Puffend naar Policeman’s Helmet

Sani bonani,

Onze tweede wandeldag met Christeen begon al om 6.00 uur. Aangezien we nog steeds erg vroeg wakker zijn is dat geen enkel probleem. We gingen wandelen in het Noordelijke deel van de Drakensbergen, het Royal Natal Park. De Drakensbergen zijn heel uitgestrekt, wel 1000 km lang en bestaat uit 3 delen: South, Central en dus in het noorden Royal Natal. Om daar te komen hadden we eerste een autorit van wel 1 ½ uur voor de boeg. We gingen met onze auto, Christeen reed met ons mee. We reden gelukkig weg toen het net licht was en we kwamen geen rare dingen onderweg tegen, behalve wat vee en heel veel mensen. Ze gaan naar hun werk en de kinderen gaan naar school. Het is hier heel normaal dat je alles lopend doet, bijna niemand heeft een auto en sommigen hebben een fiets. Fietsen is hier een beetje zinloos want de wegen zijn niet vlak. We kwamen rond 7.45 aan bij de parkeerplaats van het Visitorcentre van het Royal Natal Park. We moesten tot 8 uur wachten en konden toen intreekaartjes kopen. Vlakbij de ingang van het park zijn grotten met rotstekeningen van de Bosjesmensen en Christeen dacht dat het wel leuk zou zijn om daar na de wandeling naar toe te gaan. Helaas bleek de laatste wandeling niet om 15 uur te zijn (volgens het bordje) maar om 14 uur. Dat zou te krap worden voor ons, maar Christeen was het daar niet mee eens en kreeg het toch voor elkaar dat de gids zou wachten tot 15 uur, speciaal voor ons. Super geregeld weer.

We reden het park in en Christeen wist een mooi plekje bij een beekje om te ontbijten. Maar het duurde even voordat ze dat gevonden had, het was een parkeerplaats verder. Rond 8.30 aten we onze boterhammetjes op aan het water. Daarna gingen we eindelijk op pad. Het doel was om naar Policeman’s Helmet te lopen, een groot rotsblok in de vorm van…… een oude politiehelm. Tevens is er in het Royal Natal Park een hele bekende hike naar het Amfitheater. Een spectaculaire aaneenschakeling van bergen die in een kromming staan, zoals een amfitheater. Bijna iedereen komt hier speciaal naar toe om hier naar toe te hiken. Voor ons was dat iets te hoog gegrepen, de hike is erg technisch wat wil zeggen dat je met touwen enzo in de weer moet. Tot voor kort kon je ook boven op het Amfitheater komen middels metalen ladders en kettingen, even 350 meter omhoog klauteren. Momenteel wordt dit vervangen en ik moet zeggen dat ik dat stiekem niet erg vind, anders hadden we waarschijnlijk deze wandeling met Christeen gedaan. Vanaf de politiehelm heb je wel een fantastisch uitzicht op het theater en dat gingen we dus proberen te bereiken.

Het was een zeer warme dag, net als gisteren bijna 30 ҆C en geen wolkje te bekennen. Het was superzwaar in deze hitte, want als je klimt dan krijg je het al snel nog veel warmer en je kan je hitte niet goed kwijt. Helaas konden we het juiste pad ook niet vinden, maar Christeen dacht dat het ook zonder kon, we kropen gewoon de hellingen op met hoog gras en struikjes. Dat was heftig, je stijgt dan extra snel. Het is wel korter maar heel erg zwaar. Leen en ik hijgden en puften enorm terwijl we ons de hellingen ophesen, en Christeen? , die loopt op haar gemak naar boven alsof het geen enkele inspanning kost. Ze bleef maar zoeken naar het pad, dat moest hier toch echt zijn. Uiteindelijk vonden we het pad toch nog, maar toen waren we al boven! We stonden aan de voet van een enorm rotsblok dat hoog boven ons uittorende in de vorm van een politiehelm. Daarachter zagen we ook een flink stuk van het Amfitheater, het uitzicht was spectaculair mooi. Elke zweetdruppel meer dan waard. We gebruikten deze stop om te lunchen. Onze idylle werd wreed verstoord door 2 grasmaaiende mannen. Ze proberen het pad een beetje open te houden. Jammer dat ze dat net vandaag moesten doen.

Na de lunch gingen we gelukkig over het pad naar beneden, dat ging heel geleidelijk met grote kronkels de berg af. Onderweg zagen we de grasmaaiers in een veld met planten staan, ze waren op zoek naar iets. Later kwamen we ze weer tegen op ons pad en ze hadden een hele zeldzame plant gestroopt en onder een jas verstopt die over hun rug hing. Helaas was 1 van de mannen een staflid van het park. Christeen was woest, dit mag absoluut niet. Maar ze wilde er ter plekke niets over zeggen, dat kon wel eens in verkeerde aarde vallen bij de stropers. Ze gaat wel een email schrijven naar het management. Via het normale pad kwamen we uiteindelijk rond 14.40 aan bij de auto. Helemaal versleten waren we weer. We reden nu met de auto naar het begin van de rotstekeningenwandeling. We werden welkom geheten door 2 gidsen en er was nog een gezin van 4 die ook mee gingen. Om bij de tekeningen te komen moesten we eerst weer flink omhoog, vonden wij niet zo prettig, want alle puf was uit onze benen. Gelukkig werd er af en toe gestopt en bereikten we een grote kalkgrot. De gids vertelde in een hoog tempo over de bosjesmensen en hoe ze de tekeningen maakten. Met houtskool, mineralen in de grond, urine, bloed en vogelpoep maakten ze verschillende kleuren. De tekeningen op de rotswand waren heel erg vaag, maar met een beetje fantasie konden we elanden, mensen, cobra, giraffen ed ontwaren. De gids was niet erg geїnteresseerd en raffelde zijn verhaaltje af. Wij vonden het eigenlijk prima, we stonden in de volle zon weg te branden en wilden graag naar huis voordat het donker was. Na goed 45 minuten stapten we weer in de auto en rond 17.30 waren we thuis. We strompelden ons huisje in, namen een lekker warme douche en kropen naar het restaurant voor het diner. Tijdens het eten vielen al bijna onze ogen dicht. We zijn die avond dan ook na terugkomst uit het restaurant meteen naar bed gegaan, het was toen 20.30. We waren compleet versleten. Morgen weer een wandeldag en het belooft weer erg warm te worden. Pfffffff, maar klagen mogen we zeker niet, tot vorige week heeft het hier erg veel geregend. We boffen juist met strakblauwe luchten. Tot morgen.

Toedeloe luitjes