Bushwacking met Kyle

Hello sunshines,

Vandaag hadden we onze eerste hike met organisatie Kenai Backcountry Adventures. Een guiding company zoals er zoveel zijn hier in Seward, de keuze is moeilijk geweest. Allereerst is hun aanbod zeer uitgebreid, van ½ dagtrips tot meerdere dagentrips, raften, hiking, gletsjertochten, bearwatching. Eigenlijk alles wat je hier zou kunnen doen wordt aangeboden. De groepen houden ze klein en er is geen minimum aantal personen wat zich moet aanmelden om ervoor te zorgen dat je geplande trip doorgaat. Ik heb heel veel gemaild met de oprichter van de organisatie Kyle en heb hem heel veel kunnen vragen en hij probeerde alles op maat te maken. Niets was hem te veel. Eerste excursie op 11 juli is een groepshike, gecombineerd met boottochtje; daarna op 12 juli een gletsjerexcursie in een groepje; een privehike op 13 juli en als laatste een prive-excursie op zoek naar grizzlies op 16 juli. Er kunnen nog mensen mee voor deze laatste trip, dus als je nog tijd hebt en durft, schrijf je in…..

Om 7.15 werden we opgepikt door Kyle zelf, fijn om hem eindelijk te ontmoeten na al dat email-contact. Een zeer vriendelijke family-guy, papa van 3 kleine kindjes. Dat is heel bijzonder, de meeste gidsen hebben meestal geen relatie of wel een partner en bewust geen kinderen. Ze willen vrij zijn en fladderen van hot naar her. Vaak zijn ze in de zomer aan het gidsen, in de winter vliegen ze naar huis of hebben dan elders een ander baantje. Allemaal zijn ze gek op de natuur en brengen er bijna dag en nacht, ook in hun vrije tijd, door. Een apart soort mensen waar we meestal hele fijne gesprekken mee hebben. Kyle was hierop geen uitzondering, vol enthousiasme reed hij met ons in zijn pick-up truck over de Seward highway. De andere mensen vonden dit prima, ze waren er namelijk niet! Het werd een dag voor ons 2tjes. Zoals gezegd was dit een groepshike, maar als er geen andere mensen komen gaat de hike gewoon door. Achter de truck hing een stevige rubberboot, geen Zodiac (dat is alleen een merk), maar wel zoiets. Zeer solide, kan haast niet omslaan. We reden bijna 1 ½ uur naar Kenai Wildlife Refuge, een beschermd natuurgebied. We stopten bij een gigantisch meer: Skilak Lake. De trailer met de boot reed hij achteruit het water in vanaf een helling. Kyle parkeerde de auto en we kregen eerst een veiligheidsinstructie. Met een mooi reddingsvest aan was het tijd om te vertrekken. Langs de randen van het meer zijn heel veel inhammen met rotsen waar vaak dieren te vinden zijn. Meteen na de start wees Kyle ons op een Bald Eagle in een boom aan het water. Altijd leuk. De arend zit daar al een poos, er is ook een nest. Op de terugweg zagen we dat er minstens 1 jong in zat. We mochten kiezen of we verder wilden zoeken langs de waterkant naar andere dieren of overvaren en gaan hiken. Helaas was er heel veel bewolking vandaag, maar we kozen er toch voor om de wandeling te gaan maken in de hoop dat als we eenmaal boven zouden zijn een mooi uitzicht de beloning zou zijn. De rest van de groep stemde er mee in.

We voeren over het kalme water en stapten uit op een strandje aan de andere kant van het meer. Het begin van Cottonwood Creektrail. Het was al redelijk warm, gelukkig minder warm dan de afgelopen dagen. Het pad (trail) was niet een goedonderhouden wandelpad, het was meer een soort platgetrapt dierenspoor. We klauterden over wortels en stenen, en ineens in een moment van pech viel ik in zo’n wirwar van wortels. Mijn rechterbeen maakte een flinke draai onder de knie en mijn linkerbeen zat vast tussen de wortels. Links en rechts van het pad groeien heel veel planten, sommige met stekels en die greep ik toch een beetje vast. Ik kon niet opstaan, rechterknie deed best pijn. Lichte paniek natuurlijk bij iedereen. Na een poosje had ik toch mijn benen uit de knoop en kon ik opstaan en voelde alles weer heel gewoon. Niks gebroken, gescheurd of wat dan ook, alleen een deuk in mijn zelfvertrouwen. Kyle vroeg of ik echt wel verder kon, en of ik zeker wist dat de weg naar beneden ook zou lukken, dat is altijd een nog zwaardere belasting voor je knieёn dan de weg naar boven. Ik stampte met mijn benen, draaide mijn knieёn, het voelde goed. We konden verder ploeteren. Overal rondom ons bloeide paarse Fireweed, een plant die je in heel Alaska vindt de hele zomer lang. Als hij eindelijk is uitgebloeid dan weten de Alaskanen dat de winter 6 weken later gaat beginnen. Een soort natuurlijke thermometer. Het geploeter over de hellingen werd steeds zwaarder omdat de begroeiing zo hoog was, boven ons hoofd, en over het pad hing dat je amper je voeten kon zien. Nog meer opletten dan normaal. Voor ons is dat bijna Bushwacking, je moet je door het struikgewas wurmen. Kyle beschreef dit als een normaal makkelijk wandelpad in Alaska. We moesten ook heel goed uitkijken voor de planten, veel hebben scherpe stekeltjes of doornen. Een lange broek en shirt met lange mouwen is echt aan te bevelen om niet al te zeer beschadigd het eind van de wandeling te halen. Zo gaat dat hier in Alaska. De vliegen en muggen waren best irritant aanwezig en hebben regelmatig bloed afgetapt. Mijn gezicht heeft een rand van bulten, heel charmant. Dat muggenspul met DEET werkt blijkbaar voor geen meter hier. Rond half 2 waren we eindelijk uit het struikgewas en liepen in de tundra. Alleen wat lage struiken en heel veel bloemen. Wat een verademing zeg. We stopten in een veld met Fireweed. Pff wat een beproeving zeg. Het uitzicht op Skilak Lake was mooi, maar wel beperkt door laaghangende bewolking en nevel, geen bergje te zien. Snik.

We genoten van een lekkere wrap en keerden daarna terug voor de lange weg naar beneden. Helaas verstapte ik me nogmaals en deze keer viel ik hard op mijn achterbumper. Dat wordt een mooi geheel van blauw en paars binnenkort met mijn benen denk ik. Souvenirs uit Alaska… Na de boottocht, waarbij we nogmaals een bezoek brachten aan de arend op het nest, reden we de lange weg terug naar huis. Rond 18 uur reed Kyle ons de campground op. Het was een heel mooie tocht, helaas geen beestjes gezien en ook geen mooie uitzichten, wel hard geploeterd en fijn gepraat met Kyle, een heerlijke gids. Volgende week gaan we met hem beren vangen. Toen ik uit de auto moest stappen kon ik haast niet meer bewegen, mijn benen wilden niet meer en ik strompelde naar de camper. Om te ontspannen nam ik snel een warme douche in het hoofdgebouw. Draaide daarna een was en stopte me vol met pijnstillers om hopelijk de nacht door te komen. De ongelukkig landing tussen de boomwortels was toch niet zo goed afgelopen als ik had gedacht. De hele avond kon ik amper lopen en zelfs geen trapje op of af. Natuurlijk was het een hele zware tocht geweest en spierpijn zou ook niet raar zijn, maar dat komt meestal pas later. Afijn we zullen zien of de volgende excursie door kan gaan, dat weten we morgenochtend pas.

Groetjes van 2 Kneusjes (Leen was ook heel moe hoor!)