A night at the museum,

Hooggeёerd publiek,

Vandaag stond er een reisdag op het programma. Geen beestjes kijken, alleen maar rijden van A naar B. Om bij onze volgende Lodge te komen in het Natuurpark Hluhluwe moeten we dwars door het koninkrijkje Swaziland. Daar hebben we ook een overnachting, simpelweg omdat de afstand naar Hluhluwe vanuit het Krugerpark te groot is. Je kan niet om Swaziland heen, dan ben je nog veel langer onderweg. Rond 9 uur reden we weg bij Casa Do Sol in Hazyview in een keurig gewassen auto, wat een service. Echt een aanrader als je een paar dagen naar het Krugerpark wilt gaan. We bereikten al redelijk snel de grensovergang met Swaziland. 2 kleine platte gebouwtjes en veel personeel die hingen op stoeltjes bij een slagboom. Bij de eerste slagboom kregen we een papiertje, onverstaanbaar gemompel en wijzen, wat betekende dat we zo’n gebouwtje in moesten gaan. Er stonden al een paar mensen te wachten en we kregen een stempel in ons paspoort. Dat ging vlot allemaal. Maar dat was pas de helft, we waren nu pas uit Zuid-Afrika vertrokken en moesten nu nog immigreren naar Swaziland. Volgende loket bezoeken met een verveeld uitziend persoon. Weer een nieuwe stempel, dit keer van Swaziland. Daarna werd er gewezen naar loket nr 3, pay there. We moesten nog even 50 rand (4 Euro) betalen en toen mochten we dan eindelijk naar binnen. De douanebeamte zei nog “Keep left, pass right” en we dachten dat we weer ergens naar toe moesten. Nee hoor, bleken de verkeersregels te zijn: links rijden en rechts inhalen. Net als in Zuid-Afrika dus. Meteen viel ons op dat de wegen erg smal waren, geen lijntjes en veel gaten in het wegdek. Oppassen geblazen. Het werd ook erg heuvelachtig, heel erg groen en kronkelig. Het is hier veel armoediger dan in Zuid-Afrika, wat een puinzooi overal. Weer ontzettend veel mensen liepen op en langs de weg en ook heel veel kleine kindjes die alleen in de berm liepen. Boodschappen doen, water halen of naar school. Ze worden hier heel snel volwassen denk ik. Ook geiten en koeien steken te pas en te onpas over De uitzichten waren prachtig, een beetje bergachtig zelfs en we keken onze ogen uit. Ook heel veel bloemetjes nog, mooie vogeltjes en heel veel plantages van bananen en rietsuiker. Gigantisch veel.

Toen begon de zoektocht naar de eindbestemming van die dag: Reilly’s Rock Hilltop Lodge in het natuurpark Mlilwane. Volgens de beschrijving moesten we richting Manzini en bij de 3de afslag naar het natuurpark Mlilwane. We vonden die afslag en moesten toen op zoek naar een koninklijk park en een bibliotheek aan de rechterkant. We vonden wel een park, maar dat heette anders en we kwamen ook op een weg die een benzinepomp genaamd Caltex moest bevatten. Vonden we ook niet, er was een benzinepomp Puma. Misschien hadden we toch niet de juiste afslag genomen? Wij weer terug en we probeerden het met GPS coӧrdinaten die we van het reisbureau hadden gekregen. Die stuurde ons 20 km verder, helemaal de grote stad Manzini in. Wat een afschuwelijke plek om rond te rijden. Heel erg druk, vies, vreemde winkeltjes en overal toeterende auto’s. We werden er een beetje hysterisch van. Tot overmaat van ramp bestond de eindbestemming dus niet die er volgens de coӧrdinaten moest zijn. We stonden midden in een drukke straat en zeker niet in een natuurpark. Shit, wat nu. Inmiddels kregen we het ook al een beetje benauwd omdat we voor 17 uur bij de Gate van het natuurpark moesten zijn, de Lodge ligt in het park. Als we niet op tijd aankomen dan hebben we geen dak boven ons hoofd. Slapen in de auto is echt geen optie hier. We besloten om weer terug te rijden naar de oorspronkelijke afslag en het daar dan goed na te vragen. Daar was immers wel het natuurpark in de buurt. Wij weer 20 km terug en de afslag naar Mlilwane genomen. Het koninklijke park was toch het park wat we 1 ½ uur daarvoor dus al hadden gevonden, had alleen een andere naam volgens ons boekje en de bibliotheek zat niet rechts maar links van de weg (stond echter niks op het gebouw). Pfffffff, wat voelden we ons stom zeg, wat een tijdverspilling. We reden de weg op die naar de gate van het Natuurpark zou gaan en er was een vaag zandpad wat we op moesten rijden. Hotseknots reden we door gaten en de mensen keken ons raar aan. Was dit wel goed, het was een vage weg die er niet uitzag als de toegangsweg naar een natuurpark? Yep na 4 km hobbelen stonden we zowaar voor een primitieve slagboom. Inmiddels was het al 17.15 en waren we dus te laat! Gelukkig deed een man de slagboom open en moesten we naar de receptie om ons in te schrijven voor de overnachting.

Oef, dat scheelde maar weinig. Vervolgens reden we het wildpark in en zagen al meteen verschillende antilopen, een nieuwe soort voor ons: blesbokken en roan antilopen. Heel leuk. We volgden de bordjes naar de Lodge en kwamen door bossen en op een omheind veld, wat hoorde bij de Lodge. We moesten een hek openen en reden langs antilopen naar de top van de heuvel en daar was de Lodge.
Reilly’s Rock is het voormalige huis van 1 van Swaziland eerste settlers en een ondernemend man. Het huis is in de familie gebleven en recentelijk omgebouwd tot Lodge. De koloniale stijl van het begin van de 20ste eeuw is zoveel mogelijk behouden. Ted Reilly begon op deze plek het eerste natuurreservaat van Swaziland met als doel de wildstand te beschermen en uitgestorven wild opnieuw te introduceren. In 1964 werd het geopend voor publiek. Er zijn buffels, giraffes, nijlpaarden, luipaarden, zebra’s en tal van antilopen. We werden ontvangen en we kregen een hele grote kamer, de luxe suite. Niet zomaar een suite, het was een koninklijk onderkomen; Prins Bernhard heeft hier meerdere keren gelogeerd, hij was een vriend van de familie Reilly. En wij sliepen in “zijn” kamer!! Heel apart. Er stond een groot bed en heel veel koloniale meubels vulden de kamer. Er was een aparte, ietwat gedateerde badkamer en apart toilet in de moderne kleur groen. Naast onze kamer was een prachtige zitruimte met ook heel veel koloniale spullen en een soort bibliotheek en wetenswaardigheden over Prins Bernahard en andere belangrijke bezoekers van deze Lodge. Ik wist niet dat het zo’n aparte plek was. Er waren nog 2 andere gasten, 2 jonge Duitse mensen. Het diner kregen we bij een kampvuur en bestond uit diverse soorten vlees en een paar salades en rijst. We aten samen gezellig met het Duitse stelletje en babbelden over onze vakantie hier. Zij hadden soortgelijke ervaringen, waren ook in een Private Game Reserve geweest. Heel herkenbaar allemaal. Daarna gingen we weer op tijd naar bed en sliepen prinsheerlijk in een lucht van boenwas. Minder erg dan geteerde plafondbalken van 2 dagen eerder.

Hakuna Matata,