Chester Lake: we love it!!

Hi folks,

Wat een waanzinnige dag hebben wij gehad. Zondag=rustdag, nee niet voor ons en zeker niet als we op vakantie zijn. Even rustig opstarten hadden we ook geen zin in, dus meteen onze favoriete winterhike gedaan: Chester Lake. DE allermooiste snowshoe hike die er is. Bij voorkeur doen als het zonnig en onbewolkt is vanwege het verpletterende uitzicht als je eenmaal boven bent. Helaas zat dat zonnige er vandaag niet in, maar we wilden toch weer graag op visite bij Chester.

Mijn ochtend begon al weer super vroeg, 2.30 was het slaapzand uit mijn oogjes verdwenen en ben ik maar wat gaan schrijven en heb foto's van gisteren geplaatst bij het verslag. De melding over het noorderlicht was helaas niet hoopvol, dus zijn we rond tienen gaan slapen. Leen probeerde verder te slapen en was rond 6 uur paraat. Helaas was het weer slecht, het sneeuwde en laaghangende bewolking. Toch wilden we graag op pad, volgens de verwachting zou het in de loop van de ochtend stoppen met sneeuwen en we hoopten dat de bewolking dan ook een beetje zou wegtrekken. Netjes gewacht tot 8.30, en meteen het Nederlandse 4 op 1 rij gezien, 1500 m schaatsen van de dames. Toppie. Inmiddels sneeuwde het niet meer, maar de bewolking was zwaar. Nu kan het weer hier heel snel omslaan en als het in Canmore slecht is kan het in Kananaskis heel anders zijn. We moesten zon 50 km rijden en hoopten op minder bewolking.

Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg kwamen er al wat open plekken in de bewolking en toen we aankwamen op de parking bij Chester Lake scheen er af en toe zelfs een voorzichtig zonnetje. Het was best warm, wel -8 oC!!! Vorige week was het hier -35 oC, dus we boffen. Alles aangetrokken met als resultaat hele koude handjes. Er lag bijna 20cm verse sneeuw van afgelopen nacht!!!!! Wat een feest. We waren de 3de auto op de parking, dus nog lekker rustig. Wegens hevige overstromingen van afgelopen zomer was het begin van de trail gewijzigd. We moesten gewoon de bordjes met een snowshoer volgen. Dit is 1 van de weinige trails die in de winter is aangegeven, omdat het zo populair is.

We raakten helemaal in verwarring toen het spoor van een eerdere (en eerste van vandaag) snowshoer linksaf ging bij een bord dat aangaf dat deze trail voor de skiers was. De snowshoers moesten rechtsaf. Maar daar was nog niemand geweest. Wij houden er niet van om als een blinde kip achter een ander aan te lopen en netjes als wij zijn gingen we dus zelf maar de snowshoetrail maken door de juiste bordjes te volgen. Nadeel, Leen moest dus flink ploeteren om 20 cm sneeuw plat te trappen. Dat heet hier trail breaking. Overigens zijn de moderne snowshoes niet meer van die tennisrackets, maar van metaal en kunststof en aangepast aan je gewicht. Mooi materiaal. Loopt heerlijk, alleen bergop blijft toch best lastig.........We hadden na een poosje toch het idee dat dit niet de juiste trail was, het ging redelijk veel naar beneden ipv naar boven. Toch doorgezet, het stond immers op de bordjes! Gelukkig klopte het dus en werd onze moeite na 1 1/2 uur ploeteren beloond toen we aankwamen bij de eerste meadow. Wat een uitzicht op de bergen hadden we. Adembenemend. Helaas niet veel blauwe lucht en daardoor lijken het haast zwart/wit foto's, maar het was echt heel mooi hoor!!!

30 minuten en vele zweetdruppeltjes later kwamen we aan bij de tweede meadow, tatatata. Uitzicht op Mount Chester en zijn broers/zussen. Echt zo'n wow moment waar je het allemaal voor doet. Fotoshoot gemaakt en daarna weer naar beneden. Die is binnen!!!!!! Inmiddels was de drukte flink toegenomen. Er kwamen mensen in allerlei uitdossingen naar boven. Sommigen wisten echt niet wat ze deden denk ik, geen stokken, truitje, geen zonnebril. Afijn de bekende taferelen die we vaker zien als we hiken in de bergen. Men gaat "even" naar boven en weet niet wat ze moeten verwachten, dom, dom, dom. Redelijk veel mensen vroegen of het boven mooi was, hoe ver nog ed. Ik heb iedereen aangemoedigd om vooral door te gaan tot de tweede meadow, ik voelde me net een mental-coach. Eentje met leedvermaak dat wel, ze moesten nog heel wat zwoegen om boven te komen.....

4 uur nadat we waren vertrokken waren we weer bij de auto. Bijna beneden hoorde ik ineens een vreemd geluid achter me. Geen beer, want die zijn in winterslaap. Nee, een cross-country skier die met een rotvaart voor bij ging. Ik schrok me wezenloos en riep geen aardige dingen. Idioot!!! Sowieso vreemd dat je door bossen over smalle paadjes naar beneden zoeft. Nu is de skitrail anders dan de snowshoetrail, maar het laatste stukje door bossen is gedeeld. Had hij niet even kunnen bellen/toeteren? Nummer twee kwam er ook achter aan, dat had heel vervelend kunnen zijn als je onverwachte bewegingen maakt. Gelukkig niks gebeurd, dus waarom dat gemopper? Nou moest deze frustratie toch even kwijt. Moe maar zeer voldaan hebben we alles weer ingepakt. We hadden niet verwacht dat het weer zo zou meewerken en dat we al fit genoeg waren om dit op onze eerste wandeldag te kunnen doen. Applaus!!! Nog 3/4 uur rijden naar huis en genoten van een welverdiend kopje koffie. Wordt vervolgd.

Groetjes van klimgeiten Leen en Ellien