Terug naar K-Country

How you’re doing?

Inderdaad, we zijn weer terug in ons geliefde K-Country. Na een flitsbezoek aan Amerika van nog geen 24 uur, zijn we vanmiddag snel teruggereden naar Canmore. De reden is simpel: we vonden in Glacier niet echt waar wij voor komen: Rust, ruimte en vrijheid. Aan de natuur ligt het niet, al hebben we daar niet veel van kunnen zien helaas. Toen we gisteren aankwamen waren we (zoals ik toen al schreef) niet meteen flabbergasted. De bergen waren nog ver weg, vreselijk veel mensen op de wegen (weliswaar weekend, maar toch), weinig voorzieningen voor je boodschappen. We hebben vanochtend echt vol goede moed getracht een wandeling te maken: naar Hidden Lake.

Het was heel erg zwaar bewolkt toen we de campground verlieten, maar je moet gewoon gaan en dan hopen dat het opklaart. Regenkleding altijd meenemen. Omdat we met onze camper niet op de hoofdweg van Glacier (de Going To The Sun road) mogen rijden waren we afhankelijk van de shuttlebus. Niks mis mee, het is gratis en hij stopt op de meeste plekken waar hikes beginnen. Om 8.30 waren we op de opstapplaats van de shuttle, net toen we onze schoenen aantrokken reed hij al voorbij. Jasses. Dacht dat hij volgens de dienstregeling om 8.45 zou komen. Bijna 1 uur gewacht tot de volgende bus kwam. Inmiddels regende het al. Eenmaal boven bij Logan Pass, het begin van onze hike, regende het hevig en was het zo bewolkt dat we amper een berg zagen. Er was daar een Informatiecentrum en een mega parkeerplaats waar alle toeristen in en uit busjes/auto’s stromen. Druk, druk, druk. Ook op de wandelroute liepen enorm veel mensen en dat veroorzaakte bij ons al meteen een allergische reactie. Waarschijnlijk was het wel drukker dan op een doordeweekse dag, maar we konden ons niet voorstellen dat het op andere dagen heel rustig zou zijn, wat wij nu juist zoeken.

De hevige regen was inmiddels overgegaan in een hoosbui en we hielden het voor gezien. Ruim 45 minuten gewacht op de shuttle naar beneden. Tijdens het wachten waren we het er al heel snel over eens: dit is niks voor ons. We zijn afhankelijk van de shuttle, die gaat niet zo vaak, goed plannen is natuurlijk mogelijk, maar we missen de vrijheid die we nu hebben met de camper. Er is ook een ander deel van Glacier waar de camper wel kan komen, Many Glacier, maar daar was het gisteren ook enorm druk. De wegen zijn smal, niet wijds zoals in Canada, het is allemaal een beetje propperig. Kortom wij kregen het in Glacier erg benauwd en wilden meteen weer weg. De hikes zullen vast en zeker prachtig zijn, maar het gaat toch ook om het totaalplaatje.
Terug op de Campground hebben we verteld dat we de tweede nacht niet wilden blijven en kregen we gelukkig het geld terug, dat viel mee. De weg naar Canmore was zo mogelijk nog saaier dan gisteren door de regen. Vlak voor de grens hebben we de aardappelen, vlees, en groentes snel gedumpt in een container die langs de weg stond. Deze spullen mag je ook niet invoeren in Canada en hadden we gisteren met veel moeite aangeschaft in de vrij lege winkel van St.Mary. De grens waren we binnen 30 minuten over zonder problemen, deze keer geen vingerafdrukken en foto’s. Daarna natuurlijk weer boodschappen gedaan, deze gaan we echt allemaal opeten! We hebben genoeg weggegooid de laatste dagen. In eerste instantie wilden we meteen doorrijden naar Lake Louise in Banff National Park. Daar hebben we zulke mooie wandelingen gemaakt in 2009 en 2010, er is nog genoeg te doen daar voor ons. Maar het zou dan rond 20.30 worden voor we bij een Campground waren. Canmore werd ons eindpunt.

En nu staan we dan weer op onze luxe Campground: Mount Kidd RV waar we al eerder 3 nachten stonden. Wat is het hier toch prachtig, midden in Kananaskis. Voelt meteen goed. En dat is toch de bedoeling van vakantie, ontspannen en genieten. Als het weer meewerkt willen we hier nog zeker 2 dagen gaan wandelen. Op het programma staan Galatea Lakes en Elk Lakes. Allebei de hikes liggen aan de weg waar de Campground zit. Leen wil niet meer over de gravelweg, we gaan het lot niet meer tarten met de camper. Af en toe even kijken of de eland er nog zit. Veel dieren hebben namelijk een vast patroon en ik kan me zo voorstellen dat die eland ook een gewoontedier is. (misschien naief gedacht, maar wil zo graag meeeeeeeer elanden)

Daarna gaan we nog een paar dagen naar de omgeving bij Lake Louise en natuurlijk de Icefields Parkway weer een stuk rijden, dat blijft toch de mooiste weg van de wereld. Kortom, we hebben nog genoeg te doen.
Tot morgen,
Leen en Ellien

PS, het is nu dus maandagochtend en ik gooi dit verhaaltje wat ik zondag schreef op de site; het is droog, beetje blauw en we gaan naar Galatea Lakes. Flink klimmen en ploeteren, hopelijk levert het weer mooie plaatjes op. En we hebben meteen bijgeboekt voor de komende nacht. Dus Kananaskis here we come again.