Close encounters of the BEAR kind, een déja-vu,

Hallo beste lezertjes,

Zijn jullie klaar voor een superspannend verslag? Nou vandaag is het ons voor de 2de keer in onze hiking-carriѐre overkomen; een close encounter met een grizzly!! En blijkbaar is het wederom goed afgelopen, je zit dit immers te lezen toch? In 2009 was de eerste Canadareis en toen hebben we een prachtige hike gemaakt naar Helen Lake. Zo’n top-hike die je echt moet doen als je toch in de Rockies bent beland. Op die hike kwamen we tijdens onze afdaling oog in oog te staan met een grizzlybeer op nog geen 50 meter afstand. Pfff, zeg dat wel, heel spannend en gelukkig liep de beer uiteindelijk weg nadat we elkaar een poosje hadden aangekeken. Sindsdien maken wij behoorlijk veel herrie als we aan de wandel zijn, en dat hoort ook zo. “Be Bear Aware” heet dat hier. Praten, in je handen klappen, en de zgn. warning-calls roepen. Gewoon wat gillen af en toe. Klinkt maf, maar dan weet de beer in ieder geval dat je er aan komt en kan hij op tijd een ander plekje opzoeken. Meestal dan……..en je pepperspray binnen handbereik dragen. Oh ja, die berenbelletjes schijnen dus niet echt goed te werken, amper hoorbaar voor de beer. De menselijke stem is toch het beste. In 2009 zijn we uiteindelijk met een groepje Russen verder afgedaald nadat we de beer hadden gezien. Met z’n tweeёn ben je net iets meer kwetsbaar dan met een grotere groep. In sommige delen van de Rockies zijn zelfs wandelingen afgesloten tijdens de zomermaanden of is er een groepslimiet. Dan moet je met minimaal 4 personen lopen omdat er veel berenactiviteit in de buurt kan zijn. Maar bij Helen Lake is dat allemaal niet het geval en vandaag stond deze prachtwandeling weer op het programma.

Omdat de jetlag ons nog steeds uit onze slaap houdt zaten we al om 6.15 in de JEEP. We wilden eerst een fotostop maken bij Peyto Lake, ook al zo’n knalblauw meer, onwaarschijnlijk mooi en gewoon langs de Icefield Parkway. Trekt enorm veel mensen, dus beter om heel vroeg daar te zijn. Helaas was het vandaag zwaar bewolkt en we besloten ter plekke uiteindelijk door te rijden naar Helen Lake (ook langs de Icefield Parkway gelegen). Toen we aankwamen begon het al te miezeren. In de hoop dat het wel weg zou trekken begonnen we toch aan de 14km lange hike. In den beginne waren er heel veel bomen, die we pas na een uurtje of wat achter ons konden laten. En behoorlijk hoogtemeters trotseren. IJverig roepend liepen we in wat meer open terrein. Links van ons was een bergkam met daaronder een groene helling, dan wat boompjes en dan wij op het pad. Perfect berengebied dus, en daar liep tie dan ook! Een grote donkere grizzlybeer liep op de groene helling te eten, tralalalala en hij liep lekker te graven en te eten en te eten. Denk dat hij ons heeft gehoord, want op een gegeven moment liep hij steeds verder omhoog, zelfs over de rotsen en uiteindelijk over de bergkam. Zijn silhouet stak af tegen de bewolkte lucht. In ieder geval liep hij op een hele veilige afstand en we konden dus ook gerust foto’s maken. Dat wordt wel opletten natuurlijk voor de weg naar beneden, weet niet waar hij naar toe zou gaan. In ieder geval liep hij van ons vandaan, de richting op waar wij vandaan kwamen. Wij zijn doorgelopen, moesten Helen Lake nog bezoeken en we konden nu ook niet terug, daar liep de beer naartoe.

De regen kwam inmiddels wel harder naar beneden en helaas was er weinig uitzicht waar we op hadden gehoopt. Het had zo mooi kunnen zijn. De donkere wolken waren allemaal onze kant op gekomen. Snel een blik geworpen op het kleine meertje Helen Lake en rechtsomkeert gemaakt. Omdat wij al zo vroeg waren vertrokken kwamen we op de terugweg heel veel stijgende wandelaars tegen. We hebben iedereen verteld over “onze” beer-encounter en ze op het hart gedrukt om goed uit te kijken op de weg terug. Ik heb niemand horen roepen ofzo, soms denk ik dat wij de enige malloten zijn die schreeuwend de bergen doorkruisen. We speurden alle hellingen af naar Bruin en riepen en riepen totdat we dus bij een verbrand stuk bos kwamen. Leen liep een paar meter voor mij toen ik ineens een bruin stuk stof zag tussen de bomen, vrij dicht bij het pad. Er leek een staartje aan te zitten. SHIT, ineens zat er ook een kop aan die me aankeek. Nee hѐ, niet weer een grizzly te dichtbij!!!!! Vette pech dus. Gelukkig had de beer andere dingen aan zijn hoofd, ETEN, vet worden voor de wintermaanden. Hij ging door met eten, liep een stukje, at wat, ging wat graven, ging liggen en at weer verder. Alles ging op zijn dooie gemakkie en hij was niet geїnteresseerd in die rare roepende mensen. Helaas dus geen beer die de BEAR AWARE regels kent: dan moet je als beer maken dat je wegkomt, want da’s eng. Deze beer dus niet. Hij liep dus ook naar beneden, en daar moesten wij ook naar toe. Hij bleef wel tussen de bomen en kwam absoluut niet onze kant op. Leen durfde zelfs een foto te maken. Mooi plaatje is het geworden, zelfs zonder telelens prima gelukt (hij was maar 20 meter bij ons vandaan, dus geen telelens nodig !).

Ondertussen scheet ik bijna zeven kleuren van angst, wat als die beer toch naar ons toe zou komen? Dat deed hij niet. Maar ik durfde niet verder, we liepen zelfs weer een stukje terug om verder bij de beer vandaan te zijn, meer afstand en hopen dat hij het weer hogerop zou gaan zoeken. Leen bleef de beer in de gaten houden, kijken waar die naar toe gaat, maar ik wilde wachten op meer hikers om samen naar beneden te gaan. Ik heb ook nog geroepen, maar de beer reageerde echt niet. Gelukkig kwamen er na een poosje 2 hikers bergop, en die hadden ons horen roepen en praten. Ze waren op hun hoede en zagen Leen om een hoekje staan die hen waarschuwde voor de beer. Het was een stelletje, het mannelijke deel wilde de beer goed bekijken, lekker stoer dan, en de vrouwelijke kant een klein beetje. Zij wilde het liefst meteen terug naar beneden. Mooi, dan kunnen we met z’n 4-en gaan, veel beter en dat vonden zij gelukkig ook. De 2 kwamen uit Canmore en we hebben gezellig gebabbeld en konden zo veiliger naar beneden. Ondertussen gingen er nog steeds veel mensen naar Helen Lake, ze bleven komen. We hebben iedereen gewaarschuwd, sommigen gingen ook niet verder (heel verstandig), anderen wilden toch de beer zien en liepen door. Dom, dom, dom, want hij was best dichtbij. Dan moeten ze het zelf maar weten. Wij waren blij dat we bij de auto aankwamen om 13.30 en hebben onze medewandelaars vriendelijk bedankt voor hun gezelschap. De regen was er ook niet minder op geworden, we waren kleddernat en stapten in de auto en konden eindelijk onze lunch opeten.

We zijn op weg naar huis even gestopt bij Lake Louise. Helaas was het erg druk bij de Samson Mall, want een koffie van Laggan’s met iets lekkers had er wel ingegaan en was echt verdiend. Ik heb netjes mijn burgerplicht vervuld en bij het Visitor-Centre de Bear-sighting gemeld. Parks Canada wil graag weten waar beren opduiken en zo eventueel maatregelen nemen om het voor zowel de beer als mens veiliger te maken tijdens het hiken. Tenslotte wandel je in beren-gebied, maar met de juiste informatie kan dat ook veilig gebeuren. In het Visitor Centre kreeg ik een Ranger aan de lijn die het hele verhaal tot in detail wilde horen. Wat voor beer: zwart of grizzly, waar de beer was toen we hem zagen, hoe laat, hoe groot, met halsband of oormerk, keek hij je aan, wat deed hij en wat deed jij. Volgens de Ranger krijgen ze steeds vaker meldingen van beren bij Helen Lake. Nog even mijn e-mail door moeten geven en toen mocht ik gaan.

Om 5 uur waren we dan eindelijk thuis. We zijn best erg moe, zowel lichamelijk als geestelijk. Het was een bijzondere dag met gelukkig een prima einde. Maar bij Helen Lake gaan ze ons niet meer zien. Iets te veel berengehalte en dan ook nog beren die zich niet laten wegjagen. Morgen gaan we dichterbij huis hiken, in Kananaskis. Een prachtig Provincial Park met uiteraard heel veel bergen en wildlife. De andere parken zijn Nationale Parken met veel meer bezoekers. In Kananaskis loopt alleen een gravelweg van 90 km en dat houdt al de meeste toeristen buiten de deur. Als het weer een beetje meewerkt dan gaan we weer lekker aan de wandel. En we blijven praten natuurlijk, ik wil geen beer meer zien van zo dichtbij………!!

Groetjes van de Bearhunters

Enne, de foto's van Parker Ridge staan inmiddels ook bij het verslag.