Absolutely Fabulous Mount St.Piran,

Goedendag,

Wat een geweldig mooie dag hebben we achter de rug. Het weer was gelukkig een stuk beter dan de voorgaande dagen en de hike was absoluut helemaal top! De hike van vandaag hebben Leen en ik al 2x eerder geprobeerd, tijdens eerdere vakanties. De eerste keer konden we het bordje voor de afslag niet vinden en de tweede keer vonden we wel het bordje maar gooide de regen roet in het eten. Vandaag zat alles mee. We waren om 7.45 al bij Lake Louise en de rit van 1 uur ernaar toe was al prachtig. De zon scheen en we zagen de bergtoppen baden in geweldig geel licht bij zonsopkomst. Wat een verademing vergeleken met de afgelopen dagen, ons humeur werd ineens een stuk beter. Het laatste stuk naar Lake Louise was bijzonder mooi, de bergen waren voorzien van een dun laagje sneeuw en daar scheen de zon net op. Dus eenmaal geparkeerd moest ik meteen naar het meer rennen om te kunnen genieten van de ochtendzon op de Victoria Glacier boven Lake Louise. Meer mensen hadden dit idee, het was al een waar gekkenhuis van rennende personen met camera’s, auto’s die snel werden geparkeerd en ik sloot me daar bij aan. Heus, wij zijn echt niet de enige foto verslaafde dwazen hier! Bij het meer stonden al vele fotografen met statief opgesteld om dit spektakel vast te leggen. Die schijnen er wel elke dag te staan. En het was wonderschoon. De zon scheen op de gletsjer, het water was zo vlak als een spiegel, mooier kan het haast niet. Snel wat foto’s geschoten en daarna terug naar de auto om te wachten op Paul en Eva en een kopje thermoskoffie.

Met Paul en Eva liepen we naar het meer en maakten nog wat foto’s en daarna begonnen we aan onze hike van vandaag. 13 km (retour) en 950 hoogtemeters, heel pittig. We liepen het eerste stuk van de hike naar Lake Agnes en kwamen langs Mirror Lake. Dit is een klein meertje met daarachter een gigantische berg: Big Beehive. De vorm lijkt op een bijenkorf en dat is tevens dus de betekenis van Bee-hive, duh……! Dit meer deed zijn naam vandaag eer aan, het was spiegelglad als een mirror dus. Daarna liepen we verder door het bos op weg naar het theehuis. Er zijn hier dus 2 theehuizen rond Lake Louise, 1 bij Plain of the Six Glaciers aan de andere kant van Lake Louise en een theehuis bij Lake Agnes. Ook dit theehuis is DE must do van de meeste toeristen hier. Vlak voor het theehuis gingen wij het pad op naar Little Beehive. En ook dat hebben we niet bezocht, we namen weer een afslag naar Mount St.Piran. En bij deze laatste afslag zit dus het geheim. Er staat een bordje, maar St.Piran staat er niet op. Er is een stuk nl. weggekrast, daaronder heeft wel iemand een soort van “Piran” gekrast, maar het is allemaal erg vaag en als je dit niet weet loop je er dus voorbij. We namen de juiste afslag en liepen vanuit het dichte bos een helling op met larixboompjes. Het pad zigzagde steeds verder omhoog en onderweg hadden we al prachtig uitzicht op het in de diepte gelegen Lake Louise en de omringende bergen. Met klinkende namen als Lefroy, Haddo, Mitre (mijter), Temple, Fairview, Aberdeen. Stuk voor stuk waanzinnig mooi, zeker met de verse sneeuw van de laatste dagen. “Elk nadeel heb zijn voordeel”, alleen het lopen in de sneeuw is minder leuk, maar het voegt wel wat extra’s toe aan de uitzichten op mooie zonnige dagen. Na de larixbosjes kwamen we in sub-alpien gebied, alleen nog kleine struikjes. Een zonnende Golden Mantled Groundsquirrel keek ons aan vanaf zijn rots. Ineens zag Leen kleine vogeltjes lopen tussen de rotsblokken. Het waren sneeuwhoenders. Bijna zo groot als een kippetje, ontzettend goed gecamoufleerd en zeker niet schuw. Ze kwamen recht op ons af, al scharrelend naar eten en ze maakten zachte geluidjes, net als een kipje. Schattige diertjes. Het waren er 6. Hier heten ze Ptarmigan en je kan het makkelijker uitspreken als je de letter “p” weglaat. In het bos hadden we 2 grotere vogels gezien, de Grouse, oftewel berghoen. De Ptarmigan leven juist op grotere hoogte, zelfs boven op de bergen, bizar, ze scharrelen tussen rotsen in kleine families wat rond. Ze vliegen amper, meestal een paar meter als het echt moet. Ze waren ook al bezig om hun winterkleed te krijgen. Tussen de bruine veren zaten al stukken wit. Je kent misschien wel die plaatjes van sneeuwhoenders die helemaal wit zijn? Alleen hun oogjes zijn 2 zwarte kraaltjes en ze vertrouwen zo op hun schutkleur dat je er zowat bovenop trapt in de sneeuw. Leen en ik hebben op meerdere snowshoevakanties heel veel sporen van Ptarmigan gezien, maar konden ze nooit ontdekken in de sneeuw. Grappig om ze nu zo in teamverband te zien.

We liepen uiteraard alsmaar verder naar boven en kwamen aan bij een vlak stuk: de Saddle. Vanaf daar ging het redelijk stijgend omhoog naar de top, de laatste 125 hoogtemeters van de in totaal 920!. Het laatste stuk was op een open helling, over rotsachtig terrein, gelukkig was er wel een soort paadje (meestal). Met wat klim en klauterwerk kwamen we eindelijk om 12 uur boven. WAUWWWWW, dat was superfantastisch mooi. Wat een prachtig uitzicht. 360’ konden we in het rond uitkijken op bergen, dichtbij en veraf. We waren “flabbergasted”. Wat een tophike zeg en op zo’n zonnige dag, helemaal geweldig. We hebben ruim een uur daar rondgelopen, gezeten en vooral GENOTEN. Beste hike van deze vakantie en deze komt zeker in de top 5 van mooiste hikes ever! Een absolute aanrader. En het beste was nog dat we totaal niet zoveel moeite hadden gedaan om boven te komen. 920 hoogtemeters vielen vandaag erg mee. Conditie? Fijn gezelschap?

Op een gegeven moment moesten we helaas toch weer naar beneden, zucht. Een groepje van wel 13 Ptarmigans liep gezellig scharrelend met ons mee een stuk naar beneden. Ze liepen over het pad en zaten tussen de rotsen, daar zie je ze echt niet als ze niet bewegen. Zo leuk. Even verderop poseerde nog een Golden Mantled jeweetwel. Hij/zij was eten aan het zoeken en brak lange bloemen af en at ze vervolgens op door de stengels horizontaal in zijn mondje te stoppen. Net zoals wij maiskolven eten. Zo grappig en nog nooit gezien. Het zijn de kleine dingen die het altijd weer extra leuk maken op zo’n wandeling. Het laatste stuk van de hike bracht ons weer tussen de mensen. Bij St.Piran hebben we 6 mensen gezien, na het theehuis kwamen ze ons nu in vele groepjes tegemoet. Sjoksjok, hijghijg. Een ware beproeving weer voor velen. En het was nog steeds prachtig weer. Tenslotte moesten we nog de hordes ontwijken die rondhingen rond Lake Louise. Bij de auto hebben we afscheid genomen van onze geweldige gidsen Paul en Eva. Wat een aardige mensen en ze hebben ontzettend hun best gedaan om mooie hikes voor ons te plannen. Jammer dat we ze niet meer zullen zien, wie weet in de toekomst nog eens? Om 18 uur waren we weer thuis, best moe maar zeer voldaan. Deze topdag zullen we niet snel vergeten.

Morgen weer een guided hike, ditmaal met Nadine en Joel, ook al 2 geweldige gidsen. Zij nemen ons mee naar Moraine Lake voor de hike naar Sentinell Pass. Weten jullie nog dat we vorige week naar Eiffel Lake zijn geweest? Dat was die hike die je meestal alleen mag lopen met groepjes van 4 of meer, omdat er veel beren ook deze hike doen. De dag dat wij gingen was die restrictie er niet. Inmiddels dus weer wel, wat hebben we vorige week dus geboft dat we daar met ons 2tjes naar toe konden. Sentinell Pass is de hike naar Valley of the 10 Peaks boven Moraine Lake. Je kan de hike verlengen door nog verder naar boven te gaan naar de Pass, een steil zigzaggend pad. Het uitzicht boven op de Pass is wederom fantastisch. We zijn er eerder geweest met de kinderen. Nu dus met een groepshike, want met 2 mag het niet. Ik heb de bestemming zelf aangegeven bij de gidsen. Als je de eerste bent die een groepshike start met Joel en Nadine, dan mag je de bestemming kiezen. Inmiddels hebben zich nog 5 andere slachtoffers gemeld. Ben benieuwd, wordt vast gezellig en met een beetje zonneschijn komt het vast goed.

See U,
Mr. and Mrs. Ptarmigan