America here we come

Hey there, welcome back,

Eindelijk is de grote dag van vertrek aangebroken. Om 9.45 zondagochtend rijden we naar Roelofarendsveen om de auto naar de opvang te brengen. Meteen kunnen we al met de shuttle naar Schiphol en komen aan in de vertrekhal 2 waar het al heel erg druk is. We moeten eerst de koffers dumpen bij Icelandair, maar dat is een chaotisch gebeuren. Onlogische rijen en ook hier de bekende voorpiepers, maar ach het is vakantie en we laten het maar gebeuren. De heenreis bestaat uit 2 vluchten die ik apart van elkaar geboekt heb en het was me nog niet duidelijk geworden of de koffers in Reykjavik opgehaald en opnieuw ingecheckt moeten worden. Overstap van 2 uur lijkt dan beetje krap. Gelukkig kan de dame achter de balie me gerust stellen, nee hoor koffers worden doorgelabeld. Alleen krijgt ze op haar scherm niet 2 maar 1 vlucht te zien. Vanaf Reykjavik naar Anchorage zijn we spoorloos. Gelukkig lukt het wel om ons te vinden met hulp van een collega. Oef, toch altijd fijn als je gevonden wordt. Ze verzekert ons dat de koffers helemaal meegaan naar Anchorage en dat we ook niet opnieuw hoeven in te checken in IJsland. We geloven haar, maar eerlijk gezegd geloven we het pas als we ze in ontvangst nemen als we op Amerikaans grondgebied zijn. Blijft een beetje vreemd dat we eerst niet bestonden in het boekingssysteem.

Daarna de gang naar de douane. Tot grote frustratie van Leen moeten deze keer alle fotospullen uitgepakt worden, alle lenzen uit hoesjes, batterijen eruit, kortom 8 bakken met spullen verdwijnen in de scanner, maar komen er ook weer ongeschonden doorheen. Vergezeld van de opmerking: zozo, dat is een berg spullen. Maar dat ziijn we inmiddels wel gewend. We pakken alles weer netjes in en gaan meteen naar de volgende uitdaging, een lunch scoren. Makkelijkste optie lijkt Burger King, alleen is de rij heeeel erg lang. In het kader van “het is tenslotte vakantie” sluiten we maar gelaten achteraan en al 3 kwartier later eten we de Burgers op. Om 13.10 is officieel het boarden voor de vlucht van 14 uur. Het begint pas om 13.45 en we vertrekken om 14.15. Een vluchtje van 3 uur. We hebben prima zitplaatsen, extra beenruimte geboekt, we zitten achter een schotje dicht bij de uitgang. We reizen terug in de tijd, in IJsland is het 2 uur vroeger. We zien een dor en uitgestrekt landschap. Het vliegveld van Reykjavik is supermodern, heel fancy allemaal en we hebben zelfs nog tijd voor een cappucino met chocomuffin bij een hippe Juicy-bar. Voor de overstap moeten we eerst weer ons ticket scannen, maar dat werkt niet, we worden verzocht om naar een douanier te gaan. Reden tot paniek is er niet, bijna iedereen met een overstap bewandelt deze weg, er is een flinke rij. Even bekruipt ons het gevoel dat dit wel heel lang gaat duren, maar gelukkig mogen we toch door na flink wat vragen over onze vakantieplannen. Waar ga je naar toe, heb je daar familie, adres van je hotel, welke campermaatschappij enz? Moet je allemaal maar uit je hoofd weten, maar dat lukt gelukkig mij wel, Leen knikt alleen, die heeft zich met de planning niet bemoeid, hij gaat altijd braaf mee overal waar ik hem naar toe stuur.

Om 16.10 is het weer inchecken voor de vlucht van 17 uur. Ons vliegtuig staat echter niet bij de gate, we worden in een bus gepropt en lopen via een lange trap omhoog het vliegtuig in. We zitten weer ruim, achter de businessclass, naast de uitgang.
De tweede vlucht is bijna 7 uur lang, we wachten op nog meer mensen die niet bij de eerste buslading zaten, de vlucht is helemaal vol zeggen ze. Een paar mensen komen nog binnendruppelen, maar helaas blijken een aantal passagiers uit Londen de vlucht niet gehaald te hebben. De Businessclass en de stoel naast ons blijft leeg. We kunnen een stoelendans doen. We vertrekken even na 17 uur. De vlucht duurt eindeloos lang (lijkt altijd zo), maar onderweg kunnen we genieten van het prachtige uitzicht op de Groenlandse ijskap en de vele ijsschotsen in zee. Bij Icelandair is geen voer inbegrepen en het aanbod wat je kan kopen is ook niet echt aantrekkelijk. Met een redelijk hongergevoel landen we om 16.30 in Anchorage. Vergeleken met IJsland is dit een gedateerd vliegveldje, met 1 simpele lopende band in de aankomsthal (hal is echt te veel eer). Spannend of de koffers er zullen zijn. De eerste koffer komt tijdens de 3de lading van de band. Nr.2 is echt de allerlaatste, net als je alle hoop bijna hebt opgegeven en er bijna niemand meer staat. Maar de buit is binnen, nu de hotelshuttle regelen.

Een onaangename verrassing wacht ons buiten, geen bereik, op beide telefoons geen sjoege. Wat nu? Wij weer naar binnen en bij de visisitorbalie staan 2 vrij oude reddende Engeltjes ons te woord. Oh, that happens all the time, you need a new SIM card, geen enkele provider heeft blijkbaar contracten met mobiele telefoonmaatschappijen in Alaska. Zelfs Amerikanen van een andere staat moeten vaak switchen. We zijn hier echt bij The Last Frontier. 1 van de dames is zo lief om voor ons het hotel te bellen. Ze blijven altijd wachten tot alle passagiers een taxi hebben en pas dan gaan ze naar huis. Wat een lieverds. Ze regelen ook voor een andere groep de taxi, die hadden ook no phone. You’re very welcome dear! Onze shuttle komt na 10 minuten aanrijden, iedereen is inmiddels al lang weg. De chauffeur vertelt dat er momenteel een zeer grote bosbrand gaande is, ver van Anchorage, maar de rook is nu deze kant op gewaaid en onttrekt alle bergen aan het uitzicht. Hij biedt ook aan om ons de volgende dag gratis naar de Campermaatschappij te brengen, wat een gastvrijheid. Natuurlijk gaan we hem wel een fooi geven hoor, eerst even geld ergens vandaan toveren. Om 18.30 melden we ons bij de balie van het hotel. Oma Betsy heeft al lang de pensioengerechtigde leeftijd bereikt, maar helpt ons fantastisch. Ze geeft ons op ons verzoek een rustige kamer op de bovenste verdieping, niemand boven ons. Als we vragen of we hier in de buurt wat kunnen eten, zegt ze dat de chauffeur ons naar het city centre zal brengen, ook alweer gratis. Maar er zit ook een Japans restaurant aan de overkant, dat gaan we gewoon proberen. Om 19 uur schuiven we aan en laten ons verrassen door de Japanse bediende, die ons eerst wel uitleg geeft over het soort eten. Het smaakt fantastisch, met zelfs een soepje en toetje. We vinden bij een benzinepomp ook een tappenflap, nu kunnen we ook de taxi chauffeur fooi geven.

’s Avonds zien we tot onze grote verrassing dat we zelfs de gemiste Formule 1 race kunnen bekijken. Heel veel hebben we niet gezien, onze ogen hingen regelmatig in de slaapstand. Maar we hebben toch begrepen dat Max een fantastische inhaalrace heeft gereden en Nr.1 is geworden. Inmiddels is het 9 uur in de ochtend NL tijd en rollen we eindelijk ons King-size bed in. Het is hier dan 23 uur, het is een tijdverschil van 10 uur (vroeger). Mocht iemand ons willen bellen? Ons nr. klopt niet meer, straks als we de nieuwe SIM kaart hebben gekocht geven we dit wel door. We worden een paar keer wakker in de nacht, door jetlag en luidruchtige buren die al om 4 uur gaan inpakken, maar we rusten toch lekker uit. Om 8 uur schuiven we aan bij het ontbijt in een piepkleine eetzaal, 6 tafeltjes is niet echt veel, maar we delen een tafeltje en proppen ons vol. Terug bij onze kamer blijkt de Keycard niet te werken. Weer terug naar Betsy, blijkt dat meer mensen er last van hebben, gebeurt vaak op maandag. Na een reset kunnen we toch onze kamer weer in. Ik bel om 9.30 de campermaatschappij in de hoop dat we ons hutje in de ochtend kunnen ophalen. Helaas blijft het 12.30, dus genoeg tijd om te schrijven. Ben benieuwd hoe vlot het vanmiddag zal gaan, daarna meteen boodschappen inslaan en op zoek naar de SIM kaart. Leen heeft al zijn huiswerk gedaan en weet welke we nodig hebben. Komt goed. Vanavond overnachten bij Whittier, zo’n 150 km van Anchorage. Zin in. We houden jullie op de hoogte.

See you