Dark Side Lake
Door: Ellien
Blijf op de hoogte en volg Leen en Ellien
23 Februari 2015 | Canada, Squamish
Hello sunshines,
Vandaag onze derde en laatste snowshoe-excursie. Om even voor 8 uur stonden we op het kantoortje van de Whistler Alpine Guides. We maakten kennis met Taran, een jongeman van 23 van het ski-type. En behoorlijk hyperactief. Hij stelde voor om naar Joffre Lakes te gaan. Uhhhhh? Dacht het niet, daar zijn we zelf al geweest. Het was onze eerste solo snowshoetocht. En daar heb je geen dure gids voor nodig. Eerder deze week had de eigenaresse al beloofd dat we vandaag naar Dark Side Lake zouden gaan, dus dat hebben we erdoor gedrukt. Communicatiestorinkje, maar snel opgelost. Taran wist gelukkig wel waar het was. Een uurtje later stonden we weer geparkeerd bij Duffy Lake, de lange weg naar Pemberton die we nu voor de vierde keer reden. Snowshoes achter op de rugzakken vastgemaakt en daar gingen we weer over een brede logging road. De zon scheen heerlijk en er was geen wolkje aan de lucht. Een prachtige dag.
We bleven heel lang over de brede, besneeuwde weg lopen, vandaag zouden we ook niet de bosjes induiken. Ook wel eens lekker om je niet door al die struiken te moeten wurmen. Volgens Taran zou het niet heftig worden. We liepen met snowshoes door de diepe sneeuw, langs een mooie, besneeuwde beek: Steep Creek. Nu doet de naam vermoeden dat het hier erg steil (steep) is, maar dat viel enorm mee. De naam hoort bij de berg die boven de creek ligt: Steep Peak. De wanden zijn heel steil, de weg er naar toe niet. We zouden vandaag maar 600 metertjes de hoogte in gaan. En dat ging gelukkig heel geleidelijk. Het uitzicht was niet bergachtig, maar het was lekker open. Na 3 uur bereikten we weer een kleine berghut: Beekers Hut. Na de hut gingen we redelijk steil omhoog door bossen en bereikten we het meer: Dark Side Lake. Klinkt heel onheilspellend allemaal, maar het was een prachtig bevroren meertje met sneeuw erboven op. Achter het meer hangt de berg Steep Peak. Het meer ligt het grootste deel van de dag in de schaduw, de zon wordt weggenomen door Steep Peak en dus is het hier redelijk donker, vandaar de naam: Dark Side Lake. Niks engs aan.
Taran stelde voor om hier 1 uur te gebruiken voor de lunch en fotootjes maken. Was wel lang en uiteindelijk besloten we om te proberen om bovenop een ridge te komen. Taran wist niet of we dan uitzicht zouden hebben op bergen, hij dacht het niet. We wilden het toch proberen. We ploeterden de helling op door het bos, maar na 30 minuten vonden we het toch wel genoeg. Geen garantie op mooi uitzicht, wat is de zin van al dat zwoegen? We waren ook best wel vermoeid van alle dagen hiken en besloten om langzaam naar beneden te gaan. Om 4 uur waren we alweer bij de auto. Onderweg hadden we heel weinig contact met Taran, die zat in zijn eigen wereldje en was in gedachte al aan het plannen welke berg hij morgen zou gaan beklimmen. Hij liep een stuk voorop en draaide soms om zijn as, hij had duidelijk nog heel veel energie over. Het was heus een hele aardige knul, maar hij had liever willen skiёn denk ik. Hij moet nog wat werken aan zijn sociale vaardigheden, zeker als je met klanten op stap gaat. En je beter voorbereiden. Wij vonden het overigens een prima dag, lekker relaxt, ook wel eens lekker na al die heftige dagen. Dark Side Lake was mooi en een mooie afsluiting van onze snowshoe-excursies.
Om 5 uur dropten we Taran in Whistler en reden wij verder naar Squamish. We hebben gedineerd bij het broertje van Burger King; Mc.Donald. Iets minder walgelijke burgers en daarna naar huis en languit op de bank. Morgen wordt echt een rustdag, beetje shoppen en wasjes draaien. Woensdag waarschijnlijk wel wat wandelen als het weer nog steeds zo mooi is. Wat dat betreft boffen we enorm. En sneeuw hebben we inmiddels toch genoeg gezien, zelfs meer dan ik had verwacht.
Tot lees,
The Dark Rangers
Vandaag onze derde en laatste snowshoe-excursie. Om even voor 8 uur stonden we op het kantoortje van de Whistler Alpine Guides. We maakten kennis met Taran, een jongeman van 23 van het ski-type. En behoorlijk hyperactief. Hij stelde voor om naar Joffre Lakes te gaan. Uhhhhh? Dacht het niet, daar zijn we zelf al geweest. Het was onze eerste solo snowshoetocht. En daar heb je geen dure gids voor nodig. Eerder deze week had de eigenaresse al beloofd dat we vandaag naar Dark Side Lake zouden gaan, dus dat hebben we erdoor gedrukt. Communicatiestorinkje, maar snel opgelost. Taran wist gelukkig wel waar het was. Een uurtje later stonden we weer geparkeerd bij Duffy Lake, de lange weg naar Pemberton die we nu voor de vierde keer reden. Snowshoes achter op de rugzakken vastgemaakt en daar gingen we weer over een brede logging road. De zon scheen heerlijk en er was geen wolkje aan de lucht. Een prachtige dag.
We bleven heel lang over de brede, besneeuwde weg lopen, vandaag zouden we ook niet de bosjes induiken. Ook wel eens lekker om je niet door al die struiken te moeten wurmen. Volgens Taran zou het niet heftig worden. We liepen met snowshoes door de diepe sneeuw, langs een mooie, besneeuwde beek: Steep Creek. Nu doet de naam vermoeden dat het hier erg steil (steep) is, maar dat viel enorm mee. De naam hoort bij de berg die boven de creek ligt: Steep Peak. De wanden zijn heel steil, de weg er naar toe niet. We zouden vandaag maar 600 metertjes de hoogte in gaan. En dat ging gelukkig heel geleidelijk. Het uitzicht was niet bergachtig, maar het was lekker open. Na 3 uur bereikten we weer een kleine berghut: Beekers Hut. Na de hut gingen we redelijk steil omhoog door bossen en bereikten we het meer: Dark Side Lake. Klinkt heel onheilspellend allemaal, maar het was een prachtig bevroren meertje met sneeuw erboven op. Achter het meer hangt de berg Steep Peak. Het meer ligt het grootste deel van de dag in de schaduw, de zon wordt weggenomen door Steep Peak en dus is het hier redelijk donker, vandaar de naam: Dark Side Lake. Niks engs aan.
Taran stelde voor om hier 1 uur te gebruiken voor de lunch en fotootjes maken. Was wel lang en uiteindelijk besloten we om te proberen om bovenop een ridge te komen. Taran wist niet of we dan uitzicht zouden hebben op bergen, hij dacht het niet. We wilden het toch proberen. We ploeterden de helling op door het bos, maar na 30 minuten vonden we het toch wel genoeg. Geen garantie op mooi uitzicht, wat is de zin van al dat zwoegen? We waren ook best wel vermoeid van alle dagen hiken en besloten om langzaam naar beneden te gaan. Om 4 uur waren we alweer bij de auto. Onderweg hadden we heel weinig contact met Taran, die zat in zijn eigen wereldje en was in gedachte al aan het plannen welke berg hij morgen zou gaan beklimmen. Hij liep een stuk voorop en draaide soms om zijn as, hij had duidelijk nog heel veel energie over. Het was heus een hele aardige knul, maar hij had liever willen skiёn denk ik. Hij moet nog wat werken aan zijn sociale vaardigheden, zeker als je met klanten op stap gaat. En je beter voorbereiden. Wij vonden het overigens een prima dag, lekker relaxt, ook wel eens lekker na al die heftige dagen. Dark Side Lake was mooi en een mooie afsluiting van onze snowshoe-excursies.
Om 5 uur dropten we Taran in Whistler en reden wij verder naar Squamish. We hebben gedineerd bij het broertje van Burger King; Mc.Donald. Iets minder walgelijke burgers en daarna naar huis en languit op de bank. Morgen wordt echt een rustdag, beetje shoppen en wasjes draaien. Woensdag waarschijnlijk wel wat wandelen als het weer nog steeds zo mooi is. Wat dat betreft boffen we enorm. En sneeuw hebben we inmiddels toch genoeg gezien, zelfs meer dan ik had verwacht.
Tot lees,
The Dark Rangers
-
24 Februari 2015 - 22:59
Jacqueline:
Nou klimmers jullie hebben je weer uit geslooft apen ik zijn blij dat we het niet hebben gezien Maar de foto's zijn mooi en de rotssneeuw toppen ook fijn om af te dalen.
Jammer dat we vanaf de 19 niets meer van jullie hoorde en ik maar denken dat ik iets verkeert had gedaan .Heb iederen dag geprobeerd om een mail te sturen .nou kan weer rustig slapen
Groetjes van H en J
-
24 Februari 2015 - 23:22
Leen En Ellien Van Der Kooij:
Sorry mam, ik baalde er ook van. Hopelijk was je niet heel erg ongerust. Ik kon jullie echt niets laten weten, heb wel berichtjes op facebook gezet, maar dat hebben jullie niet. En inderdaad is het maar goed dat jullie niet alles zien, het is beter om achteraf te lezen dat het goed is gegaan. We kijken echt heel goed uit, maar toch is het wel leuk om spannende dingen te doen. Dikke knuffels en kusjes, ook voor pap natuurlijk. xxxxxxxx -
25 Februari 2015 - 10:17
Franziska & Klaas :
Gelukkig, jullie zijn gezond en wel! Net als jullie ouders begon ik me al een beetje zorgen te maken, omdat we zo lang niets van jullie hoorden. Was er een probleem met waarbenjij.nu?
Zo te zien hebben jullie weer een bult gezien en beleefd en jullie mogen best trots zijn op de prestaties, die jullie geleverd hebben. Ik deed het jullie in elk geval niet na. Behalve dat ik nog nooit 'gesnowshoed' heb, heb ik daar op dit moment simpelweg ook de conditie niet voor. Ik zou dus eerst zwaar moeten gaan trainen, om zulke tochten te kunnen doen. Knap hoor, dat jullie zo fit zijn en zulke tochten aandurven!
Nu wens ik jullie nog een paar hele fijne dagen daar in Canada met hopelijk mooi weer, prachtige uitzichten en nog de ene of andere leuke wandeltocht. Geniet!
Alvast bedankt, dat we mochten meelezen en er op die manier toch een beetje bij konden zijn (ook zonder conditie!).
Groetjes en nog heel veel plezier,
Franziska & Klaas
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
