Van Anchorage naar Mat-Su Valley,

Hooggeeerd lezerspubliek,

Vandaag was een reisdag/rustdag. De wandeling met Brad heeft toch wel wat sporen nagelaten, hevige spierpijn teisterde mijn lichaam. Misschien te veel zouten uitgezweet? Eerst hebben we nog een paar boodschapjes gedaan en daarna toch maar weer een poging ondernomen om de telefoon aan de praat te krijgen. Leen had uitgezocht dat er een AT&T shop in de buurt was en die provider heeft ook het beste bereik binnen Alaska. Bij de telefoonshop was niet veel parkeerplek, maar gelukkig was aan de overkant van de weg een groot, leeg parkeerterrein/verlaten stuk asfalt. Het was niet zo duidelijk waar je kon staan, er waren parkeervakken en bij sommige stond No Parking. Alles was leeg, dus we hebben maar ergens onze reus neergezet. Om 9.30 stonden we in de wachtrij voor 1 van de 2 dames die de shop bemanden. Na een kwartiertje waren we aan de beurt en we legden uit dat we alleen maar een nieuwe SIM kaart van AT&T nodig hadden, de goedkoopste graag. Dat was toch nog $35. En ook nog $10 voor het registreren. Vooruit maar weer. De dame was wel zo aardig om het kaartje erin te priegelen en toen begon het instellen, registreren en….toen……niets! Nog steeds geen leven in de telefoon. De dame controleerde alle instellingen, probeerde nog een andere test SIM kaart, raadpleegde internet voor hulp, probeerde onze 2de telefoon. Allemaal met hetzelfde resultaat: Noppes. Wij hebben Huawei, misschien is dat het probleem, iets met compatibiliteit ofzo. Whatever, geen telefoon, wel geld kwijt. Er was nog een optie, een goedkope prepay telefoon kopen van $50. Maar we waren nu al $45 kwijt en dan nog $50. Het houdt een keer op. Dus bij deze: we zijn niet bereikbaar, alleen via Whatsapp of email. En we kunnen zelf niet bellen binnen Alaska, en dat was toch de voornaamste reden om in geval van nood hulp te kunnen krijgen. Dus krijgen we geen lekke band, geen kapotte ramen of motorpech.


Teleurgesteld reden we na anderhalf uur tobben weer de weg op. Ineens zag Leen dat er een briefje onder de ruitenwisser wapperde, we konden lezen: ATTENTION (aandacht). Shit, dat zal toch geen bekeuring zijn? Snel gestopt en de brief gelezen; “ This vehicle needs attention for parking in No Parking Area on Private Property”. Oftewel we hebben op prive terrein geparkeerd. Dat was echt niet aangegeven. Het briefje was geschreven door de beveiliging. Er staat niet op dat we iets moeten betalen, het is geen officiёele bekeuring. We hopen maar dat dit alleen een waarschuwing is, maar we hadden nu nog meer de pe in. Slechte start van deze dag. Nu snel op weg naar de volgende Campground in Glacier View bij de Matanuska Glacier waar we zaterdag op gaan lopen. We kwamen in een berggebied, de Chugach Mountains aan de ene kant en aan de andere kant de Talkeetna Range. Geen mega hoge bergen, maar wel erg mooi. En de campground ligt net voorbij de Matanuska Glacier. Die heeft een uitloper van meer dan 35 km, gigantisch en heel indrukwekkend. Om 14.30 reden we het terrein van Sheep Mountain Lodge op. We zagen 2 campers staan langs de weg, een restaurantgebouw en meerdere prachtige blokhutten. Waar zou de RV komen te staan? We melden ons bij de bar en er bleken wel 5 plekken te zijn, inderdaad 20 meter van de weg af. Nu heb je niet veel nodig om een RV te parkeren, maar ik had me er iets anders bij voorgesteld. Gelukkig was er een wateraansluiting, electra en WiFi. En een prachtig uitzicht op de bergen, dat maakte veel goed. Inmiddels was de temperatuur weer erg opgelopen, rond de 30’C weer. Aanvankelijk wilden we nog wat gaan wandelen, achter de campground liepen meerdere routes. Het was gewoon te warm om ook maar iets buiten te kunnen doen en helaas had ik nog steeds heel veel spierpijn. Ik heb me gestort op de achterstand op de reisblog. De foto’s zijn nog steeds niet uitgezocht, excuses.

Morgen gaan we weer een mooie excursie maken, een hele dag lopen op de Matanuska Glacier met een prive-gids. Super veel zin in.

Groetjes en tot de volgende blog