Op zoek naar Eddy the Eagle,

Alloha,

Vandaag was onze echte laatste vakantiedag. We wilden graag nog proberen om ergens Zeearenden (Bald Eagles) te bekijken. Tijdens onze eerste Alaska reis in 2014 waren we in Homer beland en daar waren toen op en aan het strand heel veel arenden te vinden. Om hier naar toe te gaan moesten we vandaag eerst 3 uur rijden van Kenai naar Homer en ’s avonds ook weer terug naar Anchorage. De reis naar Anchorage zou dan meer dan 500 km zijn, iets te veel van het goede misschien. Van Kyle hadden we de tip gekregen om naar Deep Creek te rijden, iets minder dan een uurtje rijden van Kenai, waar we op een campground (niet meer dan een gravelstrookje) stonden na de berenexcursie. Het is wel een stuk in de richting van Homer, maar vrij onbekend en dichter bij Anchorage dan Homer. Deep Creek is geen stadje of zo, maar een strandje waar bootjes vertrekken om te vissen en na terugkomst wordt het visafval daar in de buurt langs het strand gedumpt. We moesten rijden naar Ninilchik (ja wie is daar niet geweest?) en dan een afslag nemen naar Deep Creek waar ook een camping zou zijn. Loop dan naar het water, waar de bootjes vertrekken en loop dan naar links over het strand en dan zie je de arenden vast wel, toch? En niet Deep Creek North of South nemen………


Een vrij beknopte omschrijving en we hoopten maar dat dit voldoende zou zijn om de arenden te vinden. We vonden Ninilchik en reden door tot een bordje Deep Creek, maar dat was een parkeerplek links van de weg en er stond North bij, even later gevolgd door een parkeerplek rechts van de weg; South. Uhm, nog even doorrijden dan maar. Nog een bordje Deep Creek met tekst Recreation site en we zagen in de verte campers staan aan het water. Daar zijn we naar toe gereden en verhip er was ook een aanlegplaats voor bootjes en dus een campground. Weliswaar was het niet meer dan een grote parking, maar tegen betaling mocht je daar 1 of meerdere dagen staan. We gokten maar dat dit de bewuste plek zou zijn en betaalden $5 voor een dagkaart. Er was daar niemand aanwezig, het geld moest in een envelopje en het betaalbewijs moet je achter de voorruit leggen. Voor ons lag een langgerekt strand met zelfs uitzicht op bergen aan de overkant. Joepie, vandaag geen mist of nevel.
Terwijl Leen alvast de koffie maakte ging ik meteen naar het strand om vooronderzoek te doen. In de verte hoorde ik wel een Bald Eagle roepen, maar ik zag ze nog niet vliegen en zien deed ik ze al helemaal niet. Toen ik terugliep naar de koffiecorner zag ik wel een Eagle vliegen boven de camperparkeerplek. Waren we op de juiste plek? Na de koffie pakten we de camera’s en liepen links het strand op. Nog geen arend te zien. We hadden verwacht dat ze overal zouden vliegen, maar ineens bedachten we dat ze misschien pas zouden komen als de vissers kwamen met versgevangen vis, in de avond of zo. Misschien waren we gewoon veel te vroeg? Het was net half 10. Er waren wel heel veel meeuwen en overal lagen overblijfselen van vissen op het strand. Gelukkig roken we niks, maar het was een soort vissenkerkhof. We stapten lekker door en ineens zagen we een jonge, bruine visarend op het strand zitten en toen nog een en zelfs een paar volwassen arenden zaten in de begroeiing langs het strand. Toen we beter keken zaten er eigenlijk heel veel arenden met zo’n prachtige witte kop in de bosjes en meerdere jongen hingen rond op het strand. Yeah, overal arenden. Het fotograferen kon beginnen. We beslopen de vogels voetje voor voetje en kwamen heel dichtbij. Sommige vogels bleven best wel lang zitten op een rots bij de zee, andere waren minder stoer en vlogen snel weg. Toch hebben we prachtige foto’s kunnen maken van onze favoriete vogels, het was het omrijden zeker waard.


Toen we onze buit binnen hadden liepen we terug naar de camper en het was ook meteen gedaan met de rust. Meerdere mensen kwamen het strand op lopen, ze zagen amper een arend, tot wij ze aanwezen. Maar wij herkennen ze meteen, weten inmiddels wel dat een wit vlekje in een struik of op het strand een arend is en dat ze ook bruin zijn. Er kwamen ook quads en auto’s over het strand rijden/racen. We waren net op tijd geweest, toen er nog lekker niemand was. Geheel voldaan aten we in de camper onze boterhammetjes en begonnen aan de lange terugweg naar Anchorage van 400km. Rond 18 uur reden we campground Ship Creek op in Anchorage. Toen we hier op 5 juli vertrokken hadden we al gereserveerd voor vandaag. Omdat de receptie om 17 uur sluit verwachtten we een envelopje op het prikbord met onze naam en site nr., net als de eerste keer toen we hier kwamen, 2 weken geleden. Maar er hingen 5 envelopjes, maar niet met onze naam erop? Oeps, wat nu. We konden niemand bellen en werden al een beetje wanhopig toen er een man kwam aanlopen en vroeg wat het probleem was. Nou ik heb gereserveerd en betaald, maar ik zie geen envelopje op het bord. Hij bleek hier ook te werken en ging even de eigenaar bellen. Die wist van niks. Gelukkig had ik nog het betaalbewijs van de reservering, er stond alleen geen datum op van vandaag. Misschien was de boeking gemaakt voor 18 juli? Ik dacht van niet, maar we konden ons morgenochtend dan alsnog melden op kantoor en dan konden we alles even bespreken. Maar dan zijn we al lang weg, we moeten tussen 9-11 de camper inleveren. De man belde weer met de eigenaar en we mochten gewoon een lege plek uitzoeken, de gereserveerde plekken hebben een naambordje bij de site. Alles zou wel in orde zijn. We zochten een mooi plekje uit, koppelden electra en water aan en maakten onze laatste warme avondmaaltijd in de camper. In de avond vulde ik de koffers, het wegen ga ik morgen doen als we in het hotel zijn. En omdat we nu weer internet hadden kon ik ook nog even iedereen informeren dat we de afgelopen dagen goed waren doorgekomen. Onze laatste nacht in de camper brachten we door onder het geluid van een toeterende trein die naast de campground rijdt en uiteraard vele malen zijn aanwezigheid bekend moest maken. Toch sliepen we nog redelijk en konden we uitgeslapen beginnen aan het laatste deel van onze reis.

Groetjes van The Eagles