Rødtinden en Northern Shots,

Hallo geduldige lezers,


Vandaag hadden we weer een drukke agenda. Snowshoeёn in de ochtend en ’s avonds met de Aurora Bus mee van Northern Shots, net als eergisteren. De wekker ging dus om 7 uur en inmiddels werken we efficiёnt het ochtendritueel af en we waren al om 8.30 op pad. De omschrijving van de parkeerplek voor de start van de snowshoe-route naar Rødtinden was volgens de mensen van Tromsø Outdoor (de verhuurder van onze sneeuwsloffen): naar Kvaløya rijden en dan over de grote brug van Tromsøya naar Kvaløya linksaf slaan. Vervolgens bij de COOP Xtra winkel rechtsaf en dan kom je vanzelf een hele grote parking tegen. Het klinkt zo simpel, ja, als je hier bekend bent tenminste. Gelukkig hadden we tijdens vorige tochten deze COOP winkel al gespot en ook gezien dat daar een bordje Skistadion stond. Kon bijna niet missen dachten we. De Rødtinden (Tinden=berg) is erg populair. En het vinden was gelukkig ook geen probleem. We sloegen rechtsaf bij de COOP en kwamen na wat bochten inderdaad bij een hele grote parkeerplaats. Uitzicht op 2 bergen. Welke zou de Rødtinden dan zijn? Tja, geen bordjes natuurlijk, daar doen ze hier niet aan. Wil niet naar de verkeerde lopen. Even gevraagd aan een mevr. die net uitstapte. Het was de hoogste berg van de 2, links aanhouden dus. Er was een mooi pad gemaakt voor de cross-country skiёrs, een soort dubbelbaansspoortje, waar je met 2 ski’s naast elkaar lekker naar beneden kan sjeezen. Een loipe heet dat. Voor ons lekker makkelijk, gewoon het spoor volgen, wel netjes ernaast lopen, niet platstampen hoor. Tussen 2 loipes in was nog een breed vlak stuk, kan je ook een schaatsbeweging maken met je ski’s, altijd handig voor als het omhoog gaat, dan werkt het spoor niet zo makkelijk.

We sloften naar de voet van de helling omhoog en er waren al best wat skiёrs bezig om ook omhoog te komen. Het stijgingspercentage was best pittig, we hadden meerdere stops nodig om uit te hijgen. We nemen ook een thermosfles met warme chocomelk mee en dat is dan wel lekker. Koekje erbij en genieten van het mooie uitzicht onderweg. Na 2 ½ uur puffen waren we dan toch boven beland. Pfffffff, zweet zweet. Maar we hadden het toch maar weer gered. Ongeveer 450 hoogtemeters gemaakt, weer een flinke prestatie. Boven aten we onze boterhammetjes op, maakten nog een fotoshoot en sloften weer de steile helling af. En dat alles met prachtig zonnig weer, geen wolkje te bekennen. We boffen nog steeds met het weer, het was niet vreselijk koud ~-8 C. We kleden ons met meerdere laagjes en bergop gaat er af en toe wat uit. Op het moment dat je zweterig wordt, moet je wat uitdoen, anders koel je af door natte kleding. Kleding is ook synthetisch, katoen houdt vocht te lang vast. Ook fleece is prima. Ik heb gemiddeld 5 lagen aan, tevens een thermobroek, daarover heen een hikingbroek en dan nog een skibroek. Dunne handschoentjes en daarover heen nog superwarme, met dons gevoerde handschoenen. Bivakmuts en daarbovenop nog een nep-bontmuts met van die lange oorflappen. Daarom gaat er ook altijd een rugzak mee, kan van alles in gepropt worden als je het niet nodig hebt. Het is een hele verkleedpartij en eenmaal thuis gaat alles in de wasmachine en kan de volgende ochtend weer schoon aangetrokken worden. Tot zover de logistiek, terug naar het verslag van de rest van deze dag!

Op weg naar huis bezochten we nog even de supermarkt en reden naar huis. We hadden nog 2 uurtjes om bij te komen en snel te eten voordat we aan de avondsessie begonnen. Vanavond weer een excursie met Northern Shots, waar we de Aurora Pass van hebben ( evt. 7 dagen op Aurora-jacht). We waren ruim op tijd, en konden gelukkig de auto gratis parkeren bij een restaurant bij de kerk. Na 17 uur is het gratis, maar de plekjes zijn in het centrum superschaars. We melden ons bij de shop van Northern Shots, en gelukkig vonden we dit natuurlijk nu meteen, gewoon om de hoek bij Raddison Blu. Zo stom dat we dit eergisteren niet konden vinden, maar ja……. We zaten als eerste in de bus die om 18 uur zou vertrekken. Helaas moesten we lang wachten, er werden nog 9 mensen vermist. Die zijn nooit gekomen en met 10 minuten vertraging vertrokken we. Deze keer was onze gids een jongeman genaamd Leander, een Nederlander nog wel. Dacht dat er alleen Italianen hier rondliepen. Leander had ook vernomen dat er 2 landgenoten in de bus zaten. De groep was klein, slechts een mannetje of 15. Leander vertelde dat we naar Sommarøy zouden gaan, voor ons nu de 3de keer. Hij vertelde natuurlijk ook het verhaal van het Noorderlicht, maar elke gids doet dit op zijn eigen manier. De een vrij kort en simpel, maar Leander deed het zeer uitgebreid en ingewikkeld. Maar wel super leerzaam. Ook werden er weer fototips gegeven en zo rond 7 uur waren we bij Sommarøy. Gelukkig weer bij een ander strandje dan de vorige keer, er zijn er meerdere op dit kleine eilandje. Hier was geen verlichting, hoera, en we stonden met onze voeten bijna in het water. Nog geen lichtjes in de lucht en het was best koud. We wachten en wachten en moesten regelmatig onze spullen verhuizen, hoger het strand op door het opkomende tij. Eindelijk na bijna 2 uur wachten gebeurde het toch nog. De lucht vulde zich met strepen, die uitgroeiden tot pluimen. Af en toe was er weer niets zichtbaar om dan ineens weer op te duiken en te bewegen. We werden weer getrakteerd op een mooie show, hoewel het Aurora niet zo sterk was als maandag 6 febr. Rond 22.30 besloot Leander om na de chocomelk pauze te verhuizen. Het Aurora was verdwenen en nu konden we snel naar een ander plekje verhuizen. De locatie heeft totaal geen invloed op het zien van Aurora, dat is overal hetzelfde, alleen is het leuker als je niet de hele avond op dezelfde plek bent. Eigenlijk hoef je het Aurora niet te volgen, je moet alleen op zoek naar een plek waar het donker is en er geen wolken zijn. Het Aurora hangt op 80-150 km hoogte en iedereen, waar dan ook ziet dus hetzelfde schouwspel, alleen je uitzicht is anders door je locatie.

In de bus kan je wel even lekker opwarmen. We stopten bij een mooi bevroren meertje in een mooie vallei ingeklemd tussen bergen. Door de bijna volle maan was er heel veel licht, als we een foto maakten leek het bijna een dagfoto. Helaas lieten de lichtjes zich niet meer zien voor 12 uur in de nacht en we moesten naar huis. Er is een maximum tijd aan de bustour van 7 uur. Dus rond 01.00 uur stapten we weer in Tromsø uit de bus en stapten in onze auto en reden naar ons appartement. Het was weer een geweldige avond. Het lange wachten was beloond en erg de moeite waard. Op naar de volgende show van morgen. We boffen enorm, elke keer als we op pad gaan hebben we het licht gezien en zelfs op maandag 6 februari dus de gigantische Aurora show meegemaakt met Chasing Lights. Het is meer dan we ooit hadden durven dromen.

Tot de volgende show,
The Aurorahunters