IJspret in de tropen

Welkom terug,


Omdat de excursie pas om 10 uur zou beginnen, konden we langzaam opstaan en hoefden we ons niet erg te haasten. Toch waren we al vroeg klaar omdat uitslapen niet echt ons ding is. We besloten om al rond kwart voor 9 weg te rijden, het kantoor van de NOVA gidsen is 30 km bij de camping vandaan. Er was voldoende parkeerplek en we liepen naar binnen. Het was daar erg druk aan de balie, helaas was er maar 1 dame die al het werk moest doen. NOVA biedt heel veel excursies aan waaronder raften, hiking en verschillende soorten gletsjerwandelingen. En blijkbaar was er ontzettend veel geboekt en duurde het even voordat we aan de beurt waren. We moesten eerst weer waivers invullen, papieren waarin je zegt dat niemand aansprakelijk is als jou iets overkomt, of zoiets. Inmiddels was het 9.45 en moesten we ons nog haasten met omkleden. We namen voor de zekerheid onze regenspullen, jassen, mutsen en handschoenen mee, ondanks dat het een snikhete dag zou worden. Maar op een gletsjer kan je van alles verwachten, regen, sneeuw en afkoeling door een koude wind die er meestal blaast. Iets na 10 uur waren we weer paraat voor de ontmoeting met onze gids. Het slachtoffer heette David. Eerst moesten we nog wat spullen passen voor onze gletsjer-expeditie. Er was een optie om Ice-Climbing te doen, dat leek ons wel leuk. Helaas bleken er voor Leen geen schoenen in de juiste maat te zijn. Dat zijn schoenen met een hele stijve zool, die niet doorbuigt. Dat is nodig om een ijswand te kunnen beklimmen, je trapt dan met de neus van je schoen met daaronder crampons (soort binders met haken) in het ijs en klimt dan naar boven. Fluitje van een cent. Gelukkig vond David dat onze bergschoenen ook wel goed waren voor dit doel. Nu alleen nog de juiste crampons vinden. Ook dat was teleurstellend, maat 14 paste echt niet bij Leen. Dus geen Ice Climbing. Maar hij had nog 1 soort crampons met wat kleinere haakjes die wel pasten, zodat we niet uit zouden glijden tijdens het wandelen. Hij nam voor mij wel de speciale crampons mee zodat ik Ice Climbing kon proberen als ik dat wilde. We kregen een blauwe helm en nog een harnas. Een harnas bestaat uit sterke banden en lussen die je als een broek aantrekt. Op je buik zit dan een grote lus waar een touw aan vast gemaakt kan worden. Dan kan je makkelijker gered worden als je in een spleet valt of zo……. Of je kan er mee afdalen of omhoog klimmen. Heel charmant.

Eindelijk waren we zover om te vertrekken. We reden een stuk in Davids busje naar het begin van de gletsjer. Het laatste stuk voor de gletsjer ligt op prive-terrein en de eigenaar vraagt voor elke bezoeker $25. Die man is inmiddels superrijk geworden door al deze inkomsten, op sommige dagen komen er honderden mensen naar de gletsjer, reken je rijk!

Je kan als toerist zonder gids het eerste stuk naar de voorkant van de gletsjer lopen en dat is best al indrukwekkend. Het is een hoge ijsmuur, de Icefalls van bijna 35 meter hoog. Wij liepen er ook eerst even naar toe en daarna begon een wandeling over de morene van bijna 45 minuten om bij het witte ijs te komen. De morene bestaat uit zwart ijs en heel veel puin wat daar boven op ligt. Een vieze, gladde bende die je zonder hoefijzers onder je schoenen niet kan bewandelen, je glijdt meteen uit. David wist precies de weg door dit doolhof van zwarte heuveltjes en we bereikten veilig de witte ijsmassa. Een gletsjer is geen gladde witte ijsmassa, maar een soort heuvellandschap met diepe gaten, hoge muren van ijs, watertjes, beekjes en af en toe grotten. Uitkijken waar je loopt. Er is geen rechte weg naar boven, het landschap verandert steeds. De ene dag loopt er een diepe gleuf gevuld met water, de andere dag is het water weg en de gleuf dichtgevroren. Er is wel gedurende langere tijd een soort bekend landschap, zodat David weet waar iets moois te zien is. We klommen over heuvels, keken in canyons, soms met knalblauw water. Het was prachtig. Het werd heel spannend toen we een helling mochten gaan afdalen om een ijsgrot te gaan bekijken. Recent stond er op de bodem van de helling nog heel veel water, maar nu leek het ondiep te zijn en konden we er misschien doorheen lopen. Onze schoenen zijn redelijk waterdicht en eindigen boven onze enkels, waarschijnlijk hoog genoeg om geen natte voeten te krijgen. We wilden het graag proberen. Nu kan je niet zomaar een steile ijshelling aflopen, dat gaat met een touw en zekeringen in het ijs. David boorde eerst 2 gaten schuin in het ijs (wat net zo hard is als steen) en die 2 gaten komen in het midden onder het ijs bij elkaar. In het ene gat stopte hij het begin van het touw en dat kon hij via het tweede gat met een soort haaknaald naar boven trekken. Het lijkt op naaien met ijs. Heel cool. Voor de zekerheid maakte hij nog een tweede anker waar hetzelfde touw nog een keer doorheen ging. Superstevig en extra zekerheid. Met allerlei knopen maakte hij een constructie die met een katrol werd vastgemaakt aan een gesp (musketon) En die gesp gaat, je raadt het al, aan je harnas. Nu kon David ons de helling af laten zakken. Klinkt simpel, maar het is een kwestie van vertrouwen. Je kan niet naar beneden vallen, door het systeem met katrol gaat alles automatisch op de rem als je te snel afdaalt of als David het touw niet goed zou vasthouden. Je gewicht maakt gelukkig niet uit. Oke, dan doen we het maar.

Ik ging als eerste, kan Leen even foto’s maken. Ik moest op de rand gaan staan en achteroverleunen en dan naar beneden stappen, heel langzaam. David liet het touw steeds vieren en ik liep de ijswand af. Het was niet supersteil, maar wel 20 meter hoog denk ik. Eigenlijk was het superleuk en ik kwam al snel beneden op de bodem van de kloof. Cool hoor. Ik maakte de musketon los van mijn harnas en David trok het touw weer omhoog om nu Leen in de afgrond te laten zakken. Ook dat ging vlot en daarna kwam David zelf naar beneden, natuurlijk was er niemand om hem te laten zakken, hij had een andere katrol om dit alleen te kunnen doen. Eenmaal beneden was het water toch iets hoger dan hij had gehoopt, maar met onze waterdichte schoenen ging het bezoek aan de ijsgrot toch wel lukken dacht hij. We liepen een stukje door het water en zagen om een hoekje een soort tunnel in het midden van een ijswand. We konden er naar toe klimmen en erin staan. De tunnel was een paar meter hoog en werd steeds smaller en lager en stopte na 20 meter. Het was allemaal wit, keihard ijs. Super mooi en David heeft een paar mooie foto’s van ons gemaakt. Daarna moesten we natuurlijk ook weer over de helling naar boven, daar lagen ook onze spullen nog. Deze keer ging David als eerste, hij wandelde vlot omhoog aan het touw en een katrol. Voor ons was dat best lastig en daarom maakte hij nog een touw vast aan de ankers boven die wij als extra houvast konden gebruiken. We klommen zo vrij makkelijk omhoog en vonden onszelf heel stoer. Wat geweldig leuk was dit. Supertoffe ervaring.

We liepen nog een hele poos verder door het witte maanlandschap, David wilde ons zoveel moois laten zien en vroeg of we haast hadden. In principe zouden we tussen 15 en 16 uur terug kunnen zijn, misschien iets later. Wij vonden dat geen enkel probleem, hoe langer hoe beter. David haalde echt het maximale uit de excursie, geen moeite was hem te veel, we waren dankbare gasten en dat vond hij heel erg leuk. Pas rond 15 uur begonnen we aan de lange terugweg, hij ontdekte nog een voor hem nieuwe grot en wilde die ook nog even bekijken, niet zo’n mooie als de eerste, maar hij was erg enthousiast. Even was hij de weg kwijt, hij was in een voor hem nieuw gebied, uiteindelijk liepen we weer een stuk terug om op het voor hem bekende pad te komen. Uiteindelijk was het 17.15 toen we pas terug waren bij de auto!! We hadden dus een extra lange excursie gehad. Hij bracht ons terug naar de camper en we bedankten hem hartelijk voor de prachtige dag. Het was de hele dag weer heel erg warm geweest, er was amper wind op de gletsjer. We hadden geen jassen, handschoenen en mutsen nodig gehad, 2 t-shirtjes, dunne wandelbroek, zonnebrandcreme en een zonnebril waren genoeg. Topdag weer. Even na 18 uur waren we terug bij Sheep Mountain Lodge voor een 2de overnachting daar. Om 22 uur zijn we al naar bed gegaan, voor vakantiebegrippen best vroeg. Morgen hebben we een lange reisdag voor de boeg, 425km rijden naar onze volgende bestemming in Denali. Op maandag en dinsdag hebben we daar busexcursies.

Tot laters,
Groetjes van de ijskonijntjes