Fjorden en groene lichtjes (?)

Hallo beste lezers,

Vandaag een topdag gehad, 2 excursies met Arctic Explorers. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: WE HEBBEN EEN FANTASTISCHE LICHTSHOW GEHAD!! De wekker hadden we vanochtend toch maar gezet om 6.30 om zeker niet te laat te komen, tenslotte moet je van je fouten leren nietwaar, maar ondanks dat misten we toch bijna letterlijk de bekende boot. Uhhhh, we waren op tijd maar stonden bij de verkeerde boot. We stonden ruim op tijd (al om 8.15) gepakt en gezakt op het parkeerplekje te wachten bij Raddison Blu Hotel, waar bijna alle excursies beginnen. We moesten er uiterlijk 8.55 zijn, geen vuiltje aan de lucht dus, zou je zeggen…. Ik liep bij het hotel naar binnen naar de desk om te zeggen dat we er waren en wapperde met mijn papieren, er zijn meerdere excursies die vanaf deze plek beginnen, maar er werd niet gekeken naar mijn blaadje maar voor de walvisexcursie moest je wachten bij de pilaar in de lobby, net als al die andere mensen. Rond 8.50 kwam er een gids van Arctic Explorer (let goed op deze naam!!) naar de lobby en we moesten achter hem aan lopen naar de boot. Vreemd vond ik wel dat het een hele grote groep was en een flinke boot. Vaag in mijn achterhoofd dacht ik geboekt te hebben voor een kleinschalig iets, met klein bootje, maar dat was al een hele poos geleden en je denkt dat het goed is als ze je komen halen. Toch?? Bij de boot werden alle namen genoemd van de passagiers, de rij werd steeds korter en korter, maar wij bleven staan. Iemand moet de laatste zijn toch. Maar toen was het klaar en werd verteld dat we niet op de lijst stonden. Huh??? Ik zei nog eigenwijs: dacht het wel hoor! Maar de dame was onverbiddelijk: jullie staan niet op mijn lijstje! De afroepdame keek op mijn bevestigingspapiertje en wat bleek: ik heb geboekt bij, let op: Arctic ExplorerS. Zien jullie het verschil, sssssssssssssssssss!

Tja daar sta je dan, gelukkig werd Leen op dat moment gebeld door Sandra, gids van de juiste organisatie, waar we bleven. We renden weer terug naar het Raddison Blu hotel en liepen Sandra tegen het lijf. Oefff, wat stom van mij, kon wel door de grond zakken. Maar Sandra zei dat dit vaker gebeurde, de namen lijken teveel op elkaar en bij de desk in het hotel letten ze dus ook niet op. Maar ik had ook niks gemerkt, dacht dat ik me misschien vergist had in de beschrijving van de tour, heb zoveel zitten googelen bij het zoeken naar leuke excursies, geen excuus, maar het belangrijkste: we mochten nog mee. Ze vertelde wel meteen heel eerlijk dat ze de afgelopen 2 dagen geen walvissen/orca’s hadden gezien, waarschijnlijk zijn ze vertrokken en we mochten eventueel annuleren. Natuurlijk doen we dat niet, een fjordexcursie per boot is toch ook prachtig. Ik wist dat in februari het seizoen van de walvissen hier eindigt, ongeveer begin van de maand, maar niemand weet precies welke dag en de excursies stoppen 10 februari. Proberen kan altijd toch?

Na het uitwisselen van duizenden verontschuldigingen wederzijds en aan onze 6 andere medereizigers reden we naar een Depot van Arctic Explorers om ons in een drijfpak te hijsen. Gingen we nu met een Zodiac dan? Dan krijg je zo’n maanmannetjespak aan, nee gelukkig niet. Het was gewoon verplicht op deze boot. Zo’n pak kleed overigens geweldig af moet ik zeggen, alles wordt verhuld, iedereen ziet er hetzelfde uit: mazzel haha! Met die dikke pakken gingen we weer in de minibus en reden naar Kvaloya langs verschillende fjorden. Prachtige plaatjes overal. Wees gerust het werd uiteindelijk wel een bootexcursie hoor. Na 40 minuten rijden was er aan het einde van een lange weg een klein haventje en mochten we aan boord. Gelukkig was het dus toch een klein overdekt bootje. Had ik dat maar eerder bedacht, dan was er al eerder een lampje gaan branden misschien.

Rond 10 uur kozen we het ruime sop en voeren door verschillende prachtige fjorden. Sandra (uit Spanje) is zeebioloog en bestudeert de walvissen en gaf ons allerlei leuke info. Het was best koud op de boot, ondanks de dikke kleding, je gezicht kan je niet helemaal afdekken. Maar Leen en ik hebben natuurlijk geen poot binnen in de kajuit gezet, daar was het al snel te druk en te warm. Bovendien ben ik als de dood om zeeziek te worden, wat regelmatig in het verleden is gebeurd, dus moet sowieso buiten blijven als het kan. We genoten van de prachtige eilandjes en fjorden, maar helaas geen walvissen van welke soort dan ook gezien. Heerlijke chocomel en flink gevulde vissoep gegeten en het weer was fantastisch, heerlijk zonnig en onbewolkt (dat is heel gunstig voor de avond nietwaar?) Het was een geweldige boottocht en we hebben mooie plaatjes gemaakt.

Om 15.30 waren we weer bij het depot om de dikke pakken in te leveren en we hadden nog even tijd om naar ons huisje te rijden en snel wat te eten. Om 18.15 weer melden bij Raddison Blu. Thuis snel het brood gegeten wat we over hadden van de boottrip, beetje koffie erbij en een bakje yoghurt en voila, een heerlijk diner was een feit. Rond 17.15 weer terug gereden naar ons parkeerplekje bij het hotel, was bang dat het vol zou zijn en een goede parkeerplek vinden is hier toch wel lastig volgens mij! Weer gewacht in de lobby en deze keer vonden we op tijd de juiste gids: Bart uit Polen. Ook van Arctic Explorers. Hele aardige enthousiaste jongeman die vertelde dat het vandaag onze geluksdag moest zijn. Het weer was fantastisch, onbewolkt, de verwachting voor Aurora geweldig, hij durfde het bijna niet te zeggen, maar durfde ons te garanderen dat het niet fout kon gaan. Woehoeeeeee, gaat het dan echt gebeuren? Jawel lezers, het is gelukt hoor! Bij het hotel konden we al vage strepen in de lucht zien hangen, het Aurora was al heel vroeg begonnen, en het was pas 18.30. Gelukkig wordt het hier al rond 15.30 schemerig en om 18 uur is het helemaal donker. Meestal begint het lichtjesfeest pas veel later. Kortom, this is our lucky day. Bart had een beetje haast want door de perfecte omstandigheden waren er gigantisch veel organisaties op pad. Er zijn er hier wel 50! En die willen allemaal de beste donkere plekjes bemachtigen. Afgesproken is wel dat ze elkaar niet dwars zitten, als de een ergens staat mag een ander er niet bij komen. Behalve de grote tourbussen, die schijnen zich nergens iets van aan te trekken. Haha, die bus heb ik ook geboekt vanaf 7 febr. Ik doe net of ik dit niet weet en ga ook met die bus mee over 2 dagen hoor.

Eerst reden we weer langs het depot om ons dit keer in zwart/blauwe pakken (vanochtend waren ze zwart/geel) te hijsen, heerlijk warm en anders dan de pakken van vanochtend. Die waren floatable, dwz dat je dan blijft drijven mocht je te water raken. Vanavond was dat niet nodig en ook dit pak geeft je een geweldig figuur. Haha en lekker warm is het zeker. Ook warme boots geruild voor mijn bergschoenen en daar gingen we weer op pad met 6 andere passagiers. We reden weer richting Kvaloya, maar deze keer namen we een andere weg naar het meest afgelegen eilandje daar: Sommaroy. Er zijn hier tientallen eilandjes, allemaal met elkaar verbonden door bruggetjes. Heel bizar, we reden door een tunnel met rotondes erin. Onderweg zagen we al flink wat licht en we maakten al meteen de eerste tussenstop. Snel uit de bus en foto’s maken. Althans proberen, we (Leen en ik dan) waren totaal niet voorbereid op deze snelle fotostop en de camera’s moesten nog op ons statief geprakt worden, best lastig in het donker. Ook stonden alle instellingen nog niet helemaal goed, maar Bart hielp gelukkig ons goed op weg, met een beetje liefde en geduld kom je ver. Het Aurora was heel actief, grote wolken, met pluimen, spiralen en het bewoog. Maarrrrr, heel groen was het niet. Lichtgroen met een beetje fantasie. Toch heel indrukwekkend en zeker de foto’s zijn spectaculair. Toch was ik licht teleurgesteld, maar dat is inmiddels over, ik weet dat het vaak niet groen is met het blote oog. Klinkt weer superverwend dat weet ik. Maar het kan echt groen zijn, als de activiteit erg hoog is. Wel een fantastisch schouwspel.

We reden verder en na nog een tussenstop bereikten we ons plekje voor de rest van de avond. Een donkere plek aan een meer met bergen rondom. Lekker vlak strandje om het statief met camera te parkeren. Heldere lucht en overal hing Aurora in de lucht. Hoe ik dit moet beschrijven? Er komen lange strepen uit de lucht vallen, soms loopt er zelfs een horizontale band door de lucht boven de bergen. Ineens begint het feller te worden en ontstaan spiralen die draaien en van links naar rechts bewegen. Het is echt SUPER-CALI-FRAGILISTIC-EXPIA-LIDOCIOUS! Om met Mary Poppins te spreken. We hebben mega veel foto’s gemaakt en af en toe wisten we niet waar we de camera’s moesten richten. Zoveel licht links en rechts en boven ons. Bart vertelde dat het uniek was, zoveel Aurora zo vroeg op de avond en zo helder en superactief. Ik zag toch zelfs af en toe wat roze, met het blote oog nog wel. En nee, het waren niet de bekende roze olifanten, haha. Af en toe was er een soort pauze en dan ineens gloeide het weer op. Heel apart om mee te maken. Bart maakte van iedereen meerdere foto’s en hielp ons steeds met het instellen van de camera’s. Wij zijn geen foto-leken, maar van Aurora fotografie hebben we echt geen kaas gegeten. Voor de ingewijden: 1600 ISO, 10 sec. sluitertijd, Manual Focus en kleinste diafragma. Nou dan weet je het wel, en vergeet ook niet je AWB in te stellen op Kunstlicht of Bewolkt, net wat je leuk vindt. Kortom best een gefrut zo in het donker. Gelukkig scheen de maan achter ons en dat was net genoeg om mijn knopjes te vinden. We moesten proberen om niet teveel een zaklamp te gebruiken, om de anderen niet te storen tijdens het fotograferen. Er werd een kampvuur gemaakt en we konden marshmallows roosteren, maar koud smaken die ook prima. We kregen nog warme chocomel en later een astronautenmaaltijd. We maakten een keuze van de kaart: 2x Chili Concarne en ik moet zeggen dat dat echt heerlijk smaakte. Zo’n grote zak waar water in gaat, kwartiertje wachten en tatata, eet smakelijk. Bart deelde het eten uit terwijl wij aan het werk waren op het strand. Hij maakte ook van iedereen foto’s die hij naar ons gaat opsturen.

Het Aurora kwam en ging en kwam en ging en rond 23 uur kakte het echt in, en wij ook. Bart besloot om rustig terug te rijden en als we onderweg nog wat zagen zouden we stoppen. We stopten 2 x omdat er wel Aurora was, maar de donkere plekjes waren op dat moment niet te vinden. We stonden op een gegeven moment tussen de lantaarnpalen en dan lukt de foto niet. Je kan natuurlijk ook gewoon genieten van de show op dat moment en dat deden we zeker. Rond half 1 waren we terug bij het depot en ruilden we de Aurora pakken in. Om 01.00 uur waren we weer thuis en stapten meteen ons bed in. Heel moe maar ook heel voldaan na een lange en fantastisch mooie dag. We kijken nu al uit naar de komende avonden om het Aurora te kunnen zien, de voorspellingen zijn nog steeds erg gunstig. Morgen, maandag dus, gaan we met Chasing Lights organisatie op pad, ook kleinschalig. Kijken of we die kunnen vinden, afgesproken gelukkig bij een ander hotel, dus kan bijna niet fout gaan denk ik. Toch? Foto’s, nog ff wachten, wordt aan gewerkt, maar we hebben het best druk soort van. Ik hou het lekker spannend, haha. Zitten jullie lekker aan de buis gekluisterd.

Inmiddels zijn de eerste resultaten van de fotoshoot binnen en tot mijn teleurstelling zijn mijn foto's mislukt, snik. Blijkt nu dat ik nog iets moest wijzigen aan de camera wat ik niet wist. Voor de fotografen onder ons: Ik had de stabilisator niet uitgezet en dat moet dus als je op statief fotografeert, wist ik veel. Nou vanavond ga ik in de herkansing. Gelukkig heeft Leen wel succesvol gefotografeerd en het is geweldig.


I Morgen,
De Aurora hunters