A perfect day in Paradise

Lake Oesa-Yukness Ledges-Opabin Plateau

Geachte lezers,

Vandaag was de grote dag: eindelijk na 6 jaar weer naar Lake O’Hara. En dat is heel bijzonder. Het is daar supermooi, een paradijs om te hiken. De omgeving is spectaculair. Helaas is het vreselijk moeilijk om daar te komen. Je moet een plekje bemachtigen in een bus die je daar naar toe brengt. En het aantal bezoekers per dag is gelimiteerd. Met de auto kan je er niet komen en de gravelweg er naar toe is 11km lang en steil en die wil je liever niet lopen. Eenmaal boven begint dan pas je wandeling en je moet wel klaar zijn om de laatste bus van 18.30 naar beneden te nemen, want dat mag wel. Op 20 april gaat het boekingssysteem online en dan is het duimen. Binnen 5 minuten is het hele seizoen volgeboekt. Maar zoals ik al eerder heb geschreven is het ons gelukt om bustickets te krijgen. 1 via gids Paul en 2 tickets zelf geboekt. 3 Dagen dus hiken in paradise!! We zaten al om 6 uur in de auto, het is bijna 1 ½ uur rijden en we moesten er om 8 uur zijn. De bus vertrekt om 8.30. In het donker reden we weg en zagen de zon opkomen boven de bergen, heel mooi. Het miezerde een beetje en er was best veel bewolking. Gelukkig was het droog toen we aankwamen. En we waren er al rond 7.15. Zeker ruim op tijd dus. Er kwam meteen een vrouw naar me toe die hier voor het eerst was. Ze leek een beetje op kabouter Plop, echt waar. Ze droeg een groene ¾ broek en een rood jasje, vlechtjes en een maf hoedje. Ze was best al op leeftijd en wat minder atletisch gebouwd. Ze wilde weten of het mooi was daarboven. Ze had dus wel geboekt, maar geen idee waarom. Jeetje, laat dan dat felbegeerde plekje in de bus naar iemand gaan die er serieus graag wil hiken,. Maar ja, iedereen kan achter de computer boeken (als je heel veel mazzel hebt tenminste) Ik zei dat het supermooi was en ze vroeg of ik hen wilde gidsen. Nou nee, sorry wij lopen al met 2 vrienden. Daar had ik totaal geen behoefte aan, maar ze vond het zo eng met al die beren. Daarom had ze ook 6 grote berenbellen aan haar rugzak hangen, zeer zwaar irritant. Die moesten we snel dumpen, sorry dat ik het zeg.

De gidsen Paul en Eva kwamen om 8 uur. We maakten kennis en moesten de waivers tekenen. Als er iets gebeurt dan is het je eigen schuld, zoiets dus. Dit is standaard bij alle gidsen, ze dekken zich in. We stapten in een oude, gele schoolbus (zo’n Amerikaanse die je in de films ziet) en hobbelden naar boven en werden er bij Lake O’Hara uitgelaten. De zon was een beetje gaan schijnen en het meer was spiegelglad. Joepie, tijd voor de eerste foto’s. Lake O’Hara is groen gekleurd en omgeven door prachtige bergen. Op zich al een prima bestemming. We begonnen aan de hike om 9 uur en die zou gaan naar Lake Oesa. Oesa betekent: ijs en het is een knalblauw meer. Al babbelend kwamen we daar rond 12 uur aan en lunchten daar. Paul en Eva waren erg aardig en namen alle tijd om ons uitgebreid te voorzien van info over deze speciale plek. Na de lunch gingen we verder over een rotsig pad, de Yukness Ledges. Yukness betekent scherp, scherpe rotsen dus. Veel klimmen en kaluteren en goed uitkijken. Vervolgens kwamen we bij Opabin Plateau, Opabin betekent rotsig. Een groot uitstekend plateau met prima uitzicht over allerlei kleine, groene meertjes. Paul en Eva wisten daar nog een route naar een fantastisch uitzichtpunt die bijna niemand kent. Het was prachtig allemaal. Daarna moesten we snel naar beneden om de bus te halen van 16.30. Oorspronkelijk wilden Paul en Eva zelf de bus nemen van 14.30 en mochten wij langer blijven als we dat wilden, maar het liep allemaal uit omdat het fantastisch mooi weer was. Er was zoveel te zien, zoveel te bespreken en zoveel te fotograferen.

De bus naar beneden gaat alleen om 14.30-16.30 en 18.30. Mis je de laatste bus dan moet je 11 km naar beneden lopen. We klauterden over grote rotsen naar beneden en het laatste stuk door een bos deden we recordtempo. De bus van 16.30 moesten we wel halen. Toen we het bos uitkwamen scheen de zon heerlijk op Lake O’Hara en het was weer spiegelglad. Snel nog wat foto’s gemaakt, ook Eva kon de verleiding niet weerstaan en fotografeerde er ook lustig op los. Pas 10 minuten voor vertrek van de bus waren we bij de opstapplek. Eenmaal beneden hebben we nog wat besproken voor onze volgende hike op 1 september en namen tijdelijk afscheid. Wat een bijzonder aardige mensen en wat een perfecte dag. We hebben ruim 11 km gewandeld, met bijna 600 hoogtemeters in een uitzonderlijk mooie omgeving, een heerlijk zonnetje gehad en wat lichte bewolking. 3 Mountain Goats gezien en wat schattige Pika’s.

We begonnen aan de trip naar huis en maakten een tussenstop bij een restaurantje in Lake Louise. Het Mountain Restaurant ligt tegenover de Samson Mall. Geen Haute Cuisine, maar ook geen Burger en het smaakte prima. We waren uiteindelijk pas om 20.30 thuis en waren kapot. Heel erg moe, superveel spierpijn en een uurtje later lagen we al op bed. Best vroeg voor onze vakantiebegrippen. Daarom geen tijd gehad voor dit verhaaltje, maar dat had ik al aangekondigd. Overmorgen gaan we op onze 32ste trouwdag weer naar Lake O’Hara. Daar verheugen we ons nu al op. Voor ingewijden; we willen Odaray Grandview gaan lopen. Morgen gaan we rondom Moraine Lake hiken, als de spierpijn tenminste niet te erg is.

Tot laters,
De hikers in Paradise