Stawamus Chief
Door: Ellien
Blijf op de hoogte en volg Leen en Ellien
18 Februari 2015 | Canada, Squamish
Dag lieve lezers,
Vandaag wilden we het wat rustig aandoen na de zware snowshoedag van gisteren. Is uiteindelijk niet gelukt. Omdat het zulk mooi weer was wilden we niet op de bank hangen maar lekker naar buiten. Volgens gids Eric moesten we echt een keer “The Chief” gaan beklimmen, zou makkelijk zijn, leuk voor een middagje of zo. The Chief is een gigantisch brok graniet, de Stawamus Chief, die ligt langs de weg van Vancouver naar Squamish. Er zijn 3 pieken waar je naartoe kan klimmen. Hoogteverschil: “slechts” 660 metertjes, best veel, maar je moet toch wat als je hier bent. En iedereen doet The Chief, soort familie-uitje. Na de ochtendkoffie reden we naar Shannon Falls, het beginpunt van de klimpartij. Even een blik geworpen op de mooie waterval en daarna het bos in. De weg naar boven bestaat uit heeeeeel veel trappen, van steen en hout en is best steil. In 2,5 km stijg je 660 meter! Da’s dus heel heftig. Op een gegeven moment konden we kiezen voor piek 1, 2 of 3. De tweede was maar 50 meter hoger, daar gingen we voor. Overigens stond er aan het begin van de wandeling een waarschuwingsbord: This is not a walk in the Park!! Oftewel; er zijn hier veel ongelukken gebeurd omdat het steil is, op sommige plekken loop je langs een afgrond, je moet je omhoog hijsen aan een kabel, klimmen op een hoge ladder en niet op slippers lopen. Pffffff, leek wat overdreven, maar achteraf kunnen we dit volmondig beamen: het was best heel eng. Maar omdat het goed is afgelopen toch een verhaaltje.
Afijn, we kozen voor piek nr. 2; hoger, dus mooier uitzicht. Achteraf hadden we gewoon niet de gulden middenweg moeten nemen maar voor 1 moeten gaan, net als de families met kinderen en honden en sneakers. De weg was zoals gezegd steil en aan het eind kwam de klapper: langs de rots jezelf omhoog trekken aan een stalen ketting, je door een smalle spleet wurmen omhoog, een steile trap opklimmen en op handen en voeten naar de top kruipen. Tjeempie, waar waren we aan begonnen? Maar terug kon niet toen we eenmaal aan die kettingen bungelden. Eenmaal boven waren we niet echt gerust op de terugweg. Toch genoten we van het prachtige uitzicht. We zagen ook heel veel mensen staan op piek nr. 1 en wensten dat we ook daar naar toe waren gegaan. Maar ja, kon niet meer, de 3 pieken zijn niet met elkaar verbonden. Je kan wel van 2 naar 3 lopen (klimmen), maar we hoorden dat de afdaling daar nog spannender was, dus helaas moesten we via dezelfde weg terug. Gelukkig ging het naar beneden makkelijker met de kettingen, we hebben een heel stuk zelfs achterwaarts afgedaald aan de ketting. Frustrerend was wel dat er aardig wat jongelui heel vrolijk en vlot naar boven klauterden en fris en fruitig rondhuppelden, terwijl wij hijgend en puffend en met angstzweet probeerden te genieten. Maar we hebben het toch volbracht, zonder ongelukken kwamen we veilig beneden. Hoera, weer een avontuur en weer wat grenzen verlegd. Wat zijn we toch stoer. Ik denk dat Eric er even bij had moeten zeggen dat we piek 1 moesten nemen……….
We hebben onszelf vandaag beloond met appeltaart, we vonden dat we dat wel verdiend hadden. Trouwens ons eerste lekkers bij de koffie hier, er is hier niet veel te krijgen, behalve Muffins. Vanavond 2 wassen gedraaid en al het zweet van de laatste dagen weggewassen zodat we vrijdag weer fris aan een nieuw avontuur kunnen beginnen. En morgen? Echt een rustdag (denk ik), waarschijnlijk gaat het regenen en we willen even onze batterijen opladen, want die zijn na de avonturen van de afgelopen 2 dagen ver leeggeraakt.
Tot laters,
Chief 1 en 2
Vandaag wilden we het wat rustig aandoen na de zware snowshoedag van gisteren. Is uiteindelijk niet gelukt. Omdat het zulk mooi weer was wilden we niet op de bank hangen maar lekker naar buiten. Volgens gids Eric moesten we echt een keer “The Chief” gaan beklimmen, zou makkelijk zijn, leuk voor een middagje of zo. The Chief is een gigantisch brok graniet, de Stawamus Chief, die ligt langs de weg van Vancouver naar Squamish. Er zijn 3 pieken waar je naartoe kan klimmen. Hoogteverschil: “slechts” 660 metertjes, best veel, maar je moet toch wat als je hier bent. En iedereen doet The Chief, soort familie-uitje. Na de ochtendkoffie reden we naar Shannon Falls, het beginpunt van de klimpartij. Even een blik geworpen op de mooie waterval en daarna het bos in. De weg naar boven bestaat uit heeeeeel veel trappen, van steen en hout en is best steil. In 2,5 km stijg je 660 meter! Da’s dus heel heftig. Op een gegeven moment konden we kiezen voor piek 1, 2 of 3. De tweede was maar 50 meter hoger, daar gingen we voor. Overigens stond er aan het begin van de wandeling een waarschuwingsbord: This is not a walk in the Park!! Oftewel; er zijn hier veel ongelukken gebeurd omdat het steil is, op sommige plekken loop je langs een afgrond, je moet je omhoog hijsen aan een kabel, klimmen op een hoge ladder en niet op slippers lopen. Pffffff, leek wat overdreven, maar achteraf kunnen we dit volmondig beamen: het was best heel eng. Maar omdat het goed is afgelopen toch een verhaaltje.
Afijn, we kozen voor piek nr. 2; hoger, dus mooier uitzicht. Achteraf hadden we gewoon niet de gulden middenweg moeten nemen maar voor 1 moeten gaan, net als de families met kinderen en honden en sneakers. De weg was zoals gezegd steil en aan het eind kwam de klapper: langs de rots jezelf omhoog trekken aan een stalen ketting, je door een smalle spleet wurmen omhoog, een steile trap opklimmen en op handen en voeten naar de top kruipen. Tjeempie, waar waren we aan begonnen? Maar terug kon niet toen we eenmaal aan die kettingen bungelden. Eenmaal boven waren we niet echt gerust op de terugweg. Toch genoten we van het prachtige uitzicht. We zagen ook heel veel mensen staan op piek nr. 1 en wensten dat we ook daar naar toe waren gegaan. Maar ja, kon niet meer, de 3 pieken zijn niet met elkaar verbonden. Je kan wel van 2 naar 3 lopen (klimmen), maar we hoorden dat de afdaling daar nog spannender was, dus helaas moesten we via dezelfde weg terug. Gelukkig ging het naar beneden makkelijker met de kettingen, we hebben een heel stuk zelfs achterwaarts afgedaald aan de ketting. Frustrerend was wel dat er aardig wat jongelui heel vrolijk en vlot naar boven klauterden en fris en fruitig rondhuppelden, terwijl wij hijgend en puffend en met angstzweet probeerden te genieten. Maar we hebben het toch volbracht, zonder ongelukken kwamen we veilig beneden. Hoera, weer een avontuur en weer wat grenzen verlegd. Wat zijn we toch stoer. Ik denk dat Eric er even bij had moeten zeggen dat we piek 1 moesten nemen……….
We hebben onszelf vandaag beloond met appeltaart, we vonden dat we dat wel verdiend hadden. Trouwens ons eerste lekkers bij de koffie hier, er is hier niet veel te krijgen, behalve Muffins. Vanavond 2 wassen gedraaid en al het zweet van de laatste dagen weggewassen zodat we vrijdag weer fris aan een nieuw avontuur kunnen beginnen. En morgen? Echt een rustdag (denk ik), waarschijnlijk gaat het regenen en we willen even onze batterijen opladen, want die zijn na de avonturen van de afgelopen 2 dagen ver leeggeraakt.
Tot laters,
Chief 1 en 2
-
19 Februari 2015 - 09:36
Ma:
Hallo luitjes hoe is het ik lees dat je fijne dagen.heb gehad nauw maar lekker genieten groetjes ma en pa xxxx -
19 Februari 2015 - 22:01
Franziska & Klaas :
Dag Leen & Ellien!
Wat leuk om weer eens van jullie te horen. Ik heb pas na het ontvangst van jullie bericht op onze blog gemerkt, dat jullie weer in Canada zitten. Ik ben er daarom nog niet aan toe gekomen om jullie verslagen te lezen, maar ga in de komende dagen aan een inhaalslag beginnen. Ik verheug me er nu al op!
Ik las, dat jullie maar weinig sneeuw hebben aan de westkust. Ik vrees, dat jullie dan voor de verkeerde kant van Canada gekozen hebben, want mijn vrienden in het oosten verzuipen er haast in. Maar goed, dit laat zich uiteraard niet voorspellen. Voorlopig laat ik het hierbij en ga eerst weer verder lezen.
Alvast bedankt, dat jullie nu weer dagelijks mijn ontbijtnieuws verzorgen! Er is niets leuker dan met een goed reisverhaal aan de dag te beginnen!
Heel veel plezier! Groetjes,
Franziska -
19 Februari 2015 - 22:16
Marianne:
Hoi hoi, wat kan je toch heerlijk schrijven Ellien!
Dat verslag van gisteren: ik heb weer genoten.
Ik vind het echt zo stoer dat jullie dat soort tochten durven te maken.
Vraag me af of je altijd weet waar je aan begint en wat nou als je echt denk "dat kan/durf ik niet"? Gaat zo'n gids dan terug? Brrr ik moet er niet aan denken:(
Ook al ist voor zulk prachtig uitzicht.
Maar goed, tot nu toe heb je een mooi verhaal over kunnen schrijven.
Heel veel plezier bij alles wat verder op t programma staat, geniet er van!
Doei Marianne
-
20 Februari 2015 - 00:08
Leen En Ellien Van Der Kooij:
Hallo Franziska. Ja idd achteraf is gebleken dat we beter richting Calgary hadden kunnen gaan. Hoewel het daar ook veel warmer is dan normaal ligt er wel meer sneeuw, zeker in Kananaskis,ligt al veel hoger dan Whistler. Maar ongeveer eens in de 8 jaar is het zo dramatisch sneeuwloos als nu. We maken er het beste van en 2 uur rijden voor sneeuw, er zijn ergere dingen. Leuk dat je weer meeleest!
-
20 Februari 2015 - 00:19
Leen En Ellien Van Der Kooij:
Hoi Marianne. Ik weet niet altijd helemaal waar we aan beginnen. Ik heb bij de gidsen aangegeven wat wij voor soort tocht willen, hoog in de bergen graag. Zij bepalen dan waar we naar toe gaan. Tijdens de snowshoe-tocht ziet de gids hoever we evt. kunnen en hij vraagt steeds of het goed gaat. Je mag altijd zelf zeggen wanneer je wlt stoppen, er is nooit een vast einddoel. Maar als je al in het begin een beek moet oversteken en denkt: no way, tja dan houdt het snel op. Dus dan ga je gewoon als het veilig lijkt, het water is niet diep, hooguit een natte sok. En blind vertrouwen hebben in je gids, ik neem aan dat zij hun klanten niet onnodig aan gevaar blootstellen. En een mooi uitzicht is echt heel veel waard. Wees gerust: ik kom heelhuids terug hoor! -
20 Februari 2015 - 10:13
Franziska & Klaas :
Hoi Ellien,
Ik bedoelde eigenlijk nog iets verder ten oosten dan Calgary. Mijn vrienden wonen namelijk in Quebec, Ontario en de Atlantic Provinces. Zij stikken haast in de sneeuw en het is er bovendien ook nog super koud ook. Echt hoge bergen, zoals jullie die graag willen zien, heb je daar echter niet. Dus voor jullie is dat waarschijnlijk geen alternatief.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
