De eerste stapjes op Parker Ridge

Hey there,

De morgenstond heeft goud in de mond, dus om nog meer goud te vinden stonden wij supervroeg op op onze eerste vakantiedag. Ondanks de vermoeidheid van gisteren, konden we niet langer blijven liggen dan 3.30, en toen waren we al 2 ½ uur wakker/aan het dutten. We weten dat het zo werkt, dus gewoon opstaan, rommelen, ontbijtje, doesje en gaan. Om 6.30 waren we al op pad. We hadden eerder kunnen vertrekken, maar rijden in het donker op vreemde, onverlichte Canadese wegen doen we niet graag. De zon was bijna op en we reden richting Canmore. De eerste wandeling van vandaag was niet al te heftig. Vorig jaar hebben we voor het eerst Parker Ridge bezocht. Vrij korte hike van slechts 7 km met een verpletterend mooi uitzicht op een gletsjer en mooie bergen helemaal rondom. Eitje en toch ook een oefening voor de longen en benen, want alles gaat hier omhoog, wil je tenminste wat uitzicht hebben. En zeker de eerste dagen valt het nog niet mee om jezelf naar boven te krijgen.

Parker Ridge ligt halverwege de prachtige Icefields Parkway, een overweldigende mooie autoweg dwars door de Rockies van Banff naar Jasper van 230 km langs turquoise meren, gletsjers en natuurlijk heel veel bergen, de Rocky Mountains. Er zijn veel uitzichtpunten die prachtige plaatjes opleveren. Heel bekend zijn Lake Louise, Moraine Lake, Peyto Lake en de Athabasca Glacier waar je met grote bussen op kan rijden. Onze favoriete weg en onderweg maak je ook nog kans op het zien van wildlife, dat loopt daar gewoon langs de kant van de weg, als je een beetje mazzel hebt. Omdat we zo lekker vroeg al op pad gingen, wilden we eerste een fotoshoot maken bij Moraine Lake. Super toeristisch, maar supermooi. Om 8.00 reden we daar de parking al op en liepen naar het meer. Je kan daar een berg rotsen beklimmen, de Rockpile en dan zie je het meer van boven en zie je ook de schitterend blauwe kleur. Afhankelijk van het tijdstip van de dag, maar ook het seizoen, kan de kleur variëren, altijd blauw dat wel. We hadden vandaag geluk, het was nagenoeg windstil, dus een mooie spiegeling van de bergen in het water en de drukte viel ook nog mee. We hebben uitgebreid genoten en kwamen ook nog wat pika’s tegen. Schattig kleine hamsterachtige diertjes, die rondrennen tussen de rotsen. En ze verraden hun aanwezigheid door te fluiten, een hoog en schel geluid. Ze hebben een schutkleur en vallen haast niet op tussen de rotsen, maar als je iets ziet bewegen, dan weet je hetwel! NaMoraine Lake hebben we even een koffiestop ingelast bij lake Louise. Er zit daar een fameuze koffieshop, Laggan’s in de Samson Mall (heel klein winkelcentrumpje, puur voor toeristen). Zoveel lekkers voor bij de koffie, altijd weer een feest om daar langs te gaan. Verder gereden en ineens stonden er auto’s stil op de weg. Niet zomaar, als in een file, nee kris-kras door elkaar en ook midden op de weg. Inmiddels weten we al wat dit betekent: wildlife en bij zulke chaotische taferelen met rondrennende mensen als kippen zonder kop: een beer. En ja hoor, op nog geen 5 meter van het volk liep een zwarte beer langs de kant van de weg eten te verzamelen. Momenteel zijn de bessen rijp en leggen de beren een voedselreserve aan om de winter te kunnen overleven. Gelieve niet te storen. Maar tja, tegen zo’n mensenmassa valt niet veel te doen. Het besef dat zo’n beer best gevaarlijk kan zijn dringt bij de meeste toeristen nog steeds niet door. Gelukkig zijn de beren wel verstandig en laten zich al die belangstelling (meestal) welgevallen. Beslist geen Teddybeer, maar we hebben het opgegeven om mensen te waarschuwen en rijden gewoon maar door. We namen genoegen met de zwarte rug van de bijbehorende beer.

Rond 12 uur kwamen we uiteindelijk aan bij de parkeerplaats van Parker Ridge. Het is tenslotte vakantie, dus rustig aan, zeker de eerste dag. Het was een drukte van jewelste, omdat Parker Ridge voor bijna iedereen te doen is loop je daar nooit alleen. De een doet er gewoon wat langer over dan de ander. We overbrugden de 270 meter hoogteverschil al zigzaggend en lunchten op een plekje met uitzicht over de Saskatchewan Glacier. Je kan het slechter treffen. Daarna liepen we nog verder omhoog naar een ander uitzichtpunt. Het was daar heel koud en het waaide enorm, maar het uitzicht is het allemaal waard. We waren zeer in onze nopjes met deze eerste overwinning. Het zonnetje scheen, wat bewolking maar niet erg, en waanzinnig mooi uitzicht. Om 14 uur waren we weer bij dauto, na 7 km inlopen. Vervolgens de lange weg naar huis. Ook op de terugweg kwamen we in een wildlife jam, ditmaal voor 2 bergschapen, Bighornsheep, moeder en kindje die gezellig langs de auto’s liepen om wat bij te kletsen. Onderweg weer gestopt bij de Samson Mall in Lake Louise. Ditmaal niet voor koffie met wat lekkers maar om een wapen te kopen. Als je hier, net als wij, geheel vrijwillig gaat hiken dan is het bijna verplicht/zeer verstandig om pepperspray bij je te dragen. Het kan je allerlaatste redmiddel zijn als een beer je toch onverhoopt dreigt aan te vallen. Die kans is superklein, maar toch. De pepperspray is een sterke variant van de pepperspray die wij in Nederland kennen. De Bear spray kan een grizzly even tot bedaren brengen (lees: zeer pijnlijke ogen bezorgen). Dan heb je dus even de tijd om veilig weg te komen, mits je er natuurlijk voor zorgt dat je de spray niet zelf in je oogjes krijgt. Even op de wind letten. En ook belangrijk, het werkt pas als de beer op 3-5 meter afstand is, dus als je hem kan ruiken en hij jou! De afgelopen 6 jaar hebben wij het altijd meegenomen en gelukkig nooit gebruikt en hopelijk dit jaar ook niet. Sinds vorig jaar valt de Bear-spray onder de wapenwet en moet je geregistreerd worden. Dat houdt dus in dat je je naam/adres/telefoonnummer mag noteren op een lijstje en voila dan ben je de trotse eigenaar van dit wapen. Beetje knullig, maar wat mot dat mot.

Om 17 uur waren we thuis en na het avondeten ben ik in de pen geklommen om jullie weer te voorzien van ontbijtnieuws. Ik wens jullie alvast een prettig weekend en tot de volgende editie.

See you,
Ellien