Moosehunt,

Hallo lezers,

Happy Independence day! 4 juli is in Amerika DE nationale feestdag en veel mensen hebben een extra lang weekend. Helaas voor onze gids had hij vandaag geen vrij, hij ging met ons op pad. Even voor 8 uur stonden we al met onze wandelspullen bij de ingang van de campground. We werden opgehaald door gids Brad van Greatland Adventures met een ruime minivan. Hij reed ons naar de Chugach (spreek uit sjoegetsch) Mountains, een Provincie park. Niet zo maar een parkje, het is het op 1 na grootste Provinciale park van Amerika en dan heb ik het niet over de Nationale Parken, die zijn soms nog groter (denk aan Yellowstone of Yosemite ed.). Chugach ligt voor de meeste bewoners van Anchorage in hun achtertuin, binnen 10 minuten zit je in de bergen. De start van de wandeling was op een parkeerplek waar al een paar auto’s stonden, we konden er nog net bij. We waren al een flink stuk omhoog gereden. De bedoeling van Brad was om naar Rabbit Lake te gaan. Een prachtig meertje tussen de bergen, ongeveer 9 km. Prima vooruitzicht. We liepen over een lang pad omhoog, met heel veel bosjes links en rechts. We hadden al meteen mooi uitzicht op bergen links en rechts. Na een uurtje lopen stond er ineens om een hoekje een eland op het pad, heel dichtbij naar ons te kijken. Brad maande ons om heel stil te zijn en achteruit te lopen. De eland was een jong mannetje met al een stuk van een gewei. Mannetjeselanden krijgen elk jaar een nieuw gewei, en elk jaar groeit het een stukje groter. Na het paarseizoen in de herfst valt het gewei eraf. Het verschil met hoorns is dat die altijd aan het dier blijven zitten! Deze eland was niet van plan om opzij te gaan, hij liep zelfs naar ons toe. Brad zei dat we misschien moesten gaan rennen als hij bleef komen. Ik was alvast wat verder teruggerend, Leen stond natuurlijk met de camera naast Brad te wachten. De eland bleef naar ons toe lopen en Brad zei dat we alvast wat moesten rennen, als de afstand tussen jou en de eland groter wordt stopt hij misschien…. Of je kan achter een boom gaan staan, daar kan hij niet zo makkelijk omheen. In ieder geval wil je niet in de buurt komen van de voorpoten, daar kan hij heel hard mee trappen. Tijdens onze vorige vakantie las ik ooit een waarschuwing voor elanden: They can kick the living daylights out of you, en da’s niet fijn. En wat zijn het toch een grote dieren, hoger dan een groot paard. Er kwamen ook nog meer wandelaars naar boven en ik waarschuwde iedereen om even te wachten en sommigen renden al de bosjes in. Helaas waren er geen bomen om achter te gaan staan. Brad stond inmiddels naar de eland te schreeuwen en had zijn pepperspray al klaar om te sprayen. De spray is bedoeld voor beren maar een eland kan er ook van schrikken. De eland vond toen ook dat hij ons genoeg had laten schrikken en draaide om en liep verder over het pad naar boven. Pfff, was best spannend, toch? Ik vond van wel.

Brad controleerde daarna of hij echt weg was, de eland was gelukkig verdwenen, de bosjes in. Leen heeft foto’s van de eland gemaakt als bewijs. Het was weer veilig om verder te wandelen. We waren net weer op pad toen wandelaars ons tegemoet kwamen en vertelden dat ze zojuist een grizzlyberin met haar jong waren tegengekomen. Ze was agressief naar de wandelaars geweest en liep vast nog boos in de buurt rond. Brad vond dit niet veilig, hij adviseerde ons om terug te gaan en geen risico te lopen op nog een ontmoeting met wilde dieren. En een beer met jong wil je echt niet tegenkomen. Wij vonden het een verstandige beslissing om terug te gaan, er waren genoeg andere hikes die we konden gaan doen. Jammer van alle inspanning, maar veiligheid gaat toch voor alles. We keerden om en waarschuwden heel veel andere wandelaars voor de grizzlies, slechts een paar zijn ook omgekeerd. Het was wel heel erg druk op het pad geworden, echt een feestdag en met dit mooie warme weer gaan veel mensen de bergen in. Misschien dat ze daarom dachten dat het veilig was? We zullen het nooit weten of het allemaal goed is afgelopen.

Brad wilde ons een mooi uitzicht laten zien bij Turnagain Arm. De parkeerplaats van Rabbit Lake was inmiddels tjokvol auto’s, ook langs de weg stonden mega veel auto’s. Supersuperdruk. Na een kort autoritje en een kort wandelingetje door het bos kwamen we al bij het uitzichtpunt over Cook Inlet bij Turnagain Arm. Een stuk zee met uitzicht op Anchorage en de bergen. Tenminste als het een heldere dag is. Er hing zoveel rook boven de Inlet dat de bergen nauwelijks zichtbaar waren, beetje jammer. Wel een leuke plek om onze lunch te nuttigen. We hadden nog tijd voor een andere wandeling zei Brad als we dat wilden, ik denk dat hij zag dat we een beetje teleurgesteld waren over het uitzicht. We kozen voor een hike in een vallei met prachtig uitzicht op bergen. We hadden nog 3 uur de tijd. Weer een kwartiertje rijden later kwamen we bij de parkeerplaats van Flattop Mountain, ook in Chugach. Het was ook hier heel heel druk, maar we hadden het laatst beschikbare plekje en konden dus weer op pad. Al snel liepen we in de vallei, omringd door mooie bergen. Echt prachtig. Het pad zelf was vrij recht en werd ook gebruikt door veel fietsers, regelmatig moesten we even opzij. Het leek wel of iedereen vandaag buiten was. Een makkelijke wandeling met verbluffend mooi uitzicht, ook wel eens lekker. Bovendien was het weer superwarm, boven 30’C en niet fijn om te klimmen. Vrij snel kwamen er wandelaars die vertelden dat er een zwarte beer was gezien, die was wel weggelopen van het pad, ver weg een helling op. Dat leek veilig te zijn. We konden gewoon nog doorlopen. Daarna een melding over een eland langs het pad, was in de bosjes verdwenen. Ook veilig genoeg. Het moet niet gekker worden vandaag zeg. Na 1 ½ uur lopen in de vallei zijn we omgekeerd en kwamen rond 15.30 aan bij het busje. Het was best wel vermoeiend alles bij elkaar, we waren blij dat we om 16 uur werden afgezet op de camping. Brad had ons prima vermaakt, we bedankten hem voor alle inspanningen om ons veilig door Chugach te gidsen. Ik ben blij dat hij er bij was. Tevens hadden we deze wandelingen nooit zelf kunnen maken, simpelweg kan je er niet komen met ons campertje.

Na een verkwikkende douche heb ik een wasje gedraaid en na het avondeten, wat best vroeg was om 18.15, heb ik de eerste verhaaltjes kunnen schrijven en op het internet gegooid. Het uitzoeken van de foto’s laat nog even op zich wachten. We zitten vandaag (vrijdag) op een RV plekje bij de Matanuska Glacier waar we zaterdag een excursie hebben. Het avondeten is bijna klaar, maar daarna gaan we nog even wandelen. Jullie geduld wordt nog even op de proef gesteld vrees ik.

Tot de volgende keer maar weer.
Groetjes van Mr. and Mrs. Moose