Van Seward naar Denali

Hallo lezers,

Vrijdagochtend zijn we vertrokken uit Seward, richting Denali. Het zonnetje scheen redelijk en we gingen blij op pad. Mooie uitzichten passeerden ons en we kwamen weer langs Anchorage. Eenmaal buiten de drukte van deze grote stad stak er ineens een elandje over, een paar auto’s voor ons. Het arme beestje had helaas niet goed uitgekeken en kan het niet meer navertellen. Heel triest, we waren er allebei redelijk ontdaan over. Niemand was verder onder de indruk denk ik, geen paniek, geen mensen die hun auto nakeken. Dagelijkse gang van zaken helaas. De schade aan de auto’s hier zegt genoeg. En dan maar zeggen dat de beren de elanden doden……. Raar volk hoor in Alaska.

Onthutst door zoveel dierenleed gingen we toch verder en het begon weer eens te regenen. Maar beter regen in de camper dan regen tijdens een excursie/hike nietwaar. We reden met een gemiddelde snelheid van 80 km/uur. We wisten niet zeker of we door zouden rijden naar Denali. Tomtom dacht dat het 800 km zou zijn, ik had het vermoeden dat het veel minder was. Voordeel van de camper: je stopt gewoon als je geen zin meer hebt.

Na Anchorage werd het uitzicht weer Zweeds, eeuwige durende bossages. Sorry voor Zwedenfans, ik vind er hier niks aan. Geen uitzicht, alles dicht begroeid en 2 meter hoog langs de weg. En dat urenlang. Afijn, zo rond 16 uur bereikten we Denali State Park, nog niet het National Park, maar we waren dichtbij. Nog steeds geen bergen, maar kwam ook door de zware bewolking en regen. Tomtom bleek dus Domdom te zijn, we hadden net geen 600km gereden. Campground McKinley RV opgezocht. Heb al een reservering voor 28-29 en 30, dus nu 1 dag eerder ook erbij. Wat we aantroffen maakte ons niet blij. Wat een zootje, naast de ingang een grote autodump, daar houden ze hier sowieso nogal van, en vervolgens 1 grote blubberpoel met campers. Bianca, we zijn inderdaad heel erg verwend door vorige campgrounds, maar dit is echt prut. Op de campground ook veel rotzooi, vervallen hutten en krakkemikkige spullen. Gelukkig hebben we ons huis bij ons, dus niet getreurd en gewoon aansluiten en deur dichthouden. Wat wel fijn is, een redelijk snelle WiFi, niet altijd, dus soms duurt het iets langer voor jullie leesvoer krijgen.

Na het avondeten klaarde het ineens op, zoals zo vaak ’s avonds na een dagje regen en we waren toch wel erg nieuwsgierig naar het Denali Nationale Park. Wereldberoemd om zijn wildlife en prachtige natuur. We konden ons er nog geen voorstelling van maken buiten het park, daar was totaal geen prachtige natuur of iets wat daar op leek. We reden naar de ingang en zagen meteen al iets van bergen in de bewolking. Gelukkig, in ieder geval iets. De eerste 16 mile (25 km) van de Parkroad is een verharde weg waar je met je eigen auto/camper op mag rijden. Daarna volgt een gravelroad, alleen toegankelijk voor Denali bussen. We moesten dus aan het eind van het asfalt omdraaien en speurden de weg weer af naar wild. Het was inmiddels al na 22 uur toen er ineens vlak voor onze camper een mama-eland en haar kalfje de weg overstaken. Joepie, eindelijk een moesje gezien. En wees gerust, ze haalden veilig de overkant, zie bijgevoegd fotomateriaal. Onze dag was weer goed geëindigd, een beetje zon en wildlife doet wederom wonderen. Moe maar voldaan gingen we rond middernacht weer slapen.

Morgenochtend (zaterdag) gaan we ons eens orieёnteren in het Denali NP. Op zondag 29 juni heb ik thuis al een shuttlebus gereserveerd naar Wonderlake, vlakbij Mount McKinley. Een busrit van 11 uur, maar die brengt ons wel zo ver mogelijk het park in. Hopelijk kunnen we dus zaterdag ook nog met een shuttle het park in. Afwachten maar. We zijn zwaar benieuwd of Denali ons hart gaat veroveren.

Groetjes,
Moes 1 en moes 2