Clearwater, op zoek naar beren.
Door: ellien
Blijf op de hoogte en volg Leen en Ellien
22 Juli 2009 | Canada, Clearwater
Clearwater, 22 juli, op zoek naar beren.
Half 5, ja jullie lezen het goed, ging de wekker. Althans bijna want Leen was op tijd om het ding uit te zetten. Hij had die nacht niet veel geslapen door ongewenst bezoek. Die krengen liggen overal op de loer, als de deur opengaat komen ze meteen naar binnen. Ik bedoel natuurlijk die totaal nutteloze muggen, ettertjes van de bovenste plank. Even voor half 6 stonden we paraat op de Ranch, onderweg al een hertje gezien, altijd leuk. De gids was er al en ook nog 5 andere mensen. Die kwamen alleen voor het ontbijt ergens in de natuur, kort wandelingetje en daarna weer naar de Ranch en dan ging de gids alleen met ons verder. Alle spullen gingen in een busje en daar gingen we.
De gids heette Paul Ellis en hij vertelde onderweg van alles over beren en Wells Gray. Het is niet zo’n natuurpark net als Banff en Jasper, dat wordt gerund door de staat, daar worden alle trails waar je wandelt prima onderhouden, de wegen zijn perfect. In Wells Gray hebben ze een iets ander beleid. De natuur haar gang laten gaan, dus trails worden minimaal onderhouden, wegen zijn soms niet meer dan een grevelpad, vol met kuilen. Nou het was een weg die meer leek op een wasbord, je kon hier heel goed slagroom maken, we werden flink door elkaar geschud. Onderweg speurend naar beren, daar ging het toch vooral om. Eerste stop was bij een uitkijkpost, met prachtig uitzicht over het park. Nu is het niet zomaar een park, het is groter dan ons kikkerlandje!! Het grootste deel is onbegaanbaar, er zijn weinig wandelpaden en heel veel wild. En ze laten de natuur haar gang gaan. Bij het uitzichtpunt werden we al aangevallen door onze kleine ettervriendjes, helaas geen andere dieren gezien. Daarna ontbijt aan de rand van weilanden. Daar hebben we kraanvogels gezien (met rood kapje), kolibrie en haviken, helaas geen groot wild, maar de dag was nog lang.
De rest van de groep werd naar de Ranch teruggebracht en na een pauze van 10 min. gingen wij alleen verder met onze gids. Flink stuk gereden, bijna 50 km over een vreselijke weg en we begrepen meteen waarom het busje een onooglijk ding was, het zou zonde zijn om hier met een mooie auto te rijden. De takken knalden af en toe flink tegen het dak en de weg zat zo vol kuilen dat we vreesden dat de wielen erin zouden blijven steken. Maar we kwamen heelhuids aan bij een parkeerplek bij de rivier. Het was inmiddels al erg warm. Opgewekt gingen we op pad door een dichtbegroeid bos, met veel omgevallen bomen, slecht pad, soms bomen dwars over het pad en gelukkig heel veel vriendjes die ons vergezelden, om gek van te worden. We hadden ons natuurlijk ingesmeerd met muggenspul, maar ze komen dwars door je kleding heen. Paul liet ons een arendnest zien en hij imiteerde een alarmkreet en toen vlogen er 2 arenden over!!!!! Echt waar…Goed begin, kom maar op met die beren. Ik vertelde nog onnozel dat we van die leuke berenfluitjes hadden, hij moest erg lachen want volgens hem lijkt het geluid op het geluid van een marmot, en laat dat nou net een prooi zijn van grizzlies……Je kan wel zelf verzinnen dat het misschien toch niet zo handig is om te fluiten. Oeps. Tenzij je juist beren wil lokken. En die schattige belletjes die sommige mensen dragen schijnen poema’s aan te trekken, ook niet doen dus. Fluitje niet meer gebruiken dus, flink stampen met de stokken en praten is het enige wat helpt.
Tussenstop gemaakt bij een soort kookpunt van de rivier, woestkolkend water die in en soort ketel (het heet ook The Cattle) terechtkomt en oorverdovend veel herrie maakt en door een smalle doorgang tussen rotsen geperst wordt. Daar wil je niet in terecht komen. Verder gegaan door het grote muggenbos, geen beren, wel veel verse sporen, omgegooide stenen, platgetrapt gras, ook interessant om te zien dat de beer in de buurt is. Eind van de wandeling was een schitterend uitzicht op de Silvia Falls, prachtig en weer oorverdovend. Voordeel van deze waterval, er komt geen mens (hoe zou dat toch komen?). Onze gids genoot er erg van en wij ook hoor, maar je merkte dat hij hier helemaal in zijn element was.
Ineens zag ik een schaduw in het water en keek omhoog, een Bald Eagle. Dat is dus geen “kale”(Bald) vogel, maar een visarend, zo’n hele grote arend met witte kop en staart. Prachtig. FF later nog 1, helaas hadden we de camera’s in de tas gedaan omdat het erg nevelig was bij de waterval, geen bewijs, maar echt waar. De arenden speuren de rivier af op zoek naar vis, dat is het enige wat ze eten. Vol verwachting teruggelopen naar het busje, deze keer dus niet speurend naar sporen op de grond van beren, maar omhoog kijkend in de lucht speurend naar vogeltjes. Wederom vergezeld van andere gevleugelde vriendjes. Leen werd er helemaal stapelgek van, ze lusten hem ook rauw. Hij was zwaar toegetakeld bleek later op de avond, zijn rug zat helemaal onder.
Bij het busje konden we bijkomen in de schaduw, het was ver boven 30oC!!!!! Gelukkig was het pad (of wat er op leek) grotendeels in de schaduw. Paul maakte ondertussen worstjes op een BBQ, na de lunch weer naar benedengebobbeld, steeds nog op zoek naar beren. Paul vond het erg jammer dat we geen beren hadden gezien, gebeurt bijna nooit , maar het was waarschijnlijk veel te warm. Niks aan te doen. Hij heeft echt zijn uiterste best gedaan om het ons naar de zin te maken. We hebben toch een leuke dag gehad, met Bald Eagles (grote wens van Leen), kraanvogels, haviken, kolibrie en een paar hertjes en prachtige waterval.
De volgende dag wilden we eigenlijk een wandeling in Wells Gray maken die beroemd is om zijn prachtige bloemenweiden, Trophy Mountain Trail. Paul vertelde ons dat de weg ernaartoe ook een hobbeldebobbelweg was, en het zou weer ontzettend warm worden, en geen schaduw tijdens de wandeling. Aangezien onze camper niet zo geschikt is om over een weg met kuilen te rijden en we geen zin hadden in een wandeling in de volle zon en heel veel muggen, hebben we die avond besloten om ’s ochtends te vertrekken naar Vancouver Island. Een dag eerder dan gepland. Bijkomend voordeel, we nemen dan op donderdag de Ferry naar het eiland i.p.v. vrijdag, dan schijnt het superdruk te zijn. Hoe die reis is verlopen lezen jullie in het volgende bericht.
Foto's op:
http://picasaweb.google.nl/leenellien
Toedeloe Leen en Ellien
Half 5, ja jullie lezen het goed, ging de wekker. Althans bijna want Leen was op tijd om het ding uit te zetten. Hij had die nacht niet veel geslapen door ongewenst bezoek. Die krengen liggen overal op de loer, als de deur opengaat komen ze meteen naar binnen. Ik bedoel natuurlijk die totaal nutteloze muggen, ettertjes van de bovenste plank. Even voor half 6 stonden we paraat op de Ranch, onderweg al een hertje gezien, altijd leuk. De gids was er al en ook nog 5 andere mensen. Die kwamen alleen voor het ontbijt ergens in de natuur, kort wandelingetje en daarna weer naar de Ranch en dan ging de gids alleen met ons verder. Alle spullen gingen in een busje en daar gingen we.
De gids heette Paul Ellis en hij vertelde onderweg van alles over beren en Wells Gray. Het is niet zo’n natuurpark net als Banff en Jasper, dat wordt gerund door de staat, daar worden alle trails waar je wandelt prima onderhouden, de wegen zijn perfect. In Wells Gray hebben ze een iets ander beleid. De natuur haar gang laten gaan, dus trails worden minimaal onderhouden, wegen zijn soms niet meer dan een grevelpad, vol met kuilen. Nou het was een weg die meer leek op een wasbord, je kon hier heel goed slagroom maken, we werden flink door elkaar geschud. Onderweg speurend naar beren, daar ging het toch vooral om. Eerste stop was bij een uitkijkpost, met prachtig uitzicht over het park. Nu is het niet zomaar een park, het is groter dan ons kikkerlandje!! Het grootste deel is onbegaanbaar, er zijn weinig wandelpaden en heel veel wild. En ze laten de natuur haar gang gaan. Bij het uitzichtpunt werden we al aangevallen door onze kleine ettervriendjes, helaas geen andere dieren gezien. Daarna ontbijt aan de rand van weilanden. Daar hebben we kraanvogels gezien (met rood kapje), kolibrie en haviken, helaas geen groot wild, maar de dag was nog lang.
De rest van de groep werd naar de Ranch teruggebracht en na een pauze van 10 min. gingen wij alleen verder met onze gids. Flink stuk gereden, bijna 50 km over een vreselijke weg en we begrepen meteen waarom het busje een onooglijk ding was, het zou zonde zijn om hier met een mooie auto te rijden. De takken knalden af en toe flink tegen het dak en de weg zat zo vol kuilen dat we vreesden dat de wielen erin zouden blijven steken. Maar we kwamen heelhuids aan bij een parkeerplek bij de rivier. Het was inmiddels al erg warm. Opgewekt gingen we op pad door een dichtbegroeid bos, met veel omgevallen bomen, slecht pad, soms bomen dwars over het pad en gelukkig heel veel vriendjes die ons vergezelden, om gek van te worden. We hadden ons natuurlijk ingesmeerd met muggenspul, maar ze komen dwars door je kleding heen. Paul liet ons een arendnest zien en hij imiteerde een alarmkreet en toen vlogen er 2 arenden over!!!!! Echt waar…Goed begin, kom maar op met die beren. Ik vertelde nog onnozel dat we van die leuke berenfluitjes hadden, hij moest erg lachen want volgens hem lijkt het geluid op het geluid van een marmot, en laat dat nou net een prooi zijn van grizzlies……Je kan wel zelf verzinnen dat het misschien toch niet zo handig is om te fluiten. Oeps. Tenzij je juist beren wil lokken. En die schattige belletjes die sommige mensen dragen schijnen poema’s aan te trekken, ook niet doen dus. Fluitje niet meer gebruiken dus, flink stampen met de stokken en praten is het enige wat helpt.
Tussenstop gemaakt bij een soort kookpunt van de rivier, woestkolkend water die in en soort ketel (het heet ook The Cattle) terechtkomt en oorverdovend veel herrie maakt en door een smalle doorgang tussen rotsen geperst wordt. Daar wil je niet in terecht komen. Verder gegaan door het grote muggenbos, geen beren, wel veel verse sporen, omgegooide stenen, platgetrapt gras, ook interessant om te zien dat de beer in de buurt is. Eind van de wandeling was een schitterend uitzicht op de Silvia Falls, prachtig en weer oorverdovend. Voordeel van deze waterval, er komt geen mens (hoe zou dat toch komen?). Onze gids genoot er erg van en wij ook hoor, maar je merkte dat hij hier helemaal in zijn element was.
Ineens zag ik een schaduw in het water en keek omhoog, een Bald Eagle. Dat is dus geen “kale”(Bald) vogel, maar een visarend, zo’n hele grote arend met witte kop en staart. Prachtig. FF later nog 1, helaas hadden we de camera’s in de tas gedaan omdat het erg nevelig was bij de waterval, geen bewijs, maar echt waar. De arenden speuren de rivier af op zoek naar vis, dat is het enige wat ze eten. Vol verwachting teruggelopen naar het busje, deze keer dus niet speurend naar sporen op de grond van beren, maar omhoog kijkend in de lucht speurend naar vogeltjes. Wederom vergezeld van andere gevleugelde vriendjes. Leen werd er helemaal stapelgek van, ze lusten hem ook rauw. Hij was zwaar toegetakeld bleek later op de avond, zijn rug zat helemaal onder.
Bij het busje konden we bijkomen in de schaduw, het was ver boven 30oC!!!!! Gelukkig was het pad (of wat er op leek) grotendeels in de schaduw. Paul maakte ondertussen worstjes op een BBQ, na de lunch weer naar benedengebobbeld, steeds nog op zoek naar beren. Paul vond het erg jammer dat we geen beren hadden gezien, gebeurt bijna nooit , maar het was waarschijnlijk veel te warm. Niks aan te doen. Hij heeft echt zijn uiterste best gedaan om het ons naar de zin te maken. We hebben toch een leuke dag gehad, met Bald Eagles (grote wens van Leen), kraanvogels, haviken, kolibrie en een paar hertjes en prachtige waterval.
De volgende dag wilden we eigenlijk een wandeling in Wells Gray maken die beroemd is om zijn prachtige bloemenweiden, Trophy Mountain Trail. Paul vertelde ons dat de weg ernaartoe ook een hobbeldebobbelweg was, en het zou weer ontzettend warm worden, en geen schaduw tijdens de wandeling. Aangezien onze camper niet zo geschikt is om over een weg met kuilen te rijden en we geen zin hadden in een wandeling in de volle zon en heel veel muggen, hebben we die avond besloten om ’s ochtends te vertrekken naar Vancouver Island. Een dag eerder dan gepland. Bijkomend voordeel, we nemen dan op donderdag de Ferry naar het eiland i.p.v. vrijdag, dan schijnt het superdruk te zijn. Hoe die reis is verlopen lezen jullie in het volgende bericht.
Foto's op:
http://picasaweb.google.nl/leenellien
Toedeloe Leen en Ellien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
