Pieken met Ha Ling

Hallo weer,

Na de lange wandeling van gisteren (14 km) wilden we het vandaag wat rustiger aan doen. En dat is dus niet gelukt! Verkeerd ingeschat van de reisleidster. Sowieso wilden we niet zo ver rijden als de afgelopen dagen, dus werd het Kananaskis, het prachtige berggebied net buiten Canmore en slechts 20 minuutjes hier vandaan. Een nieuwe wandeling werd het: De korte hike naar Ha Ling Peak. Slechts 5,5 km en geschikt voor jong en oud. Tssssss, na vandaag snap ik dat echt niet. Maar goed, het wandelboek vertelde wel dat de hike kort was, maar wel een beetje steil (beetje veel zelfs). Een steiging van 750 meter in slechts 2,7km. Het steigingspercentage is bijna 45’ en na vandaag weten we dat dat zeer hard werken is. Omdat het een korte wandeling is, dacht ik heel naїef dat dat dus wel te doen zou zijn. Het is gelukt trouwens, maar de beentjes waren er niet blij mee en dat merken we nu nog steeds.

Maar wie is dan wel Ha Ling? Dat klinkt niet echt Canadees. Ha Ling was een Chinese kok die rond 1900 werkte voor de Canadian Pacific Railway. Hij won een weddenschap om binnen 10 uur de top te bereiken en een vlag te planten. En toen was er natuurlijk nog geen pad. Hij werd echter niet geloofd, de vlag was niet te zien en daarom ging Ha Ling met een groep wederom naar boven en plantte een nog grotere vlag die vanuit Canmore zelfs zichtbaar was. Nu kon men niet meer om hem heen en de piek werd omgedoopt tot Chinaman’s Peak. Eind jaren 90 kreeg de piek zijn naam omdat Chinaman als aanstootgevend kon worden opgevat. De beklimming van Ha Ling Peak is zeer populair omdat hij vanuit Canmore makkelijk te bereiken is. Net buiten de stad en het uitzicht is spectaculair. Heel Canmore kan je zien en veel omringende bergen van Kananaskis.

We waren weer vroeg op pad en reden al om 8 uur Kananaskis in. Ik wilde eerst nog even kijken bij 1 van de mooie meren, Spray Lakes en op zoek naar wildlife. Helaas was het zwaar bewolkt en hing er ook veel lage bewolking/damp, na de regenval van gisteren. Veel van de bergen waren aan het zicht onttrokken, weg mooie plaatjes, dus snel omgekeerd. Het wildlife bleef beperkt tot een mooi Mule Deer hertje, die langs de kant van de weg huppelde. Meteen geschoten.

Rond 9 uur gingen we van start vanaf de parkeerplaats bij Goat Creek aan het begin van K-country (zo noemen ze hier Kananaskis). Meteen steil het bos in. Lange tijd door het bos geploeterd over steile, bewortelde paden, bezaaid met stenen en los gravel. Zigzag ging het omhoog tot we aan de voet stonden van een puinhelling. Het eerste gedeelte van de helling ging nog wel, met de nodige pauzes geraakten we op de Summit over een soort van pad. Daar werden we hartelijk ontvangen door Golden Mantled Groundsquirrels. Die zien mensen als de brenger van eten en stormen meteen op je af. Triest fenomeen wat we hier al vaak hebben meegemaakt. Mensen die de dieren voeren en die daarom gaan bedelen. Foeiii, het is zwaar verboden en die arme diertjes worden moddervet en komen amper de winter door omdat ze geen voorraad hebben aangelegd. Maar toch schattig om te zien. 1 Squirrel was zelfs zo brutaal om in de rugzak te willen kruipen. Gelukkig zaten alle ritsen goed dicht, anders was hij er zeker ingekropen en er vandoor gegaan met het eten. Hij trok en beet er zelfs in.

Inmiddels zagen we ook heel veel mensen de top beklimmen, geen pad op de steenhelling, alleen steile rotsen. Het begin lukte me nog wel, maar halverwege raakte ik het spoortje bijster en hield het voor gezien. Ik moest tenslotte ook nog naar beneden en dat zag ik niet meer zitten. En bij twijfel kan je beter omkeren. Leen is helemaal tot de top gegaan, de held. Het uitzicht werd echter flink belemmerd door de laaghangende damp. Af en toe schoof er iets open en konden we wat bergen en Canmore zien. Heel erg mooi en zeker de moeite waard. De afdaling was zowaar nog pittiger dan de beklimming. We moesten heel goed oppassen om niet uit te glijden over de boomwortels en het losse gravel. En vergeet niet het hellingspercentage van 45’, de zwaartekracht deed enorm zijn best om ons nog sneller naar beneden te krijgen. Gelukkig zonder uitglijders bereikten we om 14 uur veilig de auto. Hoera! Weer gelukt. Ook wij hebben Ha Ling Peak beklommen net als al die anderen vandaag die omhoog kwamen met tientallen tegelijk. Met honden zelfs, het leek wel een uitlaatcentrum. Veel jongelui die hun zondag wilden doorbrengen in de bergen.

Een rustig dagje is het dus niet geworden, maar de beloning was groot en maakte het produceren van al die zweetdruppels meer dan waard. Overigens was het vandaag heerlijk weer, weliswaar bewolkt, maar ook best zonnig. Op weg naar huis weer wat boodschapjes meegenomen en daarna lekker een bakkie gedaan. Morgen gaan we naar het wandelparadijs Lake O’Hara. De gids heb ik vanavond al gesproken om de laatste dingetjes door te nemen. Het wordt prima wandelweer en we hebben er allemaal super veel zin in. Om 8 uur moeten we al bij de bushalte zijn van Lake O’Hara en ontmoeten we de gidsen Paul en Eva. We staan gelukkig weer vroeg op, want het is een ritje van 1 ½ uur voor ons. Leve de jetlag, zijn toch rond half 4 meestal wakker….

Tot morgen, kweet niet of ik morgenavond nog ga schrijven, want het wordt een latertje denk ik. Dus misschien duurt het iets langer tot jullie het vervolg kunnen lezen. Even geduld aub.

Groetjes van Ha en Ling