In berenland

Welkom terug

16 juli was de grote dag: de berenexcursie met Kyle in Lake Clarke NP. Toen we om 4.15 (echte vakantietijd?) opstonden was het regenachtig. Snik, misschien ging de excursie nu niet door, als het net zoveel bewolking zou zijn als gisteren vertrekken de vliegtuigjes soms niet. Alles gaat op zicht, het zijn maar kleine privevliegtuigjes voor 2-7 personen. We konden alleen maar hopen dat de regen op tijd zou stoppen en dat het weer aan de andere kant van Kenai anders zou zijn. We moesten uiterlijk 6 uur bij het vliegveldje zijn. Het was ongeveer 30 minuutjes rijden, maar omdat wij graag op tijd zijn vertrokken we al om 5.15. Onderweg klaarde het al op, we vonden het vliegveldje vrij vlot, we reden slechts 1 keer de verkeerde kant op. Net voordat we bij het vliegveldje waren zagen we in een zijpaadje een mama-eland staan met een klein kalfje. Ohhhh, wat schattig. Even later kwam kalfje 2 ook uit de bosjes, elanden krijgen vaak tweelingen waarvan bijna de helft het niet haalt. Prachtig begin van de dag. Zou het dan toch allemaal goedkomen vandaag? We moesten bij de Flightoffice wat papieren invullen. Als we neerstorten zijn ze niet verantwoordelijk. Maar we gaan er altijd maar vanuit dat de piloten ook graag weer thuiskomen en stappen gewoon in in oude krakkemikkige toestellen. Gids Kyle was pas rond 6.45 aanwezig en toen konden we wel meteen in het vliegtuigje. Het was een blwauwwitte oude Beaver, Havelland, wel meer dan 60 jaar oud, de piloot vloog al meer dan 50 jaar en was officieel al met pensioen. Genoeg vlieguren dus, hier in Alaska hebben meer mensen een vliegbrevet dan een rijbewijs, simpelweg omdat sommige delen onbereikbaar zijn in de immense wildernis. De zon scheen volop en we genoten bijna ¾ uur van een prachtige vlucht over water, bossen en bergen. Piloot Jim draaide tijdens het vliegen regelmatig wat aan een wieltje in het plasfond, pompte met een ander hendeltje op het dashboard en zo bleven we in de lucht. We landden op een strandje bij Lake Clarke NP. Daar wonen geen mensen, alleen dieren. Er staat wel een lodge die berenexcursies verzorgt. Kyle en piloot Jim vonden het een beetje zorgwekkend dat ze nog amper een beer hadden gezien onderweg. Meestal lopen ze al bij het strand voordat het vliegtuig landt. Maar we hadden 10 uur de tijd om ze te vinden, of zij ons.
We begonnen met een wandeling over het lange strand maar zagen nog geen bruine dingen uit de bosjes opduiken. Het begon eb te worden en dan komen de beren soms zoeken naar schelpen. Soms komt een beer onverwacht uit het hoge gras zo voor je neus het strand oplopen. Maar voorlopig gebeurde er niks. We liepen daarna de meadows in om daar te zoeken naar harige dingen. We vonden enorm veel sporen van die ochtend, veel platgetrapt hoog gras, heel veel hopen berenshit en slaapplekken maar we zagen niet de eigenaren. Het werd een lange dag met veel heen en weer lopen tussen het strand en de meadows. Maar het was gelukkig droog en soms best warm. Weinig muggen. Ineens zagen we dan toch op het strand in de verte een beer lopen. We besloten om er naar toe te gaan, en dat was best een flinke tippel. We kwamen dichter en dichter bij de jonge mannetjesbeer die heerlijk aan het rondrennen was. Hij speelde in de golven, liep met een tak in zijn bek als een jonge hond, stond op de uitkijk op zijn achterpoten en had duidelijk heel veel lol in zijn berenleventje. Er doken ook mensen van de lodge op, alleen worden die rondgereden in karretjes over het strand tot ze bij de beer in de buurt komen en wachten dan op een strategisch punt in de hoop dat de beer hun kant op komt. En dat gebeurde ook. De huppelende beer liep recht op ze af en stiekem waren wij wel een beetje jaloers. De beer keek amper naar de mensen en rende daarna naar ons toe. Wij kregen ook een show van dichtbij. Fantastisch. Uiteindelijk verdween de beer uit zicht, hij rende continu over het strand heen en weer.

Kyle vond dat het voor ons weer tijd was om naar de meadows te gaan, misschien waren daar nu ook beren, het kan heel snel veranderen, zo zie je een beer en zo istie weer weg. Een waiting Game, ofwel veel geduld hebben. Er was niks te zien in het grasland en we gingen weer terug naar het strand. Heel in de verte zagen we opeens weer onze spelende beer en nu kwam er een andere beer op hem af. Na een hele poos had de achtervolger eindelijk de eerste beer ingehaald. Er gebeurde niks, ze liepen lekker bij elkaar rond te rennen. Het was nog een jong mannetje. We positioneerden ons weer ergens op een punt waarvan we dachten dat de beren langs zouden komen en dat gebeurde dus ook. Ze renden langs ons op een 20 meter afstand en keken onder het rennen nog even opzij. Toen verdwenen ze weer uit beeld. Inmiddels was er kort daarvoor een vliegtuigje geland op het strand, het is hier erg populair om te zoeken naar beren. De mensen in het vliegtuig vielen met hun neus in de berenboter. Waarschijnlijk hadden ze de beren al gezien in de lucht en waren daarom geland. Het vliegtuigje reed zelfs naar de beren toe, het moet niet gekker worden. Sommige maatschappijen maken er wel een zeer exclusief en lui uitje van. Dit was tot groot verdriet van Kyle en wij deelden zijn mening. Toen de spelende beren verdwenen vloog het vliegtuig weer weg. Best erg. Ook het treintje van de lodge verdween, om te gaan lunchen. Wij, gewone stervelingen aten een wrap op het strand op een boomstam. We hadden het erg gezellig, Kyle is superaardig. Hij was die ochtend om 3 uur vertrokken uit Seward, waar hij woont, voor deze excursie, meer dan 3 uur rijden.

Na de lunch was het heerlijk stil op het strand, en dan bedoel ik qua mensen. We zagen weer heeeel in de verte een beer rondlopen op het strand en liepen weer die kant op. De afstanden waren steeds enorm. Totaal hebben we die dag ruim 15 km gelopen!! Knap toch? De beer die we nu volgden was een jong vrouwtje van 4-5 jaar. De bouw is anders dan die jonge mannetjes, ze was ietsie dikker en had een rondere kop. In eerste instantie liep ze steeds bij ons vandaan, op een gegeven moment moest ze zelfs zwemmen om weer op het strand te komen. Kyle had een plekje bedacht waar ze dan misschien naar toe zou lopen. En dat was nog waar ook, ze kwam gewoon langzaam onze kant op. Het was geen rennende beer, ze wandelde op haar gemak en liep recht naar ons toe. We waren blijkbaar interessant genoeg om een kijkje bij te nemen. Het was heel spannend want ze stopte niet en pas toen ze op 12 meter afstand was begon Kyle zachtjes tegen haar te praten. “It’s oke mama, you can go now”) oftewel, zo is het wel welletjes, ga maar gauw weg. Ze stopte met lopen en snuffelde wat in de lucht. Ze wilde toch nog dichterbij komen en Kyle sprak nu iets luider, maar nog steeds kalm tegen haar. Ze besloot dat het genoeg was en liep rustig weg, ze keek nog vele malen om naar ons voordat ze de meadows in liep. Tjeempie dat was wel heel spannend, maar Kyle was zo rustig en daarom gingen wij ook niet hysterisch te keer. Heeft totaal geen zin trouwens, de beer wint toch altijd. Prachtige plaatjes geschoten van mamabeer, dit was wat we graag wilden zien.

De rest van de middag liepen we nog een paar keer het strand op en af, en maakten een wandeling langs de hele meadows in de brandende zon. Het was prachtig weer in een prachtige omgeving. We zagen geen beren meer, maar voor ons was het een geslaagde dag. 3 beren zo dichtbij, spelend, rennend en iets te nieuwsgierig was meer dan we hadden durven hopen. Het vliegtuigje pikte ons om 18 uur van het strand op en we kregen nog een schitterende vlucht over weilanden, door bergen, we zagen elanden en beren lopen vanuit de lucht. Een prachtig einde van deze speciale dag. We bedankten Kyle voor alle gezelligheid en kundigheid en keerden terug naar onze gravelplek in het bos. Moe maar zeer voldaan vielen we vroeg in slaap. Morgen gaan we als het nog steeds mooi weer is proberen om arenden te vinden op een strand in de buurt van Homer, daarna moeten we naar onze laatste campground in Anchorage.


Happy bears

PS; ik zag dat er nog maar 1 foto bij de hike Mount Marathon Bowl stond, hadden er meer moeten zijn, die heb ik net nog geplaatst, iets met veel bloemetjes. En dat harige ding op die rots is een Marmot, net zo groot als een flinke kat.