It's a long way home

Hoi fans,

Na de humpbacks werd het stil op jullie computer, waar zijn ze nou? Kdenk wel dat jullie wisten dat we op weg naar huis waren. Daar hebben we dus 3 dagen over gedaan. Het begon op 11 augustus, juist, de dag na onze spectaculaire ontmoeting met de bultrugwalvissen, dat was echt zo gaaf zeg. Die dinsdagavond na de excursie moesten we weer 200 km rijden naar de Campground in Campbell River, waar we vrijdagavond dus ook 1 nacht stonden (Salmon Point). We moesten er voor 21.00 uur zijn en we vertrokken om 17.00 uur uit Telegraph Cove (van de walvisexcursie). Tijd zat dus, echter onderweg geen plekje gevonden om te eten, dus in 1 ruk doorgereden naar Campbell River. Om 19.30 waren we daar. Eerst nog ff gestopt bij het winkelcentrum alwaar we maar weer eens Mac met een bezoek vereerd hebben. Daarna naar de Campground. Rond half 9 waren we upgehooked en gingen we snel naar buiten voor een spectaculaire zonsondergang. Dat moesten we natuurlijk zien. En jullie ook. Zo mooi, we stonden met onze camper aan zee en genoten van een onbetaalbaar uitzicht. Wat is het hier toch wonderschoon. Aan de overkant van het water kan je bij helder weer het vaste land van Vancouver zien met de bergen van de Pacific Rim.

Woensdagochtend redelijk vroeg vertrokken voor een rit van 150 km naar de ferry van Nanaimo: Departure Bay naar Vancouver: Horseshoe Bay. Omdat de ferry om de 1 1/2uur gaat wilden we dus niet te laat van start gaan. We waren om 10.15 bij de terminal van Departure Bay, maar helaas zat de ferry van 10.45 al helemaal vol. Jammer, maar dat was te verwachten. Tijd genoeg voor…………je raadt het al, een kop koffie. Overigens vonden de kinderen het onbegrijpelijk dat we steeds elke gelegenheid benutten om die troep te drinken! Je kan toch best een keer zonder, nou nee dus. Verslaafd, nou ja dus. Trouwens, we hebben deze hele vakantie maar 500 gram koffie gedronken (2 kleine pakjes, van huis meegenomen), is toch niet zo veel? Daarna ook nog tijd om te lunchen, mooie gelegenheid om onze voorraad hamburgers op te maken, zonde om weg te gooien en meenemen mag niet.

12.15 begonnen we dan aan de overtocht, het was een warme tocht, veel minder koude wind dan de week ervoor. Het was inmiddels ook erg warm op Vancouver Island. Rond 14 uur reden we van de boot, op weg naar het stadje Burnaby voor onze laatste overnachting. Vorig jaar hadden Leen en ik deze Campground bij toeval gevonden, vlakbij (30 km) Vancouver Airport en aangezien we donderdagochtend de camper tussen 8-10 moeten inleveren was dat een goede keus. Er schijnt dichterbij geen andere Campground te zijn. En oh grote vreugd, ook hier een trein die achter de camper doorloopt, hoe is het mogelijk, gelukkig toeterde hij niet! Als je echt van treinen houdt moet je gewoon naar Canada!!!! Om 15 uur waren we weer aangesloten op water, electra en riool. Eerst even de laptop opgestart, ik wilde zo snel mogelijk inchecken (dat kan 30 uur voor vertrek) en eventueel nog stoelen bij de nooduitgang kopen. Bij het inchecken zag ik tot mijn grote vreugde dat er nog 4 stoelen vrij waren (ik dacht nooduitgang). Dus snel maar weer eens de creditcard getrokken en de eerste stoel gekocht. Voor mij om te beginnen, daarna de kinderen. Alleen……….ik had me vergist, na het betalen zag ik dat de stoel die ik had uitgekozen (een gele op de plattegrond) geen nooduitgang was maar een stoel in een rijtje van 2 ipv 3, zonder extra beenruimte dus. Sh………..t, dombo. Ik dacht dat alle gele stoelen altijd nooduitgang waren (was op de heenreis nl. wel zo, ander type vliegtuig). Ik was dus te snel van start gegaan. Helaas pindakaas, is niet meer terug te draaien. Afijn ik had dus een stoel gekocht helemaal achterin het vliegtuig, de kinderen zaten ergens halverwege en Leen zat sowieso Economy Comfort (had ik wel in Nederland al gekocht voor we weggingen). Lekker gezellig verspreid door het vliegtuig. Ik baalde enorm (zacht uitgedrukt…), misschien dat er op de Airport nog iets te regelen valt, afwachten maar.

Toen begon het vreselijkste karwei van de vakantie, inpakken, ik haat inpakken. Gelukkig ging het bijzonder vlot, tenslotte ligt alles voor het grijpen, en weet je wat zo grappig was, ik hield ruimte over. Dus als je weinig koffers hebt moet je volgens mij niet alles netjes op stapeltjes en verspreid over meerdere tassen/koffers stoppen. Nee, je gooit gewoon alles op een hoop en knikkert dat erin en dan heb je minder ruimte nodig. Weer wat geleerd. Er gingen nu zelfs 2 paar bergschoenen meer mee terug dan op de heenweg, rarara….

Sander heeft nog even lekker gezwommen op de Campground en rond 22.00 uur zijn we allemaal voor de laatste keer gaan slapen in de camper. Inmiddels verlangden we wel allemaal naar een gewoon bed. Het zou nog heel lang duren voor we weer konden slapen.

Donderdagochtend weer vroeg uit de veren, 6.30 (ja de kinderen weten inmiddels wel wat vroeg opstaan betekent bij ons, zelfs als je op vakantie bent) en 2 uur later reden we weg, naar Canadream. Om 9.15 leverden we de camper in. Effe checken of alles compleet was, alles oke, niet teveel km gereden, we hoefden niks bij te betalen. Slechts 3100 km gereden. Toen werden we meteen afgevoerd naar het vliegveld, ja ze hadden haast om ons weg te krijgen. Daar stonden we dan te schitteren om 10 uur met 8 koffers/tassen/4 laptoptassen. Om 20.30 pas ging het vliegtuig en 12 uur hangen op het vliegveld zagen we niet zitten. We hebben de koffers naar een opvangadres (tegen ruime vergoeding) gebracht op het vliegveld en toen zijn we naar het Vancouver Aquarium gegaan. Moet je natuurlijk wel eerst weten hoe je vanaf het vliegveld (buiten Vancouver) naar het aquarium komt midden in een gigantisch grote stad.

We kochten eerst een dagkaart voor het OV en toen met een skytrain (soort metro, speciaal voor de Olympische Spelen aangelegd) naar Vancouver City Centre. Vanaf daar moesten we nog zien te komen naar een mega-groot park: Stanley Park. Dat is een soort Kralingse Bos maar dan net ff groter (en mooier, sorry, is wel waar). We waren uitgestapt midden tussen de wolkenkrabbers en we hadden werkelijk geen idee waar de bus zou zijn, die rijdt naar Stanley Park. Na een poosje waren we er achter welke lijn het was en toevallig kwam er net wat langs. We hadden toen al een paar blokken Vancouver doorkruist, ons verbazend over de bergen mensen en verkeer. Parijs is er niks bij. Na de bus nog 10 minuten lopen door Stanley Park en ineens stonden we dan voor het Vancouver Aquarium. Net als heel veel andere mensen, 20 minuten wachten en we waren binnen. Net op tijd voor de Beluga show. Dat zijn een soort witte dolfijnen. Nog nooit gezien (wel op tv). Heel apart, ze leven rond de Noordpool, hebben geen rugvin, kleine zijflippertjes en zwemmen daarom niet zo hard. Ook hebben ze een rare bult op hun hoofd, voor de sonar. Ze zijn wel erg grappig om te zien. Je kan ze ook onder water bekijken en gelukkig hebben ze hier kraakhelder water (oh ik was zo jaloers, waarom heeft Blijdorp dat nou ook niet?). Daarna naar prachtige dolfijnen, ook een show en ook onder water te bewonderen. Zeeotters gezien en heel veel mooie aquaria, een tropische tuin, kikkers. Kortom het was erg mooi en de tijd vloog voorbij. Het was wel erg warm, maar omdat er ook veel binnen was, was het wel uit te houden.

Om 17 uur weer naar het vliegveld gegaan. Inmiddels was het een stuk drukker in de skytrain, lekker 20 min. hangen in de avondspits. Eerst weer een hapje eten op het vliegveld. Deze keer geen Mac, maar iets van Chinese noedels met varkensvlees, best lekker. Daarna herenigd met de koffers en tassen, die we toen meteen weer gedumpt hebben bij de KLM (kon niet eerder). Alles was in orde met de gewichten (op de gok ingepakt, eigenlijk best knap al zeg ik het zelf). De dame van de bagageafgifte vroeg waarom we zo verspreid zaten? Ja, ik uitgelegd dat dat een beetje fout was gegaan en dat ik eigenlijk stoelen met meer beenruimte wilde hebben. Ze zei dat alles helaas vol zat, er was niks meer te regelen. Maar……ze zouden het in de gaten houden en als er iets vrij kwam met meer beenruimte dan hoorden we dat wel. Nou afwachten maar, kans is erg klein, alleen als iemand niet komt opdagen of de stoel niet wil dan zou dat kunnen, maar je weet maar nooit. Inmiddels was het ook al bijna tijd om naar de Gate te gaan (meestal 1 uur voor vertrek).

Ineens hoorden Sander en Claudia dat ze werden omgeroepen. We moesten meteen naar de Gate komen. Wat nou weer? Bij de balie werden hun tickets dus omgeruild voor tickets met meer beenruimte, geen Economy Comfort (net als Leen), maar direct achter een schot, met iets meer ruimte. Lucky, en mams? Nee voor mams was er niks meer vrij, snik. Nou ja wel fijn dat de kinderen meer plek hadden. Tenslotte ben ik de kleinste thuis. Al baalde ik best wel een beetje (veel) voor mezelf. Claudia zei dat we wel af en toe konden ruilen. Lief, wie weet. Eenmaal aan boord bleek dat toch niet zo makkelijk te zijn, de gangen zijn nauw, iedereen loopt heen en weer en ik zat bij een raam met iemand naast me, niet handig om steeds er tussen uit te gaan. Ik heb me in mijn lot geschikt en de vlucht uitgezeten.

Overigens weet ik werkelijk niet waarom ik nu extra moest betalen voor deze stoel, hij zou gratis moeten zijn. Ik zat namelijk met mijn rug tegen het muurtje van het toilet. Lekker ja, je hebt geen idee hoeveel mensen in een vliegtuig moeten plassen. Ik dacht ook nog dat ik steeds dezelfde mensen zag, stelletje zeikerds. En dat ging dus 9 uur lang door, zelfs 5 minuten voor we gingen landen moest er nog steeds gep………t worden. Ook als je dus probeert te slapen blijven ze maar doortrekken en ook was het licht daar steeds aan. En achter mijn stoel was ook de hangplek van de stewardessen/stewards en die hoeven helemaal niet te slapen, nee die moeten juist socializen want die zien elkaar niet elke dag. Slapen, no way… Ik had het ook niet verwacht, want rechtop slapen met kramp in je poot lukt gewoon ook niet zo best. Genoeg gemopperd, het eten was wel lekker, geen turbulentie, de computerspelletjes waren leuk. En toen we opstegen vlogen we over de Rockies bij zonsondergang. Whow, ik werd er erg verdrietig van, bye bye Canada, vakantie voorbij. Wanneer kom ik hier weer terug? Zou zo graag willen blijven, for ever and ever……..ik hou van dit land, die natuur, de dieren. Maar dat wisten jullie al. I’ll be back.

Genoeg gezwijmeld, om kwart over 2 stonden we weer op vlakke bodem. Sander en Claudia hadden gelukkig dus meer beenruimte. Ze hadden ook nog aan de bemanning gevraagd of ze iets voor mij konden doen, ik zat daar zo alleen (zielig) en krap. Ze kwamen wel met z’n vieren vragen of het ging en probeerden nog iemand weg te krijgen naast Sander en Claudia, maar die bleef zitten. Groot gelijk, had ik ook gedaan hoor. Overigens hadden de kinderen hetzelfde probleem als ik, zij zaten dus achter een toiletschot, met dezelfde taferelen, mensen die je aanstaren omdat ze in de rij staan voor de plee. Ja het was best gezellig. Leen heeft gelukkig dit allemaal mogen missen, die zat in een apart gedeelte lekker ruim. Verschil moet er zijn. De koffers hadden we snel te pakken. Opa kwam ons ophalen, maar stond helaas in de file, ja we zijn weer in Nederland, leve de file. Uiteindelijk waren we tegen 6 uur thuis, uiteraard ook files op de terugweg. Daarna begon het grote uitpakken, heb ik een nog grotere hekel aan dan aan inpakken, dan zie je die berg was die je moet wegwerken. Eigen schuld dikke bult, had je maar niet zo veel mee moeten slepen. Oké. Alles nog gesorteerd zodat zaterdagochtend de wasmachine meteen aan de slag kon.

Vanochtend was het iets later dan normaal toen we uit ons bed rolden, goed geslapen. Wat is je eigen bed toch heerlijk. Claudia kwam in de middag en Sander heeft de dag en de nacht omgedraaid, die kwam pas om 4 uur boven water. Hij was gisteren wel met Mietta weggeweest en wat later thuis.

En nu zit ik hier dan, tussen de wasjes door het laatste hoofdstuk te schrijven van deel 2. Mijn gedachten dwalen af naar een ander ver land, en ik vraag me af wanneer deel 3 zal komen. Het komt, dat is zeker, dus hou je computer in de gaten….. Iedereen bedankt voor het lezen en schrijven en tot de volgende keer.

Liefs, Ellien




Voor Michelle uit Blijdorp:


Wat leuk dat je mijn site hebt bezocht en dat je de foto's leuk vond. Jammer dat het via de mail niet lukte, misschien had ik mijn e-mail adres niet duidelijk opgeschreven. Het e-mailadres is: ellien.v.d.kooij@hetnet.nl


Misschien spreken we elkaar nog via de mail, groetjes (ook aan je moeder) Ellien