Ultimate Survival met Joel

Beste kijkers,

Vandaag hebben we een nieuw dieptepunt bereikt van onze vakantie. Niet schrikken hoor, het gaat puur over de temperatuur!! Nu praten we in Nederland graag over het weer, en veel klagen natuurlijk, maar hier in Canada kan je ook aardig over het weer schrijven. Het was eindelijk een zeer zonnige dag, geen wolkje aan de lucht. Joepie zo naar verlangd. Het was zelfs 36'C. Pffffff, en dan bedoel ik niet tropisch natuurlijk, maar arctisch! Met andere woorden: Het was zesendertig graden onder nul dames en heren!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Hoe cool is dat? Nou heeeeeel cool kan ik je vertellen. Gisteren dacht ik nog dat het niet kouder zou zijn dan -25'C, dus dat gingen we wel redden dan. Was iets te optimistisch dus. Vandaag was de koudste dag van deze winter in Canada, en uitgerekend nu gingen wij snowshoen de HELE dag met Joel Hagen. Wees gerust, we hebben de Survivaltocht goed doorstaan en het was werkelijk waanzinnig leuk. Alleen een beetje koud dan.

Na een vroeg ontbijtje zaten we al om 7.30 in de auto richting Lake Louise. De temperatuur begon al snel te zakken, rond Banff zaten we al op -25'C en het ging maar door. Bij Lake Louise (65km hier vandaan) zakte de teller al onder de -30'C en aangekomen bij Lake Louise schrok ik toch wel even van de meterstand: -36'C! Nee he, dat was wel heeeel koud. Om 9 uur hadden we afgesproken met onze prive-gids Joel in de Wilsons sportzaak. We hadden al handwarmers en voetwarmers gekocht. Kleine zakjes met chemisch spul die eenmaal in aanraking gekomen met lucht 10 uur warmte produceren. Die konden we goed gebruiken. Toen Joel arriveerde kregen we eerst een kleine inspectie van onze uitrusting. Genoeg laagjes kleding? Goede schoenen, handschoenen, muts. Normaal zou Joel niet snowshoen onder de -25'C, maar het zou vandaag 100 % zonnig worden en weinig wind. We gingen het proberen. Heel serieus dus die kou. Joel durfde het met ons aan maar drukte ons op het hart om vooral aan de bel te trekken als we ons niet meer zo prettig zouden voelen. Tjeempie, waar waren we aan begonnen dacht ik toen.

Afijn, we gingen naar Yoho, een NP net buiten Lake Louise waar we in de zomers al meerdere malen hebben gehiked in het Lake O'Hara gebied: HET wandelparadijs volgens mij. En vandaag dan in de winter. Was een verrassing, maar wel heel mooi om daar naar toe te gaan. Joel weet wel wat wij leuk vinden; 2 jaar geleden hebben we ook met hem gesnowshoed. Na 20 minuten rijden parkeerden we langs de snelweg en moesten deze oversteken. Aan de andere kant lag een 1 meter hoge sneeuwwal en daar klommen we overheen. Daarna werden de snowshoes ondergegespt en kon de tocht beginnen. Eerst staken we een bevroren/ondergesneeuwd meer over, daarna trotseerden we de spoorrails en doken de bosjes in. Hele diepe sneeuw en natuurlijk nergens een trail. Joel liep voorop en wij sloften achter hem aan. We zakten zo'n 50 cm diep in de sneeuw bij elke stap, pfff zwaar zeg.

Daarna ging het bergop over de oude toegangsweg naar Lake O'Hara, deze wordt al jaren niet meer gebruikt. Er is inmiddels een nieuwe (hier rijdt de bus naar Lake O'Hara over). Het was bijzonder koud. Op een gegeven moment zag Joel dat Leen een witte plek op zijn neus had!! Oeps: Frostbite, het begin van bevriezing. Leen moest snel een sjaal over zijn gezicht trekken en erin ademen om de neus op te warmen. Wrijven mag niet, dan kan je de huid beschadigen. Gelukkig kreeg de neus weer snel zijn oorspronkelijke kleur terug. We waren er heel snel bij, niks aan de hand. Goed opletten dus en elkaar regelmatig controleren. Joel heeft wel ...tig keer gevraagd of we nog OK waren, hij was erg bezorgd om zijn gasten. Ondertussen vertelde hij honderduit over vogels die we zagen, sporen van allerlei dieren, hoe dieren en planten hier overleven. Hij is net een wandelende encyclopedie en zo heerlijk enthousiast. Hij heeft biologie gestudeerd aan de universiteit en wil zijn kennis graag delen. Op een heerlijk leerzame en leuke manier. De kou had ons wel behoorlijk in zijn greep, we liepen in de schaduw en snakten naar de zon. Bovenop een heuvel kwamen we in een zonnig stuk, heerlijk, dat scheelde een paar graden zeg. Het was hard werken, maar daardoor kregen we het wel wat warmer. Onze handen waren ook lekker warm door de handwarmers, alleen de voetwarmers deden niet zoveel, ik had een beetje koude tenen.

Al pratend kwamen we bij onze eerste tussenstop op een prachtig meertje, Narao Lake. Omringd door bergen. Bekende bergen, we hebben meerdere keren aan de andere kant ervan gehiked in de zomer. Heerlijk als je iets herkend. We zagen heel veel vogeltjes; kruisbekken, een notenkraker, whiskey jacks, Amerikaanse matkop (een soort mees, hier genaamd: Chickadee, dat is het geluid dat ze maken) en heel veel sporen. Geproduceerd door: Sneeuwhazen, hermelijn, Amerikaanse boommarter, eekhoorntjes, sneeuwhoen, vliegende eekhoorn en lynx! Heel bijzonder die lynxsporen, helaas was de eigenaar niet te zien. Eigenlijk geen enkel zoogdier gezien, maar door de verhalen van Joel was het toch heel spannend om uit te vinden van welk dier de sporen waren.

Geluncht ergens aan de rand van een meertje, tussen bomen, afgeschermd voor de wind. Geen picknicktafeltje te vinden. Joel maakte een mooi sneeuwbankje voor ons door eerst een kuil te graven met een schep, de sneeuw op een hoop te gooien en daarbovenop onze snowshoes en een kunsstof matje. Zat prima. En je weet meteen waarom je die snowshoes aan hebt, je zakt meteen tot over je knieen weg. Inmiddels was het al 13.30 en begonnen we langzaam aan de terugreis. De hele tocht was best zwaar omdat er nergens een trail was, steeds zakte je weg in de diepe sneeuw. Wie denkt dat snowshoen een suf gedoe is, voor mensen die niet kunnen/willen skien? Nou nee, het is heel hard werken, veel inspannender dan skien. Probeer het maar eens, als je durft....

De terugweg was anders dan de heenreis en eindigde in een prachtige canyon. We liepen tussen rotswanden door over de besneeuwde bodem. Hier en daar liep het water in gaten door de sneeuw, daar liepen we dan omheen. Heel spannend en indrukwekkend. In de canyon liepen zelfs sporen van een lynx. Fantastisch. Uiteindelijk weer over het laatste meertje terug naar de snelweg en om 17 uur waren we weer bij de auto. Wat was dit een avontuur zeg, kan je nooit zelf doen. Joel heeft ons weer helemaal volgepompt met enthousiaste verhalen over de prachtige natuur hier en hoe alles samenhangt. We smullen van zijn verhalen. Nadat we hem uitvoerig bedankt hadden voor de geweldige dag zijn we huiswaarts gereden. Om 18.15 hebben we bij de plaatselijke Hapsnap een burger gekocht en die thuis genuttigd. Daarna hebben we toch wel even nodig gehad om bij te komen, de douche was lang en geduldig. Vooral mijn tenen waren hier heel blij mee, ze hadden een vreemde grijze kleur, beetje afgekoeld denk ik. Inmiddels functioneert alles weer prima, wees gerust. Zijn wel ontzettend moe, dus foto's plaats ik later. Hopelijk komt er vanavond geen Aurora, want daar ga ik doorheen slapen, mijn luikjes zijn al bijna dicht.

zzzzzzzzzzzzzzz,
De survivors