De laatste loodjes; naar Stanley Glacier,

Hi folks,

De titel klinkt misschien ernstig, maar wees gerust, alles is prima gegaan vandaag. Natuurlijk wilden we onze laatste vakantiedag hier nuttig besteden en lekker hiken in de zon. Gisteren was ik nog van plan om Niles Meadow te doen, maar dat bleek toch best wel ver rijden te zijn en een lange hike en moeilijk te vinden en….. Nou ja, we besloten vanochtend vroeg om het iets dichter bij huis te zoeken in Kootenay. Voor de meesten van jullie weer een nieuwe naam, idd een ander National Park dan Banff, Yoho en Provincial Park Kananaskis. Ook Kootenay is voor ons redelijk onbekend, vorig jaar hebben we daar Stanley Glacier bezocht en vandaag dus voor de tweede keer. Gewoon omdat het een mooie hike is, maar zeker niet makkelijk als je dat soms dacht op de laatste dag!

We waren wel extra vroeg weer opgestaan, rond 6.30 om vandaag in ieder geval op tijd thuis te kunnen zijn. De zon scheen al volop toen we rond 8 uur wegreden. Om 9 uur waren we bij de parking van Stanley, het is slechts 3,5 km van de grens Banff-Kootenay en je neemt de afslag bij Castle Junction. Handig om te weten, mocht je er ook naar toe willen gaan. Het was nog heel koud, 2’C en alle winterkleding ging weer aan natuurlijk en we begonnen over een breed pad. Al snel liepen we tussen de verbrande bomen. In 2003 heeft hier een hele grote bosbrand een groot deel van Kootenay verwoest en de gevolgen daarvan zijn nog steeds zichtbaar. Overal verbrande bomen, staand of liggend, best een naar gezicht. Maar in de zomer is het hier een heus bloemenparadijs en er is ook veel nieuwe aanwas en dus is het best al groen. Het pad zigzagt over de hellingen en vervolgens kom je op wat vlakker terrein in een bos en loop je langs een watertje. Eenmaal uit het bos loop je over rotshellingen omhoog en eindigt het pad bij een bord dat zegt: “Voorbij dit bord is er geen onderhouden pad, dus zoek het zelf maar uit”. Dat valt best mee, velen zijn ons al voor gegaan en je kan een soort spoor volgen. Af en toe is het pad verdwenen als je over rotsen klautert. Maar even goed kijken en het pad is weer een eindje verder zichtbaar. Vorig jaar zijn we over een enorme steile puinhelling omhoog geworsteld en kwamen er boven achter dat er links over een andere helling een soort van pad loopt. Dus dat moesten we even vinden. We waren eerst iets te hoog gaan lopen over rotsen omdat we dachten dat we daar het pad zagen, maar het bleek toch wat lager te zijn. En minder rotsen hier, wel veel puin.

Het laatste stuk was best wel steil, dus hijghijghijg en tatatata, daar waren we toch weer boven. 6km gelopen en 500 hoogtemeters getrotseerd. Applaus maar weer! Wat is dan “boven” denken jullie? Nou er is daar vlak voor de Stanley Glacier een soort van oase, een eilandje op gigantische rotsen, waar bomen op groeien en een heuse waterval naar beneden dondert. Dat is dan “boven”, prachtig groen en alleen het geluid van de waterval om je heen en uitzicht op gletsjers en bergen. Zzzzzzzzzzzennnnnnn! Niet verkeerd en net op tijd voor de lunch natuurlijk. Na 1 ½ uur zijn we pas weer vertrokken en liepen we in de hete zon naar beneden. Het was vandaag in de zon ruim 25’C!, Pfffffff, zweetzweet. Op weg naar beneden hebben we weer de gebruikelijke portie leedvermaak gehad. Bijna niemand ging met hiking-poles naar boven en die heb je naar boven misschien niet perse nodig, maar naar beneden echt wel om te zorgen dat je niet uitglijdt over al dat losse puin op de steile helling. Maar ja, we weten inmiddels hoe de gemiddelde toerist denkt: de zon schijnt, dus ik ga eens lekker wandelen. Korte broek, gympen en heel misschien een flesje water. Zelfs een dame op sneakers met een heel klein babietje op haar buik liep naar boven. Hopelijk is ze niet al te ver gegaan. Lieve mensen, als je gaat hiken in de bergen, stel hѐ, neem dan tenminste wat extra kleding mee, voldoende drinken en doe je gympen uit en neem een paar bergschoenen, of blijf thuis en doe je huiswerk. Waar ga je naar toe, misschien als je naar berengebied gaat, en dat is hier meestal het geval, neem dan pepperspray mee en niet je hond. Oké, ik ben een zeurpiet, maar het blijft lachen met al die one-day-flies in de bergen.

Wij waren in ieder geval rond 17 uur thuis en konden aan de koffie. Na het avondeten heb ik het verzoek van KLM om morgen naar Amsterdam te vliegen maar bevestigd, met pijn in mijn hart. De koffers staan inmiddels gereed en morgenochtend denken we rond 10 uur weg te rijden uit Dead Man’s Flat naar Calgary. Auto inleveren en dan hangen op het vliegveld tot we om 15.25 weer naar het zonnige zuiden vliegen. We komen er aan, de heerlijke vakantie is helaas weer afgelopen. Wat hebben we genoten en elke minuut benut om buiten door te brengen. We hebben weer mooie herinneringen gemaakt, leuke mensen ontmoet en prachtige natuur mogen zien. We boffen weer, ook deze reis naar de Rockies was geweldig. We’ll be back, for sure.

That’s all folks,
Rocky 1 en 2