagen gaan we naar Lake O'Hara, dus dan weet je wel welke foto's er gaan komen.
-Yasmijn: we hebben echt wel oordopjes, maar die trein dendert daar dwars door heen hoor. Ook zijn we de gelukkige bezitters van muggenspray maar je wordt bijna hysterisch bij de aanblik van al die muggen op je raam, echt eng.
-Galina: het hangt er van af wat je allemaal wilt zien, maar al rijdend zie je ook heel veel moois hoor.

De kans op beren wordt alsmaar groter (alleen ik heb weer inside informatie), we gaan waarschijnlijk ook weer naar Helen Lake, al zullen we daar 'onze' beer die we vorig jaar zo dichtbij zagen, niet zien denk ik.