Je bekijkt de reis...
Retourtje Rocky Mountains: van Jasper naar Banff
Reisverslag Galatea Lake, ultieme bruggenloop
9 juli 2015
|
Aantal keer bekeken
186
Aantal reacties
1
Banff,
Canada
a
A
Galatea Lake, ultieme bruggenloop
Dag allemaal,
Vandaag hebben we echt op ons tandvlees gelopen, we hebben een (voor ons doen) superlange hike gedaan: wel 17km!! Als dit vlak zou zijn, dan stelt het niks voor natuurlijk, maar het was flink steigen, wel 630 hoogtemeters. We hebben wel eens meer hoogtemeters gemaakt, maar het was vandaag ook nog eens tropisch warm: 32’C. Kortom, het was erg zwaar, maar wel de moeite waard van elke zweetdruppel, en dat waren er bijzonder veel deze keer. Dit alles speelde zich weer af in het prachtige Kananaskis. ’s Ochtends vroeg waren we vanaf Banff voorbij Canmore gereden, richting Calgary. Je kan Kananaskis ook vanaf een andere kant benaderen, zonder over die lange gruwelgravelweg te moeten rijden. In 2012 waren we hier ook een poosje op een mooie campground: Mount Kidd RV Park. De planning was om hier ook de nacht door te brengen, zodat we ’s avonds niet 150 km terug moesten rijden naar Banff (waar wel de camping al geboekt was). Tevens willen we vrijdag ook nog in deze buurt wandelen, dus handig om hier te blijven.
Omdat het best lastig is om aan het eind van de dag nog een plekje te krijgen op een campground, besloten we om eerst een plekje te reserveren. Bij de balie van Mount Kidd RV Park bleek dat er nog plekjes vrij waren zonder water/electra. We kregen een plattegrond mee om een plekje uit te zoeken waar onze lange camper zou kunnen staan. We reden een rondje en 2 plekjes waren ruim genoeg voor ons karretje. Wij weer terug om dat door te geven. Ze zouden in de loop van de dag nog kijken of er plekken vrij zouden komen met electra en misschien zelfs water. In ieder geval mochten we hoe dan ook blijven. Joepie, geregeld.
10 km van de camping was het vertrekpunt van de wandeling: Galatea Lakes. We begonnen vrij laat, beetje erg laat zelfs, pas om 11.30. Het was al superwarm, maar aangezien we eerder op de dag nog niet eens hier in de buurt waren, kon het niet anders. Vrij snel na vertrek kwamen we over een prachtige superdeluxe suspension-brug, je weetwel hangend aan kabels, met stevige relingen en hoog boven een snelstromend riviertje. Dat was ook de eerste en laatste volwaardige brug van deze hike. Bij het startpunt stond deze keer als info: Flood damage. Door overstromingen waren bruggen beschadigd of zelfs weg, was het pad niet overal goed te zien, veel ravage door omgevallen bomen op het pad. Pfffff, leuke route had ik weer eens uitgezocht dus. Maar misschien was het een beetje overdreven? Nee, niet dus, maar dat merkten we onderweg pas natuurlijk. Na die suspension brug leek het wel overdreven.
De volgende 4 bruggen waren ook nog OK. Variёrend van 2 planken breed, met 1 leuning, tot 1 plankje of totaal niets. De beste brug moest nog komen. Dat was brug nr 6 denk ik. Een gigantische boom was op de brug gevallen, en die hing aan de overkant een beetje los boven de aarde. Omkeren, nee natuurlijk niet. Het was niet over een hoog ravijn of zo, dus klauterden we over de boom heen en konden gewoon verder. Af en toe moesten we echt spoorzoeken, er was geen pad maar er hingen oranje of roze lintjes in de bomen. De ravage langs het pad was enorm,overal lagen grote bergen bomen, takken en af en toe was een stuk van het pad zelfs weggespoeld. Het was heus niet gevaarlijk, maar een beeeeetje erg rommelig. We liepen heel lang door bossen en uiteindelijk kwamen we bij een meertje aan. Het was groen, met een rots aan de overkant, niet heel bijzonder. Gelukkig zei mijn wandelboek dat dit Lillian Lake was en zeker niet de eindbestemming. Go further was het dringende advies. We hebben even nagedacht aan de kant van het water, omringd door veel waardeloze insecten. Van alles dook er boven op ons: jeah, eindelijk vers bloed. De DEET schoot te hulp, maar het gezoem was om gek van te worden. We besloten om toch nog verder te gaan.
Het pad was ineens een stuk minder duidelijk, we liepen een bos in en belandden tussen stenen en takkenzooi. Waar is dat pad nou? We wilden het al opgeven toen we mensen verderop langs het meertje zagen lopen en die wisten ons te vertellen dat we ietsje door moesten lopen, langs de toiletten linksaf. En ja hoor, daar was het pad weer, nou ja, paadje dan. We gingen meteen flink de hoogte in en wurmden ons door struiken. Lekker dan, blijkbaar gingen niet veel mensen verder dan Lillian Lake. Er stond ook nog een bordje na een poosje, ter aanmoediging: Galatea Lakes, 1.0 km. Nou fluitje van een cent toch? Viel hevig tegen, want het waren extra lange meters die moeilijk begaanbaar waren. Over een puinhelling (waar is dat pad nou weer?), langs een beekje, door bosjes en eindelijk kwamen we aan bij het eerste Galatea Lake. Oef, dat was heftig zeg, maar prachtig om te zien. Een mooi blauw meer, omgeven door bergen en er was helemaal niemand natuurlijk. In de brandende zon hebben we daar 20 minuten rondgehangen voordat we aan de 8,5 km lange terugweg begonnen.
Die duurde weer enorm lang, maar na 10 bruggen, spoorzoeken (hier zijn we toch wel geweest op weg naar boven?) klimmen en klauteren kwamen we bij de Suspension brug. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog even een lang gravelpad omhoog zwoegen op weg naar de parkeerplaats. Dat was echt de druppel van de bekende emmer, bijna niet te doen. We strompelden zowat de camper in, dit was echt net een brug te ver! Het was inmiddels 19 uur, het was 32’C hoorden we later. Gesloopt waren we en het duurde vrij lang voordat we een beetje bij onze positieven waren. Gelukkig was het maar 10 minuutjes rijden naar de camping. Bij het inchecken had men blijkbaar met ons te doen, ik denk dat we er totaal uitgepeigerd uitzagen (en dat klopte ook nog!!!), want we kregen een plekje met water/stroom en riool, dit is een Full Hook Up. We denken dat het een privé plekje van de eigenaar was, dat hebben we 3 jaar geleden ook meegemaakt en het kwam ons erg bekend voor. Heerlijk, want daardoor konden we de airco de hele avond laten draaien zodat we niet in een oven zaten. Pas na 20 uur zaten we aan het avondeten, daarna had ik geen puf meer om te schrijven, we zijn op tijd naar bed gegaan. Morgen gaan we weer wandelen, zal heel kort zijn waarschijnlijk, we willen het een beetje rustig aan doen na deze super krachtinspanning van vandaag.
Kind Regards,
De Toppertjes
Vandaag hebben we echt op ons tandvlees gelopen, we hebben een (voor ons doen) superlange hike gedaan: wel 17km!! Als dit vlak zou zijn, dan stelt het niks voor natuurlijk, maar het was flink steigen, wel 630 hoogtemeters. We hebben wel eens meer hoogtemeters gemaakt, maar het was vandaag ook nog eens tropisch warm: 32’C. Kortom, het was erg zwaar, maar wel de moeite waard van elke zweetdruppel, en dat waren er bijzonder veel deze keer. Dit alles speelde zich weer af in het prachtige Kananaskis. ’s Ochtends vroeg waren we vanaf Banff voorbij Canmore gereden, richting Calgary. Je kan Kananaskis ook vanaf een andere kant benaderen, zonder over die lange gruwelgravelweg te moeten rijden. In 2012 waren we hier ook een poosje op een mooie campground: Mount Kidd RV Park. De planning was om hier ook de nacht door te brengen, zodat we ’s avonds niet 150 km terug moesten rijden naar Banff (waar wel de camping al geboekt was). Tevens willen we vrijdag ook nog in deze buurt wandelen, dus handig om hier te blijven.
Omdat het best lastig is om aan het eind van de dag nog een plekje te krijgen op een campground, besloten we om eerst een plekje te reserveren. Bij de balie van Mount Kidd RV Park bleek dat er nog plekjes vrij waren zonder water/electra. We kregen een plattegrond mee om een plekje uit te zoeken waar onze lange camper zou kunnen staan. We reden een rondje en 2 plekjes waren ruim genoeg voor ons karretje. Wij weer terug om dat door te geven. Ze zouden in de loop van de dag nog kijken of er plekken vrij zouden komen met electra en misschien zelfs water. In ieder geval mochten we hoe dan ook blijven. Joepie, geregeld.
10 km van de camping was het vertrekpunt van de wandeling: Galatea Lakes. We begonnen vrij laat, beetje erg laat zelfs, pas om 11.30. Het was al superwarm, maar aangezien we eerder op de dag nog niet eens hier in de buurt waren, kon het niet anders. Vrij snel na vertrek kwamen we over een prachtige superdeluxe suspension-brug, je weetwel hangend aan kabels, met stevige relingen en hoog boven een snelstromend riviertje. Dat was ook de eerste en laatste volwaardige brug van deze hike. Bij het startpunt stond deze keer als info: Flood damage. Door overstromingen waren bruggen beschadigd of zelfs weg, was het pad niet overal goed te zien, veel ravage door omgevallen bomen op het pad. Pfffff, leuke route had ik weer eens uitgezocht dus. Maar misschien was het een beetje overdreven? Nee, niet dus, maar dat merkten we onderweg pas natuurlijk. Na die suspension brug leek het wel overdreven.
De volgende 4 bruggen waren ook nog OK. Variёrend van 2 planken breed, met 1 leuning, tot 1 plankje of totaal niets. De beste brug moest nog komen. Dat was brug nr 6 denk ik. Een gigantische boom was op de brug gevallen, en die hing aan de overkant een beetje los boven de aarde. Omkeren, nee natuurlijk niet. Het was niet over een hoog ravijn of zo, dus klauterden we over de boom heen en konden gewoon verder. Af en toe moesten we echt spoorzoeken, er was geen pad maar er hingen oranje of roze lintjes in de bomen. De ravage langs het pad was enorm,overal lagen grote bergen bomen, takken en af en toe was een stuk van het pad zelfs weggespoeld. Het was heus niet gevaarlijk, maar een beeeeetje erg rommelig. We liepen heel lang door bossen en uiteindelijk kwamen we bij een meertje aan. Het was groen, met een rots aan de overkant, niet heel bijzonder. Gelukkig zei mijn wandelboek dat dit Lillian Lake was en zeker niet de eindbestemming. Go further was het dringende advies. We hebben even nagedacht aan de kant van het water, omringd door veel waardeloze insecten. Van alles dook er boven op ons: jeah, eindelijk vers bloed. De DEET schoot te hulp, maar het gezoem was om gek van te worden. We besloten om toch nog verder te gaan.
Het pad was ineens een stuk minder duidelijk, we liepen een bos in en belandden tussen stenen en takkenzooi. Waar is dat pad nou? We wilden het al opgeven toen we mensen verderop langs het meertje zagen lopen en die wisten ons te vertellen dat we ietsje door moesten lopen, langs de toiletten linksaf. En ja hoor, daar was het pad weer, nou ja, paadje dan. We gingen meteen flink de hoogte in en wurmden ons door struiken. Lekker dan, blijkbaar gingen niet veel mensen verder dan Lillian Lake. Er stond ook nog een bordje na een poosje, ter aanmoediging: Galatea Lakes, 1.0 km. Nou fluitje van een cent toch? Viel hevig tegen, want het waren extra lange meters die moeilijk begaanbaar waren. Over een puinhelling (waar is dat pad nou weer?), langs een beekje, door bosjes en eindelijk kwamen we aan bij het eerste Galatea Lake. Oef, dat was heftig zeg, maar prachtig om te zien. Een mooi blauw meer, omgeven door bergen en er was helemaal niemand natuurlijk. In de brandende zon hebben we daar 20 minuten rondgehangen voordat we aan de 8,5 km lange terugweg begonnen.
Die duurde weer enorm lang, maar na 10 bruggen, spoorzoeken (hier zijn we toch wel geweest op weg naar boven?) klimmen en klauteren kwamen we bij de Suspension brug. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog even een lang gravelpad omhoog zwoegen op weg naar de parkeerplaats. Dat was echt de druppel van de bekende emmer, bijna niet te doen. We strompelden zowat de camper in, dit was echt net een brug te ver! Het was inmiddels 19 uur, het was 32’C hoorden we later. Gesloopt waren we en het duurde vrij lang voordat we een beetje bij onze positieven waren. Gelukkig was het maar 10 minuutjes rijden naar de camping. Bij het inchecken had men blijkbaar met ons te doen, ik denk dat we er totaal uitgepeigerd uitzagen (en dat klopte ook nog!!!), want we kregen een plekje met water/stroom en riool, dit is een Full Hook Up. We denken dat het een privé plekje van de eigenaar was, dat hebben we 3 jaar geleden ook meegemaakt en het kwam ons erg bekend voor. Heerlijk, want daardoor konden we de airco de hele avond laten draaien zodat we niet in een oven zaten. Pas na 20 uur zaten we aan het avondeten, daarna had ik geen puf meer om te schrijven, we zijn op tijd naar bed gegaan. Morgen gaan we weer wandelen, zal heel kort zijn waarschijnlijk, we willen het een beetje rustig aan doen na deze super krachtinspanning van vandaag.
Kind Regards,
De Toppertjes
Foto's bij verslag (8)
Reacties (1)
13 juli 2015 05:23 | Door: BIanca
Hey hey,
ieuw klinkt wel spannend al die bruggen die wel iets mankeren.
maar blij dat jullie heelhuids zijn aangekomen.
rust lekker uit morgen
xxxx