Knabbel en Babbel bij Stanley Glacier

Ahoi,

Vandaag hebben we weer een ander NP bezocht, Kootenay. Nog nooit zijn we hier geweest, maar ook hier kan je prachtige wandelingen maken. We hebben een beetje uitgeslapen, pas rond 6.30 waren we wakker, gelukkig zonder spierpijn. Dus kon er ook vandaag weer gewandeld worden. We reden rond half 9 de camping af, we hadden geen zin om te haasten. De rit naar het startpunt van Stanley Glacier duurde bijna 45 minuten. Het ligt net in de provincie British Columbia, en op de grens van Banff NP (provincie Alberta). Op de parkeerplaats kon ons huisje precies nog staan, het was best wel druk. Tegen 11 uur gingen we eindelijk op pad. In Kootenay is in 2003 een verschrikkelijke bosbrand geweest, bijna 15% van Kootenay is afgebrand en de sporen daarvan zijn nog steeds duidelijk zichtbaar. Vooral in het gebied rondom Stanley Glacier heeft de brand bijna alles verwoest.

We liepen in een bos met omgevallen, zwartgeblakerde bomen, sommigen stonden nog net rechtop, compleet kaal en verbrand. Nieuwe boompjes zijn al aan het groeien, maar aangezien hier het groeiseizoen slechts 4 maanden per jaar bedraagt, groeit alles bijzonder traag en zijn de boompjes na 10 jaar nog maar amper 50 cm hoog. Daartussenin bloeiden wel heel veel bloemen. Het leek wel een botanische tuin. De bloemen bloeien dit jaar bijna 3 weken eerder door de zachte winter. Geluk voor ons dus, we hebben veel bloemetjes bestudeerd en vereeuwigd. In de verte zagen we al heel snel het einddoel, de Stanley Glacier. We liepen het laatste stuk over een puinhelling en kwamen bij een bordje: End of Trail. Natuurlijk lieten wij ons daardoor niet tegenhouden, het betekent alleen dat Parks Canada het niet verder onderhoudt. Dus: zoek het maar lekker zelf uit. Gelukkig gaan meer mensen gewoon verder en kan je een soort paadje volgen. Dat eindigde bij een lange, stijgende puinhelling, die richting de gletsjer liep. Heeeeeel in de verte zagen we 2 piepkleine mensjes staan op een rots bij de gletsjer. Zullen we……..? Het leek niet zo ver en maar een klein beetje klimmen, maar de ervaring leert dat dat meestal tegenvalt.

Het viel niet echt tegen, maar het was best ver en klimmen en klauteren over glijdende steentjes en rotsen. Ik besloot om na een poos niet meer verder te gaan en Leen wilde nog het laatste stukje alleen beklimmen. Natuurlijk ben ik uiteindelijk toch maar gevolgd, wilde het ook zelf aanschouwen en niet van een foto bekijken die Leen zou maken. Eenmaal boven kwamen we bij een prachtige oase van rust en groen. Een grote rots met boompjes, plantjes, stenen, watervallen en heel veel groen. Wat een waanzinnig mooi plekje zeg, we hebben genoten en waren zo trots weer op onszelf, hadden we toch weer mooi gedaan. Leuke fotoshoot gemaakt en toen moesten we natuurlijk weer naar beneden. De helling over het puin naar boven was al niet makkelijk, naar beneden is gewoon waardeloos. Maar hoera, er was een ander pad naar beneden. Dat hadden we zelf niet gevonden, maar de 2 poppetjes die op de rots bij de gletsjer stonden waren inmiddels afgedaald en liepen links van ons naar beneden. We gingen even kijken en er bleek een echt pad te zijn over de helling, terwijl wij hadden geploeterd over een puinhelling zonder duidelijk pad. Dat scheelt wel.

We kwamen ook nog langs een spectaculaire waterval en Leen kon het niet laten om even het randje op te zoeken om beter naar beneden te kunnen kijken. Ik krijg daar soms een hartverzakking van, maar inmiddels weet hij dat ook en blijft hij gehoorzaam op veilige afstand van de rand en kan met de camera aan het eind van zijn arm toch nog veilig plaatjes schieten. Handig die lange armen. Het pad naar beneden was op sommige plekken ook behoorlijk slipperig door puin, maar ietsje beter dan de weg naar boven. Met wandelstokken goed te doen en we kwamen veilig aan bij het bordje wat aangaf dat het pad daar eindigde. Onze omleiding was zeer de moeite waard geweest, het koste wat extra zweetdruppels, maar de beloning was spectaculair. Verder afdalend zag ik ineens een Pika (klein hamsterachtig diertje) over de rotsen rennen. Daar wonen ze graag, maar de Pika’s worden zeldzaam, het wordt te warm in de bergen. Ze zoeken het steeds hogerop, maar eens ben je bij de top en kan je niet hoger. Heel bijzonder om ze dus te zien.

Ineens zag ik ook nog een Hoary Marmot op een rots liggen (favoriete houding van deze dieren, altijd op de uitkijk). Vrij groot dier, met mooie haren van lichtbruin tot donkerbruin. Leen kon hem zelfs van dichtbij fotograferen, met telelens helemaal mooi. Na een poosje vond de marmot het toch niet leuk meer en nam de benen. Poosje later nog een Marmot en een paar Golden Mantled Groundsquirrels gezien. Die zijn zo grappig en hebben model gestaan voor de beroemde Knabbel en Babbel van Walt Disney. Ineens kwamen ze overal te voorschijn. Het was al veel minder warm en dus tijd om uit je holletje te komen en eten te verzamelen. Om half 6 waren we weer bij de camper. Op de parkeerplaats eten gemaakt en rond 19uur naar de camping in Banff getuft. Totaal staan we hier 10 nachten, onze uitvalsbasis voor nog meer mooie wandelingen. Er is nog zoveel te doen.

See you,
Knabbel en Babbel