Vestbreen

Beste lezers,

Als jullie goed hebben opgelet, dan weten jullie nu al waar we naar toe zijn geweest: een Breen=??????? Juist een gletsjer! Ter geruststelling, we zijn niet op de gletsjer geweest, we kwamen in de buurt. Deze wandeling kwam ik toevallig tegen in een boek: “Images of the Lyngen Alps” door Jan R. Olsen. Dit boek ligt in ons huis en in eerste instantie was het mij niet opgevallen dat er ook een 7-tal wandelingen in beschreven staan. De meeste daarvan hebben we inmiddels al gedaan, omdat die wel in een Hiking Guide staan. Al bladerend kwam ik dus deze hike tegen in Lyngsdalen en de beknopte omschrijving beloofde een blik op 3 gletsjers op een steenworp afstand van ons hutje. Nou ja, die steenworp was 1 uurtje rijden, maar voor Noorse begrippen hier is dat niet veel. Natuurlijk moesten we eerst weer het startpunt van de hike zien te vinden. De omschrijving was als volgt: “De wandeling begint in het dorpje Furuflaten. Neem het tractor pad (ja alweer, er zijn hier blijkbaar heel veel tractors…) die meteen na de brug start. Je kan de auto parkeren aan de andere kant van de weg bij Furustua”. Duidelijk toch? Uhmmmm, nou nee. We vonden Furuflaten wel, 60 km rijden, het ligt aan dezelfde weg als de wandeling naar de Steindalen-gletsjer (begin van onze vakantie). En de brug vonden we ook en zelfs Furustua (een soort ontmoetingscentrum) bleek makkelijk te vinden te zijn. Dit centrum was natuurlijk dicht, dus waar kunnen we de weg vragen, want die tractor weg zagen we ook niet. Ik liep naar een huisje waar iemand bezig was met de was, maar die sprak geen Engels. Gelukkig liep bij het volgende huis nog een slachtoffer en die kon wel goed uitleggen waar we moesten zijn. Gewoon langs het voetbalveld lopen en dan tussen die 2 bergen de vallei inlopen, zorg er wel voor dat je rechts van de rivier blijft. Na een poosje moet je een brug oversteken. En nee, er staat niks aangegeven van een wandeling. Oke, moet lukken toch?

Het was vandaag weer een zeer zonnige dag en waarschijnlijk zou dat de hele dag zo blijven. Toen we opstonden scheen de zon zelfs al volop (haha, was ook niet ondergegaan natuurlijk), er waren niet veel wolken. Het was zelfs warm in huis en we hadden deuren en ramen even open om te luchten. Joepie, alle ingrediёnten waren aanwezig voor een heerlijke wandeldag. We parkeerden de auto naast het voetbalveld (lag naast de weg) en smeerden ons goed in met zonnebrandcrѐme. Konden we die ook eens gebruiken tenminste! Achter het voetbalveld liep een paadje, zou dat het dan zijn? Yep, waarschijnlijk wel, toch? We liepen door een soort vogelparadijsje, er waren heel veel lantaarnpalen van hout en aan elke paal hing een vogelhuisje. En in elk vogelhuisje werd gebroed. Hier is de lente iets later begonnen blijkbaar, er werd druk in en uit gevlogen en je hoorde de jonkies piepen in hun huisje. Onderweg zagen we een bordje dat aangaf dat we op een ski-loipe liepen. Nu maar hopen dat dit dan verder zou gaan naar de gletsjer. Aangezien er geen ander pad was liepen we maar door en ineens zagen we “de brug”. Joepie, we zaten dus echt op het juiste spoor. De brug overspande een sterk stromende gletsjerrivier, dat zie je aan de kleur, melkachtig grijs. Volg die rivier en je komt vroeg of laat bij een gletsjer. Het brede gravelpad maakte aan de andere kant van de brug plaats voor een smal wandelpaadje en het ging een beetje heuvelop. We liepen langs het water en zagen al vrij snel in de verte de gletsjer. Wat een mooi plaatje, zeker met de blauwe lucht en zon van vandaag. Prachtig, nog maar 7 km te gaan (enkele reis). Het zou dus een lange wandeldag worden. We genoten van het mooie uitzicht en wurmden ons door dichte bosjes, liepen over blubberpaadjes en begroeten de verbaasd opkijkende schapen. Regelmatig moesten we wat water oversteken en soms was er een plankje, of 2 wiebelige boomstammen of gewoon een paar stenen. Natte schoenen gegarandeerd. We kwamen langs een waterval, Storfossen (een foss = waterval) en een gigantisch rotsblok (Varassteinen). Na 6 km was er een berghut. Daarna hield het pad een beetje op. En onderweg stond er zelfs 1 bordje met daarop de vermelding: BREENE (gletsjers) en HYTTA (de berghut). Tot nu toe was het wel een redelijk vlakke wandeling, vlak maar lang.

Na de hut liepen we een hele grote zand/blubber/watervlakte op. Overal stroomden kleine beekjes, soms hele brede, de meeste waren vrij smal waar we overheen konden springen. En er bloeiden heel veel roze bloemetjes. Die bloemetjes waren gegroepeerd in kleine polletjes, een soort roze eilandjes en stonden verspreid over een groot deel van de vlakte. Wat een mooi gezicht, een soort roze deken die je hier totaal niet zou verwachten. Rondom de vlakte stonden bergen met gletsjers, niet vreselijk hoog maar wel erg mooi. Totaal kan je hier 3 gletsjers zien, de grootste zagen wij vanaf het begin: de Vestbreen. Sydbreen en Midtbreen waren er ook. Een heel mooi plekje en totaal verlaten natuurlijk. We waren erg in onze nopjes met deze hike. We liepen naar het einde van de vlakte en kwamen bij het woeste water, daar konden we echt niet overheen. We probeerden om nog een stuk hoger te komen door over de rotsen te klauteren langs het water, er was een klein paadje af en toe zichtbaar. Maar het hield voor ons op, geen mogelijkheid om aan de andere kant van het water te komen, we hadden graag de gletsjer van dichtbij willen bekijken. Misschien als we er nog verder omheen zouden lopen, maar we besloten hier te stoppen. Geen punt, het was hier al heel erg mooi. We hadden inmiddels 7,5 km gelopen. Nu nog even terug……..

Op de terugweg stopten we nog bij een klein, stevig metalen bruggetje wat boven een bocht in de gletsjerrivier hing. Het water kolkte woest en we genoten vanaf het bruggetje van dit natuurgeweld. Op de heenweg hadden we deze brug al gezien, maar waren hier niet gestopt, doen we op de terugweg wel dachten we. Aan het eind van de wandeling liepen we helaas verkeerd. We kozen een paadje wat een beetje omhoog ging en kwamen daardoor veel te hoog op de helling terecht. We hadden wel door dat we anders liepen dan op de heenweg, maar dachten dat we toch wel vanzelf bij de eerste brug uit zouden komen. Alleen zagen we dat die toch wel erg ver beneden ons lag en dit pad bleef alsmaar verder omhoog lopen. Foutje, dus moesten we weer helemaal terug lopen. Daarna liepen we over de brug het vogelparkje in en kwamen een vriendelijke Marokkaan tegen bij een soort brievenbusje aan een paal. Hij vertelde dat we onze namen moesten noteren in een schriftje. Dat is traditie hier. Dat weten wij wel, maar we schrijven niet altijd in de schriftjes die vaak bij wandelingen liggen. We hebben het braaf gedaan om Ali tevreden te houden en hij babbelde er lustig op los. Uiteindelijk kwamen we helemaal afgepeigerd om 17 uur bij onze auto aan. We waren om 9 uur van huis vertrokken. We hadden 15 km gewandeld, pffff, maar wat een prachtige dag. De rest van de avond hebben we bankgehangen. Omdat de weersverwachting voor zondag niet al te best was, veel regen, besloot ik om het schrijven dus een dag uit te stellen. Vergeef me.

Tot de volgende keer