In de Rummel diepvries

Aloha,

Daar zijn we weer. Zondag was er geen verslag om de simpele reden dat het een zeer saaie dag was, tenminste voor onze begrippen dan. De reden was de vreselijke kou en sneeuw die vanaf zaterdag hier zijn intrede heeft gedaan. Zaterdag waren we nog op pad geweest in de sneeuw in Kananaskis. De weg was toen zeer slecht begaanbaar door de diepe sneeuw, er was net een soort railsje om in te rijden. Dat hebben we toen wel gedaan en daarvoor werden we beloond met de 2 elanden die op de weg liepen. Zondag was het echt bar en boos met het weer, het sneeuwde de hele dag en het was ook superkoud geworden en het waaide ook heel hard. Temperatuur rond -30’C. We besloten om dan maar helemaal niet de deur uit te gaan en hebben op de bank gehangen.

Gelukkig was het vandaag een redelijk zonnige dag. Er was niet veel wind, het zou niet gaan sneeuwen, maar het was wel superkoud. De weersverwachting om 8 uur in de ochtend zei dat het -32’C was met gevoelstemperatuur van -43’C. Tegen de middag zou het wat opwarmen, rond -25’C. We besloten om er lekker op uit te gaan en ons extra dik aan te kleden. Het zonnetje lokte. Eerst deden we nog maar een paar boodschapjes, dronken wat koffie en vertrokken rond 11 uur, misschien was het nu al wat opgewarmd? Toen we de weg naar Kananaskis opreden stond de temperatuurmeter op -30’C, het was nog niet veel warmer geworden. We reden weer naar de afslag bij Mount Engadine Lodge, maar parkeerden de auto deze keer nog op de doorgaande weg. Onze wandeling ging vandaag naar Rummel Lake en die start ergens bij die afslag, er loopt een pad omhoog het bos in. De weg was overigens heel goed berijdbaar, de diepe sporen van afgelopen zaterdag waren helemaal weg, alles was lekker platgewalst door de sneeuwschuivers. Er was heel veel verse sneeuw bijgekomen, de bomen bogen door door alle sneeuw, het zag er fantastisch mooi uit. We aten eerst onze lunch op in de auto en dronken de helft van de warme chocomel, de andere helft was voor de terugweg. We hoopten dat we deze kou konden trotseren en hadden ons daarom uitgedost met 2 thermoshirts, 1 katoenen shirt, fleecetrui, dikke winterjas, sjaal, neussjaal, skibril, dikke muts met nepbont en oorflappen en 2 paar dikke thermosokken. Dat moest genoeg zijn. De skibril hebben we snel weer afgedaan, die bevroor aan de binnenkant. We hadden het echt niet koud.

We liepen een flink stuk bergop en dat was best zwaar, door alle verse sneeuw moesten we zelf een spoor maken met de snowshoes, trailbreaking noemen ze dat. We liepen door een soort wintersprookjesbos, de bomen zagen er prachtig uit, de blauwe lucht en af en toe zicht op besneeuwde bergen, het was het allemaal waard. Hoe verder we kwamen hoe moeilijker het werd om nog een spoor te vinden. Door al die verse sneeuw waren de sporen dichtgesneeuwd, alles leek nu op elkaar. Gelukkig stond er toch ineens een bordje met Rummel Lake. Maar we moesten nog een flink stuk (1,5 km) sneeuwschuiven naar boven en dat was toch net iets te ver. We keerden om maar waren meer dan tevreden met het uitzicht op Spray Lakes en de bergen rondom. We hebben een paar foto’s gemaakt, wat resulteerde in zeer koude handen en we sloften weer naar beneden. Totaal hadden we 3 uur rondgelopen in de wonderschone ijskoude besneeuwde bossen en genoten. Toen we terug kwamen bij de auto was het al -26’C! We dronken nog wat warme chocomel in de auto om op te warmen en reden weer naar Canmore. Net voordat we Kananaskis uitreden stak er een White Tailed Deer de weg over. De naam komt van de prachtige staart, waar een mooie witte rand omheen zit, zie de foto. Hij/zij ging op het gemak naar ons staan kijken, wat een prachtig dier en een leuk einde van onze dag. Een heerlijk warme douche en schone droge kleren waren genoeg om op te warmen. Alle natte kleding ging meteen de wasmachine en droger in. -30’C, we hebben het toch maar gedaan en gelukkig geen spijt gekregen. Morgen gaan we waarschijnlijk weer op pad, zelfde omstandigheden.

Tot later,
Mr. and Mrs. de Vries