Fly like an eagle,
Door: Ellien
Blijf op de hoogte en volg Leen en Ellien
20 Juli 2019 | Nederland, Krimpen aan de IJssel
Dag lieve lezers,
Helaas, ook aan deze vakantie komt weer een eind en dat begon vandaag met het inleveren van ons kampeerhutje. We zagen erg tegen het inleveren ervan op, we hebben immers schade gemaakt en dat zou wel een minder aangenaam gesprek kunnen worden met de verhuurder. We stonden toch maar vroeg op en rommelden tot half 9. We hadden nog wat boodschappen over en een mooi koffiezetapparaat en omdat weggooien erg zonde is brachten we deze spullen naar de wasruimte waar een doos staat voor spullen die iedereen gratis mee mag nemen. Op elke campground is wel zo’n plekje, zelfs de pepperspray hebben we daar achter gelaten, mag zeker niet mee in het vliegtuig omdat dit wordt gezien als een wapen. We vulden de benzinetank en lieten ook de propaantank bijvullen omdat we niet zeker wisten of dit ook de bedoeling was. De papieren die we hebben meegekregen van Apollo zijn niet heel duidelijk daarover en voor $14 wilden we geen risico nemen met het bijvullen van het gas. Even na 9 uur reden we bij de verhuurder het terrein op. Er waren nog geen andere campers, dat viel mee. Bij het inleveren van eerdere campers bij andere maatschappijen stonden er altijd rijen campers, werd je opgewacht door een medewerker die zowat de stoel onder je kont vandaan trekt en moest je snel alle koffers eruit halen en je naar kantoor begeven voor het afhandelen van formaliteiten. Dat ging er vandaag iets anders aan toe. De verhuurder kwam naar buiten en nam met ons rustig alles door. We vertelden van de schade en hij noteerde dat, geen preek, geen gemopper, eigenlijk niks. We vertelden nog dat de afvoerslang van de plee vol met poep zat toen we de camper meekregen, en dat vond hij vervelend om te horen. De magnetron die het niet deed was een voor hem bekend probleem,” happens all the time”. Hij zou er naar kijken. De koelkast die zo hard koelt dat het bevriest, hij ging er naar kijken. We waren ook in de veronderstelling dat de camper vandaag weer de weg op zou gaan, maar dat was niet het geval. Vandaar dat hij misschien zo relaxt was. Over de schade kon hij alleen zeggen dat we binnen 1 of 2 dagen bericht zouden krijgen van Apollo, de borg van $1000 is ingehouden. Hij maakte een foto en we horen het vanzelf. We gaan ervan uit dat de verzekeringen de schade dekken. Maar tot op heden (het is nu inmiddels 1 week later) hebben we nog niks gehoord en ook nog geen geld terug. Daar moet ik nog even achteraan dus…. Hij vroeg of hij een taxi voor ons kon bellen (tja we hebben nog steeds geen telefoon natuurlijk), maar we zeiden dat we een gratis shuttle kregen van het hotel. Hij belde het hotel maar de shuttle zou niet komen, was alleen voor vervoer naar het vliegveld. Jammer, toen we 2 weken aankwamen kon het wel en was er gezegd dat we ook opgehaald zouden worden vandaag. Blijkbaar waren we best zielig want de verhuurder bood aan om ons naar het hotel te brengen met een busje, het was toch niet druk vandaag. Dat was natuurlijk erg aardig en zo stonden we al om 10 uur op de stoep van het hotel.
We moeten helaas een hele dag doorbrengen in Anchorage omdat het vliegtuig pas morgenochtend om 10.30 vertrekt. Het inleveren van de camper op die dag kon gewoon niet, daardoor hebben we wel een soort van zinloze vakantiedag. In Anchorage is niet zoveel te beleven, tenminste als je niet van shoppen houdt. We vroegen aan de balie wanneer we naar onze kamer mochten, maar dat was pas om 15 uur. Als we rond 14 uur terug zouden komen dan zou de baliemederkster proberen of we er eerder in konden. Onze koffers mochten we wel in het bagagedepot dumpen. We bestudeerden een kaart om te zien wat we konden gaan doen. Er waren wel wat winkelcentra in de buurt en ook een park. We besloten om naar het park te lopen. Het was een hele warme dag, waarschijnlijk weer 30 ‘C of zo en we liepen langs de “snelweg” met Google maps op de telefoon, die het gelukkig wel deed. Langs de weg loopt wel een voetpad, maar erg relaxt lopen is het niet met al die langsrazende auto’s. Op een gegeven moment hield zelfs het voetpad op en moesten we een omweg maken door een stuk woonwijk. Maar we vonden het park, wat een stuk kleiner was dan we hadden gehoopt. Een flinke vijver en bebossing was alles, maar we vonden een bankje langs het water waar we onze meegebrachte lunch konden nuttigen. In de brandende zon zaten we een beetje zielig te wezen en na een half uurtje zijn we maar weer teruggegaan naar het hotel. Gelukkig was het inmiddels 14 uur en we hoopten dat we naar onze kamer mochten.
De dame aan de balie was helaas niet de lieve Betsy die we in het begin van de vakantie troffen. Deze Tammy-Jean of zoiets had er totaal geen zin in om klanten te helpen, was zeer ongeïnteresseerd en zei dat ze ging kijken of onze kamer al klaar was. Ze zou ons zo roepen. We gingen braaf zitten, maar na een kwartiertje hangen was er nog steeds geen antwoord. Er kwamen wat collega’s van haar langs en ze voerden een gezellig gesprek zonder dat ze maar enige moeite nam om iets voor ons na te kijken. Inmiddels kwam er een ander stel binnenlopen, vroegen of hun kamer klaar was, kregen meteen de sleutel en toen was de maat voor ons vol. We stapten naar de balie en vroegen of de kamer nou klaar was en toen ging ze weer even kijken. Blijkbaar had ze een zeer kort geheugen, het leek alsof ze nu pas ging kijken. Welke kamer wilt u? Nou graag op de bovenste verdieping muts, lekker rustig. Oh ja, prima hoor, hier is de sleutelkaart. Nou bedankt hoor voor de geweldige service…… Na 45 minuten wachten konden we eindelijk naar boven, bijna 15 uur dus…. We hadden precies dezelfde kamer aan het eind van de gang van de 4de verdieping, met het geluid van stromend water langs de muur, net als de vorige keer, terwijl we om een andere hadden gevraagd. Pfff, wat een doos aan de balie. Ik weer pissig terug, maar alle kamers van dit type zitten aan het eind van de gang. Oke, doe dan maar en wil je ook nog even de sleutelkaart activeren, want die deed het niet. Eenmaal op de kamer hebben we de koffers gewikt en gewogen en toen was er zelfs nog tijd om Formule 1 te kijken op de laptop. ’s Avonds hebben we weer lekker gegeten bij het Japanse restaurant aan de overkant en we gingen deze keer op tijd naar bed.
De volgende ochtend zaten we al om 6 uur aan het ontbijt en om 7.30 bracht de shuttle ons naar het vliegveld. Het vliegveld van Anchorage was nagenoeg leeg en we zochten een balie om de koffers te dumpen en de vliegtickets uit te printen. Voor ons stond een dame die blijkbaar een binnenlandse vlucht moest hebben, ze nam allerlei spullen mee waarvan we dachten dat dat nou echt niet zo belangrijk was om mee te moeten nemen. Een swiffer! Moest mee, en uiteraard veel eten. Maar dat mag allemaal op een binnenlandse vlucht. We kozen een andere rij, maar die bleek ook niet goed te zijn, we moesten weer naar een andere balie voor de internationale vluchten, waar net de dame koffie ging drinken toen we aan de beurt waren. Gelukkig maar dat we 3 uur van te voren aanwezig waren, is zo wel nodig. Bij het inchecken van de koffers vertelde de medewerkster dat ze de koffers niet door kon labelen naar de eindbestemming Amsterdam, het lukte niet. Dit betekende dat we de koffers in IJsland moesten ophalen, weer dumpen, en dat we waarschijnlijk ook weer door de douane zouden moeten. Wordt een beetje krap met een overstaptijd van iets minder dan 2 uur, maar is te doen. Om 10.50 begonnen we aan het eerste gedeelte van de reis. 3 uur vliegen naar Seattle. Dat duurde al een eeuwigheid. In Seattle hadden we een overstaptijd van 4 uur. Het vliegveld is echt mega en met verschillende onbemande treinen kan je naar verschillende vertrekhallen rijden. Na 3 treinen waren we in de juiste vertrekhal beland. Allereerst moesten we snel wat eten, nou ja snel. Er was een hele lange wachtrij bij de Mc. Chicken, maar uiteindelijk hebben we na 30 minuten wachten toch weer de vette hap naar binnen gewerkt. Ruim op tijd zaten we in de wachtruimte voor de volgende vlucht van Seattle naar IJsland. 1 uur voordat we moesten gaan boarden bleek er nog lang geen vliegtuig te komen, de vlucht was 30 minuten vertraagd. We begonnen ons nu wel ernstige zorgen te maken over het overstappen in IJsland en Leen ging eens vragen aan de balie hoe dat nou zat met de koffers die we moesten gaan ophalen. En wat bleek? Die konden gewoon nu wel doorgelabeld worden naar Amsterdam, de dame in Seattle snapte niet waarom dat eerder in Anchorage niet mogelijk was. 2 drukken op de knop en onze nieuw boardingpassen met aangepaste koffertickets rolden eruit. Beter, dat was weer een zorg minder. Maar hoe weten de koffers nu waar ze naar toe moeten? Daar hangen immers labels aan met eindbestemming IJsland, maar dat zal dan wel via de computer allemaal doorgeseind worden neem ik aan, toch?? Helemaal gerust zijn we pas als in Amsterdam de koffers inderdaad van de bagageband af komen rollen. We zullen zien.
Uiteindelijk vertrokken we uit Seattle met ruim 1 uur vertraging! Gelukkig is het vliegveld in IJsland niet heel groot, de ene vertrekhal zit naast de andere, kwestie van een ander gangetje op dezelfde etage. We hadden zelfs nog tijd voor een cappuccino. Eindelijk na 13 uur vliegtijd en de nodige overstappen kwamen we zatermiddag om 17.30 aan op Nederlandse bodem. Pffff, dat was weer een hele lange zit. De koffers hadden gelukkig Amsterdam ook bereikt en vrij snel kwamen ze op de bagageband in beeld. Dat was dus ook goed gekomen. In de stromende regen stonden we te wachten op het shuttlebusje om naar onze auto gebracht te worden. Helaas was het eerste busje niet voor ons en moesten we nog even geduld hebben. Inmiddels was het wel droog geworden en om 19 uur werden we herenigd met ons autootje. Drie kwartier later stonden we weer in Krimpen aan den IJssel. Net op tijd voor de koffie! De avondmaaltijd was een broodje, we pakten de koffers uit en ik deed zelfs nog een wasje. Pas rond half 12 doken we het bed in na deze lange reisdag.
De volgende dag hebben we nog gezellig de kinderen op bezoek gehad en konden we verder met uitpakken. We hadden de wekker op 8 uur gezet zodat we niet te lang konden doorslapen, de rest van de dag hebben we ons prima gevoeld. Totaal geen last gehad van jetlag, ook in de dagen erna niet. Heel bijzonder, maar wel erg fijn, misschien is ons lichaam al helemaal gewend aan lange reizen maken. Dit is zeker niet de laatste reis naar een verre bestemming, nog zoveel moois te ontdekken. Hierbij is dit verslag weer afgelopen en ik wil iedereen heel erg bedanken voor het meelezen en meeleven. Bedankt voor alle leuke en lieve reacties op de reissite en jullie weten inmiddels wel dat alles gelezen wordt, maar dat er simpelweg zelden tijd is voor uitgebreide feedback van mijn kant.
Thank you very much and see you later. Liefs Ellien
Binnenkort zal ik nog wat foto’s gaan posten, nog even geduld daarvoor
Helaas, ook aan deze vakantie komt weer een eind en dat begon vandaag met het inleveren van ons kampeerhutje. We zagen erg tegen het inleveren ervan op, we hebben immers schade gemaakt en dat zou wel een minder aangenaam gesprek kunnen worden met de verhuurder. We stonden toch maar vroeg op en rommelden tot half 9. We hadden nog wat boodschappen over en een mooi koffiezetapparaat en omdat weggooien erg zonde is brachten we deze spullen naar de wasruimte waar een doos staat voor spullen die iedereen gratis mee mag nemen. Op elke campground is wel zo’n plekje, zelfs de pepperspray hebben we daar achter gelaten, mag zeker niet mee in het vliegtuig omdat dit wordt gezien als een wapen. We vulden de benzinetank en lieten ook de propaantank bijvullen omdat we niet zeker wisten of dit ook de bedoeling was. De papieren die we hebben meegekregen van Apollo zijn niet heel duidelijk daarover en voor $14 wilden we geen risico nemen met het bijvullen van het gas. Even na 9 uur reden we bij de verhuurder het terrein op. Er waren nog geen andere campers, dat viel mee. Bij het inleveren van eerdere campers bij andere maatschappijen stonden er altijd rijen campers, werd je opgewacht door een medewerker die zowat de stoel onder je kont vandaan trekt en moest je snel alle koffers eruit halen en je naar kantoor begeven voor het afhandelen van formaliteiten. Dat ging er vandaag iets anders aan toe. De verhuurder kwam naar buiten en nam met ons rustig alles door. We vertelden van de schade en hij noteerde dat, geen preek, geen gemopper, eigenlijk niks. We vertelden nog dat de afvoerslang van de plee vol met poep zat toen we de camper meekregen, en dat vond hij vervelend om te horen. De magnetron die het niet deed was een voor hem bekend probleem,” happens all the time”. Hij zou er naar kijken. De koelkast die zo hard koelt dat het bevriest, hij ging er naar kijken. We waren ook in de veronderstelling dat de camper vandaag weer de weg op zou gaan, maar dat was niet het geval. Vandaar dat hij misschien zo relaxt was. Over de schade kon hij alleen zeggen dat we binnen 1 of 2 dagen bericht zouden krijgen van Apollo, de borg van $1000 is ingehouden. Hij maakte een foto en we horen het vanzelf. We gaan ervan uit dat de verzekeringen de schade dekken. Maar tot op heden (het is nu inmiddels 1 week later) hebben we nog niks gehoord en ook nog geen geld terug. Daar moet ik nog even achteraan dus…. Hij vroeg of hij een taxi voor ons kon bellen (tja we hebben nog steeds geen telefoon natuurlijk), maar we zeiden dat we een gratis shuttle kregen van het hotel. Hij belde het hotel maar de shuttle zou niet komen, was alleen voor vervoer naar het vliegveld. Jammer, toen we 2 weken aankwamen kon het wel en was er gezegd dat we ook opgehaald zouden worden vandaag. Blijkbaar waren we best zielig want de verhuurder bood aan om ons naar het hotel te brengen met een busje, het was toch niet druk vandaag. Dat was natuurlijk erg aardig en zo stonden we al om 10 uur op de stoep van het hotel.
We moeten helaas een hele dag doorbrengen in Anchorage omdat het vliegtuig pas morgenochtend om 10.30 vertrekt. Het inleveren van de camper op die dag kon gewoon niet, daardoor hebben we wel een soort van zinloze vakantiedag. In Anchorage is niet zoveel te beleven, tenminste als je niet van shoppen houdt. We vroegen aan de balie wanneer we naar onze kamer mochten, maar dat was pas om 15 uur. Als we rond 14 uur terug zouden komen dan zou de baliemederkster proberen of we er eerder in konden. Onze koffers mochten we wel in het bagagedepot dumpen. We bestudeerden een kaart om te zien wat we konden gaan doen. Er waren wel wat winkelcentra in de buurt en ook een park. We besloten om naar het park te lopen. Het was een hele warme dag, waarschijnlijk weer 30 ‘C of zo en we liepen langs de “snelweg” met Google maps op de telefoon, die het gelukkig wel deed. Langs de weg loopt wel een voetpad, maar erg relaxt lopen is het niet met al die langsrazende auto’s. Op een gegeven moment hield zelfs het voetpad op en moesten we een omweg maken door een stuk woonwijk. Maar we vonden het park, wat een stuk kleiner was dan we hadden gehoopt. Een flinke vijver en bebossing was alles, maar we vonden een bankje langs het water waar we onze meegebrachte lunch konden nuttigen. In de brandende zon zaten we een beetje zielig te wezen en na een half uurtje zijn we maar weer teruggegaan naar het hotel. Gelukkig was het inmiddels 14 uur en we hoopten dat we naar onze kamer mochten.
De dame aan de balie was helaas niet de lieve Betsy die we in het begin van de vakantie troffen. Deze Tammy-Jean of zoiets had er totaal geen zin in om klanten te helpen, was zeer ongeïnteresseerd en zei dat ze ging kijken of onze kamer al klaar was. Ze zou ons zo roepen. We gingen braaf zitten, maar na een kwartiertje hangen was er nog steeds geen antwoord. Er kwamen wat collega’s van haar langs en ze voerden een gezellig gesprek zonder dat ze maar enige moeite nam om iets voor ons na te kijken. Inmiddels kwam er een ander stel binnenlopen, vroegen of hun kamer klaar was, kregen meteen de sleutel en toen was de maat voor ons vol. We stapten naar de balie en vroegen of de kamer nou klaar was en toen ging ze weer even kijken. Blijkbaar had ze een zeer kort geheugen, het leek alsof ze nu pas ging kijken. Welke kamer wilt u? Nou graag op de bovenste verdieping muts, lekker rustig. Oh ja, prima hoor, hier is de sleutelkaart. Nou bedankt hoor voor de geweldige service…… Na 45 minuten wachten konden we eindelijk naar boven, bijna 15 uur dus…. We hadden precies dezelfde kamer aan het eind van de gang van de 4de verdieping, met het geluid van stromend water langs de muur, net als de vorige keer, terwijl we om een andere hadden gevraagd. Pfff, wat een doos aan de balie. Ik weer pissig terug, maar alle kamers van dit type zitten aan het eind van de gang. Oke, doe dan maar en wil je ook nog even de sleutelkaart activeren, want die deed het niet. Eenmaal op de kamer hebben we de koffers gewikt en gewogen en toen was er zelfs nog tijd om Formule 1 te kijken op de laptop. ’s Avonds hebben we weer lekker gegeten bij het Japanse restaurant aan de overkant en we gingen deze keer op tijd naar bed.
De volgende ochtend zaten we al om 6 uur aan het ontbijt en om 7.30 bracht de shuttle ons naar het vliegveld. Het vliegveld van Anchorage was nagenoeg leeg en we zochten een balie om de koffers te dumpen en de vliegtickets uit te printen. Voor ons stond een dame die blijkbaar een binnenlandse vlucht moest hebben, ze nam allerlei spullen mee waarvan we dachten dat dat nou echt niet zo belangrijk was om mee te moeten nemen. Een swiffer! Moest mee, en uiteraard veel eten. Maar dat mag allemaal op een binnenlandse vlucht. We kozen een andere rij, maar die bleek ook niet goed te zijn, we moesten weer naar een andere balie voor de internationale vluchten, waar net de dame koffie ging drinken toen we aan de beurt waren. Gelukkig maar dat we 3 uur van te voren aanwezig waren, is zo wel nodig. Bij het inchecken van de koffers vertelde de medewerkster dat ze de koffers niet door kon labelen naar de eindbestemming Amsterdam, het lukte niet. Dit betekende dat we de koffers in IJsland moesten ophalen, weer dumpen, en dat we waarschijnlijk ook weer door de douane zouden moeten. Wordt een beetje krap met een overstaptijd van iets minder dan 2 uur, maar is te doen. Om 10.50 begonnen we aan het eerste gedeelte van de reis. 3 uur vliegen naar Seattle. Dat duurde al een eeuwigheid. In Seattle hadden we een overstaptijd van 4 uur. Het vliegveld is echt mega en met verschillende onbemande treinen kan je naar verschillende vertrekhallen rijden. Na 3 treinen waren we in de juiste vertrekhal beland. Allereerst moesten we snel wat eten, nou ja snel. Er was een hele lange wachtrij bij de Mc. Chicken, maar uiteindelijk hebben we na 30 minuten wachten toch weer de vette hap naar binnen gewerkt. Ruim op tijd zaten we in de wachtruimte voor de volgende vlucht van Seattle naar IJsland. 1 uur voordat we moesten gaan boarden bleek er nog lang geen vliegtuig te komen, de vlucht was 30 minuten vertraagd. We begonnen ons nu wel ernstige zorgen te maken over het overstappen in IJsland en Leen ging eens vragen aan de balie hoe dat nou zat met de koffers die we moesten gaan ophalen. En wat bleek? Die konden gewoon nu wel doorgelabeld worden naar Amsterdam, de dame in Seattle snapte niet waarom dat eerder in Anchorage niet mogelijk was. 2 drukken op de knop en onze nieuw boardingpassen met aangepaste koffertickets rolden eruit. Beter, dat was weer een zorg minder. Maar hoe weten de koffers nu waar ze naar toe moeten? Daar hangen immers labels aan met eindbestemming IJsland, maar dat zal dan wel via de computer allemaal doorgeseind worden neem ik aan, toch?? Helemaal gerust zijn we pas als in Amsterdam de koffers inderdaad van de bagageband af komen rollen. We zullen zien.
Uiteindelijk vertrokken we uit Seattle met ruim 1 uur vertraging! Gelukkig is het vliegveld in IJsland niet heel groot, de ene vertrekhal zit naast de andere, kwestie van een ander gangetje op dezelfde etage. We hadden zelfs nog tijd voor een cappuccino. Eindelijk na 13 uur vliegtijd en de nodige overstappen kwamen we zatermiddag om 17.30 aan op Nederlandse bodem. Pffff, dat was weer een hele lange zit. De koffers hadden gelukkig Amsterdam ook bereikt en vrij snel kwamen ze op de bagageband in beeld. Dat was dus ook goed gekomen. In de stromende regen stonden we te wachten op het shuttlebusje om naar onze auto gebracht te worden. Helaas was het eerste busje niet voor ons en moesten we nog even geduld hebben. Inmiddels was het wel droog geworden en om 19 uur werden we herenigd met ons autootje. Drie kwartier later stonden we weer in Krimpen aan den IJssel. Net op tijd voor de koffie! De avondmaaltijd was een broodje, we pakten de koffers uit en ik deed zelfs nog een wasje. Pas rond half 12 doken we het bed in na deze lange reisdag.
De volgende dag hebben we nog gezellig de kinderen op bezoek gehad en konden we verder met uitpakken. We hadden de wekker op 8 uur gezet zodat we niet te lang konden doorslapen, de rest van de dag hebben we ons prima gevoeld. Totaal geen last gehad van jetlag, ook in de dagen erna niet. Heel bijzonder, maar wel erg fijn, misschien is ons lichaam al helemaal gewend aan lange reizen maken. Dit is zeker niet de laatste reis naar een verre bestemming, nog zoveel moois te ontdekken. Hierbij is dit verslag weer afgelopen en ik wil iedereen heel erg bedanken voor het meelezen en meeleven. Bedankt voor alle leuke en lieve reacties op de reissite en jullie weten inmiddels wel dat alles gelezen wordt, maar dat er simpelweg zelden tijd is voor uitgebreide feedback van mijn kant.
Thank you very much and see you later. Liefs Ellien
Binnenkort zal ik nog wat foto’s gaan posten, nog even geduld daarvoor
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
