Snowshoe-survivaltocht naar Rohr Ridge

Alloha,

Vandaag was onze tweede snowshoe-excursie. “Hoe overleef ik mijn gids en hij mij” kan je het ook noemen. We hebben weer heel wat grenzen verlegd en met snowshoes kan je dus meer dan je denkt! Snowshoen kan heel zwaar zijn, zeker als er geen pad is. Nogmaals, ik kan het niet vaak genoeg zeggen: snowshoen is echt niet voor watjes! Klinkt spannend toch, was het ook. Ons avontuur begon weer met het ophalen om 8 uur van de gids in Whistler. Deze keer was een jongeman (23 jaar) genaamd Sam ons slachtoffer. Hij ging ons naar Rohr-Ridge brengen. Inmiddels wist men dat we met gids Eric naar Anniversary Glacier waren geweest en dat is dus best knap blijkbaar. Niet iedereen komt zover. Reden voor Sam om te proberen Rohr Ridge te bereiken. Wij wisten natuurlijk helemaal niet wat het zou betekenen, we volgen gewoon blind de gids.

Met Sam reden we naar de bekende weg: Duffy Lake Road nabij Pemberton. De parkeerplaats was net voor de parkeerplek van Cerise Creek (eerste excursie). Alleen daar is momenteel zoveel sneeuw dat je aardig kan snowshoen. Rond 9 uur waren we al startklaar. Lawinepieper omgegespt, schep en probe in rugzak en hoppa, op pad. Meteen doken we de sneeuw in. We liepen eerst lekker makkelijk over een oude “logging” (gebruikt voor transport van de houtkap) road, redelijk goed begaanbaar en er lag zelfs een dun laagje verse sneeuw. Natuurlijk kon dat niet lang zo blijven, we gingen off-road, en doken rechts van het pad de bosjes in. Die bosjes staan best dicht op elkaar en willen niet dat je daar doorheen loopt, dus flink wat duw- en trekwerk komt er aan te pas. Na de kleine struiken en boompjes bereikten we een oud bos met heel veel kreupelhout op de bodem. Tevens was er geen sneeuw meer op de bodem van het grote donkere bos, dus de snowshoes moesten uit. We hadden vandaag een heuse knipperlicht-relatie met die dingen, talloze keren aan/uit gedaan. Sam overlegde wat we wilden: een langere, minder steile route met minder uitzicht naar Rohr Lake of een kortere, steile route naar Rohr Ridge, met snel mooi uitzicht. Tja, zeg dan maar eens nee tegen die enthousiaste jongen, dus optie 2 werd het, naar Rohr Ridge.

We moesten flink aan het werk, stijgend door een donker bos met veel dooie takken en omgevallen bomen op de grond. Kruip door sluip door, en afgewisseld met plakken ijs. Pfffff, het was weer een heel avontuur. Gelukkig kwam er wat openheid in het bos, dat liep een stuk makkelijker. Er lag ook sneeuw, dus snowshoes gingen weer aan. Na heel wat geklauter over allerlei bomen en takken met de snowshoes, bereikten we de rand van het bos, de sneeuw was best diep. Soms zakten we helemaal erin weg, dan zaten we te dicht bij een ingesneeuwd boompje. Daar is de sneeuw niet zo stevig en ben je ineens een been kwijt. We liepen over richeltjes tussen boompjes door die af en toe onze rugzak probeerden af te pakken. Wat een geworstel zeg. Sam beloofde dat het uitzicht snel beter zou worden, al konden wij ons daar totaal nog geen voorstelling van maken. Maar een beetje motivatie helpt wel, dus verder geploegd. Dichter bij de top werden de ruimtes tussen de bomen steeds groter en zagen we al wat van de bergen om ons heen. Jottem, het werd echt prachtig. Nog even doorgaan en toen waren we bijna bij de top. We hadden al 700 hoogtemeters gemaakt. Knap hѐ? Etenstijd. De lunchplek was fantastisch: we zaten op een sneeuwhelling en keken onze ogen uit naar een keten van bergen, beetje wolken en redelijk wat zon. Prachtige bergen zoals Joffre (hé da’s bekend), Duke, Pascal, Cayoosh en vele anderen lieten zich bewonderen.

Na de lunch was het “nog maar 100 metertjes omhoog” (hoogteverschil, dus best lang sloffen). We bereikten Rohr Ridge om half 2. Joehoeeeeeeee. Als we nog even ietsiepietsie verder gaan zei Sam, dan is het uitzicht nog beter. Tuurlijk Sam doen we. Hijg, hijg, puf, puf en daar stonden we boven een gigantisch Bassin, het Marriott Basin (een soort dal in de bergen). Het uitzicht was inmiddels gedeeltelijk in nevelen gehuld, whaaaaa da’s nou net jammer. Maar gelukkig hadden we vlak voor de top al de nodige plaatjes gemaakt toen het nog zonnig was. We hebben redelijk wat tijd boven op de richel doorgebracht en onwijs genoten van onze prestatie. Totaal 850 hoogtemeters gemaakt. Heftig hoor!

Tja, en toen moesten we natuurlijk weer naar beneden hѐ. Sam wilde liever niet dezelfde weg terug, ook hij vond het stuk door het dichte bos met kreupelhout en ijs niet geweldig om af te dalen. Je kan dan eerder uitglijden, dan wanneer je naar boven gaat. In plaats daarvan gingen we een 60 ‘ helling af op snowshoes. Eitje! Da’s dus heeeeel steil en we dachten weer: no way. Maar die keuze was er niet. We wilden ook niet naar beneden klauteren door het donkere, enge bos! Gewoon rustig en voorzichtig gaan dan komt alles goed. We gleden sommige stukken op ons achterwerk, o ja, niet te ver naar rechts glijden, want daar is de afgrond!! Oké, doen we. Ik zal maar zeggen dat je moet blijven opletten en Sam probeerde eerst zelf alles uit en vertelde ons wat we moesten doen. De zwaartekracht won het regelmatig en dan lagen we weer zeer gracieus languit in de sneeuw. Soms gingen de snowshoes uit als het te zacht was en we alleen maar weggleden. Handig hoor met je bergschoenen die ook wegzakken, soms zat je hele been in de diepe sneeuw. Bij elke stap moest je wachten om de volgende stap te zetten. Eerst kijken of je been mee kwam. Dus het ging niet echt snel, maar je wilt ook niks breken. Snowshoes weer aan en weer uit en uiteindelijk waren we dus de steile helling afgedaald zonder door het grote, enge, donkere bos te komen. Het was wel steil en menig boompje heeft wat takjes verloren, maar we hebben het weer gehaald. Laatste stukje gelopen over de logging road.

Om kwart voor 5 waren we bij de auto. Tjeempie, heftig hoor dat geploeter op zo’n steile helling, maar het prachtige uitzicht was onze beloning. We hebben Sam netjes bij zijn mama in Pemberton afgeleverd en rond 7 uur waren we thuis. Snel een walgelijke hamburger van Burger King genuttigd en daarna veel te lang de vermoeide spieren opgewarmd onder de douche. Onze schoenen waren totaal doorweekt evenals onze sokken. We hebben aardig wat sneeuw meegenomen tijdens onze afdaling. De schoenen hebben we met tissues volgepropt en de dag erna drooggeföhnt. De inlegzooltjes hebben we stiekem in de droger gestopt. Daarna kon ik geen schrijfenergie meer opbrengen, dus jullie lezen dit een dag verlaat. Dit weekend wordt het heel erg zonnig dus waarschijnlijk komt er van uitrusten niet veel terecht. Jullie merken vanzelf wat de volgende dag ons gebracht heeft.

Oant moarn,
Mr. And Mrs. Rohr