No trouble in Paradise

Dag dames en heren,

De titel had ook kunnen zijn: ”Big trouble in Paradise”, maar Mr. Big liet zich vandaag ook weer niet zien, dus de Berenteller blijft op 0 staan. We hebben er vandaag alles aan gedaan om Bruin te zien, we gingen wandelen in Paradise Valley. Het ligt aan de weg naar Moraine Lake (je weet wel dat mooie blauwe meer met 10 pieken) en is slechts 10 min. rijden van onze campground. We waren weer vroeg op de parkeerplaats want die is niet zo groot, zeker niet voor kempers. In Paradise Valley leven zomers veel beren en we werden dan ook weer volop gewaarschuwd voordat we aan deze wandeling begonnen. Alleen voor groepen van minstens 4 personen en je mag niet meer dan 3 meter uit elkaar lopen. Klinkt geruststellend nietwaar? Desondanks (of misschien wel dankzij) geen Close Encounters of the Bear Kind.

We liepen eerst door een donker bos waar wel sporen van Bruin aanwezig waren, flink opengekrabde bomen en waarschijnlijk ook berenshit. Het was niet extreem veel klimmen maar wel lang. We passeerden 3x de Paradise Creek over bruggen en mooi uitzicht op Mount Temple met gletsjer. Het doel was Lake Annette. Enigszins teleurgesteld waren we wel toen we daar in krap 1 ½ uur waren. Het uitzicht was wel mooi, maar we zijn een beetje verwend in Lake O’Hara met die prachtige meren. Wel lekker geluncht langs het water. Daarom nog verder gelopen door Paradise Valley. Langs de waterkant en later weer door een rommelig donker berenbos waar je gewoon de beren om elke hoek verwacht. Geloof me maar als ik zeg dat er niet meer dan 3 meter tussen ons zat. Als er iemand dreigde uit te lopen werd die terug gefloten (je had die blikken moeten zien, want ik loop natuurlijk achteraan te sukkelen).

Na een poos kwamen we op een rotsige helling waar we de tweede en laatste skwurrel van vandaag zagen. Deze wandeling had dus geen hoog Chip en Dale gehalte (zo heten Knabbel en Babbel in het Engels). Iedereen was natuurlijk op de vlucht voor al die beren. Ook niet veel medehikers, slechts 6 Japanners zagen we vertrekken en toen wij terugwaren om 16.00 uur waren zij er nog steeds niet (ook geen goed teken?). Na de rotsen wel een prachtig uitzicht op de bergen die we ook konden zien toen we boven waren bij Sentinel Pass (volgens mij was dat donderdag). Ook door mooie meadows (soort bergweide) gelopen, onwaarschijnlijk al die bloemen midden tussen de bomen en zo hoog in de bergen. Helaas leek het nog best lang te duren voor we uit het bos waren en besloten we om terug te keren. We hadden toen al bijna 8km gelopen hoor (en moesten dus nog 8km terug).

De terugweg duurde weer veel te lang, dat laatste stuk is echt eeuwigdurend en toen we bij de kemper aankwamen liepen Leen en ik op ons tandvlees. Erg he? Claudia liep zingend naar beneden, die wordt altijd steeds vrolijker als ze denkt dat ze er bijna is. Bob de Bouwer en Mega Mindy werden vertolkt. Normaal gesproken niet om aan te horen, maar nu best goed om beren weg te jagen. In de kemper weer ff bijkomen met een bakkie en wel twee koekjes!! Dat hadden we wel verdiend. Overigens was het vanochtend bij het opstaan erg mistig, gisteravond heeft het ook flink geregend. Gelukkig trok alle nevel snel op en hebben we weer een stralende dag gehad.

Morgen de laatste wandeling, misschien naar Helen Lake. Voor onze trouwe fans die ook deel 1 gelezen hebben: daar hadden we die ontmoeting met “ onze Grizzly”. Nu is de kans dat je die weer tegenkomt erg klein, maar het is daar gewoon zo prachtig mooi en het stikt er van de grote marmotten. We willen afsluiten met een superhike. Dus nu nog Leen overtuigen en wie weet lees je dan morgen hoe dat is gegaan. Laatste kans op ontmoeting met Yogi Bear.

Groetjes van de bearwatchers.